หวงรักจอมบงการ

ทอปัดขมวดคิ้วจนหน้าผากย่น…สายตามองเลยไปยังเตียงนอนมุมห้อง บนที่นอนนุ่มๆ ของเธอนั้นมีร่างของใครบางคนนอนคุดคู้ หลับสนิทอยู่บนนั้น หญิงสาวแน่ใจ...ก่อนจะตารีตาเหลือกออกไปทำงานเมื่อตอนสายๆ ของวันนี้ เธอมั่นใจว่าตนเองพับเก็บที่นอนเป็นอย่างดี หญิงสาวโครงศีรษะช้าๆ เอื้อมปลดกระเป๋าสะพายไหล่วางทิ้งไว้บนโต๊ะ เดินเลยไปยังที่นอนมุมห้อง...เพื่อพิสูจน์สิ่งที่คาใจ…ใครคนนั้น…น่าจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ ญาติสนิทที่มีนิสัยไม่ค่อยเกรงใจใคร หล่อนมักจะแอบมาใช้ห้องนอนของเธอเป็นประจำ แพรวนารี…

หญิงสาวส่ายใบหน้าแรงๆ สายตาสะดุดกับเสื้อผ้าใช้แล้วที่กองอยู่บนพื้น ทอปัดใช้ปลายเท้าเขี่ย…ซากเสื้อผ้าชิ้นเล็กๆ ที่ตกอยู่บนพื้นไปรวมกันอยู่มุมห้อง

“อีกแล้วนะนารี…ปัดบอกไม่เคยจำ ชอบทิ้งเสื้อผ้าใช้แล้วเรี่ยราดบนพื้น คุณนายจุไรมาเห็นคงได้เป็นลม!”

เจ้าตัวบ่น ยกมือขึ้นจับชายผ้าห่ม แล้วจึงออกแรงกระตุกเบาๆ

แพรวนารีผวา เธอกำลังฝันหวาน...แต่อะไรบางอย่างกระชากเธอออกมาจากห้วงฝันแสนสุขนั่นเสียก่อน

“โอ้ย…ปัด…ขอนรีนอนต่ออีก10นาทีได้มั้ยจ้ะ?”

เสียงบ่นพึมจากคนที่นอนหลับตาปี๋ เจ้าหล่อนคงรู้ดี คนที่เสียมารยาทปลุกคนนอนหลับนั่นคือใคร ไม่พ้นเจ้าของห้องที่เธอแอบมานอนในห้องของหล่อนโยไม่ได้บอกล่วงหน้า....เจ้าตัวพึมพำบอก รีบซุกใบหน้าลงใต้หมอนนุ่มเหมือนเดิม เมื่อง่วงจนเปลือกตาปรือไม่ขึ้น

“ดึกเหรอเมื่อคืน?” ทอปัดถามกลับ ปล่อยชายผ้าห่ม หันไปเก็บซากเสื้อผ้าของแพรวนรีแทน

แพรวนารีเป็นพริ้ตตี้ งานชุกเป็นช่วงๆ และเมื่อคืนดูเหมือนจะมีงานชิ้นใหญ่ ทอปัดเห็นหล่อนแวบๆ ตอนวิ่งไล่ตามกลุ่มคนดัง แต่ไม่คิดว่าแพรวนรีจะอดหลับอดนอนถึงเพียงนี้ เธอเองก็ง่วงจนตาจะปิด เมื่ออยู่ปิดต้นฉบับที่สำนักพิมพ์จนเช้า แอบแวบกลับห้องหลังส่งงานกับหัวหน้าสำเร็จ

“อืม…ไปต่อน่ะ ‘เขา’ เลี้ยง”

เสียงอู้อี้ตอบกลับมาก่อนจะเงียบไป เมื่อเจ้าตัวฝืนต่อไม่ไหว หลับน็อคกลางอากาศเพราะความอ่อนเพลีย

ทอปัดหมดความสนใจญาติสาว เธอผลัดเสื้อผ้าจากชุดทำงานเป็นกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดลายการ์ตูน หญิงสาวมัวสาละวนกับการหาอะไรใส่ท้อง จนลืมคนที่นอนหลับอุดตุ…จนเมื่อถึงเวลานอนเข้าจริงๆ เธอจึงเริ่มปวดหัวตุ๊บๆ แพรวนารีนอนหลับสนิทโดยยึดเตียงนอนของเธอ ทอปัดจึงไม่อยากกวน เธอเดินไปเปิดตู้ไม้มุมห้องลากที่นอนแบบพับได้ออกมาปูข้างเตียงนอน ช่วงขณะที่กำลังสะบัดผ้าห่มผืนบาง…ชายผ้าห่มตวัดโดนกระเป๋าสะพายของแพรวนารีจนหล่นลงมาที่พื้น…

เธอวางผ้าห่มไว้บนที่นอนที่ปูเตรียมไว้ เดินไปเก็บของใช้ที่กระเด็นออกมาจากกระเป๋า….ก่อนจะสะดุดกับประกายแสงวิบวับ!! ที่ส่องแสงสะท้อนแสงไฟ

แสงระยิบระยับนั่นสะท้อนแสงไฟจนเธอตาพร่า…และต้นกำเนิดแสงนั่น…คือ…แหวนเพชรนั่นเอง…

ทอปัดขมวดคิ้ว...เอื้อมหยิบแหวนวงนั้นขึ้นมาดูใกล้ๆ ริมฝีปากอิ่มห่อเป็นวงกลม เมื่อมองเห็นแหวนวงงามเต็มสองตา…เธอคะเนด้วยตาเปล่า เมื่อไม่มีความรู้เรื่องเพชรมากสักเท่าไหร่ เป็นเพราะไม่ชอบสวมเครื่องประดับ ไม่ชอบของมีค่า แต่แหวนในมือวงนี้…หญิงสาวมั่นใจ…ของจริงชัวร์!! แถมเพชรยังเม็ดใหญ่อลังการ

ประกายแสงที่ล้อเล่นกับแสงไฟนั้น มันเป็นเหลี่ยมเป็มมุม เปล่งแสงแวววาว

“เห้อ!!” ทอปัดถอนใจ ชำเรืองมองบนเตียงนิดๆ มีความกังขาอยู่ในหัวใจ แต่ไม่อยากยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของแพรวนรี

หญิงสาวตัดใจยัดแหวนวงนั้นกลับเข้าไปในกระเป๋าของแพรวนารีเหมือนเดิม “ไปรวยอะไรมาหึ...นรี? เพชรเม็ดใหญ่ขนาดนี้คงแพงหูดับ…”

ทอปัดไม่รู้ว่า…แหวนวงนั้น…จะเป็นชนวนเหตุให้เธอปวดหัวไปอีกนาน

เพราะเหนื่อยกับการวิ่งไล่คนดัง บวกกับอากาศที่เริ่มเย็นตามฤดู คนนอนง่ายเลยหลับสนิทตั้งแต่ศีรษะแตะหมอนนุ่ม

เสียงกุกๆ กักๆ ปลุกคนที่นอนหลับสนิทให้ลืมตาตื่นขึ้นมา หญิงสาวหยีตาเมื่อไฟฟ้ากลางห้องถูกกดเปิด

“จะไปแล้วเหรอนรี?” หลังยกข้อมือขึ้นดูเวลาที่นาฬิกาเรือนโปรดบอกเวลายังไม่ทันสว่าง แต่เพื่อนร่วมห้องกับมีท่าทางรีบร้อน