ไป่เทียนหลง

"ฮึบ!'' ในตอนนี้หลี่เล่อป๋อกำลังขัดเกลา ไม่สิ ต้องเรียกว่าทดลองวิชาดาบของเขาอยู่ เเละได้พบว่าร่างกายของเขานั้นอ่อนเเอเกินไปที่จะใช้ท่าต่างๆ เเละนี่ก็ผ่านมาอีกวันเเล้วหลังจากเมื่อวานที่หลี่เล่อป๋อเดินตรวจสอบทั้งเกาะ เเละได้พบว่าไม่มีสัตว์ร้ายเลยเเม้เเต่ตัวเดียว เเละไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นนอกจากตนกับเต่าทองคำ ส่วนเจ้าเต่านั่นมันได้เล่นโน้นเล่นนี่ของมัน ลอยไปห้องอาหารหาผักบุ้งกิน เเล้วก็กลับมายังน้ำตกหดอยู่ในกระดอง

วึบๆ ฟึบ

"อะไร!?'' หลี่เล่อป๋อตกใจเมื่อได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรตกลงพื้น จากจุดที่ตนได้ตื่นขึ้นจากเมื่อวาน

"เจ้าเต่า!!'' เสียงผู้หญิงเรียกเต่าทองคำ พร้อมกับเจ้าเต่าที่เธอเรียกได้พุ่งออกมาจากน้ำตกด้วยความเร็วสูงมายังจุดเกิดเหตุ หลี่เล่อป๋อจึงไปดูด้วย

"ใครอีกล่ะเนี่ย'' หลี่เล่อป๋อกล่าวด้วยความสงสัยเมื่อได้เห็นหนูแฮมเตอร์สีขาวกับเด็กผู้หญิงที่นอนสลบอยู่ เเละร่างของเด็กหญิงก็มีทั้งแผลถลอก แผลถูกของมีคมบาดมากมาย เเละที่หนักที่สุดคือแผลที่ถูกเเทงตรงหน้าท้อง เมื่อหลี่เล่อป๋อเห็นก็ได้ก้มลงไปเเละยกร่างของเด็กหญิงวิ่งไปยังบ่อน้ำ พร้อมกับวางร่างของเธอลงในบ่อน้ำอย่างเบามือ เเละยังคงประคองร่างของเธอไว้ไม่ให้ร่างเด็กหญิงจมลงไป

"ทำไมเจ้าไม่ช่วยใช้พลังรักษา'' หนูแฮมเตอร์สีขาวกล่าวถามเต่าทองคำที่กำลังลอยอยู่บนอากาศ ซึ่งทั้งสองกำลังมองดูสิ่งที่หลี่เล่อป๋อทำ

"ให้พวกเขาเผชิญหน้าเเละช่วยเหลือกันเอง'' เต่าทองคำกล่าวจบทั้งคู่ก็กล่าวพูดคุยกันเล็กน้อยเเละเดินไปยังหลังน้ำตกที่เป็นห้องหนังสือ

"อืม…เจ้า…เจ้าเป็นใคร!?'' เมื่อเด็กหญิงตื่นขึ้นก็พบกับหลี่เล่อป๋อที่กำลังอุ้มนางไว้ นางจึงร้องโวยวายเเละผลักตัวออกจากหลี่เล่อป๋อทันที

"ข้านามว่าหลี่เล่อป๋อ…'' หลี่เล่อป๋อกล่าวชื่อของตน พร้อมกับเด็กหญิงที่กำลังสำรวจร่างกายของเธอ

"เจ้าเป็นคนช่วยข้าไว้?'' เด็กหญิงกล่าวถามเมื่อนึกเหตุการณ์ก่อนหน้าขึ้นได้

"ข้าเพียงเเค่พาเจ้ามาที่บ่อน้ำนี้…เเละน้ำในบ่อเป็นสิ่งที่รักษาเจ้า'' หลี่เล่อป๋อกล่าวจบเสียงมีร่างกระทบพื้นก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

"ที่นี่ที่คือที่ใด!!'' เสียงเด็กผู้ชายตะโกนลั่นทำให้ทั้งสองคนที่อยู่ในบ่อน้ำหันไปยังต้นเสียง

"ใจเย็นเจ้าหนุ่ม'' เเละเสียงของหมาสีขาวที่อยู่ข้างกายเด็กผู้ชายก็กล่าวปลอบให้เขาเงียบลง

"เสียงดังเสียจริง'' เด็กหญิงที่หลี่เล่อป๋อช่วยไว้กล่าว

“เจ้าไปพักที่นั่นก่อน…ข้าจะไปคุยกับคนที่มาใหม่” หลี่เล่อป๋อกล่าว ซึ่งนางก็ยอมตกลงถึงเเม้จะมีความสงสัยก็ตาม เเต่เหมือนว่าเด็กผู้ชายที่ช่วยตนไว้ไม่มีเจตนาร้ายเเต่อย่างใด เเละเพราะสติเเละความเหนื่อยล้าของนางยังไม่หาย นางจึงต้องยอมทำตามที่เด็กชายบอก

"เจ้าเป็นใคร!?'' เด็กชายที่เพิ่งมาใหม่กล่าวถามหลี่เล่อป๋อ ขณะที่หลี่เล่อป๋อกำลังเดินมาใกล้ตนโดยไม่กล่าวอะไร

"ข้านามว่าหลี่เล่อป๋อ…ข้ามาที่นี่ก่อนเจ้าหนึ่งวัน'' หลี่เล่อป๋อหยุดเดินเเละกล่าวเเนะนำตนเอง เนื่องจากเด็กชายตรงหน้าได้หยิบกระบี่ขึ้นมาตั้งท่าเตรียม

"ส่วนคำถามเเละคำตอบอย่างอื่นข้าไม่ทราบ…'' หลี่เล่อป๋อกล่าวก่อนที่อีกฝ่ายจะกล่าวอะไรเพิ่ม ซึ่งอีกฝ่ายนั้นกำลังสำรวจร่างกายของตน รวมถึงอุปกรณ์เเละเสื้อผ้า เเละเด็กผู้หญิงก่อนหน้านี้ก็ได้สำรวจตนเช่นกัน

"เจ้าเป็นมือกระบี่รึ?…'' อีกฝ่ายกล่าวทันทีเมื่อได้เห็นกระบี่ที่เหน็บอยู่ข้างกายหลี่เล่อป๋อ ซึ่งนอกจากจะเป็นคำถามเเล้วหลี่เล่อป๋อยังสำผัสได้ว่ามันเป็นคำเชิญชวน คำเชิญชวนที่ชวนให้ตนได้ประลองฝีมือกับเขา!

ฟึบๆ

เเละก่อนที่ทั้งสองจะได้เผชิญหน้ากันด้วยศิลปะการต่อสู้ของทั้งคู่ ก็มีเสียงร่างอีกสองร่างตกลงมาบนพื้น โดยที่ร่างนึงนั้นเป็นเด็กผู้หญิงสวมชุดสีม่วง ส่วนอีกหนึ่งคือเด็กผู้ชายที่สวมชุดสีดำบาดเจ็บหนัก หนักถึงขนาดที่ว่ามีบาดแผลเเทบทั้งตัว แผลสาหัสสองถึงสามแผล

"พวกเจ้าเป็นใคร!?'' เด็กผู้หญิงที่มาใหม่กล่าวออกมาด้วยความระเเวงก่อนที่หลี่เล่อป๋อจะวิ่งเข้าไปหาเด็กผู้ชายที่บาดเจ็บสาหัส

"ช่วยข้า!'' หลี่เล่อป๋อตะโกนใส่เด็กผู้ชายที่ชอบโวยวาย ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้กล่าวอะไรเเละรีบช่วยหลี่เล่อป๋อพยุงร่างของเด็กผู้ชายไปยังบ่อน้ำ

"มันเกิดอะไรขึ้นกันเเน่?'' หลี่เล่อป๋อกล่าวด้วยความสงสัย ซึ่งความสงสัยนี้ก็รวมถึงคนอื่นๆด้วยเช่นกัน

"ฮึก!'' เเละเมื่อเด็กผู้ชายที่บาดเจ็บอาการเริ่มดีขึ้นก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที

ฟึบๆๆๆ

พร้อมกับที่เด็กผู้ชายพุ่งออกไปจากหลี่เล่อป๋อเเละเด็กที่ชอบโวยวาย ซึ่งเขานั้นได้อยู่ในท่าเตรียมต่อสู้ทันที ทั้งๆที่ร่างกายของเขายังไม่หายดี ตาของเขาเองก็ยังเปิดไม่สุด เเละร่างของเขาเซไปเซมาเหมือนจะล้มลงได้ทุกเมื่อ

"เจ้าไม่ต้องกลัว!…พวกข้าเป็นคนช่วยเจ้า'' หลี่เล่อป๋อกล่าวปลอบอีกฝ่ายให้อีกฝ่ายเย็นลง

"พวกเขาเป็นคนช่วยเจ้า'' เสียงออกมาจากเงาของเด็กผู้ชายที่บาดเจ็บ ซึ่งทำให้เด็กคนนั้นยอมลดท่าทางลงเเละค่อยๆทรุดลงไป

"นี่มันเรื่องอะไรกัน!?…พวกเจ้าเป็นใครเเละที่นี่คือที่ใด?'' เด็กผู้หญิงชุดม่วงกล่าวด้วยความสงสัย เเละค่อยๆเดินมาที่บ่อน้ำ โดยที่เธอนั้นมีเจ้างูสีม่วงขนาดเล็กเลื้อยตามมาด้วย

“พวกเจ้า…ข้าเองก็ไม่รู้เช่นเดียวกัน”

“ในตอนที่ข้ามานั้น…มีผู้อาวุโสได้มากล่าวกับข้าท่านนึง”

“กล่าวว่าเขาจะกลับมาใหม่ในวันนี้” หลี่เล่อป๋อกล่าวเมื่อทั้งสองคนหันมามองตนเพราะตนนั้นได้อยู่มาก่อนทั้งคู่เเล้ว

"ก่อนอื่น…ช่วยกันพาเขามารักษาก่อน'' หลี่เล่อป๋อกล่าว ซึ่งมีเพียงตนเเละเด็กชายที่ชอบโวยวายช่วยกัน ส่วนเด็กหญิงนั้นได้ยืนมองพวกตนเเละเหมือนจะคิดอะไรหลายๆอย่างอยู่

"เจ้าช่างมีจิตใจที่งดงามเสียจริง…ข้านามว่าเกาหลิ่งเหวิน'' เด็กผู้ชายที่ชอบโวยวายกล่าวถามหลี่เล่อป๋อ ซึ่งทั้งคู่กำลังพยุงร่างของเด็กชายที่บาดเจ็บไว้ในบ่อน้ำ

'ผู้นำนิกายกระบี่เทพ…' หลี่เล่อป๋อมองเด็กชายที่เพิ่งกล่าวเเนะนำตนเอง เเละคิดเกี่ยวกับ NPC ในเกม โดยที่เด็กคนนี้เป็นลูกชายของผู้นำคนปัจจุบัน เเละจะเป็นผู้นำนิกายคนถัดไป

"เจ้าเองก็เช่นกัน''

"เเล้วเจ้าล่ะ?'' หลี่เล่อป๋อกล่าวกับเกาหลิ่งเหวินก่อนที่จะหันไปกล่าวถามเด็กผู้หญิงชุดม่วงที่กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่

"ข้านามว่า…หนิงเอ๋อ'' นางคิดบางอย่างก่อนที่กล่าวชื่อของตนออกมา ซึ่งทำให้หลี่เล่อป๋อจับพิรุธได้ เเต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไร

"ข้าหลี่เล่อป๋อ'' หลี่เล่อป๋อกล่าวจบก็ให้เกาหลิ่งเหวินช่วยกันยกร่างของเด็กชายไปยังสถานที่พักผ่อน ซึ่งก็คือถ้ำที่มีหมอกควันเต็มไปหมด

และหลังจากนั้นหลี่เล่อป๋อก็ได้เล่ารายละเอียดเกี่ยวกับเขาที่เพิ่งมาที่นี่ เเละเกี่ยวกับสถานที่ต่างๆของที่นี่ โดยที่ทั้งสามนั้นไม่ได้พูดเกี่ยวกับประวัติของตนเอง

ผ่านไปสามชั่วยาม(6ชั่วโมง)

คลื่น

เสียงเหมือนการเดินผ่านประตูมิติมายังสถานที่นี้ ทำให้เด็กทั้งห้าคนเดินออกมาดู ซึ่งคนที่ตื่นมาท้ายสุดคือเด็กผู้ชาย เขานั้นยังไม่ทันได้เเนะนำตัวเอง เเละยังไม่ค่อยเชื่อใจเด็กทั้งสี่คนที่อยู่ตรงหน้าของเขา ส่วนเด็กผู้หญิงที่บาดเจ็บนั้นได้เเนะนำตัวไปก่อนเเล้ว เเละได้ถามเรื่องต่างๆพร้อมกับตรงไปที่ห้องอาหารทันที ราวกับเธอนั้นอดอาหารมาหลายวัน

"พวกเจ้าทั้งห้า'' ชายเเก่ที่ยืนอยู่บนอากาศกล่าวทำให้ทั้งห้าคนที่กำลังเดินออกมาก็ได้รีบเดินไปยังบริเวณที่ชายเเก่อยู่

"พวกเจ้าทุกคนล้วนมีพรสวรรค์เเละโชคชะตาที่น่าสงสาร''

"ข้าจะช่วยพวกเจ้า…ข้าจะให้ทรัพยากรณ์เเละช่วยสอนพวกเจ้าให้เเข็งเเกร่ง''

"ส่วนสิ่งที่ข้าต้องการนั้น…ไว้ตอนที่ข้าได้สอนพวกเจ้าทุกสิ่งจนหมดเเล้ว''

"ข้าจะบอก…'' ชายเเก่กล่าว ซึ่งทำให้เด็กทั้งห้าเริ่มคิด ผ่านไปสักพักใหญ่ก็ยังไม่มีใครกล่าวอะไรออกมา เเต่ละคนทั้งคิดทั้งวิเคราะห์เกี่ยวกับสถานการณ์ตรงหน้าอย่างละเอียด

"ทำไม…ข้าต้องเชื่อฟังท่าน?'' เกาหลิ่งเหวินกล่าวถามชายเเก่ที่ลอยอยู่บนอากาศ

"เรื่องนั้น…'' ชายเเก่กล่าวก่อนที่จะถอนหายใจออกมาพร้อมกับบรรยากาศรอบๆค่อยๆเปลี่ยนไป เเรงกดดันมหาศาลออกมาจากร่างของชายเเก่ เเต่มันก็ไม่ได้ทำอันตรายกับเด็กทั้งห้า

คลื่นนน

‘ระ…ระดับจ้าวสวรรค์!’ หลี่เล่อป๋อตกใจเป็นอย่างมาก ไม่คิดว่าเขาจะมาเจอผู้มีอำนาจขนาดนี้ ซึ่งผู้บำเพ็ญในระดับจ้าวสวรรค์มีเพียงสองคนในเกมเท่านั้น หนึ่งคือจ้าวสวรรค์ที่เเท้จริง เป็นฮ่องเต้ของชาวสวรรค์ อีกหนึ่งถึงเขาจะไม่มียศถาบรรดาศักดิ์เทียบเท่ากับฮ่องเต้สวรรค์ เเต่เขาก็เป็นผู้ที่มีอำนาจที่ใครต่างเคารพพอๆกัน ซึ่งขั้นบำเพ็ญของทั้งคู่นั้นใกล้เคียงกันอย่างมาก เเละทั้งคู่นั้นยังเป็น NPC ในเกมอีกด้วย โดยที่คลื่งพลังของเขาไม่ได้ทำอะไรเด็กทั้งห้า เเต่เป็นการกดดันทางจิตเเทน ซึ่งถ้าหากพูดว่าทางจิตเเล้ว เขามีระดับจิตอยู่ในระดับที่มากกว่าตน หรืออาจจะพอๆกับบัญชาเทพเลยก็ว่าได้

"ท่านเซียนข้าขอทราบชื่อ!'' เกาหลิ่งเหวินเมื่อจำได้ว่ามันนั้นกล่าวไม่ดีออกไปจึงคุกเข่าลงเเละกล่าวถามชายเเก่ทันที

‘ซึ่งฮ่องเต้สวรรค์…เขามีดวงตาสีทองเเละผมสีทอง’

‘เเต่เขาคนนี้มีผมเเละดวงตาเป็นสีเงิน’

‘เเสดงว่าเขานั้นไม่ใช่ฮ่องเต้สวรรค์เเต่เป็นมังกรขาว…ฉายาที่ใครต่างเกรงกลัวเเละนับถือ'

"ข้านามว่า…ไป่เทียนหลง''

‘ไป่เทียนหลง’ ลิปอคิดในใจในขณะที่ท่านไป่กล่าวออกมา

"ข้า!…หลี่เล่อป๋อตอบรับข้อเสนอของท่าน!'' หลี่เล่อป๋อกล่าวพร้อมกับคุกเข่าคำนับผู้มีอำนาจตรงหน้า

"ข้าหลินเฟยเฟิ่ง!…รับข้อเสนอของท่าน!'' ซึ่งหลังจากที่ทั้งสองคนยอมรับ อีกสามคนก็ยอมรับเช่นกัน ต่อให้พวกตนนั้นจะเป็นใครมาก่อน มีอำนาจหนุนหลังขนาดไหน เเต่ถ้าต้องเทียบกับคนคนนี้เเล้วมันราวกับพวกตนนั้นเป็นเพียงมดตัวนึงในสายตาของเขา

“ดี…เช่นนั้นเเล้ว”

“ข้าจะให้พวกเจ้าพักผ่อนเเละเตรียมใจหนึ่งวัน”

“ส่วนเจ้า…หลี่เล่อป๋อ…ข้อขอพูดคุยกับเจ้าสักชั่วครู่'' ไป่เทียนหลงกล่าวจบร่างของหลี่เล่อป๋อก็ลอยขึ้นเเละร่างทั้งสองก็หายไป

“ใครรู้บ้างว่าท่านผู้นั้นเป็นใคร”

"ข้าก็ไม่ทราบเช่นเดียวกับเจ้า…'' เด็กทั้งสี่ที่เหลืออยู่กล่าวถามกัน ซึ่งมีเพียงเด็กหญิงชุดม่วงที่มีท่าทางแปลกๆราวกับเธอนั้นรู้ว่าชายเเก่คือใครเช่นเดียวกับหลี่เล่อป๋อ

‘ไป่เทียนหลง…เขาตายไปเเล้วไม่ใช่หรือ?’ หนิงเอ๋อคิดในใจ

ณ สถานที่สีขาวที่มีเเต่เมฆ

"เจ้ารู้ใช่หรือไม่…ว่าข้าคือใคร?'' ไป่เทียนหลงกล่าวถามหลี่เล่อป๋อ ซึ่งทั้งคู่นั้นกำลังนั่งอยู่บนเมฆโดยที่ไป่เทียนหลงกำลังหยิบเเก้วชาขึ้นมาจิบ

"ท่านคือมังกรขาว…ผู้มีอำนาจเทียบเทียมฮ่องเต้สวรรค์'' หลี่เล่อป๋อกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

"เจ้าคือเผ่าเซียน…จะรู้ก็มิแปลก''

“เเต่เหตุใด…เจ้าไม่ตกใจอะไรเลย?'' ไป่เทียนหลงกล่าวถาม

"ข้านั้นตกใจ…ตกใจที่คนระดับท่านต้องการให้พวกข้าไปทำอะไร?'' หลี่เล่อป๋อกล่าวตอบทันทีทำให้ไป่เทียนหลงหยักหน้ารับรู้

“แค่นั้นหรือ?'' ไป่เทียนหลงกล่าว ซึ่งหลี่เล่อป๋อก็พยักหน้า

“กายของเจ้าเพิ่งจะห้าปี…เเต่เหตุใจจิตของเจ้านั้นอยู่มานานเป็นสิบปี'' เมื่อไป่เทียนหลงกล่าวถามหลี่เล่อป๋อก็ออกอาการตกใจเล็กน้อย

"เจ้ามิตอบ…มิเป็นไร'' ไป่เทียนหลงกล่าวลำเเสงสีขาวก็พุ่งออกไปจากหน้าผากของเขา เเละพุ่งเข้าไปในหน้าผากของหลี่เล่อป๋อ