เต่าทองคำ

''เจ้า...ฮึ่ม...'' ท่านปู่เดินวนไปวนมาราวกับกำลังกลัวอะไรอยู่

''นี่มันไม่ดีเเล้ว'' ท่านพ่อกล่าว ซึ่งท่านพ่อราวกับเพิ่งจะนึกอะไรขึ้นได้

''ท่านต้องช่วยลูกนะ'' ท่านเเม่กล่าวกับผู้นำครอบครัวคนปัจจุบันเเละคนก่อน

''เเน่นอน...จี้เหยา'' ท่านพ่อกล่าวให้คำมั่นสัญญากับท่านเเม่

ซึ่งในตอนนี้นั้น เหมือนทุกคนกำลังกระวนกระวายเเละคิดแผนบางอย่างขึ้นอยู่ หรือนี่มันไม่ดีกัน ที่ข้ามีพรสวรรค์มากกว่าผู้ยิ่งใหญ่คนนั้น เดี๋ยวนะ มีพรสวรรค์มากกว่า...

'อย่าบอกนะว่า!?' หลี่เล่อป๋อตาโตเมื่อคิดบางอย่างได้ เพราะในโลกนี้มันไม่ใช่การเล่นกันแบบสนุกกันเเล้ว มันเดิมพันกันด้วยชีวิตจริงๆ!

''ในวันพรุ่งนี้...เจ้าต้องเข้าไปในป่าหลังเมือง''

''เจ้าจงไปเก็บตัวห่างจากผู้คน...ฝึกตนเองอยู่เงียบๆ''

“เจ้าเป็นเด็กฉลาดช้าเชื่อมั่นในตัวเจ้า”

''เเล้วข้าจะไปหาเป็นบางครั้งบางคราว'' ท่านพ่อกล่าวกับข้าอย่างจริงจัง ซึ่งในตอนนี้ข้าเองก็รับรู้เเล้วว่าพวกเขากำลังกลัวอะไรกัน

ถ้ามีคนที่ได้ดีกว่า มันย่อมต้องเกิดการอิจฉาเเย่งชิงกันเกิดขึ้น ข้าอาจจะตกอยู่ในอันตราย! เเละอาจจะรวมถึงครอบครัวข้า เเต่ถึงยังไง ข้ายังต้องทำตามท่านพ่อ เเละทำตามที่ครอบครัวสั่ง เพราะข้ายังเป็นเด็กในสายตาพวกเขา ถึงข้าจะรู้ตัวเองดีก็เถอะ

ส่วนในตอนนี้พี่สาวฝาแฝดของข้าหรือเล่อปิงปิงท่านเเม่ได้ไปฝากไว้กับญาติข้างบ้าน พวกเขาเชื่อใจได้พอสมควร เเละคอยสนับสนุนครอบครัวของเรามาโดยตลอด ทั้งที่พวกเขาเองก็มีความสามารถพอที่จะท้าทายตำเเหน่งเจ้าเมืองได้ เเละนี่ทำให้ตำเเหน่งของท่านพ่อมั่นคงพอสมควร เพราะถ้าหากข้าไร้พรสวรรค์ คนที่จะถูกเเต่งตั้งคนต่อไปก็จะเป็นพวกเขา เพียงเเค่เปลี่ยนมือไปเป็นลูกพี่ลูกน้องเท่านั้น

''ไม่!...เจ้าต้องไปตั้งเเต่ตอนนี้!'' ท่านปู่หลี่หงซวนกล่าวอย่างรีบร้อน ซึ่งก็ไม่มีใครคัดค้านท่านเเต่อย่างใด ท่านเเม่รีบไปยังห้องของข้าเเละเก็บข้าวเก็บของ ของข้าที่จำเป็นพร้อมกับพาข้าตามท่านปู่ไปอย่างลับๆ

ณ ทางลับไปหลังเมือง

''ลูกข้า...ทางลับนี้มีเพียงตระกูลเราที่รู้''

''ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...เจ้าสามารถใช้ทางนี้ได้''

''เเละกระบี่นี่...เจ้าน่าจะรับน้ำหนักของมันได้'' ท่านพ่อกล่าวกับข้าพร้อมกับมอบกระบี่ขนาดเล็กให้ ซึ่งเมื่อข้าได้ลองจับเเละลองถือมันดู ซึ่งมันก็ไม่ได้หนัก เเละสามารถใช้ได้อย่างสบาย เพราะถึงท่านพ่อจะไม่ให้ข้าจับดาบหรือกระบี่ ให้อ่านเเต่หนังสือ ข้าก็ได้เเต่ออกกำลังกายเพื่อรอวันที่ท่านพ่อจะให้ข้าจับดาบ

'ห้าปีเเล้วสินะ' หลี่เล่อป๋อคิดในใจก่อนจะกล่าวขอบคุณพ่อของตน

''ในตอนนี้พ่อไม่สามารถอธิบายอะไรมากได้''

''ถ้าเกิดอะไรขึ้นเจ้าต้องหนี!...เจ้าต้องเอาชีวิตรอดให้ถึงที่สุด!''

''ข้าช่วยเจ้าได้เพียงเเค่นี้!'' ท่านพ่อกล่าวพร้อมกับมองไปทางศพคนคนนึงที่หน้าตาเหมือนข้ามาก ถูกฆ่าตาย ทำให้ข้าคิดได้ในทันทีว่าท่านพ่อต้องการสร้างศพปลอมขึ้นมาเพื่อหลอกใครที่จะมาตามล่าข้า? แต่เดี๋ยวนะ นั่นศพเด็กจริงๆงั้นหรือ!?

''เจ้าไม่ต้องกลัว...เเม่จะอยู่กับเจ้าเสมอ'' ท่านเเม่ถอดสร้อยของที่ท่านรักมากให้กับข้า เเละสวมมันให้กับข้า ข้าได้ลองหยิบมันขึ้มาดู มันสวยมากจริงๆ ซึ่งในตอนนี้พวกเขาอาจจะกำลังสงสัยว่าทำไมข้าถึงไม่ตกใจเเละไม่เเสดงอาการอะไรออกมาเลย เเต่ที่จริงเเล้วพวกเขาก็กำลังมองอีกมุมนึง ข้ายังเด็ก ไม่รู้เรื่องอะไรมากนัก พวกท่านได้เเต่กอดข้าเเละร้องไห้ออกมา ถึงเเม้ท่านปู่จะทำท่าทางเข้มเเข็ง เเต่เขาเองก็แอบหันไปร้องไห้อยู่เช่นกัน ข้าที่ไม่รู้ว่าน้ำตาไหลออกมาตั้งเเต่เมื่อไหร่ ท่านพ่อท่านเเม่ก็ปลอบข้าทันที

''เจ้าไม่ต้องร้อง...สร้อยนี้จะทำให้พวกข้ารู้ว่าเจ้ายังปลอดภัย''

''ถ้าเกิดอะไรขึ้น...ข้าเเละท่านปู่ของเจ้าจะไปหาเจ้าในทันที!'' ท่านพ่อกล่าวให้ข้าสบายใจก่อนที่ท่านปู่จะบอกว่าให้รีบส่งข้า พร้อมกับท่านพ่อที่เดินไปส่งข้าในป่า

''หลี่เล่อป๋อ...หลังจากนี้เจ้าต้องดูเเลตัวเองดีๆ''

''เจ้าเป็นชาย...เจ้าต้องเข้มเเข็ง''

''จำไว้...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...ข้าจะไปหาเจ้าในทันที!''

''เเละเมื่อเหตุการณ์ทั้งหมดจบลงเเล้ว...ข้าจะไปรับเจ้ากลับมา…'' ท่านพ่อกล่าวก่อนที่จะกอดข้าสุดท้าย น้ำตาของท่านพ่อได้ไหลลงมาจนบ่าของข้าเปียก สักพักท่านก็เดินกลับไป

'โชคชะตาของข้า...เมื่อไหร่จะโชคร้ายไม่หมดเคราะห์ไม่หมดกรรมเสียที'' หลี่เล่อป๋อกล่าวออกมาด้วยความโมโห เขานั้นเพิ่งจะได้อยู่กับครอบครัวเพียงห้าปี ก็ต้องจากไปอีกเเล้ว เเละไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้มาอีก

'ไม่เป็นไร...ตลอดมาข้าก็เอาตัวรอดด้วยตัวเองอยู่เเล้ว'

'กับอีเเค่เล่นซ่อนแอบในป่า...มันจะสักเเค่ไหนกัน' หลี่เล่อป๋อกล่าวพร้อมกับกระชับห่อผ้าเเขนข้างซ้ายของตนให้เเน่น เเล้วกำดาบไว้ที่มือขวา พลางเดินเข้าไปในป่าด้วยความมุ่งมั่น เพราะถึงยังไง ทักษะดาบของเขาก็ยังเป็นที่หนึ่งในโลกก่อนหน้า

ผ่านไปสองวัน

'นี่มันอะไรกัน...มันไม่ง่ายเลย' หลี่เล่อป๋อกล่าว ซึ่งที่ผ่านมาสองวัน เขานั้นต้องเผชิญทั้งสัตว์ใหญ่ สัตว์เล็กแปลกปลาดมากมาย เขายังเป็นเพียงเเค่เด็ก ร่างกายยังเป็นเด็ก พลังก็เเทบจะไม่มี มีเพียงความรู้เเละทักษะที่ยังไม่สามารถใช้ได้อย่างเต็มที่ เเต่เขาก็รอดมาได้ อีกทั้งยังมีชายชุดดำที่พันผ้าดำทั้งตัวราวกับเป็นมันมี่ต่อสู้กันในป่าอยู่ตลอดด้วย เเต่เขาก็ยังเเอบหนีมาได้โดยไม่มีใครเห็น

'ครอบครัวของข้า...ในตอนนี้เป็นเช่นไรกันบ้างเเล้ว' หลี่เล่อป๋อกล่าวด้วยความคิดถึง เขานั้นต้องย้ายที่พักอยู่ตลอด ต้องเปลี่ยนจุดเเละเคลื่อนที่เเทบจะตลอดเวลา เเละยังต้องเข้าไปในป่าลึกขึ้นเรื่อยๆด้วย สภาพตอนนี้ของลิปอย่ำเเย่พอสมควร มีแผลหลายจุดเเต่ไม่สาหัส เสื้อผ้าก็เป็นชุดสุดท้าย เสบียงก็เริ่มหมด เเต่นั่นไม่ใช่ปัญหา ลิปอสามารถหาอะไรประทังชีวิตได้

''เราไม่ควรไปต่อ!...หลังจากตรงนี้คือสถานที่ต้องห้าม!!'' หลี่เล่อป๋อกั้นหายใจสุดเพื่อหลบพวกชุดทำ เเละพวกมันก็ได้พูดคุยกัน

'เช่นนั้นหรือ...พวกเจ้ามิกล้าเข้าไปสินะ' หลี่เล่อป๋อคิดในใจก่อนที่พวกมันจะกลับไป

'เเต่ข้านั้นกล้า...ถ้าจำไม่ผิดที่นี่มันก็มีเควสอยู่เควสเดียว' หลี่เล่อป๋อคิดในใจก่อนที่จะค่อยๆคลานเข้าไปในที่ที่พวกมันบอก ซึ่งเขานั้นไม่ได้สนใจกับเควสนี้เพราะของรางวัลมันไม่น่าสนใจเขาจึงไม่ทำ

''ข้างในนั้นมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ?'' พักพวกของชายชุดดำกล่าวถามคนพูดเมื่อครู่

''ในนั้นมันมีสัตว์อสูรระดับสัตว์ประหลาดอยู่''

''เเถมยังมีบ่อน้ำกินคนอีกด้วย'' ชายคนที่กล่าวเตือนกล่าวตอบพักพวกของตน…

เขตหวงห้าม

''ในนี้...เเรงกดดันเยอะพอสมควร'' หลี่เล่อป๋อกล่าวพร้อมกับกำมือของตนไว้เเน่ๆ ตนต้องอยู่ที่นี่ ที่ที่พวกมันไม่กล้าเข้ามา เพื่อความปลอดภัย เเรงกดดันพวกนี้ถึงมันจะมากสำหรับพวกโจร พวกชุดดำ เเต่สำหรับตนมันไม่ได้หนัก ถ้าหากเทียบเเล้วอยู่ในจิตระดับเซียนเพียงเท่านั้น มันจะทำอะไรกับจิตไร้ระดับของตนได้กัน? เเละใช่ สิ่งที่ติดตัวข้ามานอกจากความทรงจำเเล้ว จิตของข้าเองก็เช่นกัน ความรุนเเรงของจิตถึงเเม้จะถูกลดไปถึงห้าสิบเปอร์เซ็นต์ เเต่มันก็รุนเเรงกว่าของท่านพ่อเเละท่านปู่จนทั้งสองเทียบไม่ติด

'ที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด' ข้าคิดในใจก่อนจะเข้าไปในเขตหวงห้ามลึกขึ้นอีก

โฮกกกกก

เมื่อเสียงคำรามได้ถูกเปล่งออกมา หลี่เล่อป๋อถึงกับสะดุ้ง หรือมันจะเป็นตามที่พวกมันบอก ว่าไม่ควรเข้าไป หลี่เล่อป๋อจึงหยุดเดินเเละเริ่มหาจุดพักเเต่เเล้ว…

โฮกกก

ซึ่งในครั้งนี้เสียงคำรามนั้นดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทำให้หลี่เล่อป๋อต้องเตรียมพร้อมสู้ ทั้งที่รู้ว่าสัตว์อสูรตัวนี้นั้นเเข็งเเกร่งเป็นอย่างมาก

''ที่นี่มันเคยมีสัตว์อสูรด้วยงั้นรึ'' หลี่เล่อป๋อกล่าว ซึ่งที่เข้าได้ยินมานั้น ที่นี่มันเป็นเพียงสถานที่ศักสิทธิ์ที่มีบ่อน้ำชำละล้างอยู่ ไม่น่าจะมีอสูร

โฮกกกก

"เต่าทองคำระดับสัตว์ประหลาด!?'' เเละเมื่อสัตว์อสูรปรากฏตัว มันลอยอยู่ เเละมันสูงใหญ่ถึงสามเมตร หลีเล่อป๋อถึงกับกลืนน้ำลาย ถึงทักษะดาบของเขาจะเเข็งเเกร่งก็ตาม เเต่ให้สู้กับสัตว์ประหลาดแบบนี้เขาก็ไม่ไหวเช่นกัน เเถมดาบของเขายังเป็นดาบเล็กๆธรรมดาๆอีกด้วย

''หรือว่าชะตาของข้ากำลังจะขาด?'' หลี่เล่อป๋อกล่าวพร้อมกับกัดฟันสู้ เพราะตนเองก็ไม่สามารถหนีมันได้เช่นกัน ทั้งความไวเเละความเเรงของมัน ถ้าหลี่เล่อป๋อโดนมันตบเพียงครั้งเดียวอาจเขาอาจจะตายไม่ก็ปางตาย

"เจ้าผ่านม่านพลังของข้ามาได้…มนุษย์'' เเต่เมื่อเต่าพูดภาษามนุษย์ออกมาทำให้หลี่เล่อป๋อชะงักข้าง

"ม่านพลัง?'' หลี่เล่อป๋อกล่าวถามกลับด้วยความสงสัย

"เจ้าผ่านมาได้…เเสดงว่าเจ้าคือผู้ถูกเลือก'' เต่าทองคำกล่าวอีกครั้งพร้อมกับลอยไปที่บ่อน้ำ โดยไม่กล่าวอะไรอีก หลี่เล่อป๋อจึงเดินตามมันไปด้วยความสับสน

"ตามข้ามา'' เต่าทองคำกล่าวอีกครั้งก่อนที่ร่างกายของมันรวมถึงกระดองจดค่อยๆลดลง เท่ากับขนาดหัวของมนุษย์ ซึ่งมันก็ยังคงลอยอยู่ เเละลอยลงไปในบ่อน้ำ ข้างบนนั้นอาจจะดูธรรมดา เเต่ใต้น้ำกลับมีประตูมิติหรือช่องว่างเเสงสีฟ้าอยู่ โดยที่เต่าทองคำนั้นได้ลอยเข้าไปในประตูมิตินั้น หลี่เล่อป๋อจึงได้ว่ายลงไปเเละตามเต่าทองคำเข้าไปในมิติสีฟ้า

ฟึบๆ

เมื่อหลี่เล่อป๋อว่ายเข้าไปในมิติสีฟ้า ปรากฏตัวเขาที่วูบไปตื่นอีกที่นึง เเละกำลังนอนมองท้องฟ้าอยู่ หลี่เล่อป๋อจึงลุกขั้นมานั่งทันทีด้วยความตกใจ เเละพยายามสำรวจรอบข้างว่าที่นี่คือที่ไหน?

"สวัสดี'' เสียงเเหบกล่าวออกมา ทำให้หลี่เล่อป๋อหันไปหาต้นเสียง ปรากฏเขากำลังลอยอยู่บนฟ้า

"เจ้ายังมิต้องถามอะไร…อีกหนึ่งวันข้าจะมาใหม่'' ชายเเก่กล่าวอีกครั้งก่อนที่จะจากไป ซึ่งชายเเก่นั้นดูสูงศักดิ์เป็นอย่างมาก ทั้งชุดที่เขาใส่ ทั้งท่ายืนเเละสิ่งประดับกาย

"ที่นี่คือ?'' หลี่เล่อป๋อกล่าวออกมาด้วยความสงสัย เมื่อได้มองดูรอบๆ มันเหมือนกับพื้นที่ที่ตนอยู่นั้นลอยอยู่บนอากาศ เเละเป็นสถานที่ที่กว้างใหญ่พอสมควร

"ที่นี่เรียกว่าเกาะห้าเซียน'' เต่าทองคำกล่าวตอบคำถามของหลี่เล่อป๋อทำให้เขานั้นหันไปให้ความสนใจกับเจ้าเต่าทองคำอีกครั้ง

"เอาเป็นว่า…ข้าจะขอตอบทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้เเละตัวข้าเมื่อท่านผู้นั้นมาใหม่'' เต่าทองคำกล่าวก่อนที่หลี่เล่อป๋อจะได้อ้าปาก

"ในตอนนี้…ข้าจะเเนะนำสถานที่นี้ให้เจ้ารู้จัก'' เต่าทองคำกล่าวอีกครั้งพร้อมกับลอยไปที่เเรก หลี่เล่อป๋อจึงตามเจ้าเต่าไป

"ที่นี่คือสถานที่พักผ่อน…ควันพวกนี้คือควันที่สามารถรักษาหรือฟื้นฟูความเหนื่อยล้าร่างกายของเจ้าได้'' เต่าทองคำกล่าวอธิบายสถานที่เเรกให้ฟัง ซึ่งที่นี่คือถ้ำที่อยู่ในหุบเขาดีๆนี่เอง ในถ้ำมีห้องทั้งหมดห้าห้องเเละมีหมอกควันที่ลอยไปมาเต็มไปหมด

"ส่วนที่นี่….คือสนามฝึก…ทุกสิ่งทุกอย่างที่ถูกทำลายจะฟื้นสภาพกลับมาทันทีหลังจากไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่บนสนามฝึก'' เต่าทองคำกล่าวเเนะนำสถานที่ต่อไปก่อนที่เจ้าเต่าจะลอยไปอีกสถานที่นึง

"ที่นี่…คือป่าเเละสวนสมุนไพร…ส่วนใหญ่เเล้วจะมีเเต่ของหายากทั้งสิ้น'' เต่าทองคำกล่าวจบก็ลอยไปยังสถานที่ต่อไป เเละในตอนนี้หลี่เล่อป๋อนั้นได้เดินตามเจ้าเต่าต้อยๆไปเรื่อยอย่างเชื่อฟัง

"เเละที่นี่จะเป็นสถานที่รับประทานอาหารเเละเก็บอาหาร…วัตถุดิบที่เก็บที่นี่จะไม่มีวันเน่าเสีย'' เต่าทองคำกล่าวอีกครั้ง ซึ่งตั้งเเต่สถานที่เเรกหลี่เล่อป๋อก็ได้คิดหลายต่อหลายอย่าง ถ้าตนได้ที่นี่เป็นเกาะห้าเซียนเป็นสถานที่ฝึกล่ะก็….

"ที่นี่คือที่สุดท้าย…บ่อน้ำชำละล้าง''

"น้ำจะช่วยสมานเเผลเเละสร้างความผ่อนคลายให้กับเจ้า'' เต่าทองคำกล่าวอีกครั้ง ซึ่งหลี่เล่อป๋อนั้นมีความคิดที่อยากจะลงไปเเช่เป็นอย่างมาก เพราะตนนั้นไม่ได้อาบน้ำมาวันสองวันเเล้วเเถมแผลก็มีเยอะมาก

"ซึ่งหลังน้ำตก…จะเป็นที่เก็บวิชาต่างๆ'' เต่าทองคำกล่าวพร้อมกับลอยผ่านน้ำตกไป หลี่เล่อป๋อจึงได้พุ่งตามไปอย่างรวดเร็ว เเละได้เห็นชั้นหนังสือจำนวนมาก

"ข้าจะพักอยู่ที่นี่…เจ้าจะทำอะไรก็เชิญ'' เต่าทองคำกล่าวจบก็ลอยกลับออกไปเเล้วลงไปว่ายน้ำเล่นในบ่อน้ำ

"เช่นนั้นเเล้ว…ที่นี่มันคือขุมทรัพย์!'' หลี่เล่อป๋อกล่าวกับตัวเอง เขานั้นไม่รู้ว่าเต่าทองคำต้องการอะไรจากตน รวมถึงชายเเก่ผู้นั้นด้วย เเต่ในตอนนี้ตนได้โอกาสดีเเล้วที่จะฝึก!