ปานโพธิ์ดำ

ครบรอบ 2 ปี

ครบเวลาที่ว่าก็คือเวลาที่อาจารย์ไป่คำนวณเอาไว้นั่นเอง ในวันนี้เขายังไม่ได้บอกเหล่าลูกศิษย์ว่าปราณเเละจิตของเขาจะหายไปตลอดกาล หลี่เล่อป๋อเองก็ยังไม่รู้ เขาคิดว่าอาจารย์คงจะไปเกิดใหม่หลังจากพลังของท่านหายไปจนหมด

“ศิษย์ข้า…มันคงถึงเวลาเเล้วที่พวกเจ้าจะได้กลับไป”

"เพราะในตอนนี้พวกเจ้าทุกคนมีความสามารถที่เเข็งเเกร่งพอจะดูเเลตัวเองในโลกอันโหดร้ายนี้ได้เเล้ว'' อาจารย์ไป่ร่อนลงมาจากฟ้าหยุดลงสถานที่ฝึกซ้อมที่มีศิษย์ทั้งห้าของตนกำลังฝึกกันอยู่อย่างหนัก

"เช่นนั้นเเล้ว…ข้าสามารถพบเจออาจารย์ได้ที่ไหนบ้าง?'' กงจิ่นอิ่งกล่าวถามในทันทีที่อาจารย์ของเขากล่าวจบ

"…'' ไป่เทียนหลงไม่กล่าวอะไรออกมา ในขณะที่ศิษย์ทั้งสามคนเริ่มมีสีหน้าไม่ดี จนทั้งสองคนจับสังเกตได้

“ท่านพี่…น้องเล็ก”

"ร้องไห้กันทำไม?'' เกาหลิ่งเหวินกล่าวถามด้วยความสงสัย โดยที่หลินเฟยเฟิ่งนั้นถือเป็นศิษย์ลำดับที่สองของท่านไป่ เเละถังเฟยหลงเป็นน้องเล็กสุด รองลงมาคือกงจิ่นอิ่ง

"พี่ใหญ่…'' เกาหลิ่งเหวินหันไปหาศิษย์พี่ใหญ่เมื่อทั้งสองไม่กล่าวอะไรออกมา เอาเเต่ก้มหน้าสะอึกสะอื้น

"ท่านอาจารย์…ไม่ได้มีชีวิตอยู่มาตั้งนานเเล้ว'' หลี่เล่อป๋อกล่าวออกมา เขาจะต้องเป็นคนกล่าวออกมาเองในฐานะพี่ใหญ่ เเละเป็นหลี่เล่อป๋อที่ทั้งสี่ไว้ใจเเละชอบพูดคุยด้วยมากที่สุด ด้วยความอบอุ่นที่บอกไม่ถูกเกี่ยวกับหลี่เล่อป๋อ

"หมายความว่าเช่นไร?…ท่านอาจารย์เเข็งเเกร่งถึงเพียงนี้''

"ไม่ได้มีชีวิตหมายความว่าเช่นไร!?'' เกาหลิ่งเหวินกล่าวออกมาด้วยความสงสัย ส่วนกงจิ่นอิ่งถึงกับนิ่งไปเลย

"ท่านอาจารย์ได้ตายไปตั้งเเต่ทำสงครามกับพวกนอกโลก…''

“พวกมันทำลายทั้งร่างกายเเละสร้างความเสียหายให้กับจิต”

"นี่เป็นเพียงจิตสำนึกของท่านอาจารย์'' หลี่เล่อป๋อกล่าวออกมาโดยไม่เล่าเรื่องยาว เกาหลิ่งเหวินในตอนนี้ทรุดลงกับพื้นไปเลย เขาเป็นคนนึงที่ชอบกวนอาจารย์เป็นอย่างมาก เเละอาจารย์ก็เหมือนจะชอบเล่นด้วยกับเกาหลิ่งเหวินเช่นกัน ทำให้ทั้งคู่สนิทกันมากๆ

"ท่านได้สร้างที่เเห่งนี้ไว้รวมถึงซ่อนสมบัติทั้งหมดของท่านไว้เช่นกัน''

"ท่านได้มอบทุกอย่างให้กับพวกเราเเล้ว…เเละในตอนนี้…'' หลี่เล่อป๋อกล่าวอีกครั้ง ในครั้งนี้เกาหลิ่งเหวินไม่ได้กล่าวอะไร เขาเอาเเต่ทุบพื้นดินพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากออกมา หลี่เล่อป๋อเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ร้องออกมา เพราะเล่อป๋อได้ทำใจไว้นานตั้งเเต่รู้ความจริงเเล้ว หรือต่อให้จะร้องเขาก็ร้องไม่ได้ เขาไม่ใช่น้องรองหรือน้องเล็ก เขาเป็นชายเเละเป็นพี่ใหญ่สุด เขาจะต้องเป็นเสาหลักให้น้องๆเหมือนกับบัญชาเทพ

"มันถึงเวลาเเล้วที่ข้าจะจากไป…'' ไป่เทียนหลงเป็นคนกล่าวออกมาเอง

"ตลอดกาล…'' เเละกล่าวออกมาอีกครั้ง ในครั้งนี้ทำให้หลี่เล่อปอถึงกับตาโตเเละมองขึ้นไปหาอาจารย์ของเขาที่อยู่บนท้องฟ้า

“พลังของข้า…จิตของข้าไม่มีวันกลับคืนเหมือนเดิมได้”

“ข้าได้ใช้ทุกสิ่งทุกอย่างทำให้พวกเขาเเข็งเเกร่งมากที่สุดเท่าที่จะทำได้”

“สิ่งที่ข้าต้องการให้พวกเจ้าทำก็คือการต้านพวกนอกโลกเเละไล่พวกมันออกไป”

"หรือทำให้พวกมันไม่สามารถมารุกรานเราได้อีกต่อไป'' ไป่เทียนหลงกล่าวคำขอของเขาออกมา สิ่งที่เขาต้องการมีเพียงหลี่เล่อป๋อเเละหลินเฟยเฟิ่งเท่านั้นที่รู้

"ข้า…จะฆ่าพวกมัน…'' เกาหลิ่งเหวินกล่าวออกมาด้วยจิตสังหารที่รุนเเรง กงจิ่นอิ่งเองก็เช่นกัน เพราะถึงยังไงเเล้วกาจิ่นอิ่งที่มีจิตสังหารที่รุนเเรงกว่าเกาหลิ่งเหวินอยู่หลายเท่าเพราะเขานั้นเป็นลูกชายคนเล็กของหัวหน้าสมาคมทมิฬ หรือองค์กรนักฆ่าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในใต้หล้า

"สุดท้ายนี้…ข้าจะทำให้พวกเจ้าสามารถเชื่อมถึงกันได้'' ไป่เทียนหลงกล่าวก่อนจะหลับตาลง

ฟึบ วึบๆๆๆๆๆๆ

ก่อนจะมีคัมภีร์มากมายปรากฏออกมารอบตัวเขา คัมภีร์พวกนั้นแผ่ออกมาพร้อมกับไป่เทียนหลงที่ร่ายคำอันยาวเหยียด เเสงสีทองค่อยๆปรากฏออกมาจากคัมภีร์เเละส่งไปถึงเด็กทั้งห้า พลังสีทองได้หมุนวนรอบตัวพวกเขาเเละเชื่อมถึงกัน

‘เจ้าอยากได้สัญลักษณ์อะไร’

‘ข้าชอบโพธิ์ดำ’

‘มันคืออะไร?’

‘…’ ไป่เทียนหลงนึกถึงสิ่งที่เขาเคยถามศิษย์คนเเรกของเขา หรือก็คือหลี่เล่อป๋อ โดยที่หลี่เล่อป๋อได้วาดใบโพธิ์ดำออกมา ไป่เทียนหลงเมื่อร่ายคำร่ายจบเขาก็ชี้นิ้วไปที่เบื่องล่าง เป็นบริเวณที่ศิษย์ทั้งห้าเขายืนอยู่

"อ๊าก!" ไป่เทียนหลงร้องออกมาเมื่อมีสายฟ้าสีทองผ่าลงมาจากฟ้า เป็นคำเตือนในการละเมิดกฏสวรรค์ เเต่ไป่เทียนหลงก็ยังคงทนเอาไว้ สายฟ้านั้นได้ผ่าลงมาเรื่อยๆ มันไม่ได้ผ่าเข้าที่ร่างของไป่เทียนหลง เเต่เป็นการทำอันตรายกับดวงจิตซะมากกว่า เพราะร่างกายของเขามันไม่มีอยู่เเล้ว ในตอนนี้ปราณสุดท้ายที่เขาเหลือค่อยๆจางหายไปรวมถึงร่างของเขาเช่นกัน

"ท่าน!…อาจารย์!'' เด็กทั้งห้าถึงเเม้จะเป็นห่วงอาจารย์ของพวกเขา เเต่พวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้เช่นกัน ด้วยพันธนาการที่ถูกตรึงร่างไว้ รวมถึงรอยปานโพธิ์ดำที่ค่อยๆเกิดขึ้นในบริเวณต่างๆของร่างกายพวกเขา

ศิษย์พี่ใหญ่หลี่เล่อป๋อมีรอยปานบริเวณเอวข้างซ้าย เป็นใบโพธิ์ดำใบเดียว ศิษย์พี่รองหลินเฟยเฟิ่งมีรอยปานบริเวณไหปลาร้า เป็นโพธิ์ดำสองใบ ศิษย์พี่สามเกาหลิ่งเหวินมีรอยปานบริเวณหน้าเเขนข้างขวาเป็นโพธิ์ดำสามใบ น้องสี่กงจิ่นอิ่งมีรอยปานบริเวณหลังคอเป็นโพธิ์ดำสี่ใบ เเละน้องเล็กหมิงเอ๋อหรือถังเฟยหลงมีรอยปานบริเวณหลังเอวเป็นใบโพธิ์ดำเรียงกันห้าใบ บริเวณรอยปานได้ถูกคลื่นสีทองทำลายเสื้อผ้าไปทำให้สามารถเห็นบริเวณรอยปานกันอย่างชัดเจน

"อาจารย์…'' หลี่เล่อป๋อที่ฟื้นตัวเเละได้สติก่อนใครได้มองอาจารย์ของพวกเขาค่อยๆสลายไปกับตา น้ำตาของหลี่เล่อป๋อได้ไหลออกมา เเต่ไม่ทันไรหลี่เล่อป๋อก็ฮึบเอาไว้ได้เเละเช็ดน้ำตาจนหมด ก่อนที่ไป่เทียนหลงจะหายไป ปากของเขาได้มุบมิบออกมาว่าต้องการให้เขาเป็นคนดูเเลศิษย์ทั้งสี่ เเละเขาเชื่อใจตนมาก ก่อนจะยิ้มเป็นครั้งสุดท้ายเเละหายไปตลอดกาล

"ฮึกฮือๆๆ'' ศิษย์พี่ศิษย์น้องในตอนนี้ได้เเต่ร้องกันออกมา พวกเขาเพิ่งจะเคยสูญเสียบุคคลสำคัญเป็นครั้งเเรก ต่างจากหลี่เล่อป๋อ… หลี่เล่อป๋อได้เเต่เข้าไปปลอบเหล่าน้องๆทั้งสี่ปานพักใหญ่

ฟึบๆ ฟุบ

"เราต้องรีบไป'' เต่าทองคำกล่าวพร้อมกับประตูมิติที่เปิดขึ้นห้าประตู เเละเกาะที่ค่อยๆพังลง พื้นดินบางส่วนค่อยๆร่วงหล่นลงไป

“พวกเจ้าทั้งสี่…ข้าสัญญาว่าจะไปหาพวกเจ้า”

“เราจะต้องเติบใหญ่อย่างเเท้จริงเเล้วมาเจอกันใหม่”

"ข้าสัญญา!'' หลี่เล่อป๋อตะโกนออกมาเสียงดังลั่นทำให้ทั้งสี่หยุดร้องไห้ เเละหันไปมองหลี่เล่อป๋อ ทั้งสี่ตอบตกลงก่อนที่จะค่อยๆพยุงกันขึ้นเพื่อออกไปจากเกาะห้าเซียน

"เจอกันคราหน้าข้าจะชนะท่านให้ได้!'' เกาหลิ่งเหวินกล่าวก่อนจะเข้าไปในประตูมิติเป็นคนเเรก พร้อมกับสัตว์ในพันธสัญญาของเขา

“น้องกง…เจ้าก็เช่นกัน'' หลี่เล่อป๋อหันไปกล่าวกับกงจิ่นอิ่ง ซึ่งน้องกงก็ยิ้มตอบกลับมา เเละเดินเข้าไปในประตูมิติ

"พี่ใหญ่…'' หลินเฟยเฟิ่งกล่าวเรียกหลี่เล่อป๋อพร้อมกับยื่นตราให้กับหลี่เล่อป๋อ เป็นตราสีอร่ามสลักรูปนกฟินิกซ์ บ่งบอกถึงตระกูลราชวงศ์ฟินิกซ์อมตะในตำนาน

"ถ้าท่านมาที่อาณาจักรของข้า…ข้าจะต้อนรับท่านอย่างดี!'' หลินเฟยเฟิ่งกล่าวก่อนจะเดินเข้าไปกอดหลี่เล่อป๋อ ทั้งคู่นั้นสนิทกันมาก เล่าเรื่องมากมายกันให้ฟังทั้งหมด ยกเว้นเรื่องที่โลกเก่าของหลี่เล่อป๋อ

"เเน่นอน…ข้าจะไป'' หลี่เล่อป๋อกอดตอบหลินเฟยเฟิ่งก่อนจะกล่าวให้คำสัญญา เเละเธอก็ได้ยิ้มให้กับเล่อป๋อด้วยน้ำตาที่ยังคงไหลอยู่ก่อนจะเดินเข้าไปในประตูมิติ ในตอนนี้เหลือเพียงถังเฟยหลงเเละเล่อป๋อ ศิษย์พี่ใหญ่เเละศิษย์น้องเล็ก

"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น…ข้าเเละเหล่าศิษย์พี่ของเจ้าจะสนับสนุนเจ้าเสมอ'' หลี่เล่อป๋อกล่าวให้ความมั่นใจกับถังเฟยหลง

"ข้าเองก็เช่นกัน…'' ถังเฟยหลงกล่าวออกมาก่อนจะยิ้ม หลี่เล่อป๋อเองก็ยิ้มให้เธอเช่นกัน สุดท้ายเธอก็เข้าไปในมิติเหลือเพียงตนเเละเจ้าเต่า

"นานๆทีเธอจะยิ้มนะ…'' หลี่เล่อป๋อกล่าวราวกับอยากจะมีกล้องถ่ายรูปไว้ถ่ายฉากเมื่อครู่ปานรูป มันเป็นรอยยิ้มที่มีค่าซะจริง

“อาจารย์…ข้า…เเละศิษย์น้องทั้งหมดจะไม่ลืมท่าน!'' หลี่เล่อป๋อคุกเข่าเเละก้มลงจนหัวชิดพื้น เป็นการเคารพครั้งสุดท้ายของศิษย์พี่ใหญ่อย่างเขา ก่อนที่หลี่เล่อป๋อจะเข้าไปในมิติเป็นคนสุดท้าย เเละหลังจากนั้นทั้งเกาะก็ได้พังลง

วึบๆๆๆ

เเสงมิติได้ส่งตัวหลี่เล่อป๋อกลับไปยังบ่อน้ำ เมื่อตื่นขึ้นมาเขาลอยอยู่บนบ่อน้ำ ที่ในตอนนี้เป็นเพียงบ่อน้ำธรรมดา ส่วนเจ้าเต่าก็กำลังลอยกลางอากาศเเละจ้องมองเข้าอยู่ก่อนจะหายเข้าไปในร่างของเล่อป๋อ เขากระโดดออกมาอย่างรวดเร็วเเละยืนบนพื้นพร้อมกับคลายกล้ามเนื้อที่หนักเเน่น ถึงร่างเขาจะเป็นเด็กห้าขวบ เเต่กล้ามเนื้อของเขามันเเน่นไปหมดเเต่ก็ไม่ได้ตัวใหญ่เท่าเกาหลิ่งเหวิน

หลี่เล่อป๋อได้เดินกลับไปที่ตระกูลในทันที เเละก่อนจะกลับเขาได้เช็คสภาพเเวดล้อมเป็นอย่างดี ซึ่งสถานการณ์ในเมืองตอนนี้ก็กลับเป็นปกติเป็นที่เรียบร้อย โดยที่หลี่เล่อป๋อได้ปลอมตัวไปเเอบฟังเรื่องต่างๆก่อนจะเข้าบ้าน ปรากฏว่าครอบครัวของเขาได้ทำศพปลอมของเขาขึ้นมา เเละอ้างว่าตายในป่า ซึ่งเมื่อพวกชุดดำหรือผู้มีอำนาจไปหาพวกเขา พวกเขาก็กำลังนั่งโศกเศร้าเสียใจกันอยู่ที่งานศพ ทำให้พวกเขายิ่งมั่นใจขึ้นไปอีกว่าหลี่เล่อป๋อ เด็กชายที่มีพรสวรรค์ถึงเก้าสิบแปดจุดได้เสียชีวิตลงเเล้วด้วยฝีมือของสัตว์อสูร เนื่องจากเจ้าเด็กนี่มันหยิ่งผยองเกินไปท้าทายกับสัตว์อสูรเข้า หรือเชื่อมั่นในพรสวรรค์ของมันเกินไปนั่นเอง

'ข้าได้ตายไปเเล้ว…' หลี่เล่อป๋อพูดในใจพลางจับสร้อยที่ท่านเเม่มอบให้ ก่อนที่จะแอบเข้าไปในบ้านเจ้าเมืองหรือก็คือบ้านของตนนั่นเเหละ

ฟึบๆ

หลังจากนั้นเล่อป๋อก็ได้แอบเดินไปที่ห้องทำงานของท่านพ่อเงียบๆ เพื่อไม่ให้คนรับใช้เห็น ในตอนนี้มีเพียงครอบครัวของตนเท่านั้นที่เชื่อใจได้ เพราะหลี่เล่อป๋อเองก็ยังไม่วางใจกับพวกมัน เพราะชีวิตของตนนั้นเป็นเรื่องใหญ่มาก มันสามารถคุกคามสถานะของฮ่องเต้สวรรค์ได้เลยทีเดียว โดยที่โลกนี้จะไม่เกี่ยวกับสายเลือด ใครมีพลัง อำนาจ คนนั้นสามารถขึ้นเป็นใหญ่ได้ทันที! เเละการปรากฏของพรสวรรค์ของตน เเน่นอนว่าทำให้มีฝั่งที่เข้าช่วยเหลือตนเยอะมากๆ หนึ่งในนั้นก็คือกลุ่มที่พยายามปะทะกับพวกชุดดำในป่า

"เล่อป๋อยังมีชีวิตอยู่…ในตอนนี้ลูกเป็นเช่นไรบ้าง…'' ท่านเเม่เอาเเต่นั่งพูดคนเดียว ส่วนปู่เเละพ่อก็กำลังปลอบเธออย่างสุดความสามารถ เเน่นอนว่าทั้งพ่อเเละปู่เองก็เป็นห่วงหลี่เล่อป๋อเช่นกัน พวกเขาอยากจะไปหาหลี่เล่อป๋อใจจะขาด เเต่จะทำเช่นไรได้ในเมือพวกเขากำลังถูกจับตามองอยู่ตลอด ถึงพวกมันจะเเอบยังไง ครอบครัวตระกูลหลี่ก็ยังคงไหวตัวทันอยู่ตลอดเช่นกัน

"ข้าสบายดี…'' หลี่เล่อป๋อปรากฏตัวเข้าไปในห้อง โดยที่ผ่านมาได้จนถึงที่นี่เพราะเขาได้ใช้วิชาลบตัวตนมาตลอด

"ละ….!!!!'' ท่านเเม่เมื่อจะกรี๊ดหรือตะโกนออกมาท่านเอามือปิดปากตัวเองเเละพุ่งเข้าไปกอดลูกชายของเธอในทันที

"เจ้าปลอดภัย!'' ท่านเเม่ผละออกมากล่าวก่อนที่จะกอดข้าใหม่อีกครั้ง ในครั้งนี้ท่านพ่อเองก็มากอดข้าด้วย ส่วนท่านปู่ได้เเต่ยืนมองอยู่ข้างๆเเละยิ้มอย่างภูมิใจ เขาเองก็คิดว่าข้าจะไม่รอด เพราะมันออกจะเกินไปในเรื่องที่ให้เด็กอายุห้าขวบเข้าไปในป่าเพียงคนเดียว มีทั้งสัตว์อสูรที่โหดร้าย ทั้งนักฆ่าที่ตามไปติดๆ สุดท้ายหลี่เล่อป๋อก็รอดกลับมา เเละเหมือนจะได้วิชาอะไรมาด้วยจนทำให้ออร่ารอบตัวของหลี่เล่อป๋อเปลี่ยนไป

"ข้าคิดถึงท่านพ่อท่านเเม่'' หลี่เล่อป๋อกล่าวออกมาทำให้ท่านเเม่ร้องออกมาหนักมาก ราวกับหลี่เล่อป๋อนั้นเป็นเด็กใสซื่อที่ยังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเเละสุดท้ายก็รอดมาด้วยความโชคดี

"ท่านปู่ด้วย'' หลี่เล่อป๋อกล่าวพร้อมกับท่านปู่ที่เข้ามาลูบหัวข้า

"ข้ากลับมาเเล้ว…เเละข้าก็คิดถึงพวกท่านมาก…'' หลี่เล่อป๋อกล่าวออกมาอีกครั้งก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาไม่หยุด ทำให้ท่านพ่อท่านเเม่ต้องคิดว่าลูกชายของเขาผ่านอะไรมากบ้าง เสื้อผ้าข้างในขาดฉีกไม่เหลือชิ้นดี บาดแผลถลอกมีมากพอสมควร เเต่ที่จริงเเล้วหลี่เล่อป๋อเพียงเเค่พึ่งฝึกหนักมากับเกาหลิ่งเหวินเเละยังไม่ได้เปลี่ยนชุดรวมถึงไปลงบ่อน้ำรักษากายให้หายดีเท่านั้น ส่วนเสื้อคลุมเล่อป๋อก็ไปขโมยมาอีกที

"ข้ารู้เเล้วข้ารู้เเล้ว…'' ท่านเเม่กล่าวพร้อมกับกอดข้าเเน่นขึ้นไปอีก