ตอนที่ 6 ถูกแย่ง

ตอนที่ 6 ถูกแย่ง

หลังจากกินข้าวเสร็จ คุณพ่อสั่งให้อวี้เหม่ยกับเฟยหย่าเป็นคนเก็บชามไปล้างค่อยไปพักผ่อน ส่วนเขาเดินไปส่งลูกสาวคนกลางที่ห้องและพาภรรยาไปพักที่ห้องของตนเอง ระหว่างสองพี่น้องเก็บของไปล้างเสร็จแล้ว อวี้เหม่ยยังคงสงสารน้องสาวไม่หาย มองน้องสาวกำลังเช็ดชามอย่างตั้งใจเธอมานั่งลงเก้าอี้ตัวอีกตัวที่ตั้งอยู่ใกล้ ๆ กัน

“เฟยหย่าพี่ขอโทษนะที่ไม่สามารถปกป้องและเอาเนื้อที่เธออยากกินมาให้เธอได้ เอาไว้วันหลังพี่จะซื้อเนื้อมาทำให้เฟยหย่าโดยเฉพาะเลยดีมั้ย” เพียงได้ยินคำพูดของพี่สาวน้ำตาของเฟยหย่าไหลรินออกมาอีกครั้ง

“พี่อวี้เหม่ยทำไมคุณพ่อถึงเปลี่ยนไปแบบนั้นคะ เรื่องเนื้อตุ๋นแม้ว่าหนูจะอยากกินแค่ไหนแต่ว่าเราสามารถแบ่งปันกันได้ไม่ใช่เหรอคะ ทำไมคุณพ่อเอาแต่สนใจพี่เฟยหงคนเดียว หรือว่าคุณพ่อไม่รักเราแล้ว” ร่างเล็กไหล่สั่นสะอึกสะอื้นอย่างน้อยเนื้อต่ำใจเมื่อถูกคุณพ่อตำหนิ อวี้เหม่ยสงสารน้องจับใจเธอเองก็รู้สึกไม่ต่างจากน้องสาวแต่ต้องทำเป็นเข้มแข็งเพื่อให้น้องรู้สึกว่าเธอเองสามารถพึ่งพิงและปกป้องน้องสาวได้

“อย่าร้องไปเลยนะ คุณพ่อเพียงแค่อยากชดเชยเวลาที่เฟยหงไม่เคยได้รับ เฟยหย่าก็เห็นใช่มั้ยว่าที่ผ่านมาคุณพ่อเองก็รักเราสองคนมากแค่ไหน เอาล่ะ ๆ วันนี้เราไปอาบน้ำเข้านอนกันเถอะพรุ่งนี้อาจจะมีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้นกับครอบครัวของเราก็ได้นะ” อวี้เหม่ยลูบหัวน้องสาวเบา ๆ ยิ้มอ่อนโยนส่งให้จนเด็กหญิงค่อย ๆ เงียบและปาดน้ำตา

“ค่ะ หนูก็หวังให้เป็นอย่างนั้น” หลังจากนั้นทั้งสองพี่น้องได้กลับเข้าห้องของตนเอง แต่อวี้เหม่ยเดินไปส่งน้องสาวที่ห้องก่อนจะกลับห้องของตนเอง เมื่อเธอเปิดประตูห้องก็ต้องตกใจที่เห็นของใช้บางส่วนถูกกองอยู่หน้าห้อง หัวใจสั่นระรัวเต้นตึกตัก รีบเหลียวมองสำรวจห้องของตัวเองก็เห็นเฟยหงอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดนอนของเธออย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร และยังแสยะยิ้มมุมปากราวกับว่ารอคอยเวลาที่อวี้เหม่ยกลับมาที่ห้อง

“นะ… นี่มันอะไรกัน ทำไมเธอถึงมาอยู่ในห้องของฉัน ของใช้พวกนี้เธอเป็นคนเอาของฉันมากองไว้ตรงนี้ใช่มั้ย มันชักจะเกินไปแล้วนะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องขนมหรือแม้แต่เนื้อตุ๋นทุกอย่างล้วนเป็นแผนการณ์ของเธอใช่มั้ยหลี่เฟยหง แล้วนั่นชุดนอนของฉันเธอเอามาสวมใส่อย่างตามใจได้ยังไง ฉันไม่ใช่คุณพ่อนะที่จะเอาอกเอาใจเธอ”

“เฮอะ! ครั้งอยู่ต่อหน้าคุณพ่อไม่เห็นปากเก่งแบบนี้ เห็นนั่งตัวสั่นระริกอย่างหวาดกลัว ทำไมฉันจะสวมใส่เสื้อผ้าเธอแล้วจะทำไม ในเมื่อคุณพ่อยกห้องนี้ให้ฉัน อีกไม่นานเธอก็จะย้ายออกไปอยู่ที่อื่นแล้วห้องนี้กว้างใหญ่กว่าทุกห้องเหมาะสำหรับลูกสาวแสนดีอย่างฉัน” หัวใจของอวี้เหม่ยหล่นวูบเมื่อได้ยินร่างกายสั่นเทาเม้มปากด้วยความคับแค้นใจ ก่อนจะตวาดออกมาเสียงดัง

“ถอดชุดของฉันออกเดี๋ยวนี้และออกไปจากห้องของฉันที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ”

“เมื่อก่อนอาจจะไม่แต่ต่อจากนี้ที่นี่และทุกอย่างจะต้องเป็นของฉัน จริงด้วยคู่หมั้นคนนั้นนะไม่แน่นะฉันอาจจะแย่งเขามาเป็นของฉันเหมือนที่ฉันกำลังแย่งคุณพ่อกับสมบัติของเธออย่างไรละ ฮ่า ฮ่า” เสียงหัวเราะเย้ยหยันของเฟยหงทำให้ร่างกายของอวี้เหม่ยร้อนราวกับเปลวไฟ ดวงตาจ้องเขม็งเร่งฝีเท้าเดินตรงเข้าไปหาเฟยหงก่อนจะจับผมของเธอลากกระชากชุดนอนออกจากตัวของเฟยหง

“ไม่มีวัน ไม่ว่าจะเป็นห้องนี้ หรือเฉินลี่หานฉันไม่มีทางให้เธอแย่งเขาไปจากฉัน ถอดเสื้อผ้าของฉันออกมาเดี๋ยวนี้” เฟยหงตกใจใบหน้าซีดเผือดไม่คิดว่าอวี้เหม่ยจะสติแตกเข้ามาทำร้ายเธอ แต่กระนั้นเธอกลับคิดแผนการณ์ชั่วร้ายออก เธอไม่ตอบโต้แต่กลับตะโกนร้องกรี้ดออกมาเสียงดัง

“กรี๊ดดดดด!!!! พี่อวี้เหม่ยอย่าทำร้ายฉันเลยค่ะ ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว”

ในยามที่ทุกบ้านเงียบสงัดเสียงของเฟยหงดังสนั่นกึกก้องไปหลายหลัง ทำให้เจี๋ยหลงกับหยวนหนิงที่กำลังกระหนุงหนิงกันต้องสะดุ้งตกใจรีบคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่และพากันวิ่งไปหาต้นเสียง

“หุบปากของเธอไปซ่ะ มาขอโทษเพื่ออะไรในเมื่อเธอเป็นคนยั่วโมโหฉัน รีบถอดชุดของฉันและออกจากห้องไปได้แล้ว”

ขวับ!!!

เพี้ยะ!!!

อวี้เหม่ยไม่ทันได้ตั้งตัวมือหนาจับกายของเธอให้หันมาทางเขาก่อนจะง้างมือฟาดลงที่ใบหน้าด้วยแรงทั้งหมดที่มี ร่างเล็กเซถลาล้มตามแรงของร่างใหญ่ เฟยหงรีบเดินไปอยู่ด้านหลังทันที

“คุณพ่อช่วยด้วยค่ะ พี่อวี้เหม่ยทำร้ายหนูดูสิคะเสื้อผ้าดี ๆ ขาดหมดเลยแถมเมื่อครู่พี่กำลังลงไม้ลงมือตบตีฉันด้วยเพียงเพราะหวงห้องนอน” เฟยหงแสร้งบีบน้ำตาเข้าไปกอดแขนเจี๋ยหลง ใบหน้าเข้มขรึมดวงตาเกรี้ยวกราดจ้องมองลูกสาวคนโตที่ล้มลงกับพื้นสะอึกสะอื้นสั่นเทาอยู่ตรงหน้า ยกนิ้วขึ้นชี้หน้าพร้อมด่าอย่างโมโห

“อวี้เหม่ยฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้ ทำไมถึงได้โหดร้ายกับน้องแบบนี้ แค่ห้องนอนยกให้น้องไม่ได้หรือไง อีกไม่นานเธอจะย้ายออกไปแล้วจะหวงไปทำไม เสื้อผ้าเครื่องประดับของเธอมากมายรู้จักแบ่งปันสิ ฉันละผิดหวังกับเธอจริง ๆ วันนี้เธอไม่เหมือนเดิมหรือเพราะโกรธแค้นที่ฉันแอบมีชู้นอกใจแม่ของเธอ เฮอะ! ถ้าจะแข็งข้อกับฉันเรื่องนี้ฉันบอกเลยแม่ของเธอรู้เรื่องของฉันกับซือหยวนหนิงตั้งแต่ต้นฤดูหนาว2 ปีก่อนแล้ว ตบครั้งนี้ถือว่าสั่งสอนและห้ามขัดใจทำร้ายเฟยหงอีก ต่อจากวันนี้ห้องนี้ฉันยกให้เฟยหงส่วนเธอย้ายไปนอนกับเฟยหย่าจนกว่าจะแต่งงานออกจากบ้านไป” ใบหน้าร้อนผ่าว รอยแดงเริ่มเป็นริ้ว ๆ ขึ้นบนใบหน้าน้ำตาใส ๆ ไหลอาบแก้มร่างกายสั่นระริก เงยหน้ามองผู้เป็นพ่ออย่างผิดหวังและเจ็บปวดหัวใจ ที่แท้ก็เป็นเพราะเรื่องนี่ที่ทำให้คุณแม่ทรุดหนักและไม่ยอมรักษา คุณแม่ต้องตรอมใจมาหลายปีไม่ยอมบอกใครในเรื่องชั่ว ๆ ที่คุณพ่อปิดบังไว้

“คำนั้นต้องเป็นฉันมากกว่าค่ะที่เป็นคนพูด ฉันผิดหวังกับคุณพ่อจริง ๆ ฝ่ามือเมื่อครู่ฉันจะจำไว้ให้ขึ้นใจนี่คือความรักที่คุณพ่อมอบให้เป็นครั้งสุดท้าย” อวี้เหม่ยลุกขึ้นวิ่งออกไปจากห้องทั้งน้ำตา เจี๋ยหลงเจ็บแปลบที่หัวใจมองมือของตนเองที่ลงไม้ลงมือกับลูกสาวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ตอนนั้นเฟยหงเห็นว่าคุณพ่อจะใจอ่อนรีบพูดขึ้นมาทันที

“คุณพ่อเป็นเพราะหนูเอง ที่ทำให้คุณพ่อกับพี่อวี้เหม่ยต้องผิดใจกัน ห้องนี้หนูไม่เอาก็ได้ค่ะ เมื่อก่อนเคยอยู่ในห้องแคบ ๆ ให้หนูไปนอนที่ห้องเก็บของเถอะนะคะ หนูไม่อยากให้บ้านหลังนี้มีความบาดหมางกันความฝันของหนูคือครอบครัวอยู่พร้อมหน้าอย่างสงบสุข”

“ไม่ต้อง ๆ อวี้เหม่ยนะเป็นลูกสาวคนแรกไม่เคยถูกขัดใจ เพราะแม่ของเธอตามใจมาตลอดเลยเสียคนเอาแต่ใจตัวเอง ไม่ต้องคิดมากพักผ่อนเถอะนะเรื่อวนี้พ่อจะจัดการเอง”

“ค่ะคุณพ่อ” เฟยหงแสร้งตีหน้าเศร้าทว่าในใจกลับสะใจเหลือเกิน ส่วนหยวนหนิงเธอมองใบหน้าลูกสาวก็พอเข้าใจอะไรหลาย ๆ อย่าง

“พี่เจี๋ยหลง พี่ไปพักก่อนเถอะค่ะฉันเข้าใจพี่เองก็เจ็บปวดไม่น้อยที่ลงไม้ลงมือกับอวี้เหม่ย เดี๋ยวฉันอยู่ปลอบใจเฟยหงชั่วครู่จะรีบตามไปนะคะ” เจี๋ยหลงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินออกจากห้องไป