ตอนที่ 2 แม่เลี้ยง

ตอนที่ 2 แม่เลี้ยง

“หลี่อวี้เหม่ยลูกกำลังจะไปที่ไหนกัน พ่อมีเรื่องจะบอกกับลูกทั้งสอง นี่คือน้าซือหยวนหนิง จะเข้ามาอยู่ที่นี่ทำหน้าที่เป็นแม่เลี้ยงของลูกทั้งสอง ส่วนอีกคนนั่นคือน้องสาวของลูกหลี่เฟยหง เกิดหลังจากลูก 3 ปี หลี่เฟยหย่านี่คือพี่สาวของลูกอีกคน ต่อจากนี้ช่วยทำดีกับพี่สาวของลูกด้วยนะ” น้ำเสียงแววตาของคุณพ่อไม่มีแม้แต่ความละอายใจและรู้สึกผิดสักนิด เอ่ยออกมาราวกับว่านี่คือเรื่องน่ายินดี

“คุณพ่อหมายความว่าอย่างไรคะ ทำไมเด็กผู้หญิงคนนี้ถึงเป็นน้องสาวและมีอายุมากกว่าเฟยหย่า อย่าบอกนะคะว่าคุณพ่อตั้งใจแอบมีชู้ตั้งแต่คุณแม่ยังอยู่ อีกทั้งยังแอบมีลูกที่คลอดก่อนเฟยหย่าเสียอีก คุณพ่อไม่สงสารคุณแม่เลยเหรอคะ ทำไมทำไมถึงทำแบบนี้กับคุณแม่ได้ หนูมีน้องสาวเพียงคนเดียวเท่านั้นคือหลี่เฟยหย่า ” อวี้เหม่ยทั้งตกและเสียใจในเวลาเดียวกัน คุณพ่อที่รักครอบครัวเป็นสามีที่ดี เป็นพ่อที่มอบความอบอุ่นมาโดยตลอดจะแอบมีบ้านเล็กและแบ่งปันความรักให้คนอื่น หัวใจดวงเล็ก ๆ สั่นสะท้านไปหมด

“คุณแม่คะหนูไม่อยากอยู่ที่นี่เลยกลับบ้านเรากันเถอะนะคะ คุณพ่อช่วยพาหนูกับคุณแม่กลับบ้านของเราเถอะค่ะ ในเมื่อที่นี่ไม่มีใครต้องการหนู หนูไม่อยากทำให้พี่อวี้เหม่ยต้องลำบากใจและถูกเกลียดไปมากกว่านี้” เด็กสาวดวงตาสั่นคลอนแดงก่ำคล้ายจะร้องไห้ จับมือของพ่อพร้อมอ้อนวอนขอให้ผู้เป็นพ่อส่งเธอกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“โธ่ ๆ เฟยหงของแม่ช่างน่าสงสารจริง ๆ ทุกวันเฝ้าฝันรอคอยอยากเจอพี่สาวและน้องสาวของตัวเองอย่างใจจดใจจ่อ อธิฐานก่อนนอนทุกคืนว่าให้พี่สาวกับน้องสาวรักเธอเหมือนที่เธอรักทั้งสอง ฉันคิดว่าจะสนิทกันแท้ ๆ เพราะมีสายเลือดเดียวกัน ไม่เป็นไรนะเฟยหงในเมื่อพี่สาวของลูกไม่ต้อนรับเรากลับบ้านของเราก็ได้” ซือหยวนหนิงยื่นมือไปลูบศีรษะของลูกสาวเบา ๆ ใบหน้าเศร้าสลดจนหลี่เจี๋ยวหลงถอนหายใจเอ่ยน้ำเสียงเข้มขรึมบอกลูกสาวคนโตของตนเองอย่างเด็ดขาด

“ไม่มีใครจะต้องไปที่ไหนทั้งนั้น หลี่อวี้เหม่ยลูกไม่เห็นหรือไงว่าน้องรักและอยากเจอลูกมากขนาดไหน เรื่องที่ผ่านมาแล้วคือเรื่องของคนโต และผ่านมาแล้วต่อจากนี้ซือหยวนหนิงจะเข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะแม่ของลูก ต่อจากนี้ต้องเชื่อฟังไม่ว่าซือหยวนหนิงจะพูดอะไรและสอนอะไรต้องเชื่อฟังเข้าใจหรือไม่? อีกเรื่องคือต้องดีกับเฟยหงเหมือนเฟยหย่า อย่าให้ได้ยินว่าเธอรังเกียจหรือรังแกน้องเด็ดขาด เข้าบ้านกันเถอะพ่อจะพาไปดูห้องนอนลูกอยากตกแต่งแบบไหนบอกพ่อนะ พ่อจะชดเชยที่ต้องให้หนูอยู่อย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ อยากได้อะไรบอกพ่อได้เลยพ่อพร้อมจะทำให้ทุกอย่าง”

“ขอบคุณนะคะคุณพ่อหนูรักคุณพ่อที่สุดเลย ” แววตาของเฟยหงเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินว่าคุณพ่อเข้าข้างตนเองและพาตนเองเข้าไปในบ้านพร้อมตามใจทุกอย่าง ส่วนแม่เลี้ยงหันกลับมามองเด็กทั้งสองก่อนจะแสยะยิ้มมุมปาก เดินเข้ามาใกล้เด็กทั้งสองคนพร้อมเอ่ยเสียงเบาๆ

“ลูกเลี้ยงของฉันน่ารักเสียจริงได้ยินแล้วใช่มั้ยต่อจากนี้พ่อของพวกเธอจะให้ฉันคอยดูแลพวกเธอ ต้องเชื่อฟังคำพูดของฉันให้ดี ๆ ล่ะ รู้ใช่มั้ยว่าตอนนี้คำพูดของพวกเธอไม่มีความหมายกับพ่อของพวกเธอแล้ว อีกสักหน่อยเธอสองคนพี่น้องจะค่อย ๆ ถูกลืมอย่างช้า ๆ เตรียมตัวเอาไว้ดี ๆ ล่ะเมื่อไหร่ที่ขัดใจหรือขัดคำสั่งฉัน ฉันจะสั่งสอนพวกเธอเอง ฮ่า ฮ่า” เฟยหย่าสั่นกลัวจับปลายเสื้อของพี่สาวจนไปยืนแอบอยู่ด้านหลังเมื่อได้ยินคำพูดและแววตาน่ากลัวของแม่เลี้ยงคนใหม่

“ไม่เชื่อยังไงคุณพ่อก็รักเราสองคนไม่มีทางที่คุณพ่อจะลืมเรา คุณตั้งใจจะทำอะไรกันแน่หรือต้องการเข้ามาแทนที่คุณแม่ ”

“ฮึ ฮึ พวกเธอนี่โง่เหมือนแม่เธอจริง ๆ ฉันตั้งใจทำให้เห็นมาโดยตลอดแต่แม่ของเธอโง่เขลาเชื่อในความรักของสามีจนไม่สนใจอย่างอื่น ฉันนะหรือต้องการอะไร ? ต้องการทุกอย่างในบ้านหลังนี้ไม่ว่าจะเป็นที่ที่แม่ของเธอและสมบัติทุกอย่าง” พูดจบเธอเดินหันหลังตามสามีกับลูกเข้าไปในบ้านเพราะเสียงเรียกของเจี๋ยวหลง

“ที่รักคุณทำอะไรอยู่เข้ามาข้างในสิ ฉันจะพาเข้ามาอยู่ในบ้านและห้องที่คุณต้องอยู่ต่อจากนี้”

“ฉันกำลังไปค่ะ พอดีทักทายและอยากทำความสนิทสนมกับลูก ๆ ทั้งสอง เด็กทั้งสองน่ารักดีนะคะ ตอนนี้คงกำลังตกใจเลยต่อต้านคุณอย่าตำหนิลูกมากนะคะ จู่ ๆ ก็มีน้องสาวเพิ่มเป็นฉันก็คงตกใจไม่น้อยเหมือนกัน ”แม่เลี้ยงงูพิษทำเป็นพูดดีต่อหน้าคุณพ่อทำให้อวี้เหม่ยโมโหและไม่ชอบใจเลยสักนิด

“พี่อวี้เหม่ยหนูกลัว ” เฟยหย่าเอ่ยเสียงสั่นหลี่เหม่ยจึงรีบหันมาดึงตัวของน้องสาวมากอดเอาไว้แน่นพลางปลอบใจ

“อย่ากลัวไปเลยนะ พี่อยู่ตรงนี้จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอง่าย ๆ ต่อจากนี้พยายามหลีกเลี่ยงสองแม่ลูกนี่เอาไว้เข้าใจมั้ย ? และอย่าทำอะไรให้เธอไม่พอใจ”

“ได้ค่ะ หนูจะพยายามไม่ขัดใจทั้งสองคนและจะเป็นเด็กดี”

“ดีมากอย่างนั้นเราไปตลาดกันมั้ย พี่จะซื้อขนมให้จะได้รู้สึกดีขึ้น”

“อย่างนั้นก็ได้ค่ะ” ทั้งสองพี่น้องพากันเดินออกจากบ้าน ไปร้านค้ากลางหมู่บ้านโดยที่ไม่รู้เลยว่ากลับเข้ามาที่บ้านอีกครั้งเธอจะโดนแย่งของไปทุกอย่าง

ด้านในบ้าน

เจี๋ยวหลงพาลูกสาวคนกลางเดินสำรวจในบ้านดูทุกห้อง จนเธอมาหยุดที่หน้าห้อง ๆ หนึ่งที่กว้างใหญ่กว่าทุกห้องที่คุณพ่อพาไปดู

“คุณพ่อคะนี่ห้องของใครคะมีเจ้าของหรือยัง หนูขอเข้าไปดูได้มั้ย”

“นี่ห้องของหลี่อวี้เหมย ลูกอยากเข้าไปดูจะมีใครขัดใจ” เจี๋ยวหลงเปิดประตูให้เฟยหงได้เห็นด้านใน เตียงนอนขนาดใหญ่มองดูคงหนานุ่มอีกทั่งผ้านวมลายงดงาม โต๊ะเครื่องแป้งตู้เสื้อผ้าทุกอย่างล้วนดีไปหมด ไม่เหมือนกับเธอที่ต้องทนอยู่ในบ้านหลังแคบ ๆ เล็ก ๆ ที่มีเพียงห้องเดียวเสื้อผ้าก็มีแต่เสื้อผ้าเก่า ๆ ชีวิตที่สมควรได้สุขสบายต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ เพราะคุณแม่เป็นชู้ ทำให้เธอเกิดความอิจฉาริษยาทำไมต้องเป็นเธอคนเดียวที่ต้องทนทุกข์ทรมานมาตลอด 16 ปี อีกทั้งยังต้องถูกเพื่อน ๆ ด่าทอล้อเลียนว่าเธอเป็นลูกไม่มีพ่อตลอดมา ต่างกับพี่สาวและน้องสาวของเธอที่ใช้ชีวิตอย่างสบายและสงบสุขได้รับความรักจากคุณพ่อเสมอมา

“คุณพ่อคะ หนูอยากอยู่ห้องนี้จะเป็นอะไรมั้ยคะถ้าหนูจะขอห้องของพี่” เจี๋ยวหลงชะงักเล็กน้อยเพราะห้องนี้เป็นห้องที่ภรรยาเก่าตั้งใจทำเพื่อให้ลูกสาวคนโต เดิมทีแล้วครอบครัวของเจี๋ยวหลงไม่ใช่คนร่ำรวยอะไรแต่เป็นครอบครัวของฝั่งภรรยาต่างหากที่ร่ำรวย เขาอยู่อย่างสบายมาโดยตลอดที่แต่งงานกับแม่ของหลี่อวี้เหม่ย จนกระทั่งญาติผู้ใหญ่ครอบครัวภรรยาเสียชีวิต เงินทองสมบัติถูกแบ่งส่วนแม่ของหลี่อวี้เหม่ยได้สมบัติมาส่วนหนึ่ง เขาแอบลักเล็กขโมยน้อยเพื่อแบ่งไปใช้จ่ายให้กับซือหยวนหนิง จนวันหนึ่งภรรยาจับได้เธอเจ็บปวดจนไม่สามารถรับได้โรคประจำตัวของเธอกำเริบ จนจากโลกไปเพราะตรอมใจ

“เฟยหงลูกอย่าอยากได้ห้องของพี่เลย เราเคยอยู่ห้องแคบ ๆ ห้องที่คุณพ่อจัดเตรียมไว้ให้นั้นก็กว้างใหญ่มากกว่าห้องเดิมแล้ว จงพอใจในสิ่งที่คุณพ่อจัดเตรียมไว้ให้เถอะอย่าลืมสิว่าเราเคยลำบากมามากแค่ไหนเพียงคุณพ่อพาเราสองแม่ลูกเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ก็ดีเกินพอสำหรับเราแล้ว” ซือหยวนหนิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและเศร้าหมอง

“ไม่เป็นไร ในเมื่อลูกอยากได้ห้องนี้พ่อสามารถให้ลูกได้เสมออีกอย่างอวี้เหม่ยกำลังจะแต่งงานออกเรือนแล้ว คงไม่ได้พักอยู่ที่นี่ ”

“จริงนะคะคุณพ่อ หนูดีใจที่สุดเลยว้าว!! ต่อจากนี้นี่คือห้องของฉันเหรอคะดีใจจริง ๆ ” เฟยหงโผล่กอดพ่อก่อนจะกระโดดขึ้นบนเตียงนอนหัวเราะร่าเริงดีใจที่เธอจะได้พักอยู่ในห้องกว้างใหญ่แบบนี้