ตอนที่ 16 นางกลับมาแล้ว กลับมาอย่างปลอดภัย

"หึ! ไร้สาระเสียจริง"

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านอ๋อง”

หลี่ซิ่วอิงเอ่ยพร้อมยิ้มกว้างให้เขา นางมิใช่คนคิดเล็กคิดน้อย ออกจะอัธยาศัยดีด้วยซ้ำ ในโลกก่อนนางเองก็มิใช่คนเก็บตัวแต่พอมาอยู่ที่นี่นางจะทำอันใดล้วนต้องคิดก่อนเสมอ น้อยนักที่จะเป็นตนเอง

“แล้วเหตุใดมิไปจวนสกุลโจ้ว”

จู่ๆ ชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง นี่มิใช่ว่าเขาจะหาเรื่องไล่นางออกหรือ แค่เสื้อคลุมตัวนี้ถึงกลับทำให้เขาคิดว่านางอยากไปอยู่จวนสกุลโจ้วใช่หรือไม่

“เพราะข้าเลื่อมใสในความเก่งกาจและองอาจของท่านอ๋องอย่างไรเจ้าคะ อีกทั่งท่านยังใส่ใจบ่าวไพร่เช่นพวกข้า ดูแลครอบครัวข้าอีกทั้งใจดี มีน้ำใจเจ้าค่ะ”

“หึ!”

เว่ยตงหยางส่งเสียงในรำคอ ดูก็รู้ว่าหญิงสาวเอ่ยยกยอเขา คำล่ำลือเสียๆหายๆที่ได้ยินนอกจวนเกี่ยวกับเขาตรงข้ามกับสิ่งที่นางพูด ดูก็รู้ว่านางมิได้เอ่ยมาจากใจ ก่อนที่จะพลอยหลับไปด้วยความเหนื่อย

แสงตะวันในช่วงเช้าตรู่ปลุกคนทั้งคู่ให้ตื่นขึ้น เสียงนกน้อยที่ร้องเจี่ยวจ้าวหากินบินวนและโชบปลาน้อยอย่างคล่องแคล่ว หมอกหนาบนเนิ่นน้ำปกคลุมจนทั่วหลังพายุใหญ่โหมกระน้ำมาตั้งทั้งคืน เสื้อผ้าเปียกที่ทั้งสองใส่มาทั้งคืนก็แห้งสนิด หลี่ซิ่วอิงลุกบิดขี้เกียจอย่างลืมตัว จนได้สติก็กลับมามอง พบว่ามีสายตาดุของคนตัวโตที่มองมาก็รีบย่อกายขอโทษทันที

“เดี่ยวข้าไปตักน้ำมาให้ท่านอ๋องล้างหน้านะเจ้าคะ”

“อื้ม”

เสียงตอบรับเพียงสั้นๆ เว่ยตงหยางตอนนี้ยังได้รับบาดเจ็บ ไม้ที่แขนก็ยังไม่ได้นำออกเนื่องจากอันตรายเกินไป เดินโลหิตไหลไม่หยุดหลังดึงออกจะทำเช่นไร หญิงสาวไม่ใช่หมอในโลกปัจจุบันสักหน่อยที่ข้ามมาแล้วจะมีความสามารถพิเศษ นี่คือบาดแผลใหญ่นะมิใช่แผลมีดบาด เพราะฉะนั้นนางไม่มีวันทำวิธีเสี่ยงๆแบบนี้เป็นแน่ ทำได้เพียงให้เขาอยู่กับที่และนอนเฉยๆ และรอให้ลูกน้องมาตามหาเขาและมาเจอที่นี่เท่านั้น ด้วยความสามารถแล้วรู้ว่าอีกไม่นานก็ต้องหาเจอ ลูกน้องของเขาชำนาญเส้นทางและรู้ว่าต้องตามหาเช่นไรจึงมิค่อยเป็นห่วงเรื่องนี้มากนัก

“ท่านอ๋องน้ำเจ้าค่ะ”

หลี่ซิ่วอิงยื่นน้ำที่ตนนำมายื่นให้ชายหนุ่ม แต่พบว่าสถาพเขาตอนนี้ไม่สามารถขยับแขนได้เลย แค่เอนร่างกายเพียงนิดโลหิตสีแดงก็ซึมออกมา

อร๊าก~~~

เว่ยตงหยางร้องออกมาอย่างทรมาน เขาตอนนี้ไม่สามารถทนไหวเสียแล้ว หากเลือดยังไหลต่อเรื่อยๆเช่นนี้เห็นทีพิษไข้คงกลับมาเล่นงานอีกแน่

แคว๊ก! เสียงฉีกผ้าบ้าง หลี่ซิ่วอิงนำมันจุ่มน้ำจากนั้นค่อยๆเช็ดไปที่หน้าของชายหนุ่มอย่างเบามือ ใบหน้าเขาที่เปื้อนไปด้วยโคลนและเศษดินถูกนางเช็ดออกจนเกลี้ยงเกลา เขากลับมามีใบหน้าหล่อเหลาเช่นเคยแต่ยังคงชีดเผือก ชายหนุ่มทำได้เพียงอยู่นิ่งๆให้นางจักแจงได้สะดวก เขาเองก็คิดว่านางนิสัยไม่เลวเป็นบ่าวที่ดีคนหนึ่ง เขาเป็นถึงขนาดนี้ไม่รู้ว่าตายหรือไม่ แต่ก็ไม่ทิ้งไปไหนทั้งที่นางสามารถหนีเอาตัวรอดได้แท้ๆ

“ท่านอ๋องอยู่คนเดียวได้หรือไม่เจ้าคะ ข้าจะออกไปดูหน่อยว่าแถวนี้มีบ้านคนหรือไม่”

หญิงสาวเอ่ยจบก็ทำท่าจะลุกไปแต่ถูกมือหนาคว้าไว้ ดวงตางามก้มมองมือเขาก่อนที่เว่ยตงหยางจะรีบปล่อยมือ

” มิต้องไป “

” แต่ท่านอ๋องไม่ไหวแล้ว ที่แขนท่านโลหิตไหลไม่หยุด พวกเรารอต่อไปมิได้แล้ว “

” เท้าเจ้าก็เดินต่อไปไม่ได้แล้ว “

หลี่ซิ่วอิง ก้มมองเท้าตนเองที่ตอนนี้ช้ำและแดงไปทั้งขา

” ข้ามิเป็นไรเจ้าค่ะ แค่นี้ข้าทนได้”

“ใส่นี้”

ร่างใหญ่โยนรองเท้าของตนเองที่ไม่ได้หลุดไปตามกระแสน้ำเหมือนนาง หลี่ซิ่วอิงรับมาจากนั้นใส่เข้าไป ถึงจะใหญ่ไปบ้างแต่ก็นับว่าดีกว่าเดินเท้าเปล่า

“ท่านกินผลไม้นี่ไปก่อนนะเจ้าค่ะ ข้าจะรีบพาคนมาช่วยท่านให้ได้ ท่านอ๋องอดทนก่อนนะเจ้าคะ”

“……”

เว่ยตงหยางที่นั่งพิงก้อนหินพยักหน้า และมองตามแผ่นหลังบางที่เดินขากระเพกออกไป สายตาคมมองผลหงจ่าวไม่กี่ลูกที่ถูกห่อด้วยใบไม้ ก็หยิบขึ้นมากัดคำหนึ่ง สภาพร่างกายตอนนี้เขารู้ดีว่าตนเองนั้นแทบทนบาดแผลนี่ไม่ไหวแล้ว ลมเย็นที่ปะทะร่างใหญ่เป็นระลอกๆ ยิ่งทำให้เขาหนาวสั่นกว่าเดิม มือหนากระชับเสื้อคลุมหนา ถึงตัวเขาจะไม่เปียกแล้วแต่ตอนนี้กลับเหน็ดหนาวจนเข้ากระดูก เวลาล้วงเลยจนผ่านไปกว่าสองชั่วยามก็ไม่เห็นหญิงสาวกลับมา แต่เพราะนางบอกให้เขารอเขาก็จะรอนาง นัยน์ตาคมดูเลื่อนลอยเปือกตาค่อยๆกระพริบช้าๆด้วยความนักอึ้งจนในที่สุดก็ต้านทานมันไม่ได้ การรับรู้ของเขาตอนนี้แทบไม่ตอบสนองต่อสิ่งใด 

“ท่านอ๋อง~ ท่านอ๋อง~ ข้ากลับมาแล้ว”

“ท่านอ๋องขอรับ ขอโทษที่ข้าพึ่งหาท่านพบ”

“พาท่านอ๋องกลับจวน เร็ว”

” นางกลับมาแล้วสินะ “

เว่ยตงหยางเอ่ยขึ้นอย่างฟังมิรู้ความ เขาเพียงพึมพำเบาๆเท่านั้นเมื่อได้ยินเสียงของหลี่ซิ่วอิง และตามด้วยเสียงของผู้คนนับสิบที่ตามหาเขาจนเจอ แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถแม้แต่ลืมตาขึ้นได้ เพียงแค่รู้ว่าลูกน้องเขามาช่วยแล้วและนางเองก็กลับมาแล้ว กลับมาอย่างปลอดภัย