ตอนที่ 13 ข้าจะซื้อให้พี่ชายเจ้าค่ะ

คลืน~ เปรี๊ยง!

เสียงฟ้าร้องดังก้องทั่วท้องนภา ลมพายุพัดแรงแทบตัวปลิว เม็ดฝนเริ่มตกเต็มเม็ดจนแทบมองทางไม่เห็น

“ท่านอ๋องจะหยุดพัก รอฝนหยุดก่อนหรือไม่ขอรับ”

อี้เฉินทักท้วงผู้เป็นนายด้วยความเป็นห่วง เว่ยตรงหยางหลายวันมานี้เขามีสุขภาพไม่ค่อยดีนัก งานที่หนักอึ้งรัดตัวจนแทบไม่ได้พักผ่อน ชายหนุ่มเข้า-ออกวังหลวงทุกวัน กิน นอน ไม่เป็นเวลา ถึงเขาจะเป็นเพียงอ๋องแต่เพราะฮ่องเต้แห่งแคว้นฉินมีองค์ชายเพียงหนึ่งเดียว ที่เหลืออีก 9 คน เป็นหญิงทั้งหมด อีกทั้งองค์ชายเพียงคนเดียวยังพึ่งอายุเพียง 4 ขวบเท่านั้น ยังไม่สามารถแบ่งเบาภาระอันใดได้ เขาผู้เป็นน้องชายมิได้หวังลาบยศหรืออำนาจ เพียงออกแรงช่วยอย่างเต็มที่ เขาว่ากันว่าสองพี่น้องแห่งแคว้นฉิน รักกันกลมเกลียวจนแคว้นทั่วหล่าต่างอิจฉา ไม่มีการแก่งแย่งกัน ผู้ใดเป็นกษัตริย์แล้วอย่างไร หวังเพียงราษฎรอยู่ดีกินดีเป็นพอ แต่ถึงอย่างนั้นขุนนางในราชสำนักกลับแบ่งออกเป็นสองฝ่าย นำเรื่องยุ่งยากมาให้ชายหนุ่มต้องเหนื่อยกายเพิ่ม อำนาจเป็นสิ่งพึงมีถึงไม่อยากมีก็ต้องมี หรือถึงอยากมีก็กลับมีไม่ได้ เรื่องเช่นนี้ยากที่จะเข้าใจ มีเพียงผู้ที่เกิดมาพร้อมกับวังวนนี้เท่านั้นที่ต้องอยู่กับมันให้ได้

“แวะพักที่โรงเตี้ยมในตลาด “

” ขอรับ “

อี้เฉินรับคำก่อนที่จะควบม้าจากจวนสกุลจางเพื่อไปยังโรงเตี้ยมในตลาดที่ห่างออกไปเพียงแค่อึดใจเท่านั้น ระยะทางเพียงเท่านี้หากจะเดินก็คงไม่กี่ก้าว

“เชิญขอรับ เชิญๆ”

เสี่ยวเออร์เดินมาตอนรับลูกค้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ฝนตกเช่นนี้ทำให้ทางร้านแทบไม่มีลูกค้าเลย

“ขอห้องส่วนตัว”

อี้เฉินเอ่ยสั่งเสี่ยวเออร์ ก่อนจะถูกนำไปยังห้องข้างบนชั้นสองของโรงเตี๊ยม บรรยากาศด้านในถูกแบ่งเป็นห้องๆ มีทางเดินตรงกลาง ผู้คนด้านในดูไม่วุ่นวาย หลี่ซิ่วอิงเดินตามเว่ยตงหยางเข้าไปด้านในเพื่อคอยดูแลความเรียบร้อย นางเดินไปเปิดหน้าต่างกว้าง พบว่าบรรยากาศด้านหลังของโรงเตี้ยมที่นี่นั้นเป็นแม่น้ำลิ่งชวนทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ฝนที่ยังตกไม่หยุดทำให้บรรยากาศสดชื่น แต่ไม่ดีสำหรับคนป่วย

จ๊อก~~~

มือบางรินชาร้อนให้ผู้เป็นนาย อากาศหนาวเช่นนี้ทำให้รู้สึกสบายตัวขึ้นมาเท่าตัว ดวงตาของชายหนุ่มแดงก่ำอาจเป็นเพราะร่างกายของเขาเริ่มร้อนเนื่องจากพิษไข้

แค่ก! แค่ก!

ร่างใหญ่ไอออกมาอย่างทนมิได้ วันนี้เขาสวมอาภรณ์ตัวเดียวอีกทั้งตอนมายังมิได้นำเสื้อคุมมาด้วย ปากของเขาเริ่มชีดเผือก ทำให้นางอดที่จะสงสารไม่ได้ ตัวร้ายแบบเขามีมุมนี้ด้วยหรือ เหตุใดตอนที่อ่านในนิยายถึงบอกเพียงเขามีแต่มุมโหดร้ายกันนะ เขาเองก็เป็นเพียงคนธรรมดาเท่านั้น นางเองก็อยากจะเอาเสื้อคลุมนี้ให้เขาแต่เพราะนี้ไม่ใช่เสื้อคลุมของนางเองแต่มีคนให้มาอีกที อีกอย่างนางเป็นเพียงบ่าวรับใช้ และเขานั้นเป็นใครจะมาใช้ของต่อจากบ่าวเช่นนางได้อย่างไรกัน แต่ถึงอย่างนั้นนางก็ไม่สามารถทนดูเขาที่นั่งหนาวเช่นนี้ต่อได้ ถึงจะไม่อยากยุ่งวุ่นวายกับเขามากนักแต่ก็ถือว่าช่วยเขาแล้วทำให้นิยายยังดำเนินต่อไปได้ เขาไม่ตายไปส่ะก่อนก็แล้วกัน ร่างบางค่อยๆ ถอยออกไปจากนั้นเดินออกจากห้อง

“เจ้าจะไปที่ใด”

อี้เฉินที่ยืนอยู่ด้านหน้าห้องเอ่ยถามหญิงสาว

“อากาศหนาวเหลือเกิน ท่านอ๋องไม่สบายเจ้านำเสื้อคลุมมาด้วยหรือไม่”

อี้เฉินส่ายหน้า เขาสะเพร่าเอง ออกศึกนับครั้งไม่ถ้วนแต่ร่างกายของท่านอ๋องมิเคยอ่อนแอ่ถึงเพียงนี้ นี้นับเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นเลย หลี่ซิ่วอิงเดินลงไปชั้นล่างของโรงเตรียม ยังดีที่ร้านขายผ้าอยู่ตรงข้ามโรงเตี้ยมพอดี

“เถ้าแก่ มีเสื้อคลุมขายหรือไม่เจ้าคะ”

” เสื้อคลุมอยู่ทางนี้แม่นาง “

หลี่ซิ่วอิงเดินตามเถ้าแก่ร้านไป แต่พบว่ามีแต่ผ้าของสตรี

” ข้าจะซื้อให้พี่ชายเจ้าค่ะ “

” อ้อ ขออภัย สำหรับผ้าคลุมของชายอยู่ทางนี้ เชิญแม่นางเลือกได้ตามสบาย “

เถ้าแก่เอ่ยจบก็เดินไปที่หน้าร้านรอรับลูกค้าที่มาใหม่และปล่อยให้นางเลือกได้ตามสบาย หลี่ซิ่วอิงเลือกอยู่ชั่วครู่ก็ตัดสินใจหยิบเสื้อคลุมที่ขาย วันนี้เว่ยตงหยางใส่ชุดสีขาวมาน่าจะดูเข้ากัน ก่อนที่จะไปจ่ายเงินและเดินเข้าโรงเตี๊ยมไปอีกครั้ง

” ท่านอ๋องเสื้อคลุมขอรับ “

อี้เฉินยื่นเสื้อคลุมให้ผู้เป็นนาย หลี่ซิ่วอิงไม่กล้าให้เขาตรงๆนางเองไม่อยากมีบทบาทในชีวิตเขามากนัก เอาเป็นว่ายกความดีความชอบนี้ให้ลูกน้องคนสนิทเขาเป็นพอ

“ท่านอ๋องขอรับ เมื่อสักครู่อี้เจ๋อส่งนกพิราบมาบอกว่าในจวนมีคนร้ายแฝงตัวเป็นคนเลี้ยงม้าขอรับ ตอนนี้ถูกคุมตัวไว้ที่คุกใต้ดิน”

“ฝนก็เริ่มซาแล้ว เช่นนั้นกลับจวนเถอะ”

“ขอรับ”

“ส่งคนเข้าไปที่จวนสกุลจางและจวนสกุลหลิวด้วย”

“ขอรับ”

อี้เฉินรับคำและเดินตามผู้เป็นนายออกไป หลี่ซิ่วอิงเองก็เช่นกัน หญิงสาวได้ยินทั้งคู่คุยกัน เขาสั่งการเช่นนี้ก็เริ่มคิดได้แล้วว่าจะเป็นเช่นไรต่อ สกุลจางของนางเอกในนิยายกับสกุลหลิวจะถูกตรวจสอบและพบว่าทุจริต สกุลจางถูกรีดทรัพย์จนเกลี้ยง ส่วนสกุลหลิวถูกเนรเทศออกจากวังหลวง ตอนนี้ของนิยายทำให้คุณหนูในห้องหอต้องสู้ชีวิต ใช้ความสามารถของนางฟื้นฟูตระกูลกลับมาอีกครั้ง ทำให้นางเกลียดตัวร้ายอย่างเว่ยตงหยางมากที่สุด แต่นางไม่รู้เลยว่าแท้จริงแล้วเว่ยตงหยางนี่เองที่คอยช่วยตระกูลนางไว้ ให้สามารถอยู่ในเมืองหลวงได้ ถึงจะถูกยึดทรัพย์ทุกอย่างแต่ก็เหลือจวนให้อยู่อาศัย แต่เพราะบทของชายหนุ่มเป็นตัวร้ายมิใช่พระเอก คนเขียนเลยจะใส่บทอะไรลงไปก็ได้เพื่อทำให้พระเอกของเรามีคุณงามความดีเหมาะสมกับนางเอกในนิยาย