บทที่ 2

นี่ใช่หรือเปล่าที่เขาเรียกว่ารวยแบบไม่รู้เรื่อง ที่กล่าวมาก็เห็นจะจริง ก็ในเมื่อตอนนี้เธอได้รางวัลจากการชิงโชคตั้งหนึ่งล้านบาทแหนะ รวยแบบไม่ทันได้ตั้งตัวและก็ไม่ทันได้ใช้ ดันหัวใจวายตายก่อนจะได้ใช้เงินเสียอีก แพมได้แต่นอนกะพริบตาปริบ ๆ จับต้นชนปลายไม่ถูก เธอตายไปแล้วไม่ใช่หรือ แล้วตอนนี้เธอนอนอยู่ตอนนี้มันคือที่ไหน

กลิ่นอับ คับแคบ ฝุ่นเกาะเต็มไปหมด แสงจากแสงแดดยามรุ่งเช้าสาดเข้ามาในตัวบ้าน ทำให้เห็นฝุ่นละอองเล็ก ๆ ลอยอยู่บนอากาศเต็มไปหมด ราวกับว่าตัวเธอมานอนอยู่บ้านร้างที่ไหนสักแห่ง หญิงสาวหรี่ตามองไปรอบห้อง ก็พบเพียงความว่างเปล่าไม่มีใครพักอาศัย ตู้ไม้เก่า ๆ และชุดซอมซ่อสองชุดถูกพับวางไว้บนชั้น เตียงที่ตัวเธอนอนอยู่เวลานี้แค่ขยับตัวก็เกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าดพร้อมพังได้ทุกเมื่อ

แพมค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง มองสำรวจร่างกายตนเอง ก็พบว่าตัวเธอนั้นไม่ได้อยู่ในชุดเดิมอีกต่อไปแล้ว ชุดที่ตัวเธอสวมเป็นชุดเหมือนชาวบ้านในยุคจีนโบราณ เหมือนซีรีส์ที่ตัวเธอชอบดู แต่ทว่าชุดนั้นก็แทบจะเรียกว่าผ้าขี้ริ้วได้กระมัง เผลอ ๆ ผ้าขี้ริ้วที่ห้องเช่าเธอยังดูดีเสียกว่า

“อะไรกันเนี่ย นรกไม่ได้ไป สวรรค์ก็ไม่ได้ขึ้น แต่ดันมาได้ชีวิตใหม่แบบจ๊นจน” ที่ผ่านมาเธอยังจนไม่พออีกหรือ สมัยเด็กใช้ชีวิตอยู่กับยายที่บ้านนอกในถิ่นทุรกันดาร เมื่อโตพอจะทำงานหาเลี้ยงตัวเองได้ ก็พยายามถีบตัวเองให้มีชีวิตที่ดีขึ้น กำลังจะรวยอยู่แล้วเชียวก็ดันมาตายเสียก่อนอีก

แพมได้แต่พร่ำบ่นชีวิตที่น่าอดสู่ของตนเอง ฉับพลันเธอกลับรู้สึกปวดหัวแปลบ ภาพความทรงจำต่าง ๆ ก็ได้ไหลเวียนเข้ามาไม่หยุด เรื่องราวที่ตัวเธอได้รับรู้ทำเอาแพมต้องกำหมัดแน่น ผลพวงทุกอย่างมันเกิดมาจากท่านเทพดวงชะตา ดึงดวงจิตผิดพลาด ทำให้จิตวิญญาณเธอต้องถูกดึงมาในโลกต่างมิติหรือนี่

‘นางหนูอย่าเพิ่งโกรธข้า เช่นนี้ดีหรือไม่ ข้าจะให้ของวิเศษเจ้าหนึ่งชิ้นเพื่อเป็นการไถ่โทษ’

เสียงหนึ่งลอยมาตามลม ซึ่งแพมพอจะเดาออกว่าเป็นเสียงของใคร คงจะเป็นท่านเทพดวงชะตาเฮงซวยนั่นสินะ

“หนูอยากกลับไปเป็นตัวเองเหมือนเดิมค่ะ” แพมไม่ยินยอม ของวิเศษแล้วอย่างไรหากต้องมาใช้ชีวิตลำบากเช่นนี้ ขอกลับไปเป็นคนเดิมเสียยังดีกว่า

‘ไม่ได้! เอ่อ.. คือว่าตอนนี้มีดวงจิตอื่นเข้ามาสวมร่างเจ้าไปแล้ว เวลาก็นานเกินกว่าจะกลับไปเข้าร่างเหมือนเดิมได้แล้วด้วย ตอนนี้มีสองทางให้เจ้าเลือกเท่านั้น’ กว่าจะรู้ตัวว่าตนเองทำงานผิดพลาด เวลาก็ล่วงเลยไปเกินกว่าจะดึงดวงจิตนางกลับเข้าที่เดิมไปแล้ว อีกทั้งหากตนขอให้เทพผู้สร้างช่วยเหลืออีกแรงก็ไม่สามารถทำได้ ความผิดอันใหญ่หลวงครั้งนี้จะให้ผู้อื่นรู้ไม่ได้เด็ดขาด บทลงโทษที่ได้รับอาจจะถูกปลดจากการเป็นเทพ จะยอมให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้เด็ดขาด

“มีทางอะไรให้เลือกบ้างคะ” หญิงสาวโกรธเสียจนหน้าดำหน้าแดงไปหมด นี่ถ้าหากมองเห็นตัวจับต้องได้ เธอก็คงจะขอต่อยหน้าเทพสักหมัด บังอาจมาเล่นกับชีวิตคนอื่นได้อย่างไร

‘ทางแรกคือปล่อยให้ดวงจิตไม่มีที่อยู่แล้วแตกสลายไป ทางที่สองคือเจ้าใช้ร่างที่ข้าสร้างให้ใหม่พร้อมกับของวิเศษที่ข้าจะมอบให้เจ้าเป็นกรณีพิเศษ ว่าอย่างไรเจ้าจะเลือกวิธีใด’ ตนยอมรับว่าผิดจริง แต่ถึงอย่างไรก็ช่วยนางหนูน้อยได้เท่านี้จริง ๆ

“หนูจะเลือกอะไรได้ละคะท่านเทพ ก็ต้องเป็นข้อสองอยู่แล้ว แต่ว่าให้หนูได้ชีวิตสวยและรวยมากไม่ได้หรือคะ” หญิงสาวเถียงคอเป็นเอ็น คับข้องใจกับชีวิตใหม่ที่แสนจะจน จะดีกว่าขอทานหน่อยก็ตรงมีที่ให้ซุกหัวนอนนี่แหละ

‘ไม่ได้หรอก หากให้เจ้ามีตัวตนวาสนามากไป ถูกเทพผู้สร้างจับได้กันพอดี ถ้าเป็นคนธรรมดาข้าก็ยังจะพอแอบเอาชื่อเจ้าเข้าทะเบียนรายชื่อของเขาได้’

“แต่ท่านทำให้หนูลำบาก”

‘ข้าก็กำลังจะรับผิดชอบในความผิดของข้าอยู่นี้อย่างไร นอกจากของวิเศษที่ข้าจะให้ เอาเป็นว่าร่างกายที่เจ้าใช้ ข้าจะให้เจ้าอ่านออกเขียนได้เข้าใจภาษา ร่างกายแข็งแรงไม่เจ็บไม่ไข้ โรคภัยพิษร้ายแบบใดก็ทำร้ายเจ้าไม่ได้ อายุยืนยาว โดยเฉพาะความเจ็บปวดยามเมื่อเจ้าคลอดบุตร จะได้ไม่เจ็บปวดมากเหมือนผู้อื่น เพียงเจ้าเบ่งคลอดไม่กี่ครั้งบุตรของเจ้าก็จะออกมาง่ายดาย ไม่ทันให้เจ้าได้เจ็บหรอก’ นี่เขาแถมให้เยอะมากแล้วนะ

“เฮ้อ ก็ได้ค่ะ ไหนละคะท่านเทพของวิเศษ” หญิงสาวยอมแพ้ในที่สุด แต่ก็ไม่ลืมทวงของที่อีกฝ่ายสัญญาว่าจะให้

‘สร้อยเส้นนี้มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ใช้ได้ มันคงทนไม่ขาดไม่ลอก หากมีเหตุต้องตกอยู่ในมือคนอื่นที่ไม่ใช่เจ้าของ มันจะกลับมาหาเจ้าเองไม่ต้องตามหา’

สร้อยคอสีทองประดับด้วยมุกสองเม็ดปรากฏขึ้นมาต่อหน้าหญิงสาว ร่างบางรับไว้ก่อนจะสวมไว้ที่คอของตนเอง แต่กระนั้นก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันวิเศษอย่างไร ก็แค่สร้อยทองหรือจะให้นางเอาไปขายแลกเงิน แต่ถ้าอย่างนั้นจะเรียกของวิเศษได้อย่างไร หรือว่าสามารถเสกของวิเศษออกมาได้อีกที

‘ไม่ใช่อย่างที่เจ้ากำลังคิดแน่นอน’

“ท่านรู้หรือเจ้าคะ หนูคิดอะไรอยู่”

‘รู้สิ เจ้าด่าข้า ข้าก็รู้’ เฮอะ ที่ไม่พูดอะไรก็เพราะว่าตัวข้าก็มีส่วนผิดอยู่หรอกนะ

“แหะ ๆ ขอโทษค่ะ” แพมยิ้มแห้งพร้อมกับยกมือไหว้ขอโทษ ไม่คิดว่าท่านเทพจะล่วงรู้แม้กระทั่งความคิดของเธอ

‘เอาละ ๆ ข้าเหลือเวลาไม่มากแล้ว ข้าจะบอกวิธีใช้ให้เจ้ารู้ก็แล้วกัน ขอเพียงเจ้านึกคิดสิ่งของที่เจ้าอยากได้ก็จะปรากฏขึ้นมาให้เห็น แต่สิ่งที่เจ้าจะเอามันออกมาได้มีเพียงของกินและของใช้บางอย่างได้เท่านั้น แต่ของกินที่วิเศษมากเกินไปจนทำให้เปลี่ยนชะตาก็ไม่ได้เช่นกัน จะพูดให้เข้าใจง่ายก็คือยาวิเศษ สมุนไพรวิเศษ ที่สามารถชุบชีวิตคนได้ หรือแม้แต่ไม้วิเศษเสกของได้นะไม่มีหรอกนะ’ เขาไม่สามารถให้สิ่งที่มากเกินไป ถึงขั้นสามารถเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตของใครได้ เพราะทุกคนก็ล้วนแล้วแต่ต้องเป็นไปตามกรรมที่ถูกกำหนดไว้แต่แรกแล้ว

“แล้วถ้าหนูอยากได้ของกินหรือของใช้ในโลกเดิมละคะ” ถ้าสามารถเอาข้าวของเครื่องใช้หรืออาหารจากโลกเดิมมาได้ จะเป็นการดีสำหรับเธอมากเชียวละ โดยเฉพาะเสื้อผ้าและเครื่องนอน

‘ได้สิ ขอแค่ไม่ใช่ของที่วิเศษเหนือธรรมชาติ หรือสิ่งที่จะเปลี่ยนชะตาผู้อื่น เจ้าสามารถเอาออกมาใช้ได้ทั้งนั้น หากเจ้าของสิ่งใดที่นอกเหนือข้อกำหนดมันก็จะไม่ออกมาให้เจ้าหรอก’

“จริงหรือคะ อย่างนั้นหนูก็ไม่ต้องอดตายแล้ว ว่าแต่ท่านเทพไม่เสกเงินให้หนูบ้างหรือคะ” แต่ถ้ามีเงินมันก็จะดีกว่ามิใช่หรือ

‘ไม่มีหรอก เทพใช้เงินที่ไหนกัน ข้าต้องไปแล้ว นางหนูรักษาตัวเองให้ดีละ’

ชั่วพริบตาอาการปวดหัวที่หญิงสาวเป็นอยู่ก็หายไปสิ้น เดิมทีคิดว่าเป็นเพียงมโนจิตคิดไปเอง แต่สร้อยทองที่คล้องอยู่บนคอก็เป็นเครื่องย้ำเตือนได้ว่า สิ่งที่เพิ่งผ่านพ้นไปมันคือเรื่องจริง

เฮ้ออออ ได้ทะลุมิติทั้งที ดันมาเป็นคนจ๊นจน