บทที่ 4 ฝึกฝน

ตอนนี้นางจึงเริ่มหาทางรักษาอาการป่วยที่เกิดจากพิษของบิดาให้หายเสียก่อน นางจึงก้มมองสร้อยที่คอแต่ลืมถามท่านปู่ของนางว่าใช้อย่างไรจึงร้องเรียกท่านปู่ออกมาเบา ๆ

"ท่านปู่ ท่านปู่เจ้าขา..."  ไป๋หลันเอ่ยเรียก

"ว่าอย่างไรหลานรักปู่กำลังจะมาบอกเจ้าอยู่ประเดี๋ยวนี้ ก่อนอื่นเจ้าหยดเลือดลงไปที่จี้นั่น" เทพปาเจียวเอ่ยพร้อมปรากฏกายขึ้นแล้วสะบัดมือเลือดที่นิ้วของหลานสาวก็ไหลออกมา

ไป๋หลันจึงรีบหยดเลือดลงไปพลันเกิดแสงสว่างจ้าแล้วค่อย ๆ หายเข้าไปในตัวของนาง

"คราวนี้เจ้าก็หลับตาแล้วเพ่งดวงจิตของเจ้าไปที่มิติ ครั้งแรกอาจจะยากสักหน่อยครั้งต่อไปก็จะง่ายขึ้น " เทพปาเจียวเอ่ยบอกหลานสาว

ไป๋หลันได้ยินดังนั้นก็รีบทำตามทันที เวลาผ่านไปราวหนึ่งเค่อ พอลืมตาขึ้นมาก็พบกับ ภาพเบื้องหน้าที่สวยงามราวกับสวรรค์ ภูเขาขนาดใหญ่ มีน้ำตกไหลลงมาจากภูเขา ด้านล่างเป็นสระน้ำขนาดใหญ่น้ำในสระเป็นสีฟ้าใสส่องแสงระยิบระยับและนางก็ต้องตกใจจนดวงตาเบิกกว้าง!! เพราะบ่อน้ำที่ส่องแสงระยับคือน้ำทิพย์!!

ด้านข้างสระน้ำมีต้นไม้เล็ก ใหญ่ขึ้นอยู่โดยรอบดูแล้วสดชื่น มีแปลงสมุนไพรมากมาย นางหันไปมองท่านปู่ที่เดินมายืนอยู่ด้านข้างแล้วท่านกเอ่ยออกมาว่า

"นี่คือสมุนไพรของข้ามีทั้งสมุนไพรธรรมดาและสมุนไพรหายากหลายอย่าง แต่ก็ยังมีอีกหลายอย่างที่ข้ายังไม่มี สมุนไพรเหล่านี้มีอายุหลายพันปี เวลาในมิติสามารถปรับให้ไวขึ้นได้แล้วแต่เจ้า  ส่วนสมุนไพรในนี้เจ้าก็ทดลองปรุงยาดูเอาเสีย ตำราสมุนไพร ตำราปรุงโอสถและตำราฝึกพลังปราณข้าเตรียมเอาไว้ให้แล้ว ทุกเล่มล้วนเป็นตำราหายากว่างๆเจ้าก็ลองเอามาศึกษาดูก็แล้วกัน "  เทพปาเจียวเอ่ยยืดยาว แปลงสมุนไพรของตนนั้นมีหลายชนิดก็จริงแต่ก็มีอีกหลายชนิดที่ยังไม่มีเหมือนกัน ถ้านางต้องการคงต้องหาเอาเองแค่นี้เขาก็ให้นางมากเสียจนหมดตัวแล้ว!!

             "ขอบคุณเจ้าค่ะท่านปู่" นางเอ่ยขอบคุณท่านปู่ด้วยความจริงใจ เพราะท่านปู่ใจดีกับนางมาก

              "เช่นนั้นปู่ไปก่อนอาจจะไม่ได้มาหาเจ้าบ่อยๆเจ้าก็จงตั้งใจฝึกฝนตำราทั้งหมดให้คล่องแคล่วเผื่อได้ใช้ประโยชน์ในภายภาคหน้า” เทพปาเจียวเอ่ยจบก็หายวับไปทันที

ไป๋หลันเดินสำรวจโดยรอบ ถัดมาเป็นบ้านไม้ธรรมดาหลังหนึ่งพอเดินเข้ามาภายในบ้านพบว่ามันสวยงามกว่าด้านนอกเป็นอย่างมาก ภายในนั้นมันตกแต่งด้วยหยกสีขาวมันแพะระยิบระยับสวยงามมาก มีห้องนอนสองห้อง ห้องน้ำหนึ่งห้อง ห้องครัวและห้องปรุงโอสถ บนโต๊ะมีตำราอยู่หลายเล่ม

ไป๋หลันเลือกหยิบตำราสมุนไพรและตำราปรุงโอสถมาอ่านผ่านไปสองชั่วยาม(สี่ชั่วโมง) เมื่ออ่านจบนางนั่งยิ้มปลื้มปริ่มเพราะสามารถจดจำตำราได้ทั้งหมดเพียงอ่านแค่รอบเดียวเท่านั้นเพราะพรที่ขอจากท่านปู่ของนางมา

ตอนนี้นางจึงลองปรุงโอสถขั้นพื้นฐานก่อน เพราะมันใช้สมุนไพรไม่มากและยังเป็นสมุนไพรธรรมดาไม่ใช่สมุนไพรหายาก นางเดินไปเลือกสมุนไพรเพื่อปรุงโอสถเพิ่มพลังปราณ

เมื่อได้สมุนไพรครบตามต้องการแล้วจึงนำสมุนไพรทั้งหมดใส่ลงไปในหม้อหลอม นางตั้งสมาธิแล้วปล่อยธาตุแสงออกไปที่หม้อหลอมทันที นางสังเกตเห็นว่าแสงที่ปล่อยออกมานั้นไม่ธรรมดาเพราะมันเป็นสีทอง!!

ตามปกติทั่วไปแล้วจะเป็นแสงสีเงิน คนที่มีธาตุไฟและธาตุไม้ก็สามารถเป็นนักปรุงโอสถได้เหมือนกัน แต่ถ้าเป็นธาตุแสงเม็ดโอสถที่หลอมออกมาจะมีความบริสุทธิ์สูงกว่า

ระดับนักปรุงโอสถ

ขั้นต้น

ขั้นกลาง

ขั้นสูง

นภา

ปรมาจารย์

เทพ

เซียน

กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้โชยออกมาจากหม้อหลอม นางกำลังสงสัยว่าไม่ได้ใส่ดอกไม้ไปแล้วกลิ่นมันมาได้อย่างไร เมื่อเปิดฝาหม้อหลอมออกก็พบกับเม็ดยาเพิ่มพลังปราณขั้นสูง จำนวนห้าเม็ดความบริสุทธิ์เต็มสิบส่วนแค่นั้น แต่นางหารู้ไม่ว่าในแผ่นดินนี้ยังไม่มีผู้ใดหลอมโอสถเต็มสิบส่วนเลยสักคนเดียว

และที่น่าตกใจนางปรุงยาครั้งแรกก็ได้เป็นนักปรุงโอสถขั้นสูงเลื่อนมาถึงสามขั้นเลยทีเดียว นางหยิบเม็ดยาทั้งหมดใส่ขวดแก้วปิดฝาเรียบร้อยแล้วตั้งจิตใช้เวทย์สร้างยาขึ้นมาอีกห้าสิบขวด นางคิดว่าพรุ่งนี้จะเอาไปขายที่ตลาดเมื่อเสร็จเรียบร้อยจึงออกจากมิติ

พอลืมตาขึ้นมาพบว่าข้างนอกผ่านไปไม่ถึงหนึ่งเค่อเท่านั้นทั้งที่นางอยู่ในมิติถึงหกชั่วยาม คืนนี้นางคงต้องนอนเอาแรงก่อนเพราะพรุ่งนี้นางจะออกไปผจญภัยยังโลกโบราณที่เต็มไปด้วยเรื่องที่น่าตื่นเต้น