บทที่ 11 ช่วยเหลือชายชุดดำ

#ป่าหมอกอสูรชั้นในสุด

ตู้ม!ตู้ม! เสียงต่อสู้ดังสนั่นหวั่นไหวต้นไม้เล็กใหญ่โค่นล้มเป็นวงกว้าง ร่างสูงใหญ่ของบุรุษสวมชุดสีดำมีผ้าสีดำพันหัวเอาไว้ด้านบนเพื่อไม่ให้ผมร่วงหล่นลงมา บุรุษผู้นั้นกำลังต่อสู้โรมรันกับสัตว์อสูรมันคือ'งูนิลตาเพชร'ลำตัวมีขนาดใหญ่ยักษ์เกล็ดมีสีนิลสะท้อนแสงแวววาวสวยงาม

หนานเหวินหลงนามของบุรุษชุดดำกำลังใช้ลูกไฟซัดเข้าใส่งูยักษ์มันตวัดหางดีดลูกไฟไปอีกทางเสียงดัง ตู้ม!!... หนานเหวินหลงไม่รอช้าสร้างหอกน้ำแข็งนับร้อยพุ่งเข้าใส่หวังจุดตายใต้ท้องของมัน เจ้างูยักษ์เห็นหอกน้ำแข็งมันรีบเลื้อยกายหลบ พร้อมหันมาโจมตีกลับมันพ่นพิษออกไป หนานเหวินหลงกระโดดหลบพิษไปด้านข้าง ขณะเจ้างูยักษ์กำลังอ้าปากพ่นพิษนั้นหนานเหวินหลงใช้มีดสั้นอัดธาตุไฟลงไปแล้วปาเข้าไปยังปากของมันทันที

โฮกกก!!...เจ้างูส่งเสียงกรีดร้องดังลั่นด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับพ่นพิษโจมตีอย่างบ้าคลั่งไร้ทิศทาง หนานเหวินหลงกระโดดหลบพร้อมสร้างหอกน้ำแข็งที่มีขนาดใหญ่กว่าเดิมซัดเจ้าไปยังจุดตายของมัน

โฮกก!!..ก...คราวนี้ไม่พลาดเจ้างูล้มลงสิ้นลมหายใจ หนานเหวินหลงเมื่อเห็นเจ้างูยักษ์สิ้นใจเขาก็รีบไปเอาแก่นอสูรและดวงตาเพชรของมันออกมา อึก!!...หนานเหวินหลงกระอักเลือดออกมาคำโตมันเป็นสีดำ

“นี่เขาถูกพิษหรือ?” หนาวเหวินหลงเอ่ยพึมพำกับตนเอง จากนั้นจึงรีบหยิบโอสถยับยั้งพิษออกมาจากด้านในสาบเสื้อแล้วกินเข้าไปทันทีเพื่อไม่ให้พิษแพร่กระจายเข้าสู่อวัยวะสำคัญภายใน แล้วรีบรีดพิษงูออกมาเพื่อนำไปปรุงยาถอนพิษ หนานเหวินหลงรวบรวมกำลังที่เริ่มอ่อนแรงใช้วิชาตัวเบาดีดกายขึ้นกลางอากาศแล้วออกมาจากป่าชั้นในสุดอย่างรวดเร็ว

#ป่าหมอกอสูรชั้นกลาง

ร่างบางของดรุณีน้อยใช้ธาตุลมลัดเลาะเข้ามายังเขตป่าชั้นกลาง เพราะเขตชั้นนอกนั้นมีชาวบ้านเข้ามาหาสมุนไพรกันประปรายและต้นไม้ก็ไม่หนาแน่นเท่าใดจึงไม่เหมาะที่จะทดสอบพลังปราณของนาง

"ลองตรงนี้แล้วกันขืนเข้าไปลึกมากประเดี๋ยวเจอสัตว์อสูรจะซวยเอาได้" ไป๋หลันเอ่ยพึมพำบอกกับตัวเอง จากนั้นนางจึงตั้งจิตร่ายเวทย์น้ำแข็งเป็นเข็มเล่มเล็กนับร้อยเล่มซัดออกไปยังต้นไม้ทันที ตู้ม!!... ต้นไม้ขนาดเล็กประมาณสองคนโอบระเบิดฉีกออกเป็นเสี่ยงๆและล้มลง

"โอ้พระเจ้าจ๊อด...มันยอดมาก" ไป๋หลันอุทานออกมาอย่างตื่นตะลึง จากนั้นก็ลองใช้เข็มน้ำแข็งอีกครั้งซัดไปยังต้นไม้ที่มีขนาดใหญ่กว่าเดิมสองเท่า ตู้ม!!.. ต้นไม้ขนาดใหญ่แค่ฉีกขาดไม่ล้มลงเหมือนครั้งแรก

"อืม...แสดงว่าต้องเลื่อนพลังปราณให้สูงขึ้นอีกถึงจะสามารถล้มต้นไม้ใหญ่ได้" ไป๋หลันเอ่ยบอกตัวเอง จากนั้นนางจึงเรียกลูกไฟออกมา ลูกไฟขนาดเท่าลูกฟุตบอลปรากฏออกมาบนฝ่ามือ นางซัดออกไปยังต้นไม้ด้านหน้าทันที ตู้ม!! ต้นไม้ขนาดกลางหักโค่นลงมาและเป็นรอยคล้ายโดนไฟไหม้

“เหมือนระเบิดในภพเก่าเลย" ไป๋หลันเอ่ยพึมพำกับตัวเอง

"ตุ้บ!!..." เสียงอะไรบางอย่างร่วงลงพื้นด้านหลังไป๋หลันจึงหันไปมองตามเสียงนั้น พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ ๆ นางต้องตกตะลึงเพราะเบื้องหน้าคือคนที่นอนไม่ไหวติง

“ข้าทำร้ายคนหรือ?แค่ลองกับต้นไม้เองนะ” ไป๋หลันเอ่ยกับตัวเอง นางเดินเข้าไปใกล้ ๆ ด้วยความระมัดระวัง ร่างสูงใหญ่ที่นอนคว่ำอยู่บนพื้นไม่บอกก็รู้ว่าเป็นบุรุษ

ไป๋หลันนั่งคุกเข่าลงด้านข้างลำตัวของชายชุดดำ ใช้มือเรียวเล็กเขย่าตัวเบา ๆ แต่ชายชุดดำก็นิ่งสนิทไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ตอบโต้กลับมา

“ตายหรือป่าวนะ” จากนั้นนางลองยื่นมือไปอังจมูกเพื่อตรวจดูว่าเขายังมีลมหายใจอยู่หรือไม่

"ยังหายใจอยู่นี่นา..." นางเอ่ยแล้วรีบพลิกตัวชายชุดดำให้นอนหงาย เมื่อสำรวจใบหน้าพบว่าชายผู้นี้มีใบหน้าซีดขาวมุมปากมีคราบเลือดสีดำติดอยู่ ริมฝีปากเริ่มมีสีม่วงอ่อน ๆ

"ถูกพิษหรือ?..." ไป๋หลันเอ่ยพร้อมกับใช้มือเรียวเล็กดึงรั้งอาภรณ์ของชายชุดดำให้เปิดออกเพื่อสำรวจดูบาดแผล พบรอยคล้ายโดนไฟไหม้สีดำที่บริเวณหัวไหล่ด้านซ้าย

"บาดแผลมันมีพิษนี่นา...ไปโดนตัวไหนมาหรือ?" ไป๋หลันเอ่ยพึมพำออกมาเบา ๆ และรู้สึกโล่งใจที่ตัวเองไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้เขาต้องบาดเจ็บ พร้อมกับหยิบโอสถพิษไร้พ่ายออกมาหนึ่งเม็ดป้อนใส่ปากชายชุดดำและเสกน้ำสะอาดออกมาหนึ่งขวดป้อนตามลงไป

นางไม่ได้ใช้น้ำทิพย์วารีเพราะกลัวว่าชายชุดดำตรงหน้าฟื้นขึ้นมาแล้วทำร้ายนางจะไม่รู้ว่าเขาเป็นคนดีหรือคนไม่ดีนางจึงป้องกันไว้ก่อน จากนั้นก็หยิบโอสถพิษไร้พ่ายออกมาอีกหนึ่งเม็ดบดให้ละเอียดแล้วโรยไปที่บาดแผลตรงหัวไหล่ด้านซ้ายทันที

เพียงชั่วครู่ใบหน้าที่ซีดเซียวก็เริ่มขึ้นสีริมฝีปากที่เริ่มเป็นสีม่วงนั้นก็กลับมาเป็นปกติแล้ว ไป๋หลันหันซ้ายหันขวาเห็นต้นไม้ใหญ่นางจึงพยุงชายชุดดำไปนั่งพักที่ใต้ต้นไม้

"ฮึบ!...โอ๊ย..ทำไมถึงได้หนักขนาดนี้คนหรือว่าช้างกันแน่!!..." ไป๋หลันบ่นออกมาเสียงดัง แล้วรวบรวมกำลังดึงแขนชายตรงหน้าให้ลุกนั่ง แล้วเคลื่อนตัวเองไปด้านหลังของเขา มือเรียวเล็กสอดเข้าไปยังใต้วงแขนของชายชุดดำแล้วลากมายังต้นไม้โดยใช้ธาตุลมเข้าช่วย

''เฮ้อ...เหนื่อยชะมัดเลย'' ไป๋หลันเอ่ยบ่นแล้วนั่งลงพิงต้นไม้ด้านข้างชายชุดดำอย่างหมดแรง นางหันหน้าไปมองสำรวจคนชุดดำใกล้ๆอีกครั้ง

ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย คิ้วกระบี่ จมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากบางหยักได้รูป เขาหล่อเหมือนพระเอกในซีรี่ย์จีนที่นางเคยดู ไป๋หลันคิดในใจพลางยื่นใบหน้าของนางเข้าไปใกล้ ใกล้อีก

"จุ๊บ..." ปากอิ่มแดงระเรื่อของไป๋หลันประกบจูบปากบางหยักได้รูปของชายชุดดำ แล้วผละออกมาพร้อมกับระบายยิ้มเจ้าเล่ห์ จากนั้นนางจึงเอ่ยกระซิบด้ายน้ำเสียงอันแผ่วเบากับชายชุดดำว่า "จูบนี้ถือเสียว่าเป็นค่ารักษาก็แล้วกันนะ"

ไป๋หลันมองชายชุดดำพลางคิดว่าอีกประเดี๋ยวเขาก็คงจะฟื้น หากปล่อยไว้ตรงนี้คงไม่เป็นไรเพราะแถวนี้ไม่มีสัตว์อสูรแต่ถึงแม้จะคิดอย่างนั้นนางก็ยังกางเกราะป้องกันเอาไว้ให้ชายชุดดำอีกชั้นหนึ่ง เผื่อว่าอาจจะมีสัตว์อสูรเข้ามาทำร้ายเขาเมื่อเสร็จเรียบร้อยนางก็รีบเดินออกมาจากป่าไปทันที

# หนานเหวินหลง

เขาเดินทางเข้ามายังป่าหมอกอสูรเพราะต้องการแก่นอสูรระดับสูง โดยเฉพาะงูนิลตาเพชร เพราะดวงตาของมันคล้ายเพชรเจ็ดสีส่องระยิบระยับ เมื่อดูดซับพลังพร้อมกับแก่นอสูรจะทำให้พลังปราณเลื่อนถึงหนึ่งระดับ แต่ถ้าเป็นแก่นอสูรระดับสูงอย่างเดียวจะเลื่อนได้เพียงหนึ่งขั้นเท่านั้น เขาต่อสู้กับเจ้างูนิลตาเพชรจนสามารถเอาชนะมันได้ แต่เขากลับพลาดโดนพิษของมัน ถึงจะโดนแค่เล็กน้อยแต่ถ้าไม่สามารถถอนพิษได้ทันก็อาจสิ้นใจตายได้

เขาจึงกินยายับยั้งพิษและรีบรีดพิษมันเพื่อนำไปให้ท่านหมอปรุงยารักษา เขาใช้วิชาตัวเบาขั้นสูงมุ่งหน้ากลับพรรคจันทราทันที แต่ไม่คิดว่าเจ้างูนิลตาเพชรมันจะมีพิษร้ายกาจถึงเพียงนี้

เมื่อออกจากป่าชั้นในสุดมาได้ร่างกายก็เริ่มอ่อนแรง ดวงตาปรือพร่ามัวจวนเจียนจะปิดลง เขาฝืนร่างกายไม่ไหวทำให้ร่วงลงมายังพื้นดินด้านล่าง เพียงชั่วครู่เขารู้สึกว่าได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ ๆ ร่างกายสั่นเล็กน้อยคล้ายมีคนมาสัมผัส ครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงเล็กใสของสตรีพูดว่า

'เขายังหายใจอยู่' นางคงคิดว่าเขาตายแล้ว เขายังคงพอรู้สึกตัวอยู่บ้างแม้จะเจ็บปวดมากก็ตาม แต่ไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้ แขนขาก็ไร้เรี่ยวแรงจนไม่สามารถขยับตัวได้เลยในตอนนี้

หนานเหวินหลงยังพอรู้สึกตัวอยู่บ้างแต่ไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้ แขน ขาก็ไร้เรี่ยวแรง นางจับเขานอนหงายแล้วดึงรั้งอาภรณ์ของเขาลงมา

'นี่นางเป็นสตรีไร้ยางอายกล้าที่จะเปิดเปลือยสัมผัสตัวบุรุษเลยหรือ?' หนานเหวินหลงคิดในใจ จากนั้นได้ยินนางเอ่ยขึ้นมาอีกว่า

“ถูกพิษ” เขาคิดว่านางคงตรวจดูบาดแผลแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก เขาคงต้องเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่ป่าแห่งนี้เสียแล้ว เขาได้ยินเสียงนางบ่นพึมพำแล้วก็เอาอะไรบางอย่างยัดเข้ามาในปากและตามด้วยน้ำ ครั้นเมื่อปากสัมผัสสิ่งที่นางป้อน มันมีกลิ่นหอมสดชื่นของดอกไม้ที่เขาไม่เคยได้กลิ่นแบบนี้มาก่อน อันที่จริงเขาได้กลิ่นหอมแบบนี้มาสักพักหนึ่งแล้ว คิดว่านางคงพกถุงหอมเหมือนสตรีทั่วไปที่พกกัน