บทที่ 10 พระเอกแบบในนิยาย

ตอนที่ห้า พระเอกแบบในนิยาย

เมื่อทั้งสามคนเห็นอาหารตรงหน้าที่มีสีสันแปลกตาน่ากินก็อดตื่นเต้นกันไม่น้อย เพราะพวกเขาไม่เคยเห็นอาหารเช่นนี้มาก่อน ไป๋หลันเมื่อเห็นทุกคนมีใบหน้าสงสัยจึงแนะนำอาหารตรงหน้าให้ทุกคนฟัง

"จานแรกปลาแรดทอดกระเทียมกินกับน้ำจิ้มรสชาติเปรี้ยวหวาน จานที่สองกุ้งราดซอสมะขาม จานที่สามปูผัดผงกระหรี่ จานที่สี่ต้มจืดมะระยัดไส้และปิดท้ายด้วยขนมช่อม่วงไว้กินกับน้ำชาล้างปากเจ้าค่ะ"

ทั้งสามเมื่อฟังรายชื่ออาหารเสร็จสิ้นก็ลองตักอาหารขึ้นมาชิมรสชาติ อาหารแต่ละอย่างมีรสชาติอร่อยกลมกล่อมลงตัวเป็นอย่างมากจนพวกเขานึกไม่ออกเลยว่าโลกในฝันนั้นใช้อะไรในการปรุงอาหารกันแน่

"พวกท่านกินเยอะ ๆ นะเจ้าคะต่อไปนี้ลูกจะเป็นคนทำอาหารให้พวกท่านกินเอง" ไป๋หลันมองทั้งสามคนกินอาหารกันอย่างมีความสุข มีเสียงเอ่ยชมว่าอร่อยไม่ขาดปาก นางยิ้มให้กับภาพความสุขตรงหน้าและคิดว่านางจะต้องดูแลพวกเขาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ และจะไม่ยอมให้ใครมารังแกโดยเด็ดขาด

เมื่อกินอาหารกันเสร็จเรียบร้อย ไป๋หลันจึงเอ่ยกับทุกคนว่า “ท่าพ่อ ท่านแม่ พี่ใหญ่ นี่คือยาเพิ่มพลังปราณระดับสูงมันสามารถเลื่อนพลังปราณได้หนึ่งระดับเจ้าค่ะ"

ไป๋หลันหยิบโอสถออกมาจากมิติให้ทุกคนคนละหนึ่งขวดพร้อมกับน้ำทิพย์วารี นางจะทำให้บิดากลับมามีพลังที่แข็งแกร่งเหมือนเดิมให้ได้แต่คงต้องให้ร่างกายท่านปรับตัวอีกสักระยะหนึ่ง

"ขอบใจเจ้ามากหลันเอ๋อร์ ลำบากเจ้าแล้ว" เฉินหยวนเอ่ยกับบุตรสาว

"ลูกไม่ลำบากเลยเจ้าค่ะท่านพ่อลูกเต็มใจ " ไป๋หลันเอ่ยบอกบิดาด้วยแววตาเปี่ยมไปด้วยความรักใคร่

หลังจากแยกย้ายกันไป๋หลันเดินเข้ามาในห้องเพื่อผลัดเปลี่ยนอาภรณ์แล้วเดินไปอาบน้ำ ห้องน้ำอยู่ด้านในสุดมีฉากกั้นสำหรับอาบน้ำ ถังน้ำใบเล็กอีกหนึ่งใบเอาไว้อาบไม่ใช่ถังใบใหญ่สำหรับลงไปนอนแช่ นางจึงใช้มนต์วิเศษเสกอ่างอาบน้ำที่มีฟองสบู่ลอยหอมกรุ่นออกมาแล้วเดินลงไปนอนแช่ทันที ผ่านไปครู่หนึ่งนางลืมตาขึ้นเพราะได้ยินเสียงบางอย่างดัง กุก! กัก!อยู่ภายในห้องนอน

ไป๋หลันตกใจว่าเสียงของผู้ใดที่เข้ามาในห้องนอน นางจึงคิดว่าอาจจะเป็นเหมือนในนิยายที่เคยอ่านว่ามีพระเอกได้รับบาดเจ็บแล้วมาตกอยู่ในห้องนอนของนางเอก นางตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมากรีบลุกจากอ่างอาบน้ำเอื้อมมือเล็กของนางหยิบชุดหมีตัวเดิมขึ้นมาสวมใส่แล้วเดินออกไปดูทันที

"โธ่…พี่ใหญ่ข้าตกใจหมดคิดว่าเป็นขโมย" ไป๋หลันเอ่ยพร้อมทำหน้าผิดหวังเมื่อเห็นว่าเป็นพี่ชายของนางเอง

นางคิดแบบปลง ๆ ว่าพระเอกแบบในนิยายก็คงมีแต่ในนิยายเพียงเท่านั้น ทั้งที่หล่อดุจเทพเซียนหรือเย็นชาดั่งก้อนน้ำแข็ง แต่ตอนนี้นอกจากพี่ชายของนางแล้วก็ยังไม่เคยเจอใครในแบบที่คิดเอาไว้เลย นางจึงคิดหลอกกินเต้าหู้พี่ชายไปก่อนในช่วงนี้

"ขอโทษที่ทำให้เจ้าตกใจ พี่เข้ามาดูละครที่ค้างไว้เมื่อคืนนี้กำลังสนุกเลย แล้วพี่ขอขนมกับเครื่องดื่มเหมือนเมื่อคืนด้วยนะรสชาติอร่อยดีพี่ชอบยิ่งนัก" เฉินหยางเอ่ยกับน้องสาว ละครที่เขาดูเมื่อคืนมันสนุกมากมีทั้งภาพเคลื่อนไหวและคำพูดที่แปลกใหม่น่าตื่นเต้น เหมือนได้ออกไปเปิดหูเปิดตาท่องยุทธภพจริง ๆ

ไป๋หลันทำหน้าเครียดพลางคิดว่านางทำให้คนในยุคโบราณวิบัติไปแล้วใช่หรือไม่?.. แต่เพื่อความสุขของพี่ชายนางเห็นว่าเขาอายุเพิ่งจะสิบหกปีเพียงเท่านั้นทำตัวให้สมวัยหน่อยคงไม่เป็นไรจะรีบโตเป็นผู้ใหญ่ไปทำไมกัน ไป๋หลันคิดเข้าข้างตนเองเช่นนั้น นางจึงตั้งจิตเสกขนมและเครื่องดื่มที่เคยซื้อกินในร้านสะดวกซื้อของภพที่แล้วออกมา

"อันนี้เรียกว่าป๊อบคอร์น ส่วนน้ำอัดลมข้าให้ท่านกินแค่หนึ่งกระป๋องเท่านั้น กินมากมันไม่ดีต่อสุขภาพจะทำให้เป็นโรคอ้วน" ไป๋หลันเอ่ยสั่งพี่ชายด้วยความเป็นห่วงเรื่องสุขภาพ

"ได้สิขอบใจเจ้ามาก เจ้าก็มานั่งดูกับพี่เถิดดูคนเดียวมันไม่สนุกเลย" เฉินหยางเอ่ยชวนน้องสาวพร้อมส่งสายตาออดอ้อนให้นางมานั่งดูละครด้วยกัน ไป๋หลันเห็นสายตาออดอ้อนของพี่ชายนางแทบใจละลายในทันทีเพราะความน่ารักของเขา นางจึงรีบเดินไปนั่งด้านข้างแล้วทั้งสองก็ดูละครจนเผลอหลับคาจอคอมไปอีกเช่นเคย

ยามเฉิน (07.00-08.59) เช้าวันรุ่งขึ้นไป๋หลันใช้พรวิเศษเสกข้าวต้มกุ้งทรงเครื่องให้ทุกคนกินในมื้อเช้า เมื่อเสร็จเรียบร้อยต่างก็แยกย้ายกัน วันนี้บิดา มารดาและพี่ชายของนางจะใช้โอสถเพื่อเพิ่มพลังปราณเพื่อเลื่อนระดับพลัง การใช้โอสถนั้นเมื่อกินเข้าไปแล้วต้องนั่งซึมซับพลังจากเม็ดโอสถ บางคนอาจเลื่อนระดับได้ไวภายในไม่กี่ชั่วยาม ขึ้นอยู่กับเส้นลมปราณของแต่ละคน วันนี้นางจึงเข้าไปฝึกพลังปราณในมิติของตนเอง

เมื่อเข้ามาในมิตินางหยิบเม็ดยาขึ้นมากินและดื่มน้ำทิพย์ตามลงไปทันที นางนั่งซึมซับพลังปราณอยู่ข้างบ่อน้ำทิพย์จนเวลาล่วงเลยไปสองเค่อก็มีเสียงดังขึ้นมาในหัว

ปัง!ปัง!นางเลื่อนระดับมาถึงสองขั้น!! เมื่อลองแบมือขึ้นก็ปรากฏแสงสีม่วงเข้มระดับจักพรรดิขั้นสูง ไป๋หลันลองตั้งจิตเรียกธาตุไฟออกมา นางยื่นมือเรียวเล็กออกไปพร้อมกับลูกไฟที่ปรากฏขึ้นมา มันค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้นจนมีขนาดเท่ากับลูกฟุตบอล นางอยากลองซัดลูกไฟออกไปแต่ก็กลัวว่ามิติของนางจะพังเสียหายจึงเก็บลูกไฟกลับไปที่เดิม จากนั้นนางลองเรียกธาตุน้ำแข็งออกมาตั้งจิตให้น้ำแข็งกลายเป็นเข็มเล่มเล็กเพียงไม่นานพลันปรากฏเข็มน้ำแข็งนับร้อยเล่มอยู่ตรงหน้า

ไป๋หลันคิดว่าถ้าจะให้เข็มน้ำแข็งมีจำนวนมากกว่านี้คงต้องเลื่อนพลังปราณให้สูงขึ้นอีก จากนั้นจึงเก็บเข็มน้ำแข็งกลับเข้าที่เดิมนางเดินเข้าไปภายในบ้านเพื่อจะหลอมโอสถในการเลื่อนระดับพลังปราณในครั้งต่อไป เพราะโอสถที่ใช้ไปนั้นมันสามารถใช้ได้แค่ครั้งเดียวถ้าจะเลื่อนระดับในครั้งต่อไปก็ต้องปรุงโอสถที่สูงขึ้นกว่าเดิม

ครั้งนี้ไป๋หลันหลอมโอสถที่มีชื่อว่า'โอสถทะลวงฟ้า'สมุนไพรที่ใช้ในครั้งนี้จะเป็นสมุนไพรหายากทั้งหมดสามสิบชนิด มีอายุตั้งแต่สองพันปีขึ้นไป สมุนไพรที่มีอายุหลายพันปีนั้นเป็นไป๋หลันที่ปรับเวลาในมิติให้เร็วขึ้น เมื่อหาสมุนไพรได้ครบก็เริ่มหลอมโอสถทันที...

เวลาผ่านไปราวสองเค่อ ก็ได้กลิ่นหอมอ่อนเย็นสดชื่นโชยออกมาจากหม้อหลอมโอสถ นางจึงหยุดส่งธาตุแสงแล้วเดินไปเปิดฝาหม้อพบเม็ดโอสถจำนวนห้าเม็ด นางสังเกตว่าการปรุงโอสถครั้งก็มีกลิ่นหอมเหมือนกลิ่นกายของนางอีกเช่นเคย นางคิดว่าคงจะเป็นกลิ่นเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่ไม่มีผู้ใดสามารถลอกเลียนแบบได้ โอสถที่หลอมออกมานั้นมีกลิ่นหอมแบบนี้ทั้งหมดต่อให้มีผู้ใดสามารถหลอมโอสถแบบนี้มาได้ก็คงจะไม่มีกลิ่นหอมเหมือนกันกับของนางเป็นแน่

เมื่อตรวจสอบพบว่าโอสถทะลวงฟ้าความบริสุทธิ์ระดับสิบเหมือนเช่นเคย จากนั้นนางก็เก็บเม็ดยาใส่ขวดแก้วแล้วเสกยาเพิ่มอีกห้าสิบขวดเก็บเอาไว้

เมื่อเสร็จเรียบไป๋หลันคิดว่านางยังไม่ได้ศึกษาตำราปรุงยาพิษเลย จึงเดินไปหยิบตำราปรุงยาพิษมาอ่าน เวลาผ่านไปสองชั่วยามเมื่ออ่านตำราปรุงยาพิษจบ นางเดินไปเลือกสมุนไพรพิษเพื่อมาปรุงยาวันนี้นางจะลองปรุงยาพิษชนิดง่ายๆไปก่อน หลังจากลองปรุงยาพิษง่าย ๆ ไปหลายชั่วยาม นางก็ออกมาจากมิติทันที ด้านนอกเพิ่งจะผ่านไปได้ราวสองเค่อเพียงเท่านั้นตอนนี้เพิ่งจะปลายยามเฉินเอง

"เฮ้อ...จะทำอะไรต่อดีนะเรา อ้อ!!...คิดออกแล้ว เข้าไปในป่าหมอกอสูรดีกว่า" ไป๋หลันเอ่ยพึมพำกับตัวเองอย่างตื่นเต้นเมื่อคิดอะไรสนุกทำได้ นางจะไปลองพลังปราณธาตุที่ป่าหมอกอสูร คิดได้ดังนั้นก็เดินไปเตรียมอาหารเอาไว้ให้บิดา มารดาและพี่ชายของนางกินตอนเที่ยงอาหารที่เสกออกมาถูกจัดใส่ไว้ในกล่องเก็บความร้อนวางไว้บนโต๊ะอาหารอย่างเรียบร้อยสวยงาม