เรื่องวุ่นวาย (2/2)

เมื่อไปถึงโรงเรียนก็ไม่ค่อยมีนักเรียนและผู้ปกครองแล้วเพราะส่วนใหญ่กลับบ้านกันไปหมด ลินเข้าไปถามคุณครูที่อยู่หน้าโรงเรียนและนำบัตรประชาชนให้เขาดูเพื่อพิสูจน์ว่าเธอเป็นแม่ของสองคนนั้นจริง ๆ แต่ครูคนนั้นก็ยังไม่เชื่อ ลินจึงต้องเรียกคนขับรถลงมาเพื่อพิสูจน์เมื่อครูเห็นคนที่คุ้นเคยเธอก็รีบกล่าวขอโทษลินทันที ลินไม่ถือสาเธอรู้สึกดีกับโรงเรียนนี้ด้วยซ้ำที่รักษาความปลอดภัยของเด็กดีขนาดนี้

เธอถามหาเด็ก ๆ คุณครูตอบว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ในห้องกิจกรรม ห้องนั้นเป็นห้องไว้สำหรับเด็กที่ผู้ปกครองมารับช้าเพราะอาจติดธุระด่วนหรือติดงานบ้าง คุณครูที่รับผิดชอบก็จะช่วยดูแลในห้องนั้นด้วยเช่นกัน

เมื่อลินได้ยินเช่นนั้นเธอก็จะเดินไปรับเด็กทั้งสองคนแต่ก็นึกขึ้นว่าตอนที่เธอเดินออกจากรถ เธอเห็นสายตาของตินมองมาที่โรงเรียนแห่งนี้ด้วยความตื่นเต้น ลินจึงหันหลังไปเปิดประตูรถยนต์และถามติน

“ตินอยากไปรับสองคนนั้นกับแม่ไหม”

ได้ยินแบบนั้นเขาก็ตาโตทันที “ผมไปได้เหรอครับ ผม…ผมไม่ได้เรียนที่นี่” เขาเริ่มก้มหน้าอีกแล้ว

“ได้สิ มาเร็ว” เมื่อเห็นเธออนุญาตเขาก็รีบออกจากรถด้วยความรวดเร็วเพราะกลัวเธอจะเปลี่ยนใจ

ทั้งสองเดินเข้าไปในโรงเรียนสิ่งแรกที่รู้สึกได้คือความหรูหราและแสนจะร่ำรวยของโรงเรียนแห่งนี้ ทั้งโรงเรียนรายล้อมไปด้วยตึกสไตล์ยุโรปและสนามหญ้าขนาดใหญ่ ต้นไม้และดอกไม้นานาชนิด ถึงจะไม่เห็นด้านในตึกแต่แค่นี้เธอสัมผัสได้ถึงความรวยแล้ว

โรงเรียนแห่งนี้มีตั้งแต่อนุบาลไปจนถึงมัธยมปลายแต่ที่นี่เป็นแค่ตึกของโรงเรียนอนุบาลเท่านั้น ส่วนของประถมและมัธยมจะอยู่ถัดออกไปอีก

“ตินอยากเรียนที่นี่รึเปล่า” เธอถามเขาเพราะเห็นเขามองโรงเรียนนี้ด้วยความตื่นเต้น

“ผมอยากเรียนแต่เรียนไม่ได้” เขาพูดด้วยความเศร้า

“ทำไมล่ะ”

“พ่อ…พ่อบอกว่าผมไม่เหมือนคนอื่น” เขาพูดไปน้ำตาก็คลอเบ้าไป

เธอเห็นลูกชายเริ่มทำสีหน้าเศร้า ๆ จึงได้พูดปลอบใจเขา “อืม พ่อเขาพูดถูกนะเพราะตินพิเศษกว่าคนอื่น ๆ ไง”

“...”

“อีกอย่างอยู่ในที่ที่เหมาะกับเราก็สบายใจกว่าที่คิดนะ” แต่โรงเรียนที่ตินอยู่ดันมีครูคนแบบนั้นซะได้

“ผมไม่เข้าใจ” แม่พูดอะไรของแม่เนี่ย เขาไม่เข้าใจเลยสักนิด

“ไม่เป็นไร โตขึ้นตินก็จะเข้าใจเอง” เธอตอบเขาด้วยรอยยิ้ม

ทั้งสองเดินคุยกันมาเรื่อย ๆ ก็มาถึงห้องกิจกรรมที่เด็กสองคนนั้นอยู่ ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปเธอก็เห็นคุณครูกำลังตักเตือนจินและเด็กชายคนหนึ่งอยู่และขอให้พวกเขาขอโทษกันและกันแต่จินไม่ยอมทำตาม

“เฮ้อ อะไรอีกล่ะเนี่ย” ลินบ่นกับตัวเองด้วยความท้อแท้

มีคนบอกว่าช่วงเด็กอายุ 4 ขวบเป็นช่วงที่ดื้อที่สุดในวัยเด็กเพราะเขาเริ่มมีความคิดเป็นของตัวเองและร่างกายทักษะการเคลื่อนไหวที่ดีขึ้น เรียนรู้วิธีควบคุมร่างกายและการทรงตัวได้ทำให้ไม่อยู่นิ่งตลอดเวลา แรก ๆ ลินก็ไม่เชื่อเท่าไหร่แต่เพื่อเห็นจินเท่านั้นแหละเธอเริ่มเชื่อบ้างแล้ว

ส่วนตินเห็นแบบนี้ก็รีบวิ่งไปหาพี่ชายของตัวเองเพื่อปกป้องทันที “อย่าทำอะไรพี่ชายผมนะ!”

ลินก็ไม่รอช้าเธอรีบเดินไปหาคุณครูทันทีแต่คราวนี้เธอจะไม่เป็นเหมือนครั้งที่แล้ว

“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะคุณครู”

“คุณคือ…”

“ฉันเป็นแม่ของจินและชินค่ะ ส่วนนั่นตินเป็นแฝดอีกคนค่ะ”

“อ๋อ คุณลินใช่ไหมคะ ดิฉันคุณครูเฟิร์นค่ะ เชิญคุณลินนั่งก่อนนะคะเดี๋ยวฉันอธิบายเหตุการณ์ให้ฟังค่ะ”

“ค่ะ”

เมื่อลินนั่งลงบนโซฟา คุณครูก็ได้อธิบายว่าจินได้แกล้งเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ตัวเล็กกว่าด้วยการขีดเขียนสีเมจิกลงบนใบหน้าของเขา ในตอนแรกเด็กชายคนนั้นก็เดินหนีแต่ตินก็ยังตามไปแกล้งอีก เด็กชายก็ตอบโต้โดยการใช้สีเมจิกเขียนหน้าของจินกลับ ทั้งสองก็เลยทะเลาะกัน

เมื่อลินได้ฟังเหตุการณ์เธอก็รีบขอโทษคุณครูทันที “ฉันขอโทษนะคะที่จินก่อเรื่องแบบนี้ แล้วเด็กผู้ชายอีกคนอยู่ที่ไหนเหรอคะ”

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ เด็กทะเลาะกันเป็นเรื่องปกติค่ะ ส่วนเรย์เด็กชายที่ทะเลาะกับจินอยู่ทางนี้ค่ะ” คุณครูพาลินไปที่อีกด้านหนึ่งของห้อง ลินเห็นจินและเด็กคนหนึ่งนั่งใกล้ ๆ กันแต่ท่าทางของทั้งสองดูไม่ถูกกันอย่างมาก

ลินมองไปที่ลูกชายของเธอถึงแม้ว่าหน้าตาของเขาจะเต็มไปด้วยสีเมจิกแต่ท่าทางของเขาทำราวกับว่าตัวเองไม่ผิดอะไรทั้งนั้น ลักษณะที่เขาแสดงออกมาน่าหมั่นไส้จริง ๆ

เธอหันไปมองเด็กชายอีกคนก็เห็นว่าหน้าตาของเขาก็เต็มไปด้วยสีเมจิกเช่นกัน ลินจึงหยิบทิชชูเปียกสำหรับเช็ดหน้าออกมาเพื่อเช็ดใบหน้าของเขาแต่เด็กคนนั้นก็ถอยหนี

“ไม่ต้องกลัว น้าไม่ทำอะไรหรอก หนูชื่ออะไรเหรอครับ” เธอยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตร

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้มาร้ายเขาก็ยอมให้เธอเช็ดหน้าแต่โดยดี

“ชื่อเรย์ครับ”

“ชื่อเพราะดีนะ”

“ขอบคุณครับ” เขารู้สึกเขินนิดหน่อยแต่ก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณเธอ

“น้าชื่อลินนะ เรื่องที่เกิดขึ้นจินเป็นคนเริ่มก่อนสินะ” ลินเหลือบมองไปยังลูกชายของเธอ

“น้าขอโทษนะที่ดูแลเขาไม่ดีจนทำให้ต้องมาแกล้งเรย์”

“ผมก็ผิดเหมือนกันที่…” เรย์ยังพูดไม่จบก็มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา

“แม่จะไปขอโทษเขาทำไม!” จินตะโกนออกมาด้วยความโกรธที่เธอไปขอโทษเด็กคนนั้นและอีกอย่างหนึ่งคือเธอไปเช็ดหน้าให้เด็กนั่นก่อนแต่กลับไม่เช็ดหน้าให้เขา!

“เงียบ” ลินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบและใบหน้าที่เย็นชาจนทำให้จินที่กำลังตะโกนออกมาเงียบได้ทันที

น้ำเสียงและท่าทางที่แม่ของเขาแสดงออกมาทำให้จินตกใจ เขาไม่เคยเห็นเธอในอารมณ์แบบนี้มาก่อน ในอดีตไม่ว่าเขาจะดื้อขนาดไหนเธอก็จะทำหน้าเฉยเมยและเดินหนีเท่านั้นแต่ครั้งนี้กลับบอกให้เขาเงียบ

ลินกลับมาเช็ดใบหน้าของเรย์ต่อเมื่อสะอาดแล้วเธอก็กำลังเลื่อนลงไปเช็ดที่คอ แต่สายตาเหลือบไปเห็นป้ายชื่อของเขาซะก่อน

“รชตะ เรืองกิตติ์” รชตะที่หมายความว่าเงิน ชื่อเพราะดีนะเนี่ย

“เดี๋ยวนะ ชื่อจริง รชตะ เรืองกิตติ์ ชื่อเล่น เรย์งั้นเหรอ” คุ้น ๆ นะ

จู่ ๆ ลินก็นึกขึ้นได้ “นี่เป็นตัวเอกของเรื่องพิสรัลเล่มสองที่จินเป็นพระเอกนี่” ลินมองหน้าเด็กชายตรงหน้าด้วยความตกใจ

เธอรู้ว่าจินจะแกล้งตัวเอกในวัยเด็กแต่เธอไม่คิดว่าจะได้เห็นตัวเอกเร็วขนาดนี้ เด็กชายที่อยู่ตรงหน้าเธอเขามีผมสีทองตาสีแดงเหมือนอัญมณี ผิวของเขาขาวราวกับสำลี ปากนิดจมูกหน่อย พอได้มองใกล้ ๆ เขาดูดีมาก

“คุณน้าครับ?”

“เอ่อ…”

“คุณน้าเป็นอะไรรึเปล่าครับ”

“ไม่มีอะไรค่ะ” เธอตอบเขาจากนั้นก็ขอให้คุณครูเฟิร์นมาช่วยเรย์เช็ดคอส่วนเธอขอตั้งสติก่อน

“คุณครูเฟิร์นคะ รบกวนช่วยเช็ดรอยเปื้อนที่คอของเรย์ให้หน่อยได้ไหมคะ”

ครูเฟิร์นได้ยินแบบนั้นก็รีบเข้ามาช่วยทันที “ได้เลยค่ะ”

ลินเดินมาที่ฟากหนึ่งของห้องเพื่อตั้งสติเพราะไม่คิดว่าจะเจอตัวเอกเร็วขนาดนี้และวันนี้มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นโดยไม่คาดฝัน ดังนั้นขอเธอตั้งสติก่อน

ใช้เวลาไม่นานลินก็กลับมาเป็นปกติ เธอเดินไปหาจินเพื่อคุยเรื่องที่เกิดขึ้น “จินรู้ไหมว่าวันนี้ทำอะไรผิด” เธอถามเขา

“ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย!”

“แล้วการที่เอาสีเมจิกไปเขียนหน้าคนอื่นมันถูกเหรอ” เธอถามเขาด้วยความใจเย็น

“แล้วแม่มายุ่งอะไรด้วย มันไม่เกี่ยวกับแม่ซะหน่อย” เขาเดินหนีเธอ

“หืม? แล้วถ้าเรื่องนี้ถึงหูพ่อล่ะจะยังไม่เกี่ยวกับแม่อยู่ไหม” ลินใจเย็น ๆ นะอย่าใจร้อนกับเด็ก เธอพยายามบอกตัวเอง

ได้ยินแบบนี้ก็ทำให้ขาที่กำลังก้าวหนีแม่ของเขาต้องหยุดชะงักลง “แม่จะฟ้องพ่อเหรอ คนขี้ฟ้อง!”

“ถ้ายังพูดแบบนี้อีกแม่จะฟ้องพ่อจริง ๆ แน่” เธอกวนประสาทเขา

จินได้แต่มองเธอด้วยความโกรธ “เอาอย่างนี้ไหมจิน ถ้าจินไปขอโทษเรย์แม่จะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อ ตกลงไหม”

“แม่พูดจริงเหรอ” เมื่อเห็นว่าข้อเสนอที่เธอยื่นให้น่าสนใจเขาก็เริ่มอยากคุยขึ้นมาทันที

“ใช่ แต่ต้องไปขอโทษเรย์เดี๋ยวนี้เลย”

“ได้ ผมจะไปขอโทษเขา” แค่ขอโทษเรื่องเล็กน้อยอยู่แล้วแลกกับการที่แม่ไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อ

จินเดินตรงไปเรย์และกล่าวขอโทษเขา “ขอโทษ” เขาพูดแบบขอไปทีไม่มีความจริงใจเลยสักนิด

“ความจริงใจ” ลินพูด

“ขอโทษนะ” เขาพูดชัดขึ้นแต่ในใจคิดว่าแม่เรื่องมากจริง ๆ

“หางเสียง”

“ขอโทษนะครับ”

“เรื่อง”

“ขอโทษนะครับเรื่องที่เอาสีเมจิกไปเขียนหน้านาย” เขาถอยให้สุด ๆ แล้ว

เรย์เห็นแบบนั้นก็รู้สึกขำแต่เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายถอยให้สุด ๆ แล้วเขาจึงตอบไปว่า “เราก็ขอโทษเหมือนกันที่แกล้งนาย”

เมื่อขอโทษกันเสร็จทั้งสองก็แยกย้ายกันไปคนละทาง ลินเห็นว่าสีเมจิกเลอะเสื้อผ้าของเรย์ด้วยเธอจึงอยากจะรับผิดชอบเพราะจากในเนื้อเรื่องที่อ่านแม่ของเรย์ได้เสียชีวิตและพ่อของเขาก็ได้แต่งงานใหม่กับผู้หญิงคนหนึ่ง พ่อของเขาไม่ค่อยสนใจเขาส่วนผู้หญิงคนนั้นไม่ชอบเรย์เป็นอย่างมากถ้าหากรู้ว่าเรย์มีเรื่องทะเลาะในโรงเรียนเธอคงมีสาเหตุลงโทษเขาแน่

“คุณครูคะ ตอนนี้ทางโรงเรียนมีชุดสำรองขายไหมคะ ฉันอยากจะซื้อชุดนั้นให้เรย์ค่ะ”

“ตอนนี้ทางโรงเรียนยังมีชุดสำรองเหลืออยู่ค่ะแต่คุณลินแน่ใจนะคะว่าต้องการซื้อให้เรย์”

คุณครูได้ยินแบบนั้นก็ดีใจมากเพราะเธอก็พอรู้เรื่องครอบครัวเรย์มาบ้าง แต่ชุดโรงเรียนนี้มีราคาแพงมากถึงคุณครูจะรู้ว่าครอบครัวของลินรวยมากแต่เธอก็ยังไม่มั่นใจอยู่ดี

“ใช่ค่ะ ตอนนี้เลยค่ะ”

เรย์เดินมาหาลินและได้ยินเรื่องที่เธอพูดเขาก็แย้งขึ้นมาทันที “น้าลินครับ ผมขอบคุณมากแต่ไม่เป็นไรจริง ๆ ครับ”

“ไม่เป็นไรครับ เรื่องนี้จินเป็นคนก่อและน้าก็เป็นแม่ของเขา ดังนั้นน้าต้องรับผิดชอบ”

“แต่...”

“ไม่มีแต่ทั้งนั้น เรื่องนี้น้าผิดจริง ๆ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ ผมขอบคุณมากนะครับ” เรย์รู้ดีกว่าถ้าแม่เลี้ยงของเขาเห็นว่าเสื้อผ้าของเขามีรอยเปื้อนเธอคงหาเรื่องเขาแน่

“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอยิ้มให้เขาโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีคนหนึ่งกำลังมองอยู่ด้วยความอิจฉา

จินกำลังมองมาที่แม่ของเขาและเรย์ด้วยความอิจฉา เธอไม่เคยมองมาที่พวกเขาด้วยแววตาแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ ยัยผู้หญิงใจร้าย!

เมื่อเรื่องที่ทะเลาะกันได้จบลง ลินและเด็ก ๆ ก็พร้อมที่จะกลับบ้านสักที วันนี้เหนื่อยมากจริง ๆ แต่ก่อนที่จะเปิดประตูออกไปลินกลับนึกขึ้นว่า

“ชินไปไหนเนี่ย!”