เปลี่ยนความคิด (2/2)

ในอีกทางหนึ่งลินที่ตอนนี้กำลังแอบฟังเด็ก ๆ ก็รู้สึกสงสารปนขำที่เด็กไม่อยากให้พ่อกับแม่หย่ากันเพราะกลัวแม่เลี้ยงใจร้ายหรือกลัวไม่มีของเล่นใหม่กันแน่ แต่เมื่อนึกย้อนกลับไปเด็ก ๆ ก็ร้องไห้ออกมาทันทีที่รู้ว่าพ่อกับแม่จะหย่ากัน พวกเขาคงตกใจและเสียใจมากเลยแถมยังบอกอีกด้วยว่าเธอจะทิ้งพวกเขาไปอีก

ในตอนแรกเธอไม่ได้รู้สึกสงสารเด็ก ๆ เลยเพราะไม่ว่าอย่างไรในอนาคตทั้งสามคนนั้นก็ต้องสูญเสียแม่ของเขาไปอยู่ดี แต่เมื่อรู้ว่าเด็กทั้งสามคนถึงแม้ไม่ได้รักแม่แต่พวกเขาก็คงไม่อยากเสียเธอไปเหมือนกัน เป็นเธอเองที่อยากจะทิ้งพวกเขาไปโดยไม่สนใจไยดี เมื่อรู้แบบนี้กลับทำให้ลินรู้สึกผิดขึ้นมา

“เฮ้อ ฉันนี่มันแย่จริง ๆ” เธอไม่ได้สนใจความรู้สึกของเด็กเลยด้วยซ้ำสนใจแค่ความต้องการของตัวเองจนละเลยความรู้สึกพวกเขา

ถึงเธอจะไม่ได้เป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของพวกเขาจริง ๆ แต่นี่เป็นร่างกายของแม่สามคนนั้น ในเมื่อได้เข้ามาอยู่ในร่างกายนี้แล้วเธอก็ต้องเป็นแม่ของพวกเขาด้วย คิดได้แบบนี้ลินก็ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปหาเด็ก ๆ ทันที

“แม่!” ชินเรียกแม่ด้วยความตกใจ เขาไม่คิดว่าเธอจะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่

“ดึกขนาดนี้แล้วทำไมยังไม่นอนอีก ถึงพรุ่งนี้จะเป็นวันหยุดแต่เด็ก ๆ นอนดึกไม่ดีหรอกนะ” เธอพูดกับพวกเขาด้วยน้ำเสียงปกติ

ชินเห็นว่าแม่ไม่ได้สังเกตเห็นพวกเขาร้องไห้จึงรีบพูดกับเธอ “ผมกำลังจะพาน้องไปนอนครับ แม่ไม่ต้องห่วง”

“โอเคครับ แล้วสองคนนี้ร้องไห้ทำไมเนี่ย ขี้แยจัง” ลินรู้อยู่แล้วว่าทั้งสองคนร้องไห้แต่เธอก็ยังทำเหมือนไม่รู้

“ไม่ ไม่ได้ขี้แย” ตินพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาส่วนมืออีกสองข้างก็เช็ดน้ำตาอยู่

“ผู้หญิงใจร้าย!” จินหันมาพูดกับเธอทั้งที่น้ำตายังนองอยู่เต็มหน้า คิ้วของเขาขมวด ดวงตาของเขามีสีแดงและเบะปากเล็กน้อยเพราะยังโกรธเธออยู่ที่จะทิ้งพวกเขาไป

“มาเดี๋ยวแม่เช็ดน้ำตาให้” ลินไม่สนใจที่พวกเขาพูด เธอเข้าไปหาลูก ๆ เพื่อเช็ดน้ำตาให้แต่ทั้งสามไม่ให้ความร่วมมือเลยแม้แต่น้อย

“ถ้าไม่ให้แม่เช็ด แม่จะบอกพ่อนะว่าลูกแอบนอนดึก! ดูสิว่าพ่อจะจัดการยังไง” เธอขู่พวกเขา

เมื่อถูกขู่แบบนี้ทั้งสามคนก็รีบต่อแถวมาให้เธอเช็ดน้ำตาให้ทันที คนแรกคือตินเขาร้องไห้เป็นปกติอยู่แล้วแต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะเสียใจมาก ลินจึงปลอบเขา “ไม่ร้องแล้วนะ ดูสิตาแดงหมดเลย”

“แม่ แม่จะหย่ากับพ่อไหม” ตินตัดสินใจถามเธอออกไปตรง ๆ

ลินมองเข้าไปในดวงตาของลูกชาย ในนั้นคล้ายจะมีความรู้สึกขอร้อง อ้อนวอนซ่อนอยู่ ลินยอมรับเลยว่าเธอไม่สามารถปฏิเสธเขาได้

“ไม่ค่ะ แม่ไม่หย่ากับพ่อหรอก ตินไม่ร้องนะ โอ๋ ๆ” ลินเช็ดน้ำตาให้ตินก่อนจะดึงเขาเข้ามากอดและลูบหัวเบา ๆ

ตินอึ้งเล็กน้อยก่อนจะสวมกอดเธอแน่น “สัญญานะ”

“ครับ แม่ไม่หย่ากับพ่อแน่นอน สัญญาเลย” เธอยื่นมือไปเกี่ยวก้อยสัญญา

“สัญญา ถ้าแม่ผิดสัญญาจะเป็นกบน้า” เขาขู่ให้เธอกลัวแต่น้ำเสียงและท่าทางกลับทำให้รู้สึกว่าเขาช่างน่ารักซะจริง

“ค่ะ แม่สัญญา” ลินยิ้มให้เขา เมื่อปลอบลูกคนเล็กเสร็จเธอก็เรียกลูกชายคนกลาง

“จิน มาหาแม่มา” เธอเรียกลูกชายคนกลาง

“ไหน ใครทำให้ตัวแสบร้องไห้เนี่ย เดี๋ยวแม่ไปจัดการให้เอง” เธอเช็ดน้ำตาให้เขา

จินเดินเข้าไปหาเธอก่อนจะพูดว่า “หึ! ไม่เกี่ยวกับแม่สักหน่อย” เขาตอกกลับเธอแต่ก็ยังยื่นหน้าไปให้เธอเช็ดน้ำตาให้อยู่ดี

“เฮ้อ ไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยว” เธอตัดพ้อเขาและแกล้งลุกขึ้นจะเดินไปหาชิน

“เอ๊ะ แม่อย่าพึ่งไปสิ” เขารีบจับแขนเธอ “แม่จะไม่หย่ากับพ่อจริงเหรอ ถ้าแม่โกหกพวกผมไม่ให้อภัยแม่จริง ๆ นะ” เขาขู่เธอ

“ไม่หย่า แม่ไม่ทิ้งพวกลูกไปหรอก ใครจะกล้าทิ้งตัวแสบแบบนี้เนี่ย” พร้อมกับเอื้อมมือไปหยิกแก้มจินเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยว

ดวงตาของเขามีประกายขึ้นมาเล็กน้อยแต่ก็ยังพูดประชดเธออยู่ดี “ทิ้งก็ทิ้งสิ ผะ ผมไม่สนแม่หรอก” พูดเสร็จเขาก็รีบออกห่างเธอทันทีแต่ลินสังเกตเห็นว่าหูของเขาเริ่มมีสีแดง

ลินคิดในใจ ‘เขาเป็นพวกปากไม่ตรงกับใจขนาดนี้เชียวเหรอ’ ทั้งที่ดีใจแต่ปากกลับพูดประชดเธอ

เมื่อปลอบน้อง ๆ เสร็จเธอก็เดินไปหาลูกชายคนโต เธอเดินเข้าไปใกล้ชินเพื่อปลอบแต่ท่าทางของเขากลับเย็นชาต่างจากเมื่อกี้ลิบลับแต่ลินไม่ลดละความพยายามอยู่ดี “ชินไม่ต้องห่วงนะ แม่ไม่หย่ากับพ่อหรอก” เธอลูบแก้มเขา

“ครับ”

“ชินเก่งมากเลยนะที่ดูแลน้อง ๆ แม่ภูมิใจในตัวลูกมาก”

ชินไม่ตอบกลับแต่ท่าทางเขาดูอึ้งเล็กน้อย

“แต่ลูกรู้ไหมว่าแม่จะภูมิใจเหมือนกัน ถ้าลูกร้องไห้ในเวลาที่อยากร้องไห้”

ทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้น้ำตาของชินก็ไหลออกมา เขาไม่ได้ร้องไห้คร่ำครวญแค่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา

ชินเป็นพี่ชายคนโต เขาคงไม่อยากร้องไห้ให้น้อง ๆ เห็นแต่ตอนนี้เขายังเป็นเด็กอยู่นะ จะแบกรับความเสียใจได้สักเท่าไหร่กันเชียว เมื่อถูกกระตุ้นด้วยคำพูดของแม่น้ำตาของเขาก็ไหลออกมาโดยง่ายดาย

ลินเห็นแบบนั้นก็รู้สึกสงสารรีบดึงเขาเข้ามากอดและปลอบเขา “คนเก่งของแม่”

“แม่จะไม่หย่าจริงนะครับ”

“จริงครับ แม่ไม่หย่าแน่นอน” เธอกอดเขาแน่น

อีกด้านหนึ่งจินและตินมองภาพสองคนแม่ลูกกอดกัน “สอง สองคนนั้นพูดอะไรกันเหรอ” ตินอยากไปร่วมวงด้วย

“ไอ่อู้เอือนอัน” จินพูดไปหาวไปเขาเริ่มง่วงแล้ว ก็นี่ดึกแล้วนี่เนอะ

ลินได้ยินเสียงหาวของจินเธอก็นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ดึกมากแล้วจึงจะพาทั้งสามคนนั้นไปนอน ถึงพรุ่งนี้จะเป็นวันหยุดแต่การนอนดึกก็ส่งผลเสียต่อเด็กอยู่ดี

“ตอนนี้ดึกแล้วเด็ก ๆ ไปนอนกันเถอะ เดี๋ยวแม่ไปส่ง” เธอพาเด็ก ๆ ไปส่งที่ห้องนอน

ก่อนจะเดินไปห้องนอนตินได้เอ่ยเตือนเธอขึ้นมา “แม่ วันนี้วันศุกร์”

“จริงด้วย แม่ลืมไป อาทิตย์นี้พวกลูกนอนห้องใครนะ” ในทุกวันศุกร์เด็กทั้งสามคนจะมานอนด้วยกันและสลับกันไปนอนห้องของแต่ละคนเรื่อย ๆ ทุกอาทิตย์

“ห้องผมครับ” ชินตอบ

“โอเค งั้นแม่ไปส่งที่ห้องชินนะ”

เธอพาพวกเขาไปที่ห้องของชิน เมื่อเข้ามาในห้องก็จะรู้ได้ทันทีเลยว่าเด็กคนนี้ชอบไดโนเสาร์มากขนาดไหน ไม่ว่าจะเป็นตุ๊กตา หนังสือนิทาน เตียง ผ้าห่มล้วนแล้วแต่เป็นลายไดโนเสาร์ทั้งนั้นเรียกได้ว่าเป็น ไดโนเสาร์เลิฟเวอร์ ก็คงได้

ตอนนี้เด็ก ๆ นอนอยู่บนเตียงแล้วและลินกำลังห่มผ้าให้ก่อนจะบอกลาพวกเขา “ฝันดีนะเด็ก ๆ”

“แม่ก็เหมือนนะครับ”

“ฝัน ฝันดีครับ”

“ผมรู้อยู่แล้วน่า”

แค่การตอบกลับก็รู้ได้ทันทีว่าใครเป็นใคร เห็นแบบนี้แล้วเธอรู้สึกมันเขี้ยวจึงก้มลงไปหอมแก้มเด็กทั้งสามคนฟอดใหญ่

“...” อึ้งไปแล้ว

“แม่!” โมโหกลบเกลื่อน

“อุ้บ” ปิดปากตัวเองด้วยความเขิน

ลินเดินออกมาด้วยท่าทางที่มีความสุขที่ได้แกล้งพวกเขา “จริง ๆ สามคนนั้นก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย”

“ฉันเหลือเวลาอยู่ที่นี่อีกสองปีสินะ” เป็นเวลาที่ไม่มากไม่น้อยเกินไปที่จะดูแลพวกเขาก่อนจะกลับไปที่โลกเดิมของเธอ ลินตัดสินใจแล้วว่าก่อนจะกลับโลกเดิมเธอจะดูแลพวกเขาทั้งสามคนให้ดีที่สุด อย่างน้อยก็จะทำให้ช่วงวัยเด็กของเขาเป็นช่วงที่น่าจดจำ ให้พวกเขาได้สัมผัสความรักจากเธอก่อน ดังนั้นเธอตัดสินใจแล้วว่าสองปีต่อจากนี้เธอจะดูแลพวกเขาเอง

“เตรียมตัวรับความรักที่ฉันมอบให้ ให้ไหวละ!” พูดจบเธอก็เดินกลับห้องไป

อีกด้านหนึ่งเด็ก ๆ ที่กำลังนอนอยู่บนเตียงก็กำลังคุยกันเรื่องแม่ของเขาที่ทำตัวแปลกขึ้นทุกวัน พวกเขาไม่ชินกับเธอเลยที่เป็นแบบนี้แต่อีกใจหนึ่งกลับรู้สึกดี

"แม่ แม่หอมแก้มพวกเราด้วย" ตินพูดด้วยความเขินอาย เขายังจำรอยจูบอุ่น ๆ ของแม่บริเวณแก้มได้

"นั่นสิ แม่วางแผนอะไรรึเปล่านะ" ชินเริ่มสงสัยอะไรบางอย่าง

"ใช่ แม่ต้องวางแผนอะไรแน่ ๆ!" จินรู้สึกมั่นใจ

คิดได้แบบนี้เสียงทั้งสามก็เงียบลงด้วยความผิดหวัง เธอไม่ได้อยากหอมแก้มพวกเขาจริง ๆ เหรอเนี่ย

"แต่แม่ตัวหอมมาเลยว่าไหม" จินพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบถึงเขาจะไม่ได้กอดแม่แต่ตอนที่เธอมาเช็ดน้ำตาให้ เขาก็ยังคงไม้กลิ่นหอมลอยมาจากตัวเธอ คล้ายกลิ่นวานิลลาแต่ก็มีความเป็นผลไม้ผสมอยู่ทำให้คนที่ได้กลิ่นรู้สึกผ่อนคลาย เขาชอบมาก…

"อืม ตัวอุ่นมากด้วย" ชินพูด

เขาไม่ได้เป็นคนขี้หนาวอะไรนะแต่ช่วงที่แม่ดึงเขาเข้าไปกอดเขารู้สึกอบอุ่นมากจริงๆ ชินไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยมันเป็นความรู้สึกที่แปลกมาก เขาไม่ชินเลย

"ผม ผมก็นุ่มมากด้วย" ตินเสริม

ช่วงที่แม่ดึงเขาเข้าไปกอด มือของเขาได้สัมผัสกับผมของเธอนั่นทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าสิ่งนั้นทั้งนุ่มลื่นและน่าสัมผัสมากขนาดไหน จากการสัมผัสครั้งนี้ทำให้เขาอยากจะไว้ผมยาวแบบแม่เลย

"ดีไปหมดเลย" ทั้งสามคนพูดพร้อมกันก่อนจะค่อย ๆ ผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า