บทที่ 2 กลับมาหาครอบครัว

“ได้เวลาแล้ว” ชายชราท่านหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยนกับร่างโปร่งแสงของเธอ

“คุณตาจะพาหนูไปไหนคะ”

“กลับไปยังครอบครัวที่ควรจะเป็นของเจ้ามาตั้งแต่ต้น กลับไปหาทุกคนเถอะนะ”

ชายชรายิ้มอย่างอ่อนโยนพร้อมกับแตะมือริชชี่ ดอกเหมยกุ้ยจึงปรากฏบนมือของหญิงสาว

“ดอกกุหลาบสวยมากค่ะ แต่สิ่งที่คุณตาพูดหมายความว่ายังไงคะ” เธอมองดอกกุหลาบบนฝ่ามือเหมือนโดนมนต์สะกด ก่อนจะถามถึงคำพูดของท่านตาคนนี้

“หมายความว่าเจ้าเกิดผิดที่ผิดทางมานานแล้ว ควรจะกลับไปหาครอบครัวที่แท้จริงเสียที คนที่อยู่แทนกำลังจะหมดเวลาแล้ว จงกลับไปหาครอบครัวที่แท้จริงเถอะ ดอกกุ้ยเหมยนี้คือมิติที่ตามอบให้ ในนั้นจะมีทุกอย่างที่เจ้าเคยสร้างในภพก่อน พร้อมทั้งคฤหาสน์หลังใหญ่

แม้ว่าที่ที่เจ้าจะไปอาจจะลำบาก ข้าวของนั้นหายาก ยิ่งเรื่องอาหารการกินไม่ต้องพูดถึง ไม่ว่ายังไงตาของให้เจ้าจงมีสติ และพาครอบครัวไปสู่จุดหมายปลายทางให้ได้”

ตาทำให้เจ้าได้เพียงเท่านี้ แม้จะต้องแลกกับอายุขัยที่จะได้ไปเกิดใหม่ตาก็ยอม ชายชราได้แต่เพียงพูดคนเดียวในใจ

“ขอบคุณมากนะคะคุณตา หนูสัญญาว่าจะดำเนินทุกอย่างอย่างมีสติ”

ริชชี่เลือกที่จะไม่ถาม ตอนนี้เธอเชื่อแล้วว่าภาพความฝันที่เธอเห็นนั้นต้องเกี่ยวข้องกับเธอและก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ

“อย่านะคะแม่ ลู่อิงยังเด็กอย่าตีเธออีกเลย” นางหงเหยาร้องไห้ไม่หยุดเอ่ยขอร้องไม่ให้แม่สามีตีลูกสาวเธออีก ตอนนี้เด็กน้อยสลบไปแล้ว ใจคนเป็นแม่เช่นเธอแทบขาดเมื่อเห็นสภาพลูกน้อย

“แล้วยังไง ฉันจะตีมันให้ตาย กล้าดียังไงมาขโมยอาหารกิน ทั้งๆ ที่มันไม่มีสิทธิ์”

นางหลาวเมิ่งพูดอย่างถือดี บ้านนี้เธอเป็นใหญ่ เธออยากจะตีให้นังลู่อิงเด็กไร้ประโยชน์นี้ตายไปเลยด้วยซ้ำ

“น้องเล็กไม่ได้ขโมย น้องต้องการหาอะไรไปให้พ่อกินเท่านั้น ตอนนี้พ่อป่วย ย่าและปู่ไม่ยอมให้เงินไปหาหมอ น้องจึงต้องทำแบบนั้น”

หลันอี้ข่ายตะโกนกลับไปก่อนจะสะบัดแขนจนหลุดออกจากการเกาะกุมของคนอื่น และรีบวิ่งเข้าไปกอดน้องสาวไว้ด้วยความรัก น้องเจ็บเขาเจ็บยิ่งกว่า เพราะพ่อสอนเสมอว่าแม้อายุจะเท่ากัน แต่เขาเป็นผู้ชายต้องปกป้องน้องเสมอ สภาพแม่เองก็ไม่ต่างกันโดนอาเล็กและป้าสะใภ้จับไว้ไม่ให้ไปไหน

ริชชี่เธอรู้สึกตัวนานแล้วแต่เพราะความทรงจำของร่างเด็กสาวคนนี้ต่างก็หลั่งไหลเข้ามาในหัว และเธอยังคอยฟังว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อรับความทรงจำทั้งหมดจึงได้รู้ว่าร่างนี้มีชื่อว่าหลันลู่อิง อายุสิบสองปี มีพี่ชายฝาแฝดหนึ่งคน

พ่อชื่อหลันเทียนหยู่เป็นลูกชายคนรองของบ้านหลัน และแม่ชื่อหงเหยาเป็นเด็กกำพร้าพบรักกับพ่อจนได้แต่งงานกันในที่สุด แต่ว่าปู่และย่าไม่ชอบแม่ของร่างนี้เลยพาลโกรธเกลียดหลานทั้งสองคนรวมถึงลูกชายคนรองด้วย

“น้องเล็ก ฟื้นสิ เจ็บมากไหม” น้ำตาไหลอาบแก้ม พยายามเรียกน้องสาวให้ฟื้น

“พี่ใหญ่ หนูไม่เป็นอะไรแล้ว”

หลันลู่อิงส่งเสียงออกมามองพี่ชายอย่างอ่อนโยน อาจจะเป็นเพราะว่าริชชี่ไม่เคยมีครอบครัวมาก่อน แต่พอเข้าร่างนี้เธอมีทั้งพ่อทั้งแม่และพี่ชายครบ อีกทั้งคุณตาท่านนั้นบอกว่านี่คือครอบครัวของเธอ เมื่อตอบพี่ชายแล้วหลันลู่อิงพยุงร่างให้ยืนขึ้น และมองหน้าผู้เป็นย่าด้วยสายตาวาวโรจน์

อดีตมาเฟียเช่นเธอต่อให้เป็นย่าเธอก็พร้อมที่จะสู้รบ ความคิดเธอตอนนี้นอกจากเรื่องอาหารการกิน และรักษาพ่อ เรื่องถัดมาคงต้องหาวิธีแยกบ้านให้ได้

“ย่าจะตีหนูยังไงก็ได้ เพราะการที่หนูขโมยไข่ต้มสองฟองเพื่อบำรุงพ่อที่นอนป่วยอยู่มันผิดมากใช่ไหม หากผิดหนูยอมรับการลงโทษ แต่ในเมื่อเงินกองกลางของบ้านหลัน มีครอบครัวบ้านรองช่วยกันหามา ย่าควรจะเอาเงินออกมาให้เราเพื่อพาพ่อไปหาหมอในอำเภอนะคะ หรือย่าต้องการกำจัดลูกชายของตัวเองเลยทำแบบนี้”

หลันลู่อิงไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว เธอต้องพาทุกคนออกจากขุมนรกแห่งนี้ให้ได้ ไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม

นางหลาวเมิ่งหรือว่าแม่เฒ่าหลันตกตะลึงตาค้าง ไม่คิดว่าหลานสาวที่จงเกลียดจงชังและแสนจะขี้ขลาดจะกล้าต่อปากต่อคำกับเธอ

“ดี ดีจริงๆ เจ้ารองเลี้ยงลูกได้ดีจริงๆ กล้าเถียงแม้กระทั่งผู้เฒ่าในบ้าน”

“ค่ะ ย่าพูดถูก พ่อกับแม่ เลี้ยงหนูและพี่ใหญ่มาอย่างดีเสมอ แต่เพราะย่าตีหนูเกือบตายเมื่อครู่นี้ทำให้เด็กอย่างหนูคิดได้ยังละคะ หนูต้องขอขอบคุณย่านะคะที่ทำให้หนูมีความกล้ามากกว่าเดิม”

เด็กสาวจ้องตาผู้เป็นย่าไม่หลบ จนหลันเฉินซานหรือพ่อเฒ่าหลัน ส่งเสียงเตือนสติภรรยาเพราะตอนนี้ชาวบ้านต่างก็พากันมามุงดู ชายแก่เช่นเขาไม่สนใจสิ่งใดยกเว้นหน้าตาของตระกูล

“พอได้แล้ว แยกย้ายกันไปทำงาน”

“ดี ดีจริงๆ วันนี้บ้านรองไม่ต้องกินข้าว หากฉันเห็นว่าใครกล้ามาขโมยอาหารอีกคราวนี้ฉันจะตีให้ตาย ไม่เชื่อคอยดู!”

นางหลาวเมิ่งพูดจบจึงสะบัดหน้าเข้าบ้านและตะโกนให้ลูกสะใภ้คนโปรดกับลูกสาวไปทำอาหารแทนสะใภ้รองที่สุดแสนจะเกลียด

สามคนแม่ลูกเมื่อเรื่องสงบจึงเดินกลับเข้าห้องด้านหลังบ้าน ห้องที่ทั้งสี่คนนอนอัดกันอยู่ในนั้น หลันลู่อิงได้แต่ถอนหายใจกับสภาพห้องที่เห็น หรือว่าเธอจะบอกเรื่องมิติกับครอบครัวดี เพื่อที่ทุกคนจะได้มีอาหารดีๆ และที่ซุกหัวนอน จนกว่าทั้งสี่คนจะได้แยกบ้านออกมา แต่เรื่องนี้มันยากที่จะเชื่อจริงๆ พ่อแม่และพี่ใหญ่คงไม่คิดว่าเธอเป็นปีศาจไปเสียก่อนหรอกนะ

“เสี่ยวอิง เจ็บมากไหมลูก แม่ขอโทษที่ปกป้องลูกไม่ได้ แม่ผิดเอง” นางหงเหยาคว้าตัวลูกสาวมากอดน้ำตาไหลรินด้วยความเสียใจ และโทษว่าตัวเองนั้นไม่ได้เรื่อง ไม่สามารถปกป้องลูกสาวได้

“หนูไม่เป็นไรค่ะแม่ คนที่ต้องห่วงตอนนี้คือพ่อนะคะ เราจะทำยังไงกันดี”

แม้ว่าชาติก่อนจะมีความรู้เรื่องการแพทย์เพราะเรียนมา บางครั้งมาเฟียเช่นเธอต้องรักษาตัวเอง แต่หากเธอเอาอุปกรณ์ออกมา...โอ๊ย! ปวดหัว จะยังไงกับชีวิตดี แม้จะเอาอุปกรณ์ออกมาได้ พ่อแม่ก็ต้องสงสัยว่าเธอรู้วิธีการรักษาได้ยังไง ดูจากสีหน้าแล้วพ่ออาการหนักมาก หากภายในสามวันนี้ไม่ได้รักษาหรือว่าได้กินยา เธอคงไม่ได้เห็นหน้าพ่ออีกแน่

“ไม่เป็นไรหรอกเสี่ยวอิง พ่อยังไหว พ่อรู้ตัวเองดี หากไม่มีพ่อแล้ว...”

“หยุดเลยค่ะพ่อ พ่อต้องไม่เป็นอะไร ภายในสามวันนี้พ่อต้องได้ไปหาหมอ หนูสัญญา พี่ใหญ่ขึ้นเขาไปกับหนูหน่อย วันนี้บ้านใหญ่ห้ามเรากินข้าวในครัว เราไปหาอาหารมาให้พ่อกับแม่ก่อน”

หลันลู่อิงรีบเบรกคำพูดของพ่อตนเอง เธอไม่อยากพบกับความสูญเสียอีกแล้ว เท่าที่จำได้พี่ใหญ่เคยเอาสัตว์ป่าและของป่าไปขายในตลาดมืดกับพ่อหลายครั้ง เรื่องนี้คงต้องปรึกษากับพี่ใหญ่ของเธออีกทีว่าจะเอายังไง

หลันอี้ข่ายไม่ใช่คนพูดมากจึงเดินตามน้องสาวออกมา เพราะต้องเดินผ่านห้องครัว ทำให้โดนอาเล็กและป้าสะใภ้ใหญ่พูดจากระแนะกระแหนใส่อย่างเลี่ยงไม่ได้

“ไม่ใช่ว่าแอบมาขโมยอาหารกันอีกเหรอ” หลันซูซินไม่ชอบพี่สะใภ้รองอยู่แล้วเลยพาลเกลียดหลานทั้งสองคนไปด้วย

“เพราะปากแบบนี้ยังไงล่ะ เลยหาคนแต่งงานไม่ได้เสียที” หลันลู่อิงโต้กลับทันควัน

“แกพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงนังลู่อิง แกว่าฉันเป็นสาวเทื้อเหรอ”

“หนูเอ่ยชื่ออาเล็กหรือยัง เราสองพี่น้องแค่จะขึ้นเขาไปหาอะไรมากินเท่านั้น ไม่เดินผ่านห้องครัวจะให้เดินไปทางไหน หากแน่จริงอาเล็กก็ไปบอกปู่ให้พวกเราแยกบ้านสิ อาจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าพวกเราอีก ดีไหม”

หลันอี้ข่ายมองน้องสาวด้วยความแปลกใจที่เธอกล้าต่อปากต่อคำคนบ้านใหญ่ เพราะเวลาเธอปกติน้องสาวคนนี้มักจะหลบสายตา แต่ครั้งนี้หลังจากที่ฟื้นขึ้นมาเธอกลับไม่หลบใครอีก

แม้จะแปลกใจแต่เขาชอบน้องสาวที่สู้คนแบบนี้มากกว่า เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเสี่ยวอิงจะโดนบ้านใหญ่รังแกและเอาเปรียบอยู่เสมอ หลันลู่อิงโต้กลับจบก็ไม่คิดรอเอาคำตอบ รีบจูงมือพี่ชายออกมาจากตรงนั้นทันที