บทที่ 4 เช็คของ

“ นายครับ ผมพาเด็กมาส่งครับ ” เข้มกล่าวกับเจ้านายอย่างนอบน้อม ลูกจันทร์ก้าวเข้ามายืนข้างหลังน้าชาย มองไปทางร่างสูงของ นายใหญ่ ที่ยืนหันหลังให้ตรงหน้า

เรือนกายเขาสูงใหญ่ ผมหยักศกดำขลับตัดสั้น หลังและไหล่กว้างเธอมองไล่จากแผ่นหลังลงมาถึงเอวสอบและบั้นท้ายแน่นตึง ช่วงขาเพรียวยาวซ่อนอยู่ในกางเกงยีนสีเข้ม แล้วเขาก็หันหน้ามา…

“ อืม ขอบใจ นายกลับไปได้แล้ว บอกไอ้พวกข้างหน้านั่นด้วย ฉันอยากจะอยู่เงียบ ๆ ถ้าไม่โทรตามก็ไม่ต้องมารบกวน ”

เสียงสั่งแฝงไว้ด้วยอำนาจดังขึ้น เธอแทบไม่ได้ยินว่าเขาบอกอะไรกับน้าเข้ม ความหล่อเหลากระชากใจของ นายใหญ่ ทำเอาเธอตกตะลึงจนหัวใจแทบหยุดเต้น

“ ครับนาย ลูกจันทร์ดูแลนายดี ๆ นะ น้าไปก่อนล่ะ ”

เข้มรับคำนายและหันมาพูดกับเธอเบา ๆ แล้วกลับออกไป เธอได้แต่พยักหน้าตอบกลับไปด้วยใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเอาเสียเลย

ลูกจันทร์คาดว่านายใหญ่จะต้องแก่กว่านี้และมีพุงพลุ้ย ไม่คิดว่าเขาดูดีไปทั้งร่างขนาดนี้ ดวงตาสีสนิมคมกริบมองมาที่เธอด้วยแววตาว่างเปล่า จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหนา มีเคราครึ้มที่สองข้างแก้ม คิ้วที่ดกดำขมวดมุ่นเมื่อเห็นเธอยืนมองเขานิ่งงัน จนน้าชายเดินออกไปแล้วเธอก็ยังยืนนิ่งอยู่อย่างเดิม

“ เธอชื่ออะไร ” ธงรบ ราชพฤกษ์ ก้าวเขามายืนใกล้ ๆ ก้มลงถามเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา ลูกจันทร์ได้กลิ่นหอมของโคโลญจน์ผู้ชายโชยมาจากร่างสูงตรงหน้าชวนให้ปั่นป่วนอารมณ์ยิ่งนัก เธอเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขาใจเต้นแรงจนเกือบจะปะทุออกมานอกอก รัศมีทรงอำนาจแผ่ออกมาจากดวงตาคู่คม เพียงแค่เขาจ้องมองเธอยังรู้สึกถึงการถูกคุกคาม

“ หนะ หนู เอ้ย ฉันชื่อลูกจันทร์ค่ะ ” เธอตอบเขาเสียงเบาด้วยความประหม่า ธงรบหรี่ตาคมมองใบหน้าเธอแล้วกวาดสายตามองไปทั่วร่างบาง

“ หนู งั้นรึ ก็ดีนะ แทนตัวเองว่าหนูฉันชอบ ตามฉันมาสิ ”

ธงรบเดินนำเข้าไปในบ้านพัก ลูกจันทร์ได้สติรีบก้าวเท้าเดินตามร่างสูงเข้าไป ชายหนุ่มเข้าไปในห้องนอนแล้วนั่งไขว่ห้างรออยู่บนเตียงใหญ่ ลูกจันทร์ลากกระเป๋าเดินทางของตัวเองตามเข้าไป แล้วไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเว้นระยะห่างจากเขาพอสมควร

“ เธออายุเท่าไหร่ ” ธงรบถามเสียงเย็นพร้อมกับจ้องมองไปที่เรียวขาเนียนที่โผล่พ้นเดรสสั้นออกมา ที่ต้องถามเพราะเขามองว่าเธอดูอ่อนวัยนัก เขาไม่อยากโดนคดีพรากผู้เยาว์หากเจ้าหล่อนอายุไม่ถึงสิบแปดปี

“ ยี่สิบสองค่ะ ” เธอตอบพร้อมกับหลบสายตาคมจ้องมองที่พื้นห้อง มือเรียวเย็นเฉียบเธอรู้สึกว่าตัวเองเกะกะเก้งก้างไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไงดี

“ อืม ก็ดี ไหนถอดเสื้อคลุมออกซิ ” เขาสั่งน้ำเสียงราบเรียบถึงแม้ว่าผู้หญิงตรงหน้าจะมีรูปร่างหน้าตาที่งดงามถูกใจเขาไม่น้อย แต่ทว่าเขาเคยขึ้นเตียงกับผู้หญิงสวย ๆ มานับไม่ถ้วนจนไม่รู้สึกตื่นเต้นกับความงามของเธอเท่าไหร่นัก จะเรียกว่าชินชาก็ยังได้

“ อ่ะ เอ่อ ค่ะ ” ลูกจันทร์รับคำแล้วถอดเสื้อคลุมออกจากร่าง ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศพุ่งมาปะทะร่างที่อยู่ในเดรสสั้นรัดรึง เธอได้แต่ข่มความกระดากอายเอาไว้เมื่อสายตาคมจ้องมองมาที่เธออย่างพอใจ

“ อืม ถอดออกให้หมด ” ธงรบมองสำรวจร่างบางตรงหน้า อะไรบางอย่างบอกเขาว่าผู้หญิงคนนี้ดูไม่ประสีประสาเรื่องอย่างว่าสักเท่าไหร่นัก แต่ประสบการณ์ที่โชกโชนทำให้เขารู้ว่าอย่าเพิ่งด่วนตัดสินอะไรเพียงแค่มองจากเปลือกนอก อกเธอใหญ่ใช้ได้ เอวเล็กสะโพกผาย แต่เดี๋ยวนี้ผู้หญิงชอบหลอกตาผู้ชายไม่รู้ว่าไอ้ที่ใหญ่ ๆ น่ะยัดฟองน้ำหรืออะไรไว้บ้าง ถอดออกเช็คของให้มันรู้กันไปเลย

“ อะ อะไรนะคะ ถอดให้หมดอย่างนั้นรึ ” เธอเงยหน้าขึ้นถามอย่างตื่นตระหนก ตายแล้ว ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยแก้ผ้าต่อหน้าใครอยู่ดี ๆ มาสั่งให้แก้ผ้าออกให้ดูหน้าตาเฉย

“ ใช่ ฉันจ่ายเงินให้เธอตั้งสองแสน เป็นธรรมดาที่ฉันจะต้องเช็คของว่าคุ้มค่ากับราคาที่เสียไปรึเปล่า ” ธงรบตอบเธอพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียงเดินเข้ามาหา ลูกจันทร์ถอดกรูดออกห่างแววตาหวาดหวั่นราวกับกวางน้อยระแวงภัย