หลงเล่ห์อสุรา

ร่างบอบบางของหญิงสาวนางหนึ่งลงจากรถมอเตอร์ไซรับจ้างด้วยความเหนื่อยล้า เธอจ่ายเงินค่าวินมอเตอร์ไซแล้วเดินเข้าบ้านด้วยอารมณ์ห่อเหี่ยวในใจ

“ เป็นยังไงบ้างลูกจันทร์ ได้งานรึเปล่า ” เสียงแหลมสูงของหญิงวัยกลางคนผู้เป็นแม่เลี้ยงถามเธอขึ้นอย่างกระตือรือร้น ข้างกายของนางมีน้องชายต่างมารดาวัยสิบห้าปีนั่งเล่นเกมส์อยู่อย่างสบายอารมณ์ ต่างจากเธอที่ต้องตากหน้าออกไปหางานทำงก ๆ ตั้งแต่เรียนจบมหาวิทยาลัยมา แต่ก็ยังไม่มีที่ไหนเรียกตัวไปทำงานสักที

“ ยังเลยค่ะน้า แค่เรียกไปสัมภาษณ์งานเฉย ๆ ยังไม่มีที่ไหนเรียกไปทำงานเลย ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงหม่น พลางนั่งลงบนโซฟาตัวยาวตรงข้ามกับแม่เลี้ยงที่เริ่มชักสีหน้าขึ้นอย่างไม่พอใจ

“ เรียนสูงมาเปลืองเงินเปล่า ๆ หางานทำก็ไม่ได้ นี่เสี่ยอุดมเขาก็ทวงเงินที่เอาบ้านไปจำนองเขาไว้ ถ้าไม่มีใช้ดอกเขาก็จะยึด จะเอาที่ไหนซุกหัวนอนกัน ” วดีพูดพร้อมกับชำเลืองมองเธอด้วยหางตา

“ แล้วดอกที่ว่านี่มันเท่าไหร่กันคะ ” ลูกจันทร์ถอนใจกับคำพูดประชดของแม่เลี้ยง ถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล บ้านนี้เป็นบ้านที่พ่อกับแม่เธอช่วยกันเก็บหอมรอมริบซื้อมา เธอไม่อยากจะเสียมันไป

“ สองแสน ” วดีมองหน้าเธอแล้วบอกจำนวนดอกเบี้ยที่ทำเอาเธอตกตะลึง

“ อะไรนะคะ ดอกเบี้ยอะไรกันตั้งสองแสน พ่อกับน้าไปกู้เขามาเท่าไหร่กัน ” เธอถามเสียงดังจ้องหน้าแม่เลี้ยงเขม็ง

“ นี่แกอย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉันนะ ก็กู้มาออกรถแท็กซี่ที่พ่อแกขับไปชนเขาตายนั่นแหละ แล้วก็ส่งแกเรียนด้วย ไม่ได้ใช้เขาตั้งแต่พ่อแกตายก็เกือบสองปีแล้ว มันก็ทบต้นทบดอกรวม ๆ แล้วก็เกือบเป็นล้าน แต่เสี่ยเขาเอ็นดูแกนะลูกจันทร์ ถ้าแกยอมเป็นบ้านเล็กเขา เสี่ยก็จะยกหนี้ให้เป็นค่าสินสอดเลยล่ะ ลองเก็บเอาไปคิดดี ๆ ก็แล้วกัน น้าก็แก่แล้วจะทำงานที่โรงแรมเสี่ยเขาได้อีกกี่ปี น้องก็ต้องเรียนอีก ถ้าแกได้เป็นเมียเสี่ยเขารับปากจะดูแลเราอย่างดีเลยนะ ”

วดีเกลี้ยกล่อมลูกเลี้ยงสาวน้ำเสียงอ่อนลง นางรับปากกับเสี่ยเจ้าของโรงแรมซึ่งเป็นนายจ้างของนางไว้ว่าจะช่วยพูดกับลูกจันทร์ให้ เพื่อแลกกับความอยู่รอดของตัวเองและลูก

“ น้าจะให้หนูไปเป็นเมียน้อยเสี่ยงั้นรึ ถ้าน้าคิดว่ามันสบายทำไมน้าไม่ไปเป็นเองล่ะ มาบอกหนูทำไม ” เธอตอบแม่เลี้ยงด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ใบหน้างามเชิดขึ้นด้วยความไม่พอใจ

“ แหมนังลูกจันทร์ วอนซะแล้วมั้ยล่ะ ถ้าเขาเอาฉันคงจะไม่มานั่งขอร้องแกอยู่นี่หรอก ถ้าแกไม่ยอมก็ไปหาเงินมาใช้ดอกเขาให้ได้ภายในเดือนนี้สองแสนไม่งั้นเขาจะยึดบ้าน ฮึ มีดีแค่สวยแล้วทำหยิ่ง ถ้าไม่เห็นแก่ฉันกับน้องก็เห็นกับพ่อที่กู้เงินมาส่งแกเรียนจนจบบ้างเถอะ หรือแกอยากให้เขายึดบ้านพ่อแกจริง ๆ รึไง ” วดีกล่าวเสียงดังลั่นจนข้างบ้านชะเง้อคอมองข้ามรั้วมาอย่างสนใจ เรื่องของชาวบ้านนี่หอมหวานสำหรับคนชอบนินทาเสมอ

“ หนูจะพยายามหาเงินมาใช้ดอกเบี้ยเขาให้ได้ ” ลูกจันทร์ตอบแม่เลี้ยงออกไป แต่ก็คิดหนักอยู่ในใจว่าเธอจะไปหาเงินจากที่ไหนตั้งสองแสนภายในระยะเวลาแค่เดือนเดียว

“ น้ำหน้าอย่างแกจะมีปัญญาไปหาเงินแสนมาจากไหนกัน อย่าว่าแต่เงินแสนเลยแค่เงินหมื่นตอนนี้ยังหาไม่ได้เลย ฮึ! ” วดีพูดขึ้นอย่างดูแคลน ก่อนจะเดินกระแทกส้นเท้าเข้าไปหลังบ้านด้วยความไม่พอใจ ลูกจันทร์ถอนลมหายใจออกมาแล้วมองสบตากับน้องชายอย่างหนักใจ

“ ผมก็ไม่อยากให้พี่จันทร์ไปเป็นเมียน้อยเสี่ย ผมไม่เรียนต่อก็ได้นะพี่ ออกไปหางานทำที่ร้านซ่อมมอเตอร์ไซแถวปากซอยก็ได้ ” สรัล หรือเล็ก น้องชายของเธอวางโทรศัพท์ลงแล้วพูดกับพี่สาวด้วยความห่วงใย

“ ไม่ได้หรอกตาเล็ก ยังไงพี่ก็จะทำงานส่งแกเรียนให้จบมหาลัยจนได้แหละน่า ขอเวลาพี่หางานก่อนนะ ” เธอยิ้มแห้ง ๆ ให้น้องชายแล้วคว้ากระเป๋าสะพายเดินกลับเข้าห้องไป

เย็นวันนั้น ขณะที่ลูกจันทร์ยืนรดน้ำต้นไม้ที่หน้าบ้าน รถเก๋งญี่ปุ่นสีดำแล่นมาจอดลงที่หน้าประตูรั้ว ร่างสูงของชายคนหนึ่งก้าวเดินลงมาเกาะที่ประตู ร้องถามเธอพร้อมกับถอดแว่นกันแดดออกจากใบหน้าคมเข้ม

“ พี่วดีอยู่มั้ยครับ โอ้โฮ! ยัยจันทร์ใช่รึเปล่าน่ะ ไม่ได้เจอตั้งนานโตเป็นสาวแล้วหลานสาวคนสวยของน้า ” เสียงเข้มที่เธอคุ้นเคยเอ่ยถาม ลูกจันทร์ฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจเมื่อจำได้ว่าผู้มาเยือนคือใคร รีบวิ่งไปเปิดประตูรั้วออกให้น้าชาย ซึ่งเป็นน้องของแม่เลี้ยงให้เข้ามาในบ้านอย่างยินดี

“สวัสดีค่ะน้าเข้ม น้าวดีอยู่ในครัวค่ะ เดี๋ยวลูกจันทร์จะไปเรียกให้นะคะ ” พูดจบร่างบางก็รีบวิ่งเข้าไปในครัวอย่างรวดเร็ว เข้มมองตามร่างเล็กสมส่วนของหลานสาวแต่ไม่ใช่หลานในไส้ ไปอย่างเอ็นดู พลางเดินตามเข้าไปนั่งรอในบ้าน

“ โอ๊ย ลมอะไรพัดแกมาล่ะหือเข้ม หายไปหลายปีไปได้ดิบได้ดีที่ไหนมาฮึ ” เสียงเล็กแหลมของวดีเอ่ยถามขึ้นเมื่อเดินมาถึงห้องรับแขก พร้อมทั้งปรายตาไปมองรถเก๋งของน้องชายด้วยความแปลกใจ

“ ผมไปทำงานกับนายทุนใหญ่น่ะพี่วดี มีสาขาปล่อยเงินกู้ทั่วประเทศพี่สนใจกู้มั้ยล่ะ หึ หึ ” เข้มตอบพี่สาวพร้อมกับเย้าแหย่อย่างคุ้นเคย

“ โอ๊ย กู้เก้ออะไรอีกแค่นี้บ้านก็จะโดนยึดอยู่แล้วเนี่ย แล้วแกมาทำอะไรรึ ไม่ทำงานรึไง ” วดีถามน้องชายพร้อมกับส่งแก้วน้ำเย็น ๆ ไปให้โดย มีลูกจันทร์นั่งฟังอยู่ข้าง ๆ น้าเข้มถึงจะเป็นน้องของแม่เลี้ยงก็จริง แต่เขาใจดีกับเธอมาก เมื่อก่อนเขาเคยมาพักอยู่ที่นี่เพราะมาเรียนต่อจนจบมหาวิทยาลัย จึงออกจากบ้านไปหางานทำ แล้วก็หายเงียบไปเลยจนกระทั่งวันนี้

“ พอดีนายมาตรวจงานแถวภาคเหนือ ผมเลยได้โอกาสแวะมาหาพี่ซะเลย เออแล้วพี่พินิจไปไหนล่ะรึว่าไปขับแท็กซี่เหมือนเดิม ” เข้มถามถึงพี่เขยทำเอาลูกจันทร์หน้าสลดวูบลงในทันที

“ ใช่ ไปขับแท็กซี่อยู่ในเมืองผีแล้วล่ะ พี่เขยแกเขาตายไปได้ปีกว่าแล้ว อุบัติเหตุน่ะ ” วดีบอกถึงสีหน้าแม่เลี้ยงจะไม่แสดงออกถึงความเสียใจ แต่น้ำเสียงหม่นเศร้าจนคนฟังรู้สึกได้

“ เสียใจด้วยนะพี่ แบบนี้พี่ก็ลำบากแย่สิ ทำงานคนเดียว แล้วยัยจันทร์เรียนจบรึยังล่ะ ” เข้มถามด้วยความเห็นใจ รู้สึกผิดที่ออกไปใช้ชีวิตลำพังโดยไม่ได้สนใจพี่สาวคนเดียวที่เหลืออยู่ในชีวิต

“ จบแล้วค่ะน้าเข้ม ยังหางานไม่ได้เลย แล้วนายใหญ่ของน้าเข้มรับคนเข้าทำงานมั้ยคะ น้าช่วยฝากงานให้หนูหน่อยได้มั้ย ” เธอถามน้าชายแกมขอร้อง

“ อืมใช่ แกช่วยฝากงานให้ลูกจันทร์มันทีสิ ไปสมัครมาตั้งหลายที่ยังไม่ได้งานเลย ” แม่เลี้ยงช่วยพูดอีกแรง เข้มหันไปมองใบหน้าของพี่สาวอย่างพินิจ วดีดูอิดโรยไม่มีน้ำมีนวลใบหน้าที่เคยสวยสดร่วงโรยลงไปมากด้วยภาระหน้าที่ ที่ต้องแบกรับหลังจากสามีตายจากไป

“ ไว้น้าจะช่วยฝากให้นะ เอ่อ ว่าแต่พี่วดีพอจะรู้จักสาว ๆ ที่รับงานเอ็นเตอร์เทนบ้างมั้ยพี่ แถวนี้น่ะ ” เข้มถามพี่สาว วดีมองหน้าน้องชายแล้วยิ้มมุมปาก

“ อะไรของแก ของขาดรึไงฮึ ก็พอรู้บ้างเด็กที่ทำงานเป็นพนักงานต้อนรับในโรงแรม สวย ๆ ก็มี ในสปาก็มีที่โรงแรมของเสี่ยน่ะ ” วดีบอกน้องชายเธอรู้เพราะทำงานอยู่ในสปาของโรงแรมเสี่ยอุดมนั่นเอง

“ เปล่าพี่หาให้นายน่ะ นายไปดูงานที่ไหนก็ต้องหาเด็กไว้ต้อนรับ นายแกชอบพวกรู้งานบริการถึงใจสิบห้าวันสองแสนถ้าถูกใจนายเปย์ไม่อั้น พี่ช่วยหาให้หน่อยนะ ถ่ายรูปส่งมาให้ผมเลือกด้วย นายชอบสาวตัวเล็กบาง ๆ ขาว ๆ แต่ต้องนมใหญ่ อย่าเอาที่เละมากล่ะ ต้องมีคุณภาพเท่านั้นนะพี่ ไม่ถูกใจนายผมจะโดนหักโบนัสพิเศษไปด้วย ” เข้มสาธยายเสียยืดยาว ลืมไปสนิทว่ามีหลานสาวนั่งฟังหูผึ่งอยู่ข้าง ๆ