บทที่ 5

“ผมไม่เคยใช้อาวุธมาก่อนเลยครับ ผมเป็นแค่ชาวนาชาวสวนมาก่อน ต่อมาหมู่บ้านถูกมอนสเตอร์โจมตีจนหนีมาถึงที่นี่ พี่ลีมูนเป็นคนช่วยผมเอาไว้ครับ” หลงเฟยเล่าความเป็นมาให้นายทะเบียนทหารตรงหน้าฟังเล็กน้อยตามคำแนะนำจากลีมูน

“เฮ้อ เจ้าลีมูนนี่ตลอดเลยนะ ชอบช่วยเหลือคนอื่นไปทั่ว แต่ก็เอาเถอะ เจ้าก็ลองไปเดินที่ลานฝึกดูก่อนก็แล้วกัน ว่าเจ้าชอบหรืออยากฝึกอะไร ก็เลือกฝึกอันนั้นแหละ อ้อ แต่ข้าขอแนะนำอะไรเจ้าสักอย่างก่อนที่เจ้าจะเลือกสังกัดของตัวเอง หุ่นอย่างเจ้าเนี่ย ควรที่จะไปฝึกพื้นฐานร่างกายมาให้พร้อมก่อนจะดีกว่า”

นายทะเบียนทหารได้ฟังเรื่องที่หลงเฟยเล่า และบุคคลอ้างอิงอย่างลีมูนก็อดที่จะบ่นไม่ได้ เพราะลีมูนเป็นคนขี้สงสาร และมักจะชอบช่วยเหลือคนอื่นๆ ไปทั่วแบบนี้อยู่เสมอ และครั้งนี้ คนที่ลีมูนช่วยไว้.. จากที่เขามองประเมินดูแล้ว แม้จะไม่ได้รูปร่างผอมแห้ง แต่ร่างกายก็ดูไม่มีกล้ามเนื้อเอาซะเลย จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแนะนำให้ไปฝึกฝนร่างกายมาด้วย ไม่อย่างนั้นร่างกายแบบในปัจจุบันนี้คงจะทนรับการฝึกหนักของทหารไม่ไหวแน่ๆ

หลงเฟยที่คิดตามและเห็นด้วยกับคำพูดของชายตรงหน้า เขาจึงตัดสินใจว่าจะเข้าไปฝึกพื้นฐานร่างกายให้พร้อมก่อน

“ขอบคุณมากครับ คุณเออ...”

“ข้ามีนามว่า มาร์ จดจำชื่อของข้าไว้ให้ดีละ” มาร์กล่าวออกมา แล้วหันกลับไปสนใจเอกสารที่กองเป็นพะเนินอยู่ตรงหน้าของเขาต่อ

“ขอบคุณมากครับ คุณมาร์” หลงเฟยก้มหัวให้เล็กน้อย ก่อนที่จะเดินออกไปดูลานฝึกต่างๆ ตามที่มาร์แนะนำ

ตามลานฝึกภายในค่ายทหาร หลงเฟยได้ดูเหล่าทหารดาบต่อสู้กัน จากนั้นก็เดินไปทางพลธนูที่กำลังฝึกเป้าที่ตั้งอยู่ไกลลิบ ภาพบรรยากาศการฝึกอันคึกคักตรงหน้ามันทำให้เขาคิดว่าชีวิตในต่างโลกนี้มันก็น่าสนุกอยู่ไม่น้อย หลงเฟยจึงเดินไปโซนฝึกฝนปรับพื้นฐานร่างกายตามคำแนะนำที่ได้รับมา เขาอยากฝึกให้สำเร็จเร็วๆ เพื่อจะได้ออกไปผจญภัยในโลกนี้แล้ว

เสียงของการผิวปากที่เหมือนเสียงนกหวีดของหัวหน้าผู้คุมฝึก ทำให้หลงเฟยหันไปมอง เห็นกลุ่มทหารประมาน 10 คน กำลังวิ่งเรียงแถวกันไปตามเส้นทางรอบๆ ค่ายทหาร โดยด้านหลังสุดมีผู้ช่วยผู้ฝึกสอนวิ่งตามอีกสองคน ซึ่งในมือของแต่ละคนต่างถือไม้ที่ดูเหมือนพลองอยู่ด้วย

“รีบวิ่งเข้าไปเจ้าพวกทหารเดน! ชักช้าอยู่ได้!!” เสียงของผู้ช่วยผู้ฝึกสอนดังขึ้นเป็นระยะๆ พร้อมกับเสียงของทหารบางคนที่ร้อง ‘โอ๊ย’ ออกมา เนื่องจากโดยฟาดตามตัวถ้าพวกเขาวิ่งช้ากว่าที่กำหนด

หลงเฟยที่เห็นภาพตรงหน้าไม่ได้กลัวแต่อย่างใด แต่ในใจกลับตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก เหมือนได้พบสิ่งที่ต้องการ เพราะถ้าไม่จริงจังมันจะเก่งขึ้นได้อย่างไร จริงไหมละ คิดแล้วหลงเฟยก็เดินตรงไปที่หัวหน้าผู้ฝึกสอน และเอ่ยขอเข้าร่วมฝึกทันที

“เจ้าเป็นทหารใหม่อย่างงั้นหรือ บอกไว้ก่อนนะ ว่าที่นี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่น ถ้าเจ้าไม่จริงจังกับการฝึก เจ้าได้ตายแน่” หัวหน้าผู้ฝึกสอนพูดเชิงขู่หลงเฟยเล็กน้อย

หลงเฟยไม่ได้กลัวคำขู่นั้น เขาตอบรับแล้วก็รีบลงไปวิ่งกับเหล่าพวกทหารเดนตรงหน้าในทันที

หัวหน้าผู้ฝึกสอนเห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมา ก่อนจะสั่งให้ผู้ช่วยของเขาให้เล่นเจ้าเด็กใหม่คนนี่ให้หนักๆ หน่อย เด็กมันท้าทาย

จากนั้นมหกรรมการฝึกฝนร่างกายก็ได้เริ่มต้นขึ้น จนเวลาได้ผ่านไปจนถึงตอนเย็นช่วง 18.00 น. ร่างกายของหลงเฟยเต็มไปด้วยร่องรอยฟกช้ำ ในตอนนี้เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วสิว่าคิดถูกหรือผิดกันแน่ ที่ลงมาร่วมฝึกในครั้งนี้ แต่จะให้เปลี่ยนใจก็คงจะสายเกินไปแล้ว

หลังจบการฝึกในวันนี้ หลงเฟยก็กลับมาที่กระท่อมน้อยของเขา และไม่นานหลงเฟยก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้า จนถึงเวลาล่วงเลยมาถึง 03.55 น. ตามเวลาของโลกใบนี้

“เหลือเวลาอีกห้านาทีค่ะ” อยู่ๆ เสียงของรีเอลก็ดังขึ้นมา

หลงเฟยที่ได้เหมือนได้ยินเสียงอะไรบางอย่างก็ตกใจ สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที และยังไม่ทันที่เขาจะได้ตั้งสติอะไร ร่างของเขาก็ถูกวาร์ปหายไปจากภายในกระท่อมหลังนี้

“สวัสดีอีกครั้งค่ะ คุณหลงเฟย ในตอนนี้คุณสามารถนำของที่อยู่ในคลังเก็บของของคุณ ติดตัวกลับไปยังโลกของคุณได้หนึ่งชิ้นค่ะ” รีเอลกล่าว

หลงเฟยที่ตอนแรกยังงัวเงีย เพราะยังไม่ตื่นดี เมื่อได้ยินว่าสามารถนำของในโลกใบนี้ติดตัวไปยังโลกของเขาได้ ก็ตื่นเต้น จนรู้สึกตัวตื่นเต็มสองตา แต่เมื่อเขานึกถึงของที่เขามีอยู่ในตอนนี้แล้วแล้วความตื่นเต้นก็หายวับไปในทันที เพราะตอนนี้เขามีแค่ ถุงย่ามเก่าๆ ที่เขาซักมาจนใหม่เอี่ยม กับดาบผีสิงเท่านั้น ซึ่งเขาคงไม่เลือกเอาดาบผีสิงติดตัวไปแน่ สุดท้ายหลงเฟยจึงเลือกนำถุงย่ามติดตัวกลับไป

“คุณหลงเฟยได้เลือกถุงย่ามใหม่เอี่ยม ระดับ A นะคะ” เสียงรีเอลกล่าวถามยืนยันอีกครั้ง

“ห๊ะ? เอ่อ.. ครับ”

“เรียบร้อยค่ะ คุณสามารถนำถุงย่ามใหม่เอี่ยม ติดตัวไปได้ แล้วพบกันใหม่พรุ่งนี้นะคะ เริ่มส่งคุณหลงเฟยไปยังโลก EARTH ในอีก 3....2...1”

หลังจากนั้นก็มีแสงสว่างวาบขึ้นมาอีกครั้ง และเมื่อแสงนั้นจางลง หลงเฟยก็พบว่า เขาได้กลับมาอยู่ในห้องนอนของเขา ในตำแหน่งเดิมเป๊ะๆ แล้ว หลงเฟยรีบหันไปมองนาฬิกาที่ห้องของตัวเอง ก็พบว่ายังแปดโมงเหมือนเดิม และเขาก็ยังอยู่ในชุดทำงานชุดเดิม แต่ที่แปลกไปคือ เขาได้สะพายถุงย่ามที่นำมาจากโลกอีกใบ ที่มีชื่อใหม่ว่า ถุงย่ามใหม่เอี่ยม ระดับ A ใบนั้นอยู่ด้วย

‘นี่มันคือเรื่องจริงสินะ ไม่ใช่ความฝัน’ หลงเฟยคิดในขณะที่รีบออกไปทำงานต่อ

หลงเฟยรีบวิ่งไปขึ้นรถบัสประจำทางเพื่อเดินทางไปยังที่ทำงานของเขาตามปกติ แต่เขาเหมือนกับหลงลืมอะไรไปบางอย่าง ใช่แล้ว

‘โอ๊ย ระบมไปหมด’ ร่างกายของหลงเฟยที่ได้รับการฝึกหนักกำลังมีอาการปวดระบมไปหมดเป็นการประท้วง

เมื่อถึงที่ทำงาน ก่อนจะขึ้นไปยังบริษัท หลงเฟยจึงจำเป็นต้องหาซื้ออยาแก้ปวดมาทานก่อน และแน่นอนว่ามันช่วยให้การทำงานของเขาในวันนั้นผ่านไปได้อย่างราบรื่นขึ้น หลงเฟยพยายามทำงานที่ได้รับมอบหมายมาอย่างเต็มที่ จนเริ่มมารู้สึกเมื่อยล้าอีกครั้งช่วงใกล้เวลาพักกลางวัน

หลงเฟยจึงตัดสินใจที่จะพักผ่อนสัก 10 นาที เพราะเขาทำงานที่ได้รับมอบหมายในช่วงเช้าวันนี้เสร็จหมดแล้ว หลงเฟยเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ก่อนจะคิดถึงเรื่องที่เขาพบเจอในต่างโลก จึงคิดที่จะหาข้อมูลผ่าน Toogle เล่นๆ