หลงครั้งที่ 6

​

ตอนที่6

หลังจากที่ปริ้นซ์​สั่งลงโทษพวกของลพเสร็จ เขาก็เรียกทุกคนในชมรมรวมตัวอีกครั้งเพื่อนแนะนำตัวว่าเขาคือโค้ชคนใหม่ที่จะมาแทนโค้ชคนเก่าเท่านั้นและก็ปล่อยทุกคนกลับบ้าน โดยที่เขาบอกให็ยีนไปรอที่หน้าโรงเรียน

“เฮ้ยไอ้ยีน...นี่สรุปมึงกับครูปริ้นซ์​รู้จักกันมาก่อนหรอวะ”กายที่ยืนอยู่ข้างยีนพูดถามออกมา เพราะสังเกตจากท่าทางของทั้งสองคนที่ดูยังไงก็ต้องมีอะไรมากกว่าคนรู้จักกันแน่ๆ แถมตอนนี้ยีนยังมายืนรอปริ้นซ์​อีกมันก็ยิ่งดูแปลกเข้าไปใหญ่

“คือ..แบบว่า”ยีนไม่รู้จะตอบยังไง สถานะของพวกเขามันไม่ชัดเจน มันก็ดูเหมือนมากกว่าคนรู้จักแต่ก็ไม่ใช่อะไรที่มากกว่านั้นอยู่ดี

“แบบว่า...”กายเดินเข้าไปใกล้ยีนมากขึ้นเพื่อกดดันให้ยีนพูดความจริงกับเขา มันใกล้จนหน้าของเขาทั้งสองคนเกือบชิดกัน

ปรี๊ดดดดดดดดดดด!! 

เสียงแตรรถที่ดังขึ้นหลังจากที่รถหยุดเคลื่อนที่แล้ว เจ้าของรถก็ก้าวลงจากรถแล้วเดินมาหายีนกับกายที่ยืนอยู่ที่ฟุตบาท กายเองที่เห็นสายตาของปริ้นซ์​ก็รีบผละออกจากยีนทันที

“ทำอะไร..”ปริ้นซ์​ถาม

“เปล่าครับ.ไม่ได้ทำอะไร”กายตอบพร้อมยิ้มแห้งๆ ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกกดดันกับสายตาของปริ้นซ์​ยังไงไม่รู้

“หรอ.....ขึ้นรถ”ปริ้นซ์​พูดกับกายในคำแรก แล้วเขาก็พูดบอกยีนพร้อมกับพาเดินไปที่รถด้านข้างคนขับปริ้นซ์​เปิดประตูให้ยีนไว้ด้วย

“เอ่อ.ขอบคุณครับ...กูไปก่อนนะ”ยีนพูดกับปริ้นซ์​เบาๆแล้วหันไปพูดบอกเพื่อนเขา กายก็ยกมือบบายบ่ายยีนเท่านั้น ปริ้นซ์​ปิดประตูให้ยีนเสร็จก็อ้อมมาด้านคนขับ เขาจัดการขับรถออกมาจากโรงเรียนโดยไม่ได้สนใจเลยว่าบรรดา​นักเรียนบางคนที่ยังไม่กลับบ้านได้แต่มองทั้งสองคนอย่างแปลกใจ

….

“หิวไหม..”ระหว่างทางที่ขับรถอยู่ปริ้นซ์​ก็พูดถามยีนที่เอาแต่นั่งเงียบ

“เอ่อ..นิดหน่อยครับ”ยีนตอบ

“อยากกินอะไร”ปริ้นซ์​ถามต่อ

“ไม่รู้ครับ”ยีนตอบไปตามจริงเพราะเขาก็หิวแต่ไม่รู้จะกินอะไรเหมือนกัน

“แวะห้างละกัน”ปริ้นซ์​บอกก่อนที่เข้าจะตบไฟเลี้ยวเข้าไปในห้างที่อยู่ไม่ใกล้อย่างน้อยยีนจะได้เลือกร้านที่เขาอยากกินด้วย   พอถึงลานจอดรถปริ้นซ์​ก็รีบลงจากรถแล้วมาเปิดประตูให้ซันเหมือนเดิม

“ขอบคุณครับ.”ยีนลงจากรถแล้วพูดบอก ปริ้นซ์​ปิดประตูรถลงและเอื้อมมือไปจับมือของยีนเอาไว้แล้วพายีนเดินเข้าไปในห้าง

“ลองเลือกดู..”ปริ้นซ์​บอกหลังจากที่เขาพายีนมาที่ชั้นที่มีร้านอาหารอยู่หลายร้านเพื่อให้ยีนได้เลือกว่าอยากจะกินอะไร

“อืมมม..ร้านนั้นก็ได้ครับ”ยีนยืนมองอยู่แป๊ปนึงก็ชี้ไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่นที่อยู่ไม่ไกลนัก ปริ้นซ์​พยักหน้ารับแล้วเขาก็พายีนไปที่ร้านอาหารนั้น

“สวัสดีคะ..กี่ที่คะ”พนักงานพูดถาม

“สอง..”ปริ้นซ์​ตอบ

“คะ..งั้นเชิญด้านนี้เลยคะ................อีกสักครู่จะมารับออเดอร์นะคะ”พนักงานพาทั้งสองคนมาที่โต๊ะและยื่นเมนูให้ก่อนที่จะไปรับลูกค้าคนอื่นต่อ สักพักเธอก็กลับมาที่โต๊ะของยีนอีกครั้งเพื่อรับออเดอร์​

“ผมเอาข้าวหน้าหมูทอดครับ”ยีนบอก

“แล้วลูกค้าท่านนี้ละคะรับอะไรดีคะ..”พนักงานหันมาถามปริ้นซ์​บ้าง

“เหมือนกัน..”ปริ้นซ์​ตอบ

“คะ.งั้นรับเป็นข้าวหน้าหมูทอดสอง..แล้วรับเครื่องดื่มเป็นอะไรดีคะ”พนักงานถามต่อ

“น้ำเปล่าก็ได้ครับ”ยีนตอบ

“คะ..ขออนุญาตถ้วนรายการนะคะ.เป็นข้าวหน้าหมูทอดสองและก็น้ำเปล่านะคะ..ไม่รับอะไรเพิ่มนะคะ”พนักงานถามอีกครั้งตามหน้าที่

“ขอเทมปุระกุ้ง..2”แล้วปริ้นซ์​ก็พูดขึ้นมา พนักงานเลยถามอีกครั้ง ปริ้นซ์​ยืนยันว่าไม่รับอะไรเพิ่มพนักงานเลยเดินออกไป ยีนมองปริ้นซ์​อย่างงงๆแต่ก็ไม่ได้อะไรคิดว่าปริ้นซ์​คงอยากกิน

“ตอนนี้นอนที่ไหน”ปริ้นซ์​พูดถามยีนระหว่างที่พวกเขากำลังนั่งรออาหารอยู่

“ตอนนี้ก็นอนอยู่ที่ห้องไอ้กายนะครับ”ยีนตอบ ปริ้นซ์​ขมวดคิ้วนิดๆ

“เพื่อน..ที่โรงเรียน”

“ใช่ครับ..”

“เดี๋ยวไปเก็บของ..”ปริ้นซ์​บอกอีก

“พี่ปริ้นซ์​..ผมว่ามัน.”ยีนจะค้านถึงปริ้นซ์​จะบอกว่าเขาจัดการได้แต่ยีนก็ยังรู้สึกไม่ดีอยู่ดี

“……พี่สั่ง.ก็ทำตาม”ปริ้นซ์​เดินมานั่งฝั่งเดียวกับยีนแล้วพูดบอกเสียงเข้ม

“ก็ได้ครับ...”ยีนรับเสียงอ่อย เพราะถึงยังไงปริ้นซ์​ก็ต้องพาเขาไปอยู่ด้วยแน่

“ขออนุญาติเสริฟอาหารคะ”พนักงานนำ

อาหารที่ทั้งสองคนสั่งมาวางที่โต๊ะแล้วก็เดินออกไป ยีนเลยหันมาสนใจกับอาหารตรงหน้าแทน

“อร่อยไหม.”ปริ้นซ์​ถาม

“ครับ..อร่อยมากเลย”ยีนตอบยิ้มๆ เพราะเขากินรสจัดไม่เก่งเขาเลยชอบกินอะไรที่มันจืดๆแทน

“งั้นก็กินเยอะๆ..”ปริ้นซ์​บอกอีกพร้อมกับคีบกุ้งเทมปุระไปใส่ในจานของยีน

“ครับ..พี่ปริ้นซ์​ก็ต้องกินเยอะๆเหมือนกันนะ”ยีนบอกกลับ แล้วเขาเองก็คีบกุ้งใส่จานของปริ้สด้วย ปริ้นซ์​ไม่ได้ตอบะไรเพียงแต่พยักหน้ารับเท่านั้น

แต่ใครจะรู้ละว่าภายใต้หน้าที่เย็นชานั้นในใจของเขากับรู้สึกมีความสุขอย่างมาก เพราะคนส่วนใหญ่ที่เข้าหาเขาก็เพราะเงินแม้จะพยายามเอาใจแต่พวกนั้นก็ทำแค่เพราะอยากได้เงินของเขาไม่เหมือนกับยีนเพราะสิ่งที่ยีนแสดงออกมาเป็นสิ่งที่เป็นนิสัยของเขาจริงๆ

…..

คอนโดกาย

“เดี๋ยวจะรีบไปรีบมานะครับ..”ยียบอกปริ้นซ์​ที่เปิดประตูรถไว้ให้เขาอยู่ ตอนนี้พวกเขาก็มาอยู่ที่หน้าคอนโดของกายหลังจากที่ทานอาหารเสร็จแล้ว

“อืม..”ปริ้นท์​ตอบสั้นๆ ยีนเลยจะเดินไปที่ทางเข้าของคอนโด

“ไอ้ยีน!!.” น้ำเสียงที่กร๊าดเกรี๊ยวของใครบ้างคนเรียกเขาไว้ พอหันไปดูยีนก็อดตกใจไม่ได้เพราะจู่ๆแม่เลี้ยงของเขาคนที่เขา

พยายาม​หนีมาตลอดตอนนี้กลับมายืนอยู่ตรงหน้าเขาซะงั้น

“น้าอิน”ยีนแทบหาเสียงของเขาไม่เจอ เพราะยิ่งได้เห็นภาพของผู้หญิงคนนี้มันก็ทำให้เขานึกถึงเรื่องที่ผ่านมา

“ใช่..ฉันเอง.แกกล้ามากนะที่หนีฉัน.. แกรู้ไหนว่าฉันต้องเจออะไรบ้าง..ทั้งหมดมันเป็นเพราะแก!!”เธอตวาดยีนเสียงดัง

“แล้วผมผิดอะไรละครับ..น้านั้นแหละที่ทำตัวเอง..”ยีนเถียงกลับ

“มันก็เป็นเพราะแกนั้นแหละ..ถ้าแกยอมให้โฉนดบ้านกับฉันตั้งแต่ทีแรกฉันคงไม่ต้องทำแบบนี้”เธอว่ากลับ

“นั้นมันเป็นบ้านของพ่อ.และเขาก็ยกให้ผม.ทำไมผมต้องให้น้า”ยีนบอก เขาพยายามที่จะไม่ให้เสียงตัวเองสั่นเวลาพูดถึงพ่อ

“ฉันไม่สน..ถ้าแกไม่ยอมยกบ้านนั้นให้ฉัน.แกก็ต้องไปอยู่กับพวกนั้นใช้หนี้แทนฉัน”ยีนมองคนตรงหน้าอย่างผิดหวัง ผู้หญิงคนนี้เห็นเขาเป็นอะไรถึงได้ทำกับเขาแบบนี้

“ผมไม่ไป..และผมก็จะไม่มีวันยกบ้านหลังนั้นให้น้าเด็ดขาด..ไม่มีวัน!!”

“แก!!..” เธอง้างมือขึ้นมาหมายจะตอบไปที่หน้าของยีนแต่ก็มีมือของใครบ้างคนมาหยุดเธอไว้ซะก่อน

พรึบ!

“ปล่อยฉันนะ..”เธอบอกพร้อมกับพยายามแกะมืออกจากมือของปริ้นซ์​ที่กำลังกำมือเธอไว้แน่น ปริ้นซ์​เองก็ปล่อยตามที่เธอบอก แล้วเขาก็ยืนไปบังยีนเอาไว้

“เป็นไรหรือเปล่า..”ปริ้นซ์​หันไปถามยีน ที่เขามาช้าเพราะดันมีเรื่องกับโทรศัพท์นิดหน่อยเพราะพ่อเขาดันโทรเข้ามาตอนที่ยีนเจอกับแม่เลี้ยงของเขาพอดี

“ไม่เป็นไรครับ..”ยีนตอบ

“เธอเป็นใครหะ..มายุ่งไรด้วย”แม่เลี้ยงของอินถามปริ้สอย่างโกรธๆ

“ไม่จำเป็นต้องรู้….ขึ้นไปเก็บของ”ปริ้นซ์​พูดกับแม่ของยีน ประโยคหลังเขาพูดกับยีน

“แต่ว่า..”ยีนมองปริ้นซ์​สลับกับแม่เลี้ยงของเขา

“ขึ้นไป..”ปริ้นซ์​บอกอีก ยีนเลยทำตามที่ปริ้นซ์​บอก

“ส่วนคุณ...”ปริ้นซ์​หันมาพูดกับแม่เลี้ยงของปริ้นซ์​อีกครั้ง ก่อนที่เขาจะหยิบสมุดเช็ดที่เขาพกติดตัวไว้ขึ้นมาเขียนเงินจำนวน1ล้านบาทให้แม่เลี้ยงของยีน

“รับไป..แล้วอย่ามายุ่งกับยีนอีก....ถ้าผมเห็นคุณอีกครั้ง...นั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่คุณจะได้หายใจ”ปริ้นซ์​ยื่นเช็ดไปให้อิน และพูดเสียงเย็นจนเธออดกลัวไม่ได้แต่ก็แอบดีใจที่ได้เงินมาแบบฟลุคๆ

“ได้ๆ..ฉันจะไม่มายุ่งกับมันอีก”เธอบอกอย่างรีบๆแล้วมองมือในเช็ดอย่างดีใจก่อนที่เดินออกไป

“หมดเรื่อง..สักที”

......................................................................

9/11/63​