หลงครั้งที่​ 7

​

Ep.7

ยีนที่เก็บของในของกายเสร็จก็ลงมาหาปริ้นซ์​แต่ตอนนี้ก็พบว่าแม่เลี้ยงของเขาไม่อยู่แล้วแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าปริ้นซ์​ทำอะไรแม่เลี้ยงของเขาถึงได้ยอมถอยไปง่ายๆแบบนี้

“พี่ปริ้นซ์​น้าอินเขาไปไหนแล้วละครับ“ยีนพูดถามปริ้นซ์​ ปริ้นซ์​ยังไม่ตอบแต่เขาเอื้อมมือไปเอากระเป๋าที่ยีนสะพายมาถือไว้เอง

“ไปแล้ว..กลับเถอะ”ปริ้นซ์​บอกและเดินกับมาที่รถแล้วขับกลับคอนโดของพวกเขา

…

“ว่าแต่.พี่ปริ้นซ์​มาเป็นครูที่โรงเรียนผมได้ยังไงละครับ”ยีนพูดถามออกมาหลังจากที่พวกเขาเก็บของและก็พากันมานั่งที่โซฟาที่ห้องรับแขกแล้ว

“ก็อยากไป.”ยีนหน้ามุ่ยที่ยินคำตอบของปริ้นซ์​

“โหยพี่อ่า..ตอบดีๆสิผมอยากรู้จริงๆนะว่าทำไมพี่ไปเป็นครูที่โรงเรียนผมได้เนี้ย”

“มันไม่สำคัญหรอก..สิ่งที่สำคัญคือตอนนี้เราอยู่ด้วยกันแล้ว”เป็นคำพูดที่ยาวสำหรับปริ้นซ์​แต่คนที่ฟังกับรู้สึกดีอย่างมากที่ได้ยินแบบนั้น

“พี่ปริ้นซ์​...พรึบ.”ยีนเอ่ยเสียงเบาแล้วโถมตัวเข้าไปกอดปริ้นซ์​เอาไว้เต็มแรง ปริ้นซ์​เองก็กอดกลับเช่นกัน

“ผมไม่รู้นะว่าทำไมพี่ถึงดีกับผม..แต่ผมมีความสุขมากจริงๆที่ได้เจอกับพี่”ปริ้นซ์​เอื้อมมือไปลูบผมของยีนเบาๆเขารู้สึกว่าเสียงของไอ้ตัวเล็กมันสั่นๆนิดๆ

“ขี้แย..”ปริ้นซ์​แกล้งว่า ยีนเลยผละออกจากตัวปริ้นซ์​

“ผมไม่ได้ขี้แยสักหน่อย.”ยีนเถียงขัดอย่างงอลๆซึ่งมันค่อนข้างขัดกับวงตาใสของยีนที่มีน้ำใสๆคลออยู่

“หรอ..”น้ำเสียงที่นิ่งแต่คนฟังรู้สึกเหมือนโดนกวนประสาท

“ฮึ้ยย..ผมไม่คุยกะพี่เล่า.”ยีนว่าเสียงงอลแล้วเดินหนีปริ้นซ์​เข้าไปในห้อง ปริ้นซ์​ก็มองตามแต่ก็ไม่ได้ตามเข้าไป

“หึ..”มุมปากเขายกยิ้มให้กับคนที่เดินหนีเขาไป ปริ้นซ์​ปิดทีวีที่เปิดอยู่แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนเขาก็เห็นว่ายีนนั่งพิงหัวเตียงอยู่แต่ปริ้นซ์​ก็ไม่ได้พูดอะไรเขาเดินเข้าไปอาบน้ำ สักพักก็เสร็จปริ้นซ์​ใส่เพียงแค่กางเกงขายาวเท่านั้น

“ไปอาบน้ำ..”ปริ้นซ์​บอก ยีนเลยรีบทำตามเพราะพอมาเห็นร่างกายท่อนบนของปริ้นซ์​แล้วเขารู้สึกร้อนหน้าแปลกทั้งๆที่ตอนอยู่โรงเรียนก็เห็นเพื่อนถอดเสื้อเยอะแยะไปแต่กับไม่ได้รู้สึกเหมือที่รู้สึกกับปริ้นซ์​เลยสักนิด

….

“เอาไงดีอะ.”ยีนยืนโอดครวญกับตัวเองอยู่ในห้องน้ำเพราะเมื่อกี่เขารีบไปหน่อยเลยไม่ได้หยิบผ้าขนหนูมาแถมเสื้อผ้าที่ใส่เข้ามาตอนแรกก็ตกลงพื้นที่เปียกน้ำไปหมดแล้วด้วย เขาเลยได้แต่ยืนดิ้นไปมาอยู่หน้าประตู

“เอาก็เอาวะ..”ยีนเรียกกำลังใจให้ตัวเองก่อนที่เขาจะค่อยๆเปิดประตูออกนิดหน่อยแค่พอให้หัวลอดไปได้เท่านั้น

“เออ..พี่ปริ้นซ์​..พี่ปริ้นซ์​ครับ

“ว่าไง..”ปิดที่นั่งเล่นอยู่ที่เตียงหันไปมองยีนที่เอาหัวโพล่มาจากห้องน้ำ

“ผมลืมเอาผ้าขนหนูมาพี่ปริ้นซ์​หยิบให้หน่อยได้ไหมครับ.”ปริ้นซ์​ลุกขึ้นไปหยิบผ้าตามที่ยีนบอกแล้วเอาไปยื่นให้ยีนยีนเองก็ยื่นตัวออกมารับอีกเล็กน้อยพอได้ผ้าเขาก็บอกขอบคุณและรีบปิดประตูไป โดยไม่ได้สังเกตเลยสักนิดว่าคนที่เอาผ้ามาเขานิ่งค้างไปแล้ว

“อ่าา...แย่ละสิ”ปริ้นซ์​ยกมือลูบหน้าตัวเองเพื่อระงับอารมณ์บ้างอย่างในร่างกาย บางทียีนอาจจะลืมไปว่ากระจกมันอยู่ตรงข้ามกับประตูเพราะงั้นถึงจะเปิดแค่นิดเดียวแต่กระจกที่สะท้อนร่างกายขาวของยีนทั้งตัวโดยเฉพาะก้นที่ขาวกลมนั้นทำเอาปริ้นซ์​ถึงกับชะงักไปเลย ปริ้นซ์​เดินไปนั่งที่เตียงเพื่อพยายามระงับอารมณ์ของเขา

“พี่ปริ้นซ์​เป็นอะไรหรือเปล่าครับ.”ยีนที่เดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีเพียงผ้าขนหนู พูดถามปริ้นซ์​ที่นั่งก้มหน้าอยู่ที่ปลายเตียง ปริ้นซ์​ที่กำลังจะเงยหน้ามาตอบยีนก็ต้องรีบหันหน้าหนีอย่างลืมตัว

“เปล่า...ไปใส่เสื้อผ้า”ปริ้นซ์​บอกเสียงนิ่งไม่รู้ทำไมเขารู้สึกไม่กล้ามองยีนในตอนนี้คงเพราะพอเห็นยีนก็อดนึกถึงก้นขาวที่เขาได้เห็นไปไม่นานมานี้ไม่ได้ ยีนเองก็ไม่กล้าถามอะไรเขาเลยรีบไปใส่เสื้อผ้าตามที่ปริ้นซ์​บอกแต่พอเขาใส่เสื้อผ้าเสร็จก็เห็นว่าปริ้นซ์​ล้มตัวลงนอนแล้วแต่กลับนอนหันหลังให้เขาซะงั้น ยีนมองปริ้นซ์​ที่นอนหันหลังให้เขาอย่างไม่เข้าใจแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ยีนนอนตะแคงหันไปทางปริ้นซ์​ เขามองแผ่นหลังกว้างที่เมื่อก่อนเขาคงจะไม่ได้มองเพราะปริ้นซ์​มักจะดึงเขาเข้าไปกอดแต่ไม่ใช่กับคืนนี้  ยีนตัดสินใจเขยิบเข้าไปใกล้ปริ้นซ์​อีกนิดเขาเอื้อมมือไปจับที่ปลายหมอนของปริ้นซ์​เอาไว้แล้วหลับตาลง

“ฝันดีนะครับ..”

…..

เช้าวันต่อมา ยีนก็นั่งอยู่ในรถของปริ้นซ์​เพื่อที่เขาจะไปเรียนส่วนปริ้นซ์​ก็ไปสอนตั้งแต่ที่ตื่นขึ้นปริ้นซ์​ก็แทบไม่มองหน้าเขาเลยและนั้นทำให้ยีนยิ่งคิดมากแต่ก็ไม่กล้าถามอยู่ดีแต่มีสิ่งหนึงที่ปริ้นซ์​ยังทำเหมือนเมื่อวานคือเขาก็ยังคงใส่ใจยีนในทุกเรื่องๆเสมอ

“ผมเข้าห้องก่อนนะครับ..สวัสดีครับ”ยีนลงจากรถของปริ้นซ์​เขาบอกพร้อมกับยกมือไหว้แล้วรีบเดินเข้าห้องเรียนไป

พาร์ท ยีน

ผมเดินขึ้นห้องเรียนด้วยใจที่รู้สึกห่อเหี่ยวสุดๆผมไม่รู้ว่าพี่ปริ้นซ์​เป็นอะไรทำไมจู่ๆถึงเงียบใส่ผม ผมเดินมานั่งที่โต๊ะและฝุบลงอย่างคนหมดอะไรตายอยาก

“เป็นเชี้ยไรวะ...มาถึงก็นอนเลย”เสียงของไอ้กายดังขึ้นพร้อมกับเสียงที่มันลากเก้าอี้นั่งลงข้างผม ผมเงยหน้าไปมองมันนิดนิ่งแล้วก็ฝุบลงเหมือนเดิม

“อ้าว..ถามก็ไม่ตอบ”ไอ้กายบ่นผมอีก

“มึงงงง..กูไม่เข้าใจอะ”แล้วผมก็เงยหน้าอีกครั้งในเมื่อไอ้กายมันก็รู้เรื่องของผมกับพี่ปริ้นซ์​อยู่แล้วเพราะงั้นผมเลยตัดสินใจพูดกับมัน

“ไรของมึงจู่ๆก็พูดออกมากูจะรู้เรื่องไหม”

“มึงก็รู้เรื่องกูกับพี่ปริ้นซ์​ใช่ปะ.....คืองี้นะ”แล้วผมก็เล่าเรื่องของผมกับพี่ปริ้นซ์​ที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้มันฟัง

“เท่าที่ฟังมึงเล่าก็ไม่เห็นมีอะไรนี้หว่า.”ขนาดไอ้กายยังเห็นด้วยกับผมเลย

“ก็ใช่ไง..กูเลยกลุ้มอยู่เนี้ยไม่รู้ว่าพี่ปริ้นซ์​เป็นอะไรกันแน่”ผมบ่นออกมาอีกแล้วฝุบลงอย่างหมดแรงเหมือนเดิม

“อย่าคิดมากเลยมึง..อยากรู้มึงก็ถามเขาเลยดิ”

“มึงอะ..ถ้ากูกล้ากูก็ถามไปแล้วดิ”ผมว่าอีกแล้วก็ต้องเงียบลงเมื่อพี่ปริ้นซ์​เดินเข้ามาในห้องแล้วผมขยับนั่งตัวตรงแล้วมองที่พี่ปริ้นซ์​และก็เหมือนเดิมเขามองผมแค่แว่บเดียวแล้วก็หันไปทางอื่นผมรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบยังไงไม่รู้มันเจ็บจนผมต้องเอามือมากดเอาไว้

ครืดด

“ผม.ผมขอไปห้องน้ำครับ”ผมตัดสินใจลุกขึ้นและออกไปจากห้องหลังจากที่พูดจบโดยที่ผมไม่รอคำอนุญาติจากพี่ปริ้​ด้วยซ้ำ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเป็นแบบนี้ทั้งๆที่เราก็ได้อยู่ด้วยกันแล้วแท้ๆแต่ทำไมพี่ปริ้นซ์​ถึงเมินผมๆไม่เข้าใจเลยสักนิด

“ฮึกกก.ฮือออ”ผมเดินมานั่งที่สวนหลังโรงเรียน ผมนั่งพิงต้นไม้แล้วชั่นเข่าขึ้นผมซบหน้าไปกับขาตัวเองและปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเพื่อหวังว่ามันจะทำให้ผมเจ็บน้อยลงบ้างแม้สักนิดก็ยังดี

….

ห้องเรียน

ปริ้นซ์​มองยีนที่เดินออกไปจากห้องเรียนด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่ใจเขากลับรู้สึกไม่ค่อยดีเพราะสีหน้าของยีนดูแย่จนเขาต้องเป็นห่วง

“หน้า9...บทที่12..ทำรอ”ปริ้นซ์​บอกแค่นั้นและเดินออกจากห้องมาเพื่อไปตามคนรักของเขา โดยไม่สนว่านักเรียนทั้งห้องกำลังทำหน้า งงอยู่

ปริ้นซ์​เดินตามหายีนไปทั่ว ทั้งห้องน้ำ ห้องพยาบาลแต่ก็ไม่เจอเขาเลยลองไปดูแถวหลังโรงเรียนแต่ก็ไม่พบปนิ้สที่กำลังจะหันหลังกลับแต่เขาก็ได้ยินเสียงอะไรบ้างอย่างเลยตัดสินใจเดินเข้าไปอีก

“ฮึกก.ฮืออ..”ปริ้นซ์​เดินเข้าไปใกล้เสียงนั้นมากขึ้น ก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าคนที่นั่งอยู่หลังต้นไม้นั้นคือใคร ปริ้นซ์​เดินเข้าไปนั่งย่องๆข้างร่างเล็กที่กำลังสั่นเล็กน้อยปริ้นซ์​ยื่นมือไปลูบที่ผมของร่างบางอย่างเบามือ

“อะ!!..พี่ปริ้สซ์​..”ยีนสะดุ้งเล็กน้อยแล้วพอเห็นว่าเป็นปริ้นซ์​เขาก็รีบเอามือเช็ดน้ำตาบนหน้าอย่างลวกๆ

“เป็นอะไร..”ปริ้นซ์​ถามโดยที่ผมของเขาก็ยังคงลูบผมของยีนอยู่

“เปล่าครับ...”ยีนตอบไปโดยที่เขาก้มหน้าเขาบอกตรงๆเขาไม่ได้โกรธอะไรปริ้​เลยมีเพียงความน้อยใจเท่านั้น

“แล้วออกมาทำไม..”ปริ้นซ์​ถามเขาเลื่อนมือของเขามาเชิดหน้าของยีนให้เงยขึ้น

“ผม.....ผม..อึกกก”ยีนที่เห็นสายตาที่มองเขาอย่างอ่อนโยนก็อดที่จะร้องไห้ออกมาอีกไม่ได้เขารู้สึกคิดถึงดวงตาคู่นี้จริงๆ

พรึบ

“ชู่ววว..อย่างร้อง”ปริ้นซ์​ดึงยีนเข้ามากอดเอาไว้พร้อมกับลูบหัวของยีนที่อยู่ที่อกของเขาไปด้วย

“ฮือออ..ฮึกกก”ยีนเอื้อมมือไปกอดปริ้นซ์​แน่นแล้วปล่อยโฮออกมาอีก

“ชู่ววว...เป็นอะไร.บอกพี่สิ”ปริ้นซ์​ถามเสียงอ่อน ยีนค่อยผละตัวออกมาจากปริ้นซ์​ทั้งน้ำตา

“ก็พี่ปริ้นซ์​นั้นแหละ..อึกก..เป็นอะไร.ฮึกกก.”ยีนถามเสียงสั่นและเริ่มคัดจมูกจากการที่ร้องไห้อย่างหนัก

“พี่?..”ปริ้นซ์​ทวนคำแบบ งงๆ

“ฮึกก.ใช่..พี่เป็นอะไร.ถึงเมินผมตลอดเลย..ฮืออ​.ผมทำอะไรผิดหรอ”ปริ้นซ์​ที่ได้ยินคำพูดของยีนก็อดที่จะรู้สึกผิดไม่ได้ เขาคิดไม่ถึงว่าสิ่งที่เขาทำจะทำให้ยีนรู้สึกแย่ขาดนี้

เขาไม่ได้อยากเมินยีนเลยแต่พอเห็นหน้าก็อดนึกถึงส่วนอื่นๆของยีนไม่ได้แต่ตอนนี้เขาก็เริ่มที่จะโอเคแล้วและก็คิดว่าจะพยายามไม่คิดเรื่องแบบนั้นอีกเพราะว่ายีนยังเด็กเกินไป

“ยีนไม่ได้ทำอะไรผิด..พี่ผิดเอง.พี่ขอโทษที่ทำเหมือนเมินยีนแต่พี่สาบานได้ว่าพี่ไม่เคยคิดจะเมินยีนเลย.พี่ขอโทษที่ทำให้คิดแบบนั้น..”ปริ้นซ์​ยื่นมือไปลูบแก้มยีนอย่างเอาใจ ยีนมองเขาด้วยดวงตาที่สั่นระริกแต่ปากของเขากลับค่อยยกยิ้มขึ้นมา เขาดีใจที่ปริ้นซ์​ยอมพูดยาวๆเพื่ออธิบายให้เขาฟังทั้งที่ปกติปริ้นซ์​จะพูดสั้นมากและก็ดีใจที่ปริ้นซ์​ไม่ได้เมินเขาจริงๆ

“ไม่เป็นไรครับ..แต่พี่ปริ้นซ์​บอกผมได้ไหมว่าเป็นอะไรทำไมจู่ๆถึงไม่ค่อยคุยกับยีนเลย”

“พี่เครียดเรื่องงานนิดหน่อย..ไม่มีอะไร”ปริ้นซ์​เลือกที่จะโกหกเพราะกลัวว่าถ้าพูดความจริงไปยีนอาจจะเก็บไปคิดมาก็ได้ ยีนพยักหน้ารับอย่างเข้าใจตอนนี้เขารู้สึกโล่งสุดเลยๆ

“ผมเข้าใจแล้ว..ผมขอโทษนะครับที่คิดไปเอง..แต่ว่าต่อไปถ้าพี่ปริ้นซ์​มีอะไรพี่ต้องบอกผมนะถึงผมจะช่วยอะไรไม่ได้แต่ผมรับฟังพี่ได้เสมอ”คำพูดที่มาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าของยีน ทำเอาปริ้นซ์​ยิ้มออกมาไม่ได้แม้จะเป็นการยิ้มเพียงมุมปากก็เถอะ

“ครับ..”ยีนสบตาปริ้นซ์​แล้วยิ้มกว้างตอนนี้เขารู้สึกดีสุดแต่อาจเป็นเพราะสายตาที่มองกันนานเกินไปรู้อีกทีปากของปริ้นซ์​ก็แนบไปกับริมฝีปากของยีนแล้ว ปริ้นซ์​ก็ค่อยๆรุกมากขึ้นเขาขบกัดปากบางเบาๆเพื่อให้ร่างล็กเปิดปากเขาจะได้มีโอกาสสอดลิ้นเข้าไปในโพล่งปากเล็กได้

“อึก.อืมม”ยีนครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้ สิ่งที่เขารู้สึกต่อมาก็คือหลังของเขาแนบลงไปกับพื้นหญ้าแล้วมือของยียเองก็เลื้อนไปโอบคอของปริ้นซ์​ไว้ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ปริ้นซ์​ใช้แขนของเขาข้างนึงยันไว้ที่พื้นเพื่อพยุงตัวอีกข้างก็ประคองหน้าของยีนไว้เพื่อให้ได้องศาที่เขาต้องการ

“อืออ....แฮ่กๆๆ”ยีนทุบอกของปริ้นซ์​เบาเมื่อเขาเริ่มหายใจไม่ทันเลยเมื่อปริ้นซ์​ผละออกยีนก็หายใจเข้าอย่างกับคนที่ไปวิ่งมาอย่างนั้นแหละ

“พร้อมเข้าเรียนหรือยัง..”ปริ้นซ์​แกล้งถามยีนที่นอนมองเขาด้วยสายตาที่ฉ่ำปรือ

“พี่ก็ลุกสิ..ผมจะได้ไปเรียน”ยีนเอี้ยงหน้าหลบสายตาของยีนแล้วตอบไปอย่างอายๆ ปริ้นซ์​ยกยิ้มเล็กๆก่อนที่เข้าจะดึงยีนขึ้นมาและพากลับไปที่ห้องเรียนโดยไม่รู้เลยว่าการกระทำของพวกเขาอยู่ในสายตาของใครบ้างคน

“หึ....น่าสนุกแหะ"

............................................................

10/11/63