หลงครั้งที่​ 8

​

EP.8

ยีนและปริ้นซ์​เดินกลับเข้ามาในห้องก็ตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นๆที่อยู่ในห้องอีกครั้งเหมือนครั้งที่แล้วและคราวนี้ยีนเดินเข้ามาด้วยดวงตาที่แดงกำจากการร้องไห้แถมปากยังดูบวมๆอีกส่วนปริ้นซ์​ก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้านิ่งๆสไตล์เขาแหละ ยีนเดินกลับไปนั่งที่และปริ้นซ์​ก็เดินไปยืนหน้าห้อง

“ที่สั่ง…ส่งพรุ่งนี้”ปริ้นซ์​พูดจบเขาก็หันมาสบตากลับยีนอีกครั้งและเดินออกจากห้องมาเพราะหมดโฮมรูมช่วงเช้าพอดี

“ไอ้ยีนมึงไปทำไรมา..ครูปริ้นซ์​เข้าไปตามมึงใช่ไหม..มึงเล่าเดี๋ยวนี้เลยนะ”ลับหลังปริ้นซ์​ไปกายก็รีบพูดถามเพื่อนของเขาคนอื่นก็หันมามองยีนอย่างสนใจ

“ไม่มีอะไร….มึงไม่ต้องสนใจหรอกน่า”ยีนรีบแบบปัดๆไปเพราะเขาไม่อยากบอกไม่ใช่ว่าหยิ่งแต่ว่าเขาอายที่จะพูดมากกว่า

“แต่ถึงไม่บอกแต่กูก็พอเดาได้จาก.ดูปากที่บวมของมึงและก็น่าที่แดงๆกูก็พอรู้ละนะ”เห็นเพื่อนของเขาเป็นแบบนี้กายเลยอดที่จะแกล้งไม่ได้

“อะไร.มึงรู้อะไรไม่มีอะไรสักหน่อย”ยีนแกล้งโวยออกมาเพื่อกลบเกลื่อนความเขิลของตัวเอง

“หรอออ..เอ่อๆกูจะพยายามเชื่อมึงละกัน”กายที่รู้สึกว่าแกล้งเพื่อนตัวเล็กของเขาจนพอใจแล้วก็เลยเลิกแกล้งและก็ฝุบลงไปนอนแทนปล่อยให้ยีนนั่งเขิลต่อไป ยีนหันหน้าไปมองมองนอกหน้าต่างพร้อมกับอมยิ้มนิดหน่อยเมื่อนึกถึงเรื่องของเขากับปริ้นซ์​ แต่พอมองลงไปดีก็เห็นว่าปริ้นซ์​กำลังเดินผ่านตึกเรียนของเขาอยู่แล้วจู่ๆปริ้นซ์​ก็เงยหน้าขึ้นมาทำเอายีนชะงักไปเลย

“……….”ยีนมองไปที่ปากของปริ้นซ์​ที่เหมือนจะพูดอะไรบ้างอย่างกับเขาแต่พออ่านปากของปริ้นซ์​ได้ยีนก็รู้สึกว่าความร้อนบนหน้ามันพุ่งขึ้นมาจนเขาแทบกลั้นยิ้มไม่อยู่เพราะคำที่ปริ้นซ์​พูดคือว่า

คิดถึงนะ

“คนบ้า.”ยีนว่าออกมาอย่างเขิลๆแล้วรีบฝุบลงกับเพื่อซ่อนหน้าที่กำลังมีรอยยิ้มของตัวเอง ไม่งั้นคนอื่นก็คงคิดว่าเขาบ้าที่จู่ๆก็มานั่งยิ้นอยู่คนเดียว

......

เวลาผ่านไปเรื่อยๆจนถึงช่วงเวลาเลิกเรียนแต่พักกลางวันยีนก็ไม่ได้เจอกับปริ้นซ์​เพราะช่วงพัก ครูของพวกเขามีประชุม แต่ถึงยังไงยีนก็ยังได้เจอกับปริ้นซ์​ทั้งที่ชมรมและที่บ้านอยู่ดีซึ่งตอนนี้ยีนเองก็มานั่งอยู่ที่สนามบาส

“นี้.ไอ้เด็กเส้น”เสียงของใครบ้างคนดังขึ้นทำให้ยีนที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ต้องเงยหน้าไปมองก็เห็นว่าคือลพ​ ยีนก็อดถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆไม่ได้ ยีนลุกขึ้นยืน

“มีอะไร..”ยีนไม่อยากมีเรื่องเลยเลือกที่จะถามไปดีๆมากกว่า

“กูมีเรื่องอยากจะคุยกับมึง”ทำไมยีนถึงรู้สึกแปลกๆกับรอยยิ้มของลพและสายตาที่มองมาที่เขา

“เรื่องอะไร."

“ก็....กูว่าไปหาที่คุยที่อื่นดีกว่า”ลพกำลังจะพูดแต่ก็ต้องเปลี่ยนคำพูดเพราะมีคนอื่นเดินเข้ามาในโรงยิม

“ทำไมต้องคุยที่อื่น..คุยที่นี้ก็ได้นิ”ยีนบอกเพราะอย่างน้อยเขาก็คิดว่ามันน่าจะดีกว่าถ้าคุยที่ๆมีคนเยอะๆ

“กูจะคุยที่อื่น..แต่มึงจะไม่คุยก็ได้นะแต่กูบอกไว้ก่อนว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับครูปริ้นซ์​”ยีนมองลพอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆลพถึงมาพูดเรื่องของปริ้นซ์​กับเขา

“เรื่องอะไร..มึงจะพูดเรื่องอะไร”

“กูบอกแล้วไงว่ากูจะไม่คุยที่นี้.”ลพพูดอย่างคนที่เหนือกว่า

“งั้นมึงจะคุยที่ไหน..”ยีนถามกลับนี้ถ้าไม่ใช้เรื่องคนปริ้นซ์​ยีนคงไม่ยอมทำตามที่ลพต้องการแน่

“ตามมา..”ลพบอกแล้วเดินนำยีนไปที่ห้องน้ำหลังโรงเรียนซึ่งตรงนี้น้อยคนที่จะเข้ามา พอมาถึงที่ ลพก็หันมาหายีนที่เดินตามเขามา

“พูดสิ..”ยีนบอก

“ใจร้อนจังน่า..”

“อย่าลีลาจะพูดอะไรก็พูดสักที.”ท่าทางและสายตาของลพทำให้ยีนอดที่จะหงุดหงิดไม่ได้

“ง่ายๆเลยนะ..กูต้องการให้มึงออกจากชมรมแล้วทำตามที่กูสั่ง”

“ทำไมกูต้องทำแบบนั้น”ยีนถามอย่างไม่เข้าใจ

“งั้นกูจะบอกมึงให้นะ…ว่ากูรู้เรื่องความสัมพันของมึงกับไอ้ครูปริ้นซ์​อะไรนั้นและถ้ามึงไม่ยอมทำตามเรื่องนี้ถึง.ผอ.แน่..มึงคงจะรู้นะว่าศิษย์กับอาจาร์ยถ้ามีเรื่องแบบนี้หลุดออกไปมันจะเป็นยังไง”ยีนรู้สึกตกใจเมื่อได้ยินคำพูดขอกายและเกิดรู้สึกห่วงปริ้นซ์​ขึ้นมา

“อย่าดึงพี่ปริ้นซ์​เข้ามาเกี่ยว..ถ้ามึงเกรียดกูมากก็ลงที่กู.อย่ายุ่งกับเขา”ยีนพูดอย่างคนที่พยายามระงับอารมณ์ ลพเดินมาใกล้ๆยีนลพใช้นิ้วเชิดคางของยีนขึ้นเล็กน้อย

“ห่วงกันจังนะ..กูไม่ทำอะไรมันหรอกแต่ถ้าเมื่อไรที่มึงขัดคำสั่งกูมึงเดือนร้อนแน่”ลพบอกโดยที่เขายังแตะที่คางของยีนอยู่ยีนได้แต่กัดปากแล้วมองลพด้วยสาตาที่สั่นเล็กน้อยจากความโกรธ​โกรธที่ตัวเขาเองทำอะไรไม่ได้

“………”ใจของลพรู้สึกกระตุกเล็กน้อยเมือเห็นน้ำตาที่คลออยู่ตรงดวงตาคู่สวยของยีน เขาปล่อยมือออกจากหน้าของยีนแล้วสะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดแปลกๆของตัวเอง

“กูเปลี่ยนใจละ..มึงไม่ต้องลาออกจากชมรม...กูว่ามึงมาเป็นเบ๊ให้กูดีกว่า”

“ก็แล้วแต่มึงเถอะยังไงกูก็ค้านไม่ได้อยู่ดี.”ยีนบอกกลับอย่างปลงๆ

“รู้ตัวก็ดี..ไปได้และกูอยากใช้เมื่อไรแล้วกูจะเรียก”ยีนเดินออกไปด้วยใจที่ห่อเหี่ยวจากนี้ไปเขาคงต้องรู้สึกเครียดแน่ๆ

“…..นี่กูเป็นอะไรไปวะเนี้ย”ลพสบทกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจเขามองร่างเล็กที่เดินออกไปด้วยควมสับสนในใจว่าทำไมเขารู้ว่าใบกหน้าของยีนเมื่อกี่มันถึงได้   น่ารัก  ขนาดนั้นกั​นนะ

.........

ยีนเดินกลับเข้ามาที่ชมรมเขาก็เห็นเพื่อนคนอื่นๆกำลังเล่นบาสกันแต่ว่ากายยังนั่งอยู่ที่สแตนยีนเลยเดินไปนั่งข้างๆกาย

“ไปไหนมาวะ..”กายพูดถามยีนเพราะเขาเห็นว่ายีนเดินเข้ามาที่ชมรมก่อนแต่พอเขาเข้ามากับไม่เจอ

“ก็แถวๆนี้และ.”ยีนตอบเสียงเบาโดยที่สายตาเขามองไปที่สนามไม่ได้หันมาหากาย

“นี้มึง..เป็นอะไรหรือเปล่าวะ”กายที่สังเกตเห็นว่ายีนดูเงียบๆไปเลยอดไม่ได้ที่จะพูดถาม

“หืม..เปล่านี้ไม่ได้เป็นอะไร”ยีนหันหน้าไปตอบเพื่อนของเขาพร้อมกับยิ้มบางๆเพราะไม่อยากให้เพื่อนเขาสงสัยมากกว่านี้

“พร้อมก็บอกแล้วกัน”กายจ้องไปที่ตาของยีนนิ่งๆเขาเป็นเพื่อนกับยีนมานานทำไมเขาจะไม่รู้ว่ายีนกำลังปิดบังเรื่องบางอย่างอยู่

“อืม...”ยีนรับคำเบาๆแล้วหันกลับไปมองที่สนามเหมือนเดิม

“นักเรียน..รวมตัว!”เสียงตะโกนของครูผู้ช่วยดังขึ้นมาทุกคนที่อยู่ในสนามและบนสแตนก็พากันมารวมที่กลางลาน​ รวมถึงกายกับยีนด้วย ส่วนลพก็เดินเข้า​ ทุกคนพากันไปนั่งเป็นแถวเหมือนทุกที ยีนมองหาปริ้นซ์​แต่ก็ไม่เจอเลยได้แต่สงสัยว่าปริ้นซ์​หายไปไหน ยีนเองก็ไม่ได้สังเกตเลยว่าลพเดินมานั่งข้างหลังเขา

“วันนี้ครูจะขอประชุมเรื่องการคัดตัวสำหรับการแข่งระดับจังหวัดนะ..ถ้าใครสนใจให้มาลงชื่อที่ครูหลังเลิกชมรมได้เลยนะ”พอครูคนนั้นพูดจบปริ้นซ์​ก็เดินเข้ามาพอดี ยีนยิ้มนิดๆเมื่อเห็นคนรักของเขา

หมับ!

“อะ..”

“อยู่นิ่งๆ..ไม่งั้นกูจะบอกทุกคนเรื่องมึงกับไอ้ครูปริ้นซ์​”เสียงกระซิบของลพทำให้ยีนต้องหยุดมือที่กำลังจะพยายามแกะมือของลพที่กอดเขาอยู่ออก

“เฮ้ย!..ไอ้ลพมึงทำเหี้ยไรวะปล่อยเพื่อนกูดิ”กายรีบโวยออกมาเมื่อเห็นว่าลพกอดเพื่อนของเขาแต่ยีนก็เอื้อมมือมาจับมือของกายไว้เพื่อปรามให้เขาหยุด

“แล้วทำไมกูจะกอดไม่ได้ในเมื่อมันเป็นเมียกู”ลพตอบด้วยน้ำเสียงกวนๆยีนหันไปมองลพอย่างไม่เข้าใจเขาไม่คิดว่าลพจะแกล้งเขาถึงขนาดนี้และคำพูดของลพก็ทำเอาทั้งห้องเกิดDead Air

“มึงพูดอะไรของมึงวะ.”ยีนถามลพเสียงเบา

“กูเคยบอกแล้วใช่ไหมว่ามึงต้องทำตามที่กูสั่ง..และตอนนี้กูขอสั่งให้มึงเป็นแฟนกู”ลพกระซิบกลับ

“ไอ้ยีน..ที่มันพูดหมายความว่าไง”กายพูดถามยีนเสียงเข้ม ยีนมองกายสลับกับปริ้นซ์​ที่ยืนฟังอยู่ยีนรู้เลยว่าปริ้นซ์​กำลังรู้สึกโกรธดูจากมือที่กำแน่นจนเส้นเลือดขึ้น ยีนได้แต่มองหน้าปริ้นซ์​แล้วหวังว่าปริ้นซ์​จะเข้าใจ

ผมทำเพื่อพี่นะ

“ก็อย่างที่ไอ้ลพบอก..กู..กูเป็นแฟนมัน”ยีนหันไปหากายแล้วพูดตอบ

ปัง!!

พรึบ!

“พี่ปริ้นซ์​!.”ปริ้นซ์​ขวางของที่อยู่ในมือเขาทิ้งอย่างไม่ใยดีแล้วเดินไปกระชากยีนออกจากกอดของลพ​อย่างแรงจนลพต้องปล่อยมือเพราะไม่ทันตั้งตัวปริ้นซ์​ดึงยีนออกมาโดยไม่สนสายตาของคนอื่นที่มองทั้งคู่อย่างตกใจ

ปริ้นซ์​พายีนมาที่รถของเขาแล้วเปิดประตูรถและดันยีนเข้าไปนั่งก่อนที่เขาจะเดินอ้อมไปนั่งที่นั่งคนขับปริ้นซ์​ขับรถกลับมาที่คอนโดของเขาระหว่างทางทั้งสองคนก็ไม่ได้คุยอะไรกันเลยแต่ยีนก็รู้ดีว่าปริ้นซ์​ต้องโมโหมากแน่ๆดูจากมือที่กำพวงมาลัยไว้แน่นจนเส้นเลือดขึ้น

…….

“คบกับมัน...”ปริ้นซ์​ที่นั่งเงียบมาสักพักพูดถามยีนที่นั่งอยู่ข้างๆหลังจากที่เขาพยายามระงับอารมณ์ของตัวเองและตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนก็นั่งอยู่ที่โซฟาในห้อง

“....ผม.เอ่อ..ครับ.ผมคบ”ยีนตอบไปอย่างเลี่ยงไม่ได้​ เขาลังเลว่าจะบอกปริ้นซ์​ดีหรือเปล่าถ้าบอกเขาก็กลังปริ้นซ์​จะเป็นกังวลที่อาจต้องตกงาน

“แล้วพี่.....เธอไม่รัก”ปริ้นซ์​พยายามที่จะไม่ใจร้อนแต่พูดถามอย่างใจเย็นเพราะเขาแน่ใจว่ายีนต้องมีเหตุผลอะไรบ้างอย่างแน่ถึงจู่ๆไปคบกับลพได้

“รักสิ!!!....ตะแต่”ยีนโพลงออกมาอย่างลืมตัวและนี้คงเป็นครั้งแรกที่เขาพูดว่ารักปริ้นซ์​ได้เต็มปาก

“แต่..อะไร”ปริ้นซ์​ถามต่อ ยีนกัดปากอย่างลืมตัวเขารู้สึกเหมือนน้ำท่วมปากอยากพูดแต่พูดไม่ได้

“คือ..”พอเห็นว่ายีนดูลังเลและคิดมากปริ้นซ์​เลยยื่นมือไปลูบที่แก้มของยีนเบาๆและปรับทิศทางให้ยีนมองมาที่เขา

“แค่เชื่อใจพี่..ก็พอ”ปริ้นซ์​บอกยีนด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“ผม...ผมเชื่อใจพี่”ยีนตัดสินใจที่จะพูดเรื่องทั้งหมดเพราะเขาเชื่อใจว่าปริ้นซ์​ต้องมีทางออกที่ดีกว่าเขา​ ยีนเล่าเรื่องทั้งหมดให้ปริ้นซ์​ฟังซึ่งปริ้นซ์​เองก็นั่งฟังเงียบๆจนจบ

“เอาไว้ไม่ได้สินะ..”

“พี่ว่าอะไรนะ”ยีนถามเพราะเมื่อกี่ปริ้นซ์​พูดเบามากจนเขาไม่ได้ยิน ปริ้นซ์​ดึงยีนเข้ามากอด

“เปล่า....เดี๋ยวเรื่องนี้พี่จัดการเอง”ยีนพยักหน้ารับอย่างเข้าใจเขาเชื่อใจปริ้นซ์​และต่อให้เกิดอะไรเขาก็จะไม่สนอะไรอีกแล้ว

“ผม..รักพี่”ยีนรับตาลงแล้วพูดออกมาเบาๆจนเขาเผลอหลับไป

“พี่ก็รักเธอ..”

........................................................................

10/11/63