หลงครั้งที่ 3

​

EP.3

ช่วงสายของวันร่างสูงตื่นขึ้นมาจากนิทราเขากระพริบตานิดๆเพื่อปรับสายตาแล้วเขก็ก้มมองไปยังร่างเล็กอีกคนที่ยังคงนอนกอดเขาอยู่ ปริ้นซ์​หลับตาลงอีกครั้งเพื่อพักสายตาอีกหน่อยแต่ว่ากลายเป็นร่างเล็กที่ลืมตาขึ้นแทน ยีนตกใจนิดหน่อยที่จู่ๆเขาก็มานอนกอดปริ้นซ์​ทั้งที่เมื่อคืนเขานอนอยู่ที่พื้นเขากำลังจะเอามือออกจากตัวของปริ้นซ์​แต่ก็ต้องชะงักไว้

“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว.ผมขอกอดพี่อีกแป๊ปนะ”เขาพูดกับตัวเองเบาๆไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกอบอุ่นเหลือเกินทั้งๆที่เขากับปริ้นซ์​ก็เป็นแค่คนแปลกหน้าแท้ๆยีนกอดปริ้นซ์​ไว้โดยที่หน้าของเขาก็ซุกอยู่ที่อกเลยทำให้ไม่เห็นว่าคนที่เขานอนกอดอยู่กำลังยิ้มออกมาแม้จะแค่มุมปากก็ตาม ยีนกอดปริ้นซ์​ไว้รู้อีกทีเขาก็เผลอหลับไปอีกซะงั้น

“ไม่มีทางปล่อยแน่”ปริ้นซ์​กระชับอ้อมกอดแน่นและหลับไปอีกครั้ง

…

บ่ายโมง

ทั้งสองคนตื่นมาอีกครั้งในช่วง11โมง และปริ้นซ์​ก็สั่งให้ยีนไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะเขากะว่าจะพายีนไปซื้อของใช้เพิ่มที่ห้างและอยากให้ยีนเป็นคนเลือกเองมากกว่าแม้ยีนจะไม่ชอบใจนักแต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี

หลังจากที่พวกเขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ปริ้นซ์​ก็พายีนมาที่รถแล้วขับไปที่ห้างที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดสักเท่าไร พอถึงห้างปริ้นท์​ก็พายีนมาที่ชั้นขายเสื้อผ้าผู้ชาย

“สวัสดีคะ..สนใจสินค้าตัวไหนสอบถามได้นะคะ”พนักงานสาวพูดขึ้น พร้อมส่งสายตาแบบโปร่ยเสน่ห์ไปให้ปริ้นซ์​ แต่ปริ้นซ์​สนใจที่ไหนกันละ

“ชอบแบบไหน.”ปริ้นซ์​ถามยีนที่เอาแต่ยืนเงียบ

“เออ.คือ.”ยีนอึกอักเพราะเขาเห็นว่าแต่ละตัวราคาแพงแค่ไหนเขาไม่กล้าแม้แต่จะหยิบด้วยซ้ำ

“เฮ้อ..เลือกสิบชุด..ไซด์เขา”ปริ้นซ์​คิดว่าทำยังไงยีนก็ไม่เลิกเกรงใจเขาสักทีเลยให้พนักงานเลือกให้ซะจะได้จบๆ

“คะๆ.ได้คะ..ยังไงรอสักครู่นะคะ”พนักงานบอก แล้วเธอก็เดินไปหยิบชุดมาให้ตามที่ปริ้นซ์​สั่ง ยีนก็ได้แต่ยืนเงียบไม่กล้าพูดอะไร

“แบบนี้โอเคไหมคะคุณลูกค้า”พนักงานสาวนำเสื้อผ้าที่เธอเลือกมาให้ปริ้นซ์​ดู และก็ดูเหมือนว่าเสื้อผ้าที่เธอเลือกมาก็ดูเหมาะกับยีนเหมือนกัน

“ครับ..คิดเงินเลย”ปริ้นซ์​บอก พนักงานเลยเดินนำทั้งคู่ไปที่เคาเตอร์คิดเงิน

“ทั้งหมด15900บาทคะ”ปริ้นซ์​พยักหน้ารับแล้วเขาก็หยิบกระเป๋าเงินออกมาเขาส่งบัตรเครดิตไปให้พนักงานพร้อมกระดาษเล็กๆอีกใบ

“ส่งตามที่อยู่นี่…”ปริ้นซ์​บอก เพราะเสื้อผ้าหลายชิ้นน้ำหนักก็ไม่ใช่น้อยๆและเขาคงไม่ถือมันไปทั่วห้างแน่

“ได้คะ……นี่คะบัตร..ขอบคุณที่ใช้บริการคะ.เราจะรีบจัดส่งให้นะคะ”พนักงานบอก ปริ้นซ์​รับบัตรมาแล้วพยักหน้ารับเท่านั้น

“ไปเถอะ…”ปริ้นซ์​บอกยีน แล้วเขาก็เดินออกจากร้าน ยีนก็เดินตามไปเงียบๆ

“อยากกินอะไร.”ปริ้นซ์​ถามอีก แต่ยีนก็ยังเงียบ ปริ้นซ์​หยุดเดินและหันไปหายีนที่เดินอยู่ด้านหลังเขา

“เป็นอะไร”ปริ้นซ์​ถามยีนที่ยืนก้มหน้าก้มตาไม่ยอมมองเขา

“พอแล้วละครับ”ยีนพูดเสียงเบา

“เธอพูดอะไร..”ปริ้นซ์​ถามเพราะเขาไม่ค่อยได้ยิน

“………..”ปริ้นซ์​ใจกระตุกนิดๆเมื่อยีนเงยหน้ามามองเขาด้วยดวงตาที่มีน้ำใสๆคลออยู่แล้วเจ้าตัวยังกัดปากไว้แน่นอีก

“อย่ากัดสิ..”ปริ้นซ์​เอื้อมมือไปลูบที่ปากบางของยีนเบาๆมืออีกข้างก็เกลี่ยแก้มของยีนเบาๆ

“อึกก..”สัมผัสที่อ่อนโยนของปริ้นซ์​ทำให้ยีนกลั้นน้ำตาไวไม่ไหว คนที่อยู่รอบๆก็เริ่มมองทั้งคู่อย่างสนใจแต่ดูเหมือนพวกเขาจะไม่ได้สนใจสายตานั้นเลย

พรึบ

“อย่าร้อง..”ปริ้นซ์​ดึงยีนเขามากอดไว้ ยีนเองก็กอดปริ้สไว้แน่น เขาซุกหน้าอยู่ที่อกของปริ้นซ์​

“อึกกก.ฮืออออ”ยิ่งปลอบยิ่งร้อง ปริ้นซ์​ไม่รู้จะทำยังไงเขาเลยประคองพายีนไปทางหนีไฟของห้าง เพราะแถวนั้นไม่ค่อยมีคน ปริ้นซ์​ดันยีนออกจากตัวเขาเบาๆ

“เป็นอะไร..พูดสิ

”

“อึกก..ทะทำไม.พี่ถึงดี.อึก.กับผมแบบนี้ละ”

“ต้องมีเหตุผล?.”อยากจะพูดแบบอื่นนะแต่เขาก็ดันเป็นคนแบบเนี้ย

“ต้องมีสิครับ..อึกก..ก็ผมกับพี่เราไม่ได้สนิทกันสักหน่อย..อึก.แล้วทำไมพี่ถึงดีกับผมขนาดนี้ละ.”ยีนถามเสียงสั่น ปริ้นซ์​ไม่ได้ตอบอะไรแต่เขาดึงยีนเข้ามาจูบแทน

“อืออ.”ยีนครางออกมาอย่างตกใจนิดหน่อยแต่สุดท้ายเขาก็หลับตาลงเพื่อรับสัมผัสของปริ้นซ์​อย่างเต็มใจปริ้จูบยีนอีกนิดไม่นานก็ผละออก

“นี่คือคำตอบ.”ปริ้นซ์​บอกทั้งที่ปากของเขายังอยู่ห่างจากยีนนิดเดียว ยีนปรือตามองปริ้นซ์​ด้วยใบหน้าที่แดงอย่างกับมะเขือเทศ

“แต่ว่า.มัน”ยีนลังเลถ้าเขาไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไปที่ปริ้นซ์​ทำคงหมายความว่ากำลังชอบเขาอยู่แต่มันจะเป็นไปได้หรอที่คนที่เพิ่งเจอกันจะชอบกันได้

“ชู่วว..ไม่ต้องพูด”ปริ้นซ์​พูดดักเพราะเขาดูออกว่ายีนกำลังคิดจะพูดอะไร ปริ้นซ์​ใช้หลังมือเช็ดน้ำตาออกจากหน้าของยีนเบาๆ

“ไปล้างหน้า.”ปริ้นซ์​บอกอีกแล้วเขาก็พายีนมาที่ห้องน้ำ เพื่อให้ยีนได้ล้างหน้าล้างตาแล้วพามาที่ร้านอาหารที่อยู่ในห้างร้าน ทั้งสองคนนั่งอยู่ที่โต๊ะโดยเลือกนั่งแบบตรงข้ามกัน

“อีกสักครู่จะมารับออเดอร์นะคะ”พนักงานวางเมนูที่โต๊ะของปริ้นซ์​และพูดบอก ก่อนจะเดินออกไปเพื่อให้ทั้งสองคนได้มีเวลาตัดสินใจว่าจะสั่งอะไรทาน

“อยากกินอะไร..”ปริ้นซ์​เลื่อนเมนูไปให้ยีนเล่มนึงแต่ยีนกลับไปยอมหยิบไปดู

“ผม…”

“พี่ปริ้นซ์​..”ยีนที่กำลังจะพูดแต่กับมีเสียงของใครบ้างคนดังแทรกขึ้นมา ปริ้นซ์​หันไปมองคนที่เรียกเขาก็เห็นว่าคือหญิงสาวที่พ่อเขาพามารู้จักเขาเมื่อวาน

“ครับ..”ปริ้นซ์​ขานรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ พอเขาเหลือบมองไปที่ยีนก็เห็นว่ายีนก้มหน้าไม่ได้มองเขาแล้ว

“ดีใจจังเลยนะคะเนี้ยที่เจอพี่ปริ้นซ์​ที่นี่.กิ่งกับเพื่อนขอนั่งโต๊ะเดียวกับพี่ด้วยได้ไหมคะ”เธอพูดยิ้มๆ ปริ้นซ์​มองหญิงสาวที่พูดกับเขาแป๊ปนึงก่อนที่เขาจะลุกออกจากที่นั่งและย้ายมานั่งฝั่งเดียวกับยีนแทน

“เชิญครับ..”หญิงสาวยิ้มเก้อๆเพราะว่าเธออยากจะนั่งกับปริ้นซ์​มากกว่าแต่ว่าก็ยังดีกว่าไม่ได้นั่งละนะ

“ขอบคุณนะคะ……เอ่อว่าแต่นี่ใช้น้องคนเมื่อวานใช่ไหมคะ..ชื่ออะไรคะเนี้ย”กิ่งกับเพื่อนลงไปนั่งที่เก่าของปริ้นซ์​และพูดถามเมื่อเห็นว่าคนที่นั่งอยู่กับปริ้นซ์​เป็นใคร

“เออ..ครับ.ผมชื่อยีนครับ”ยีนเงยหน้าขึ้นมาตอบอย่างเกร็งๆ

“น้องน่ารักดีนะ..พี่ชื่อกิ่งจ๊ะและนี่ก็เพื่อนพี่ชื่อปลา”

“หวัดดีจ๊ะ…”เพื่อนกิ่งพูดทักยีน ยีนยิ้มให้ทั้งสองคนนิดๆ ไม่นานนักพนักงานก็มารับออเดอร์ทั้งสี่คนสั่งอาหารมาสองสามอย่างและ

ข้าวเปล่า  สักพักอาหารก็วางเต็มโต๊ะไปหมด

“กินเยอะๆ..”ปริ้นซ์​ตักกับข้าวใส่จานของยีน เพราะเขาสังเกตยีนไม่ค่อยกล้าตัก ซึ่งสิ่งที่ปริ้นซ์​ทำ ทำเอาหญิงสาวสองคนที่นั่งตรงข้ามมองอย่างแปลกใจ

“ขอบคุณครับ.”ยีนพูดเสียงเบา

“ดูท่าพี่ปริ้นซ์​กับยีนเนี้ยสนิทกันน่าดูเลยนะคะ”กิ่งพูดยิ้มๆทั้งที่ในใจเธอ อดสงสัยอะไรบ้างอย่างไม่ได้

“ครับ..”ปริ้นซ์​ตอบแค่นั้น แล้วเขาก็ตักอาหารให้ยีนต่อ

“ว่าแต่ยีนนะเป็นอะไรกับพี่ปริ้นซ์​หรอจ๊ะ..เท่าที่พี่รู้จักกับครอบครัวของพี่ปริ้นซ์​มาพี่ยังไม่เคยเราเลยนะ”กิ่งพูดอีก ยีนสะอึกกับคำถามเพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าควรตอบไปยังไง

“เอ่อ..ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”ยีนบอกเพราะรู้สึกอึดอัดกับคำถามของกิ่งยังไงไม่รู้เลยต้องหาทางเลี่ยงไปก่อน

“เดี๋ยวพาไป..”ปริ้นซ์​พูด

“ไม่ต้องหรอกครับ..เดี๋ยวผมไปเอง”ยีนบอก ปริ้นซ์​ขยับตัวนิดๆให้ยีนเดินออกไป

“งั้นพี่ขอไปด้วยนะคะน้องยีน..”หญิงสาวทื่ชื่อปลาบอก แล้วก็ถือวิสาสะจับไปที่ข้อมือของยีนแล้วออกแรงดึงพาเขาไปที่ห้องน้ำ ปริ้นซ์​ได้แต่มองตามแต่ในเมื่อยีนยืนยันจะไปเองเขาก็ไม่อยากขัด

หน้าห้องน้ำ

พรึบ!

“อะ!...”ยีนอุทานเล็กน้อยเพราะเมื่อมาถึงคนดึงเขามาที่ห้องน้ำก็สะบัดแขนเขาออกอย่างแรง

“นายนี่หน้าด้านเนอะ..”

“อะไรนะครับ..”ยีนถามไปอย่าง งงๆเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆปลาถึงว่าเขา

“อย่ามาทำเป็นอินโนเซนต์หน่อยเลย..ไม่รู้หรือไงว่ากิ่งกับพี่ปริ้นซ์​เขากำลังจะเป็นคู่หมั้นกัน”ปลาพูดอีก

“ก็แค่กำลังยังไม่ได้เป็นสักหน่อยนี่ครับ..”ยีนพูดไปตามความจริง เขาไม่ได้จะเถียงหรืออะไรแค่ตอบไปตามที่รู้เท่านั้น

“ปากดีใช่ย่อยนะ….แต่จะว่าไปยัยกิ่งบอกว่าไม่รู้จักนายแสดงว่านายคงไม่ใช่คนที่อยู่ในสังคมไฮโซละสิ……..ฉันพูดถูกใช่ไหมละ..ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ปริ้นซ์​ถึงกล้าพาคนอย่างนายไปไหนมาไหน..”น้ำเสียงที่ดูถูกจากคนตรงหน้าทำเอายีนต้องยืนก้มหน้าเม้มปากไว้แน่นแต่จู่ๆเขาก็ยกมือขึ้นปัดผมของตัวเองเบาๆแล้วเขาก็เงยหน้ามามองคนตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มมุมปาก หญิงสาวรู้แปลกใจนิดๆที่เห็นท่าทีของยีนที่เปลี่ยนไป

“แล้วยังไงละครับ..อย่างน้อยผมก็คือคนที่พี่ปริ้นซ์​เลือกไม่ใช่เพื่อนของคุณ”ยีนพูดอย่างยิ้มแต่รอยยิ้มนั้นกลับดูไม่มีความจริงใจเลยสักนิด

“เหอะ..นี่ของเป็นท่าแท้ของนายละสิท่า”ปลาพูดสายตาของเธอมองยีนอย่างเหยียดๆ

“ไม่ใช่หรอกครับ..มันก็แค่นิสัยอีกด้านที่ผมเอาไว้ใช้กับพวกในระดับเดียวกันเท่านั้น”หญิงสาวกัดปากแน่นอย่างโกรธๆ

“แก!!..แกกล้าดียังไงมาพูดว่าฉันอยู่ในระดับเดียวกันแก..ไม่รู้หรือว่าฉันลูกใคร”เธอโวยออกมาอีก

“ผมไม่ได้พูดถึงสายเลือดแต่ผมพูดถึงสันดารต่างหาก..และอีกอย่างนะขนาดคุณยังไม่รู้ว่าคุณลูกใครแล้วผมจะรู้ได้ยังไงละครับ”น้ำเสียงที่พูดออกมาอย่าง กวนๆ ทำเอาปลาระงับความโกรธไม่อยู่เธอง้างมือขึ้นหมายจะตบลงไปที่หน้าของคนตรงหน้าเธอ ยีนเองก็ได้แต่ยื่นนิ่งถึงเขาจะต่อปากต่อคำแต่ใช้ว่าเขาจะทำร้ายผู้หญิงได้ลง

พรึบ!

“คิดจะทำอะไร..”เสียงเรียบเย็นๆพูดถามขึ้นหลังจากที่มือของปลาถูกคว้าเอาไว้

“เอ่อ.คือ.ปลา”หญิงสาวอึกอักเพราะสายตาของปริ้นซ์​ที่มองเขามันดูน่ากลัวราวมัจจุราชที่พร้อมจะเอาชีวิตเธอ ปริ้นซ์​สะบัดมือเธอออก อย่างแรงโดยไม่สนว่าเธอจะเจ็บหรือเปล่า

“เกิดอะไรขึ้นคะ..”เสียงของกิ่งพูดถามขึ้นก่อนที่เธอจะเดินมายืนข้างเพื่อนของเธอ

“ถามเพื่อนคุณสิ….กลับ”ปริ้นซ์​พูดเสียงเรียบก่อนที่เขาจะพายีนออกมาจากตรงนั้น แล้วขึ้นรถขับกลับคอนโดทันที

…..

“เจ็บตรงไหนไหม..”ปริ้นซ์​ถามยีนที่นั่งอยู่ที่โซฟาข้างเขา

“ไม่ครับ..”ยีนตอบยิ้มๆ เขารู้สึกดีมากเวลาที่ปริ้นซ์​อยู่ข้างๆเขาเวลาเขาเจอเรื่องแย่ๆ ปริ้นซ์​พยักหน้ารับก่อนที่เขาจะเอื้อมมือมาลูบผมของยีนเบาๆ

“หิวหรือเปล่า..”ปริ้นซ์​ถามเพราะเมื่อกี่เขาหงุดหงิดไปหน่อยเลยรีบๆเช็คบิลและก็ออกมาหายีนที่ห้องน้ำเลยกลัวว่ายีนอาจจะหิวอีกเพราะกินไม่อิ่ม

“ไม่ครับ……โครกกกก….เอ่อ.แหะๆ”ยีนที่กำลังจะปฏเสธก็ต้องมาหัวเราะอย่างเก้อๆทั้งที่เขาบอก ปริ้นซ์​ว่าไม่หิวแท้ๆแต่ท้องเจ้ากรรมดันร้องออกมาซะได้

“อยากกินอะไร.”ปริ้นซ์​ถามด้วยใบบหน้าราบเรียบแต่สายตาเต็มไปด้วยความเอ็นดูคนตรงหน้าเขา

“ผม..อยากกินพิซซ่าได้ไหมครับ”ยีนบอกเสียงเบา เขาอยากกินแต่ก็เกรงใจปริ้นซ์​และได้แต่พูดแบบเบาๆ ปริ้นซ์​พยักหน้ารับ เขาหยิบมือถือที่อยู่ในกางกางออกมาแล้วเข้าไปที่เว็บของร้านพิชซ่าแล้วยื่นไปตรงหน้ายีน

“เลือก….”ยีนรับโทรศัพท์มาด้วยรอยยิ้ม แต่เขาก็หุบยิ้มลงเมื่อเห็นว่าในหน้าจอมีหน้าตาของพิชซ่าเยอะมากเขาเลยไม่รู้ว่าจะเลือกหน้าไหนดี ยีนกัดปากและขมวดคิ้วอย่างลืมตัว

“เป็นอะไร…”ปริ้นซ์​เห็นยีนเงียบไปเลยพูดถามดู

“คือ..หน้ามันเยอะอะครับ..ผมไม่รู้ว่าอันไหนจะอร่อย”ยีนบอก น้ำเสียงเขาดูงอแงนิดๆ ใจนึงก็อยากสั่งมาลองแต่ถ้าสั่งมาแล้วมันไม่อร่อยแล้วจะทำยังไง ปริ้นซ์​ส่ายหน้านิดๆกับนิสัยที่คิดมากของยีน เขาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ออกจากมือยีน

“เดี๋ยวสั่งให้…”ปริ้นซ์​บอกแล้วเขาก็จัดการกดสั่งพิชซ่าที่เขาเคยกินและรสชาติมันก็อร่อยดี เขาว่าเขาพอเดาได้ว่ายีนชอบอะไร

“รอก่อน..”ปริ้นซ์​บอกอีกหลังจากที่เขากดสั่งพิชซ่าเรียบร้อย

“ครับ…”ยีนตอบ แล้วพวกเขาทั้งสองคนก็นั่งดูทีวีกันเพื่อรอให้พิชซ่ามาส่ง ยีนนั่งจ้องไปที่ทีวี ปริ้นซ์​เองก็ลุกเดินเข้าไปในครัวแล้วเขาก็ออกมานมนึงกล่องที่ถูกเจาะเอาไว้แล้ว ปริ้นซ์​เดินกลับมานั่งที่โซฟาข้างยีนอีกครั้ง

“รองท้องก่อน..”ปริ้นซ์​ยื่นนมไปให้ยีนแล้วพูดบอก ยีนมองหน้าปริ้นซ์​ งงๆแต่เขาก็รับนมไปดื่มอย่างว่าง่ายแล้วก็หันกลับไปดูทีวีต่อ

ออดดดดดดด

เสียงออดประตูดังขึ้นมา แล้วคนที่ลุกไปที่ประตูก็คือปริ้นซ์​เพราะดูเหมือนว่าคนตัวเล็กจะจดจ่อกับทีวีจนไม่ได้สนใจโลกภายนอกไปซะแล้ว

........................................................................

9/11/63​