ตอนที่ 8

ป้าบัวอยากรู้ ที่ถามเพราะพ่อเลี้ยงฝากเอาไว้อีกที ด้วยเกรงว่าบรรยากาศแบบชนบทบ้านไร่อาจจะทำให้อัญชันและลูกสาวอึดอัด

“ชอบมากค่ะ” อัญชันตอบโดยไม่ลังเล

“แล้วคุณหนูดาหลาล่ะคะ”

“ห้องพักสวยมากค่ะ ถูกใจมาก ขอบคุณนะคะ เอ่อ…ป้าบัวไม่ต้องเรียกคุณหนูก็ได้ หนูรู้สึกแปลกๆ เรียกว่า ‘ดา’ เฉยๆดีกว่าค่ะ”

“จ้ะหนูดา ถ้างั้นเดี๋ยวป้าขอตัวก่อนนะคะ ขาดตกบกพร่องอะไรเรียกเด็กๆได้เลยค่ะ คิดเสียว่าเป็นบ้านของคุณเอง ทำตัวตามสบายนะคะ เดี๋ยวป้าจะไปดูว่าอาหารที่เตรียมเอาไว้สำหรับงานเลี้ยงคืนนี้พร้อมแล้วหรือยัง”

กล่าวจบป้าบัวก็ปล่อยให้อัญชันและลูกสาวได้พักผ่อน จะได้ปรับตัวกับสภาพแวดล้อมใหม่ไปพลางๆ แต่ก่อนจะจากไป ป้าบัวไม่ลืมที่จะหันมาบอกว่าเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ บรรดาคนงานนัดหมายกันว่าจะแต่งกายสไตล์คาวบอย

ได้ฟังที่ป้าบัวบอก สองแม่รู้ก็หันมามองตากันอย่างนึกสนุก เริ่มคิดกันว่าจะประยุกต์เสื้อผ้าที่มีอยู่ยังไงดี เพื่อให้เข้ากับงานเลี้ยงที่กำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า

สองแม่ลูกก็แยกย้ายกันเข้าห้องพัก ด้วยเกิดความรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว เหนอะนะกับการเดินทางมาหลายชั่วโมง ทำให้อัญชันนึกอยากอาบน้ำขึ้นมาตะหงิดๆ

“ผ้าถุงได้แล้วค่ะคุณอัญ”

สาวใช้ร้องบอก เมื่ออัญชันต้องการผ้าถุง ซึ่งป้าบัวก็มีอยู่หลายผืน

อัญชันนึกครึ้มอกครึ้มใจ อยากนุ่งกระโจมอกอาบน้ำจากโอ่งแบบชาวบ้านๆ เพราะตั้งแต่ไปอยู่อเมริกา ชีวิตของเธอแทบไม่เคยได้แตะผ้าถุงอีกเลย

“ขอบใจจ้ะ”

รับผ้าถุงจากมือสาวใช้ แล้วก็หลบเข้าไปในห้อง

ครู่ต่อมา เสียงราดน้ำจากขันก็ดังซ่าขึ้นเป็นจังหวะ มือเรียวคลึงสบู่ก้อนน้อยไปตามโนมเนื้อละมุน ใบหน้างามแหงนหงายขึ้นมองท้องฟ้าซึ่งความมืดกำลังคลี่คลุมลงมาช้าๆ แลเห็นฝูงนกกำลังพากันบินกลับรัง ชักแถวเป็นแนวยาวเคลื่อนขยับตามกันไปช้าๆ ปุยเมฆสีขาวราวกับสำลีลอยลับไปหลังก้านกิ่งของต้นยางสูงใหญ่ ลำแสงสุดท้ายของดวงตะวันกำลังจะลับลายัง ทิ้งประกายสีส้มแดงเอาไว้เหนือขอบฟ้า

แสงอ่อนๆที่สาดแยงเข้ามาตามรอยห่างระหว่างผนัง สร้างความรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด ไม่เคยมีครั้งไหนในชีวิตที่อัญชันจะรู้สึกว่าชีวิตกำลังตื่นเต้นเท่ากับการอาบน้ำในครั้งนี้ โดยที่เจ้าตัวหารู้ไม่ว่ายังมีอีกความตื่นเต้นที่เธอไม่ได้คาดคิดเอาไว้เลยด้วยซ้ำ ว่าจะได้มาเจอ เมื่อจู่ๆ…

โครม…!!!

ฝาหนังซึ่งมีขนาดเท่ากับไม้กระดานสองแผ่นได้หลุดผลัวะออกมาพร้อมกับเสียงเฆาะค้อนสองสามที ด้วยความหวังดีของคนที่ตั้งใจอาสาเข้ามาช่วยซ่อมผนังห้องน้ำ

“…..”

อัญชันหันขวับไปตามทิศทางที่มาของเสียง

ผู้ชายหน้าเข้ม ดวงตาคม วัยไล่เลี่ยกับชรัมภ์ ยืนเกาหัวตัวเองด้วยอาการงงๆว่า ‘เกิดอะไรขึ้น?’

นัยน์ตาของเขาเบิกโพลง…!!!

“อู้ววว…”

อุทานเบาๆด้วยความลืมตัว ริมฝีปากเป็นรูปตัวโอ อ้าค้างด้วยความตกใจกับภาพเรือนร่างเปล่าเปลือยที่เห็นอยู่ตรงหน้า ตะลึงลานกับส่วนโค้งเว้าของสรีระที่อาบไล้ไปด้วยแสงแดดอ่อนๆและคราบน้ำเลื่อมพรายน่าไล้ลูบ ในวินาทีที่ผ้าถุงรุ่ยหลุดลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้า

อัญชันไม่ได้ร้องโวยวายหรือตกใจ แต่ก็ยกสองมือขึ้นทาบเต้าทรวงอวบใหญ่ที่มือน้อยๆของเธอไม่มีทางจะอำพรางได้มิด

“เอ่อ…ค..ค..คือชรัมภ์มันวานให้ผม ม..ม..มาซ่อมผนังห้องน้ำครับ เอ่อ…ผมไม่คิดว่าจะมีคนอยู่ แล้วก็…”

เธอยังไม่ได้ว่าอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่ชายคนนั้นก็พยายามกล่าวด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น ถึงกับติดอ่าง หัวใจเต้นระส่ำกับความเย้ายวนใจตรงหน้า

น่าแปลกที่อัญชันควรคุมอาการตกใจได้อย่างเหลือเชื่อ เธอเบี่ยงกายออกจากตรงนั้นเล็กน้อย สะโพกผายเหวี่ยงไหว อวดแผ่นหลังกลมกลึงและบั้นท้ายดินระเบิดในจังหวะที่กำลังจะก้าวไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดเอาไว้ในระยะมือเอื้อม เห็นชัดว่าชายคนนั้นยังยืนจ้องทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอราวกับเจอมนต์สะกด

แต่เมื่อเห็นเธอมองกลับมา เขาจึงรีบแก้ตัวอย่างเงอะๆงะๆไปอีกทีว่า

“ผ..ผ..ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะบุ่มบ่ามเข้ามา ไม่รู้จริงๆว่ามีคนแก้ผ้าอยู่ เอ๊ย!...มีคนกำลังอาบน้ำอยู่ แล้วก็บังเอิญมือเจ้ากรรมมันหนักไปหน่อย ส่วนฝาฝนังนั่นก็ผุเหลือเกิน ผมแค่เคาะเบาๆเอง ไม่คิดว่าฝามันจะล่วงลงมาทั้งแผ่น”

เขาพยายามอธิบาย โทษนั่นโทษนี่ ไม่คิดว่าจะมาเจอหญิงงามในบ้านของชรัมภ์ซึ่งเป็นเพื่อนรัก ในสภาพที่เธอไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสักชิ้น ล่อนจ่อนจนทำเอาจิตใจของหนุ่มใหญ่อย่างเขากระเจิดกระเจิงไปถึงไหนต่อไหน

“ถ้าไม่ตั้งใจก็ไม่เป็นไรค่ะ…”

เธอกล่าวเรียบๆ ไม่ถือสา ขณะคว้าเอาผ้าขนหนูผืนน้อยมาคาดเคียนอกอวบ อำพรางสองเต้าเต่งตึงจากสายตาไม่พึงประสงค์

“เสร็จแล้วใช่มั้ยคะ?”

เธอหันมาถาม เมื่อกระโจมอกเสร็จ

อันที่จริงชายคนนั้นอยากจะตอบว่าเขาเสร็จเธอตั้งแต่วินาทีแรกที่ฝากระดานหล่นผลัวะลงมาแล้วเห็นร่างขาวโพลน เลื่อมพรายไปด้วยคราบน้ำเกาะตามเนื้อตัวของเธอ

“ย..ย..ยังไม่เสร็จครับ แต่คงไม่สะดวกนักที่จะซ่อมตอนนี้ ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมย้อนกลับมาอีกที เกรงว่าจะเป็นการรบกวนคุณเสียเปล่าๆ” เขายังคงกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ท่าทางระมัดระวังคำพูดมากขึ้น