ตอนที่ 2

อัญชันโลดแล่นอยู่ในโลกมายามาหลายปี ก่อนจะปิดฉากสุดท้ายกับข่าวพาดหัวตัวโตในหน้าหนังสือพิมพ์ว่า ‘ดาวยั่วหน้าอกภูเขาไฟ บั้นท้ายดินระเบิด…เบ็นโลซะแล้ว’ ทำให้เธอมีอันต้องระเห็จหายไปจากวงการภาพยนตร์นานหลายปี บางกระแสซุบซิบนินทาว่าเธอหลบไปแอบคลอดลูกที่ต่างประเทศ

ซึ่งก็เป็นจริงตามคำร่ำลือ เพราะอีกเกือบ 20 ปีหลังจากนั้น ซึ่งก็คือเมื่อสองวันที่ผ่านมา เธอก็กลับเมืองไทยมาพร้อมๆกับดรุณีแรกรุ่น หน้าตาสะสวย ดวงตาและริมฝีปากอันเซ็กซี่เย้ายวน ถอดแบบมาจากเธออย่างไม่มีผิดเพี้ยน ทำให้หนังสือพิมพ์และผู้สื่อข่าวสายบันเทิงหลายสำนัก เริ่มขุดคุ้ยเรื่องของเธอขึ้นมาตีแผ่อีกครั้ง ฟันธงว่า ‘สาวน้อยหน้าตาสะสวยคนนั้นก็คือลูกสาวของเธอนั่นเอง’

“แล้วคุณแน่ใจนะ” ชรัมภ์ย่นหน้าผาก

“เรื่องอะไรคะ” ดวงตาคมประกายเบิกกว้างด้วยคามสงสัย

“แน่ใจว่าลูกสาวคุณจะมาอยู่ที่ฟาร์มของผมได้ ที่นั่นเราอยู่กันแบบเงียบๆ ชาวบ้านๆ ลูกทุ่งๆ เรียบง่ายไปตามประสาชนบทบ้านนอก คุณคงพอจะนึกภาพออก”

ชรัมภ์มีฟาร์มและสวนส้มขนาดใหญ่ เนื้อที่หลายพันไร่ อยู่ที่อำเภอฝาง จังหวัดเชียงใหม่

“ยัยดาไม่ใช่คนเรื่องมาก แม้จะดื้อไปบ้าง เอาแต่ใจตัวเองในบางครั้ง ก็คงเป็นเพราะฉันเลี้ยงดูแกมาอย่างตามใจ ยังไงก็คิดเสียว่าสงสารลูกไม่มีพ่อเถอะนะคะ ถ้าขืนยัยดามาทำตัวดื้อด้านมีปัญหาที่เมืองไทย ก็ถือว่าเป็นโอกาสดี ให้คุณช่วยปราบพยศแกด้วยละกัน” คนเป็นแม่พูดราวกับกำลังฝากฝังลูกสาว

“ยังกับว่าลูกสาวคุณแก่นเซี้ยวเปรี้ยวซ่ายังงั้นแหละ”

“ไม่ถึงขนาดนั้นค่ะ บางครั้งยัยดาก็ออกจะเรียบร้อยซะด้วยซ้ำ แม้จะเติบโตมาในสังคมฝรั่งมังค่า แต่ภาษาไทยและมารยาทไทย ยัยดาก็ไม่แพ้ใครเหมือนกัน ตอนอยู่ด้วยกันที่บ้านฉันบังคับให้ลูกสาวพูดภาษาไทยตลอด รับรองว่าคร่องปร๋อเชียวหละคุณ แต่ถึงจะพูดไทยไม่ได้ นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา ภาษาอังกฤษคุณก็คล่องใช่หยอก”

ที่อัญชันบอกว่าชรัมภ์ไม่มีปัญหาในการสื่อสารภาษาอังกฤษ แน่ละสิ! เพราะชรัมภ์เป็นลูกครึ่ง พ่อเป็นสเปน แม่เป็นคนไทย

“ลูกสาวคุณ เอ่อ ‘ดา’ ชื่อจริงว่าอะไรนะครับ?”

“ดาหลาค่ะ”

ชรัมภ์นึกชื่นชมอยู่ในใจว่าชื่อนั้นช่างไพเราะจับใจ ‘ดาหลา’ มันทำให้เขานึกถึงพืชตระกูลข่า ฐานใบเรียวลาดโค้งเข้าหาปลายใบแหลม กลีบสีสดแดงสลับสล้างจากโคนก้าน กระจายซ้อนกันเป็นกระพุ่มกลมแน่น ก้านดอกเหยียดตรงแข็งแรง ที่ฟาร์มของเขาก็ปลูกเอาไว้มากมาย

“แม่ชื่ออัญชัน…ลูกชื่อดาหลา มีความหมายถึงดอกไม้ด้วยกันทั้งคู่” เขาเอ่ยเบาๆ

“ถูกค่ะ ฉันชอบดอกไม้ ผู้หญิงกับดอกไม้เป็นของคู่กัน เสียดายจัง ตอนนี้แกไม่อยู่ ออกไปซื้อเสื้อผ้า ก็อารามรีบ ตอนลงจากแท็กซี่นั่นละค่ะ ดันลืมกระเป๋าอีกใบเอาไว้หลังเบาะ แล้วเสื้อผ้าแกก็อยู่ในนั้นหมด เสียดาย…คุณเลยไม่ได้เจอ”

“ไม่เป็นไรครับ ยังไงต้องได้เจอกันแน่นอน”

ชรัมภ์เอ่ยพร้อมๆกับเหลือบมองนาฬิกาที่หลังมือ ได้เวลาที่เขาต้องกลับ มีธุระอื่นรออยู่

“ตอนนี้ลูกสาวคุณอายุเท่าไรแล้ว?”

“ยี่สิบปีบริบูรณ์แล้วค่ะ…ว่าแต่ถามทำไม?”

“ก็เผื่อผมเผลอเคลมลูกสาวคุณเข้า…จะได้ไม่ผิดกฎหมายไง ถ้าอายุเกินสิบแปด” เขาแกล้งทำสีหน้าจริงจัง

“บ้า…! ถ้าเป็นอย่างนั้น รับรองว่าแม่ยายอย่างชั้นจะเรียกสินสอด เรียกค่าเสียหายให้หนักเชียว”

กล่าวพลางทุบไปที่ต้นแขนกำยำของชรัมภ์ด้วยท่าทางสนิทสนม เธอรู้ว่าเขาพูดเล่น

“คุณเก็บความลับได้เก่งนะครับ ตั้งแต่หายหน้าไปจากวงการ กระทั่งลูกโตเป็นสาว ไปอยู่ที่ไหน? ทำอะไร? ไม่เคยมีใครได้ข่าวคราวคุณเลย กระทั่งถึงวันที่คุณกลับมาเมืองไทยพร้อมกับลูกสาว” ชรัมภ์ว่า

“เรื่องมันยืดยาวเกินกว่าจะสาธยายในตอนนี้ เอาไว้จะเล่าให้ฟัง ว่าแต่ระหว่างที่อยู่เมืองไทย ฉันฝากยัยหนูไว้ที่บ้านคุณก่อนก็แล้วกัน รู้หรือเปล่าว่าเมื่อวานนี้ ทันทีที่มาถึงสนามบิน ผู้สื่อข่าวก็กรูกันเข้ามารุมล้อม ตอนนั้นยัยหนูตกใจมาก งงว่าเกิดอะไร? อย่าว่าแต่ยัยหนูเลย ฉันเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัวเหมือนกัน ดีว่าตอนนั้นเสื้อผ้าหน้าผม เป๊ะ รูปที่ปรากฏตามหน้าหนังสือพิมพ์เลยออกมาสวยอย่างที่เห็น” เธอว่าพลางกระเสือกหนังสือพิมพ์ ยื่นไปตรงหน้าเขา หารู้ไม่ว่าชรัมภ์อ่านไปหลายรอบแล้ว

“คุณเป็นคนสวย ไม่ว่าจะถ่ายมุมไหน จะมองมุมไหนก็สวยเสมอ”

เขาทอดสายตาไปที่รูปของเธอที่ปรากฏอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์ ลงข่าวเกี่ยวกับการกลับมาเมืองไทยของเธอพร้อมด้วยลูกสาว หลังจากหายหน้าไปจากวงการบันเทิงนานเกือบ 20 ปี

ชรัมภ์กล่าวโดยไม่รู้ตัวว่ากังวานหวานในน้ำเสียงและแววตาของเขา กำลังจะละลายหัวใจเธอ อัญชันจึงคว้าวอดก้าในแก้วขึ้นกระดกดื่มอีกครั้ง เพื่อดับเถ้าธุลีของถ่านไฟเก่า ก่อนที่มันจะปะทุขึ้นมาอีกครั้ง ในบรรยากาศที่รู้เห็นเป็นใจเสียนี่กระไร

“รู้ตัวหรือเปล่าว่า 20 ปีผ่านมา อะไรในตัวคุณที่ยังไม่เคยเปลี่ยน?”

เธอจ้องลึกลงไปในดวงตาของเขา เหมือนต้องการค้นหาความจริงบางอย่าง

“หืม…”

เขาเลิกดวงตา แลเห็นเส้นขนคิ้วสีดำดกหนา เรียงแนวแน่นเป็นระเบียบอยู่เหนือกรอบดวงตาคมกริบ

“ก็ความเจ้าชู้…แล้วก็ปากหวาน”

“แค่นั้น…”

เขาย่นหน้าผาก จ้องมองดวงหน้าหวานของอัญชัน แม้วัยของเธอจะเฉียดเลขสี่ จวนเจียนจะถึงในอีกไม่กี่วัน หากเธอยังดูสาวกว่าอายุจริง เพราะความเอาใจใส่ดูแลตัวเอง ไม่เคยละเลยในเรื่องความสวยความงาม ทำให้ชรัมภ์นึกชื่นชมอยู่ในใจ