ตอนที่ 3 ขี้น้อยใจ

บนรถ...

ภีมเหลือบตามองคนที่นั่งกอดอกเชิดหน้าขึ้นจนเขาอยากเอื้อมมือไปหยิกแก้มเธอเหมือนตอนเด็ก ๆ แต่ทำไม่ได้เพราะตอนนี้พีชเป็นสาวสะพรั่งแล้ว อีกไม่กี่เดือนเธอก็จะอายุครบ 20 ปี

"เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น" ภีมถามยิ้ม ๆ กับคนหน้างอเหมือนตอนเด็ก ๆ ที่ถูกเขาขัดใจ

"เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร พี่ภีมจะไปกินขนมกับเธอก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวพีชนั่งแท็กซี่กลับเองก็ได้" ปากบอกว่าไม่มีอะไร แต่กลับไม่มองหน้าอีกคนที่เอียงคอมาถาม

"จะทำอย่างนั้นได้ยังไง แม่พี่กับมี๊เล่นงานพี่แน่" ภีมหันมาพูดสลับกับมองไปข้างหน้าเพราะการจราจรคับคั่งพอสมควร

"ขอโทษนะคะที่ทำให้พี่ภีมลำบาก" พีชพูดโดยไม่หันหน้ามา

"ไหนขอดูหน้าคนขี้น้อยใจหน่อยสิ" เมื่อรถติดไฟแดง ภีมก็เอื้อมมือมาเชยคางของคนขี้งอนให้หันไปทางเขา ซึ่งพีชก็หันไปแต่โดยดี

"น้อยใจเหรอที่พี่บอกว่าเป็นน้องสาว" ภีมถามยิ้ม ๆ ให้คนที่มองมาแบบงอน ๆ

"พีชไม่ได้น้อยใจสักหน่อย พี่ภีมขับรถไปเถอะ พีชอยากกลับให้ถึงบ้านเร็ว ๆ ไปส่งพีชแล้ววนรถกลับมากินขนมกับเธอก็น่าจะทันนะคะ" พีชปัดมืออีกคนออกและนั่งกอดอกหันหน้าไปนอกหน้าต่างเหมือนเดิม

"คนอะไรหน้าตาก็สวยดี แต่ทำไมถึงทั้งดื้อ ทั้งขี้งอนนะ คนสวย" ภีมพูดหยอกล้อกับคนหน้างอ

"พีชยอมรับว่าสวย แต่พีชไม่ได้ดื้อ" พีชหันกลับมาพูดแล้วหันกลับไปกอดอกหันหน้าหนีเหมือนเดิม

"พี่ไม่ไปไหนต่อหรอก ส่งพีชเสร็จก็จะกลับเพนต์เฮาส์เลย พรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า" ภีมพูดขึ้นและมันก็ได้ผล เขาแอบเห็นคนบางคนอมยิ้มผ่านกระจกรถ

'คริคริ ดีใจจังพี่ภีมไม่ไปไหนแล้ว' พีชคิดในใจที่บทบาทคนขี้งอนทำให้พี่ภีมไม่ไปไหนกับใคร

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อพีช เป็นลูกสาวคนเดียวของปะป๊าตะวันและหม่ามี๊พั้นซ์ ส่วนคนข้าง ๆ ชื่อพี่ภีม ครอบครัวเราสนิทสนมกันมากกกก ฉันเกิดมาก็เจอกับพี่ภีมอยู่ข้าง ๆ ตลอดเวลา ฉันยอมรับว่าแอบรักแอบชอบพี่ภีมมาตั้งแต่จำความได้ ก็นะ แม่พลอยดาวแม่ของพี่ภีมกับหม่ามี๊ของฉันบอกว่าฉันเป็นคู่หมั้นคู่หมายของพี่ภีมที่แม่พลอยดาวจองไว้ตั้งแต่ฉันยังไม่เกิดซะด้วยซ้ำ แล้วจะผิดอะไรถ้าฉันจะหวงพี่ภีมของฉัน

จากที่งอนและคิดอะไรเรื่อยเปื่อย สุดท้ายหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน พีชเลยหลับไปตามระเบียบ ภีมหันมายิ้มให้คนขี้งอนและจอดรถ เอาผ้าห่มในรถมาห่มให้น้อง เหมือนเดิม

บ้านพีช

ทันทีที่ภีมขับรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน เขาก็หันไปมองคนที่หลับตาพริ้มกอดหมอนที่เขาสอดไว้ให้อย่างสบายใจ ไม่ว่าเขาจะเปลี่ยนรถกี่ครั้งก็ต้องมีผ้าห่มและหมอนตุ๊กตาของพีชย้ายตามไปด้วยทุกครั้ง และแน่นอนว่ารถของเขาไม่มีที่นั่งให้สำหรับผู้หญิงคนอื่น คนเดียวเท่านั้นที่จะได้นั่งคือคนที่หลับอยู่ในตอนนี้

"พีช พีชตื่นเถอะ ถึงบ้านแล้ว" ภีมสะกิดที่แขนน้องเบา ๆ

"อื้อออ ขออีก 5 นาทีนะคะมี๊" พีชครางออกมาและยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมหัวซะงั้น

"เฮ้อ เด็กหนอเด็ก แล้วจะทำไงดีวะเนี่ย" ภีมส่ายหัวให้กับท่าทางของพีช แต่ก็ไม่รู้จะปลุกยังไง พีชเป็นคนขี้งอน ขี้น้อยใจ และขี้เซาอีกด้วย ระหว่างที่ภีมหันซ้ายหันขวาอยู่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ระหว่างปล่อยให้น้องนอนต่ออีกสัก 5 นาที หรือปลุกให้ตื่น หรืออุ้มไปส่งเหมือนทุกทีดี พั้นซ์ที่มองออกมาจากในบ้านสักพักแล้วเห็นว่าภีมจอดรถนานแล้วไม่ลงจากรถสักที จึงเดินเข้ามาดู

"มี๊สวัสดีครับ ผมพาน้องมาส่งครับ แต่ว่า..." ภีมรีบลงจากรถทันทีที่เห็นพั้นซ์เดินออกมา เขายกมือขึ้นไหว้ตามแบบฉบับคนที่ได้รับการอบรมสั่งสอนมาอย่างดีมีมารยาท

"สวัสดีจ้ะภีม แล้วไหนล่ะน้องพีช" พั้นซ์ยกมือรับไหว้ชายหนุ่มและมองไปในรถที่ติดฟิล์มหนาพอสมควร

"....." ภีมไม่ตอบ แต่อ้อมไปเปิดประตูรถฝั่งที่พีชนั่ง ก่อนเปิดเขาก็เห็นว่าน้องตื่นแล้ว

"นี่ไงครับ ลงมาจากรถพอดี" ภีมค่อย ๆ พยุงคนขี้เซาลงจากรถ

"ว่าไงลูก ไปกวนอะไรพี่ภีมอีกล่ะวันนี้" พั้นซ์ยิ้มให้กับสภาพของลูกสาวที่ยังงัวเงียอยู่

"เปล่านะคะ พีชแค่หิวเลยชวนพี่ภีมไปกินชาบู เพราะป๊ากับมี๊ไม่ว่างเลย" พีชเดินมากอดเอวของแม่อย่างออดอ้อน

"ใช่ครับ น้องพีชไม่ได้กวนอะไร แต่โดนพิ้งค์เอาไปทิ้งไว้ที่สนาม ผมเลยไปเลี้ยงชาบูปลอบใจเท่านั้นเองครับ" ภีมมองภาพนั้นแล้วยิ้มออกมา เขาเห็นบ่อยมากและมีความสุขทุกครั้งที่เห็น

"ถึงยังไงมี๊ก็ขอบใจนะลูก ภีม ที่พาน้องไปกินชาบู" พั้นซ์ที่ยังกอดลูกสาวไว้ แต่ไม่ลืมที่จะหันไปขอบอกขอบใจลูกชายของเพื่อนรัก

"ไม่เป็นไรครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับมี๊ สวัสดีครับ" ภีมยกมือไหว้พั้นซ์และรับไหว้หญิงสาวที่ยกมือไหว้ขอบคุณเขา

"โอเคลูก ขับรถดี ๆ นะ" พั้นซ์รับไหว้และเตือนอย่างหวังดี

หลังจากนั้นภีมก็ขับรถออกไป โดยมีพีชยืนโบกมือให้จนรถลับสายตาไปจึงพากันเดินเข้าบ้านพร้อมกับแม่ของเธอ

"อร่อยมั้ยลูกไอ้ชาบูเนี่ย" พั้นซ์ถามลูกสาวด้วยรอยยิ้ม

"อร่อยสิคะ" พีชตอบกลับด้วยน้ำเสียงสดใส

"อร่อยเพราะว่าอาหารอร่อย หรืออร่อยเพราะคนพาไปกินจ๊ะ ลูกสาวมี๊" พั้นซ์เอ่ยแซวลูกสาว เพราะเธอรู้ว่าพีชรู้สึกยังไงกับภีม

"ก็ทั้งสองอย่างแหละค่ะมี๊ ไม่เอาแล้ว ไปอาบน้ำดีกว่า กลิ่นอาหารติดเสื้อหมดแล้วเนี่ย ฟุดฟิด ๆ" พีชแกล้งดมเสื้อตัวเองแล้วหาทางเลี่ยงจากแม่ของเธอ

"คริคริ ลูกสาวคนนี้หนิ" พั้นซ์ส่ายหัวให้กับมุขของลูกสาว

(ภีม)

กริ๊ง กริ๊ง~

ระหว่างที่ภีมจะขับรถกลับเพนต์เฮาส์อยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พร้อมกับใบหน้าสวยของพลอยดาวผู้เป็นแม่ที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ ทำให้ภีมกดปุ่มรับสายทันที

"ครับแม่ ว่าไงครับ" ภีมทักทายออกไปก่อน

'แม่จะโทรมาถามว่าภีมส่งน้องพีชถึงบ้านหรือยังลูก' พลอยดาวส่งเสียงถามอย่างอ่อนหวาน

"แม่รู้ได้ไงครับว่าผมไปกับน้อง" ภีมขมวดคิ้วถามอย่างแปลกใจ

'ก็ยัยพิ้งค์น่ะสิ นี่ลูกสาวก็พึ่งกลับมาถึงบ้าน แล้วลูกชายของแม่จะกลับบ้านมั้ย หรือว่าจะไปนอนที่เพนต์เฮาส์' พลอยดาวพูดและส่งสายตาให้กับภูพิงค์ที่นั่งยิ้มให้เธออยู่

"ผมว่าผมไปนอนเพนต์เฮาส์ดีกว่า พรุ่งนี้มีเรียนด้วย แล้วก็ไม่อยากเป็นจำเลยของใครด้วย" ภีมพูดอย่างรู้ทัน ว่าเรื่องที่เขาพาพีชไปส่งบ้านจะต้องถูกแม่และคู่แฝดซักถามแน่

'โธ่~ ใครจะไปว่าอะไรลูกชายของแม่ โอเค ๆ ยังไงก็กลับมานอนบ้านบ้างนะลูก แม่กับพ่อคิดถึง น้อง ๆ ก็คิดถึง' พลอยดาวยังพูดกับลูกชายคนโตที่เธอยอมให้แยกออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียวอย่างใจเย็น

"ได้ครับแม่ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ ผมใกล้ถึงเพนต์เฮาส์แล้ว" พูดจบภีมก็ตัดสายจากคนเป็นแม่ เพื่อนำรถเข้าจอดในที่จอด VIP ที่มีคนดูแลรถราคาแพงของเขาอย่างดี

"ฝากดูแลรถด้วยนะครับ" ภีมพูดกับ รปภ ก่อนจะเดินเข้าลิฟต์ไป เพื่อขึ้นไปที่ชั้น 20 ที่เป็นห้องของเขา

เพนต์เฮาส์ขนาดใหญ่ เหมาะสำหรับคนโสดอย่างผมที่สุด ส่วนใหญ่ผมจะอยู่ที่นี่มากกว่าที่บ้านเพราะมันสะดวกสบายกว่า สงบมากกว่าที่บ้านมาก ที่นี่ผมซื้อไว้ด้วยน้ำพักน้ำแรงของผมที่ได้มาจากการแข่งรถตั้งแต่ปี 1 ด้วยราคาเกือบ 100 ล้าน เพนต์เฮาส์กินเนื้อที่ตลอดทั้งชั้น 20 ซึ่งเป็นชั้นบนสุด มีห้องนอนใหญ่ ห้องแต่งตัว ห้องนั่งเล่น ห้องบันเทิงครบชุด แถมยังมีสระว่ายน้ำอีกด้วย ที่นี่เหมือนเป็นเซฟเฮาส์สำหรับผม เพราะระบบความปลอดภัยที่มีเพียงผมเท่านั้นที่เปิดห้องนี้ได้ และห้องนี้ก็ไม่เคยมีใครมาเลยสักคน แม้แต่แม่พลอยดาวและภูพิงค์ ที่ชอบจัดการทุกอย่างในชีวิตของผม ใช่ แม่และพิ้งค์ชอบเจ้ากี้เจ้าการทุกอย่าง เรื่องในวันนี้ก็เช่นกัน ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเป็นแผนของทั้งสองคนที่อยากให้ผมใกล้ชิดน้องพีช อยากให้ใกล้ชิดก็จัดให้ เรื่องแค่นี้สบายมาก...

--------

เอาดี ๆ แม่สั่ง

หรือใจสั่งมา