ตอนที่ 2 น้องสาว

สวัสดีครับผมชื่อภีม เป็นลูกชายคนโตของพ่อภูกับแม่พลอยดาว อายุ 22 ปี กำลังเรียนปี 4 ในมหาวิทยาลัยชื่อดัง คณะบริหารธุรกิจ ผมมีคู่แฝดคือภูพิงค์ คนที่มาทิ้งน้องพีชไว้ให้ผมดูแล และผมยังมีน้องชายฝาแฝดอีกสองคนคือภัทรกับภาม โดยทั้งคู่ยังเรียนอยู่ชั้น ม.6 ส่วนคนที่ผมให้นั่งรออยู่ในห้องทำงาน เธอชื่อน้องพีช ลูกสาวของมี๊พั้นซ์ เพื่อนสนิทของแม่ เธอเป็นคนที่แม่ผมอยากได้มาเป็นลูกสะใภ้มาก มากถึงขนาดพูดจาหมั้นหมายผมไว้ตั้งแต่น้องพีชยังไม่เกิดด้วยซ้ำไป นี่ไง เหตุผลที่ผมไม่ควงใครเลย เพราะไม่ว่าใครก็ไม่ถูกใจแม่เหมือนน้องพีชคนนี้

ปัง!!!

พีชสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงปิดประตูดังลั่น เมื่อหันสายตาจากสนามมาก็เห็นสายตาดุดันของเจ้าของสนามมองมาเหมือนไม่พอใจ

"ดูอะไร" ภีมถามขึ้นเสียงเข้ม

"ดูรถค่ะ พ่อภูสั่งเข้ามาใหม่มีแต่สวย ๆ ทั้งนั้นเลย" พีชตอบกลับทันทีและเดินไปเปิดตู้เย็นเล็กเพื่อหยิบน้ำแร่มาส่งให้ชายหนุ่ม

"ขอบใจ จะกลับบ้านเลยมั้ย พี่จะไปส่ง" ภีมรับน้ำมาเปิดดื่มและถามกลับอย่างสบาย ๆ

"เอ่อ คือ... พีชอยากไปกินชาบูที่ห้างค่ะ พี่ภีมพาพีชไปกินชาบูที่ห้างได้มั้ยคะ" พีชตอบออกมาเสียงตะกุกตะกัก เมื่อเห็นสีหน้าเรียบนิ่งของภีม เธอก็รีบพูดต่อ

"แต่ถ้าพี่ภีมไม่ว่าง ก็แค่ส่งพีชที่ห้าง..."

"ไปสิ จะไปก็เดินไปที่รถได้เลย" พีชพูดยังไม่จบ ภีมก็พูดแทรกขึ้นมาและเดินนำออกไปจากห้องทำงานเพื่อไปที่รถสปอร์ตคันหรู

"ค่ะ" พีชได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มหวานและรีบหยิบกระเป๋า เดินตามคนที่ขายาวกว่าเธอไปที่รถ

บนรถ...

ภีมขับรถสปอร์ตที่บริษัทของพ่อเขานำเข้าไปอย่างสบาย ๆ เพราะถ้าไม่ใช่ในสนามเขาก็ไม่ขับรถเร็วเกินความจำเป็น อีกอย่าง เขารู้ว่าหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กลัวการที่เขาขับรถเร็ว ๆ ด้วย

"รถคันนี้พึ่งนำเข้ามาใช่มั้ยคะ พีชเห็นในนิตยสารเมื่อกี้" พีชมองไปรอบ ๆ รถคันที่ภีมขับ

"ใช่ คันนี้พึ่งเข้ามาอาทิตย์ที่แล้ว ทำไม อยากได้เหรอ" ภีมหันกลับไปถามยิ้ม ๆ แต่เขารู้ว่าเธอไม่ต้องการ เพราะเห่อรถคันแรกที่ตะวัน พ่อของเธอซื้อให้ เป็นรถมินิคูเปอร์สีชมพู

"ไม่อยากได้ค่ะ พีชมีรถของพีชแล้ว ป๊าซื้อให้" พีชยิ้มสดใสเมื่อคิดถึงรถคันเล็กของเธอ ที่ตอนนี้เธอก็ยังขับไม่คล่อง

"พี่ก็ว่ารถคันนั้นเหมาะกับพีชแล้ว วันหลังเอามาหัดขับที่สนามได้นะ ช่วงค่ำ ๆ ไม่มีการแข่งแล้ว" ภีมบอกอย่างใจดีกับคนที่เขาเห็นมาตั้งแต่แรกเกิด

"คริคริ พีชก็เห็นด้วยค่ะ" พีชยิ้มสดใสมากกว่าเดิม ที่อีกคนชอบรถของเธอ

ทั้งสองคุยเล่นกันไปมา เพราะพีชติดภูพิงค์กับภีมมาก เพราะถูกเลี้ยงมาให้สนิทสนมกันตั้งแต่เด็ก ๆ เธอรักภูพิงค์เหมือนพี่สาวที่ทั้งสวยทั้งเก่ง ส่วนภีม เขาเหมือนพี่ชาย เหมือนฮีโร่เหมือนคนที่ปกป้องเธอมาตลอด

ณ ห้างสรรพสินค้า

ภีมขับรถเข้าจอดในที่จอด VIP ที่ห้างจัดไว้ให้สำหรับจอดรถซุปเปอร์คาร์โดยเฉพาะ คนที่มีรถหรูอย่างภีมก็ยินดีจ่ายเพื่อความปลอดภัยทั้งรถและคน จากนั้นภีมก็ลงจากรถ

"พร้อมยัง ไปกินชาบูกัน" ภีมพยักหน้าชวนให้พีชตามความเคยชิน

"ไปกันค่ะ" พีชยื่นมือไปจับมือหนาและเดินควงกันไปในห้างอย่างมีความสุข

"กินร้านนั้นมั้ยคะ" พีชยกมือขึ้นชี้ไปที่ร้านที่เธอหมายตาไว้ ทำให้มือของภีมถูกยกขึ้นด้วย ทำให้เธอรู้สึกตัวว่ากำลังกุมมือเขาอยู่

"อุ๊ย ขอโทษค่ะ" พีชรีบปล่อยมือออกจากมือภีมและยิ้มแห้ง ๆ ออกมา

"ร้านไหน" ภีมทำเป็นไม่สนใจและมองตามที่พีชชี้ให้ดู

"ร้านนั้นค่ะ" พีชยกมืออีกข้างขึ้นชี้ไปร้านชาบู

"ไปสิ" พูดจบภีมก็เป็นฝ่ายจูงมือพีชเข้าไปในร้านซะเอง โดยพีชได้แต่เดินหน้าแดงก่ำตามไป

"กี่ที่ครับ" พนักงานเดินเข้ามาถามอย่างสุภาพ

"2 ที่ครับ" ภีมตอบพนักงานชายที่ยิ้มให้พีช ก่อนที่เขาจะชักสีหน้าใส่พนักงาน จนพนักงานรีบหลบสายตาและเชิญสองคนไปที่โต๊ะ

"จะกินอะไรก็สั่งได้เลย มื้อนี้พี่เลี้ยงเอง" ภีมให้พีชเข้าไปนั่งข้างในก่อนที่เขาจะตามไปนั่งลงข้าง ๆ แล้วพูดขึ้นอย่างใจดี

"ขอบคุณค่ะ พี่ภีมอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยคะ ร้านนี้เพื่อนของพีชบอกว่าอร่อยมาก แต่พีชยังไม่เคยมาลองเลยค่ะ" พีชยิ้ม เปิดเมนูดูเรื่อย ๆ พร้อมสั่งอาหารกับพนักงาน

"พีชอยากกินอะไรสั่งมาเถอะ พี่กินได้หมดนั่นแหละ" ภีมบอกยิ้ม ๆ พีชจึงสั่งอาหารจำนวนมาก เมื่อครบแล้วพนักงานก็เดินจากไป

"สั่งมาเยอะขนาดนั้น นี่กะจะเลี้ยงคนทั้งหมู่บ้าน หรือกะจะถล่มพี่กันแน่เนี่ย" ภีมที่นั่งฟังอยู่ เมื่อพนักงานเดินจากไปจึงเอ่ยขึ้นอย่างล้อเลียน

"ก็พีชหิวนี่นา ไปรอที่สนามตั้งนาน พีชอยากกินทุกอย่างนี่คะ งั้นเดี๋ยวพีชหารคนละครึ่งกับพี่ภีมก็ได้ค่ะ วันนี้ป๊าให้เงินค่าขนมมานิดหน่อย" พีชพูดพร้อมกับตบมือลงที่กระเป๋าสะพายของเธอ พีชบ่นอุบอิบในตอนแรก แต่ภีมก็ได้ยินเพราะนั่งอยู่ข้าง ๆ เขาจึงยิ้มและพูดออกมาด้วยความเอ็นดู

"งั้นก็กินเยอะ ๆ กินให้หมดนะที่สั่งมา และเพื่อชดเชยที่ให้ไปรอนาน วันนี้พี่เลี้ยงเอง เลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก จะเลี้ยงต่อไปจะเป็นไรไป ว่ามั้ย" ภีมพูดออกไปยิ้ม ๆ เพราะเขากับภูพิงค์เลี้ยงพีชมาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้จริง ๆ ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ โดยหน้าที่ลวกอาหารให้พีชเป็นของภีม เพราะพีชค่อนข้างซุ่มซ่ามพอสมควร เธอโดนน้ำร้อนลวกมือในตอนที่มากินในครั้งก่อน ๆ นั่นจึงทำให้ตะวันกับพั้นซ์ ไม่อนุญาตให้เธอมากินชาบู หากไม่มีภีมหรือภูพิงค์มาด้วย

"อะ กินเยอะ ๆ เดี๋ยวมี๊จะว่าพี่ได้ว่าไม่ดูแลเธอ" ภีมตักหมูลวกและอาหารต่าง ๆ ให้พีชเหมือนที่เคยทำมาตลอด

"ขอบคุณค่ะ" พีชยิ้มรับความเอาใจใส่ของภีม จากนั้นภีมก็ดูแลเอาใจใส่พีชด้วยการตักอาหารให้เธอเรื่อย ๆ

"พอแล้วค่ะพี่ภีม นี่กะจะขุนให้พีชเป็นหมูเลยใช่มั้ยคะเนี่ย ตัวเองก็กินบ้างนะคะ นี่ค่ะ พีชให้" พีชบอกพร้อมกับตักกุ้งในจานของตัวเองให้กับชายหนุ่มบ้าง

"กิน ๆ ไปเถอะ เธอตัวเล็กจะตายไป แล้วพวกนี้ก็อาหารย่อยง่าย แล้วนี่ขอบใจนะที่คืนอาหารที่พี่ตักให้ มาให้พี่" ภีมบอกคนตัวเล็กของเขายิ้ม ๆ และตักเนื้อปลาของชอบของเธอให้อีก

"พี่ภีมอะ งั้นให้พีชตักเองนะคะ รับรองว่าจะระวัง" พีชได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้างอแงและทำท่าจะจับกระบวยไปตักอาหารในหม้อ แต่ทว่า...

"ไม่ต้องเลย เดี๋ยวก็เกิดเรื่องอีกหรอก ว่าแต่มาหาพี่ที่สนามได้โทรบอกป๊ากับมี๊หรือยัง" ภีมดึงกระบวยออกจากมือเรียวและถามถึงพ่อแม่ของเธอ ถ้าสงสัยว่าทำไมผมถึงเรียกอาตะวันกับน้าพั้นซ์ว่าป๊ากับมี๊เหมือนพีช ก็เพราะแม่ผมบอกให้เรียกน่ะสิ แม่บอกว่าเรียกไว้แต่เนิ่น ๆ จะได้ชิน ส่วนน้องชายฝาแฝดของผมก็เรียกอาตะวันกับน้าพั้นซ์ตามปกติ

"บอกแล้วค่ะ พีชไลน์ไปบอกว่าไปที่สนามกับพี่พิ้งค์ และมากินชาบูกับพี่ภีม แล้วพี่ภีมจะพาไปส่งบ้านอย่างปลอดภัย" พีชยิ้มสดใสเมื่อคิดถึงพ่อกับแม่

"ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว ว่าแต่จะกินอะไรอีกมั้ย หรือจะไปซื้ออะไรก่อนกลับบ้านมั้ย" ภีมถามในตอนที่เรียกเก็บเงินแล้ว

"ไม่ค่ะ อิ่มมากกกกก แต่ก็อยากเดินเล่นว่าจะซื้อขนมไปกินตอนอ่านหนังสือ" พีชยิ้มจนตาหยีและบอกกับภีม

"ไหนว่าอิ่ม ยังจะซื้อขนมอีก งั้นก็ไปได้แล้ว" ระหว่างที่ทั้งสองจะเดินออกจากร้าน ก็เดินสวนกับหญิงสาวคนหนึ่ง

"อ้าว พี่ภีมก็มากินร้านนี้เหมือนกันเหรอ" มะนาวถามชายหนุ่มขึ้นอย่างดีใจที่เจอเขาที่นี่

"อืม..." ภีมตอบในลำคอสั้น ๆ

"เสียดายจัง ไปนั่งกินขนมกับมะนาวก่อนมั้ยคะ แล้วนี่มากับใคร" มะนาวถามขึ้นอย่างมีความหวัง แต่ทว่า...

"มากับน้องสาวน่ะ"

"พี่ภีม พีชอยากกลับบ้านแล้วค่ะ เรากลับบ้านกันเถอะ" พีชสอดมือเข้าไปกอดแขนภีมและพูดขึ้นมาอย่างออดอ้อนก่อนที่ทั้งคู่จะเดินไปอย่างไม่สนใจ

--------

หึหึ น้องสาว

อย่าให้ฉันเห็นแกเรียกว่า เมีย นะ

นางร้ายไรท์มีแต่ชื่อผลไม้