ตอนที่ 5 มัดมือชก

13:45 นาฬิกา

หลังจากที่ส้มจี๊ดถ่ายรูปกับน้อง ๆ เสร็จเธอก็ยืนดูน้อง ๆ เดินเข้าไปในหอประชุม เพื่อรอเข้าพิธีในการรับปริญญาบัตรต่อ ทำเอานทีที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ต้องหันมาถามเธอ

"เอาไง จะกลับบ้านเลยหรือจะไปไหนต่อมั้ย"

"กลับบ้านสิ นี่ฉันเจ็บขาไปหมดแล้ว" พูดจบส้มจี๊ดก็เดินกะเผลก ๆ มานั่งลงที่เก้าอี้และทำหน้าเหยเกต่างจากอารมณ์เมื่อกี้อย่างลิบลับ

ส่วนนทีก็มองข้อเท้าเล็ก ๆ ของส้มจี๊ด ก่อนที่จะนั่งยอง ๆ แล้วยกขาเรียวของเธอขึ้นพาดหน้าขา จนส้มจี๊ดตกใจและรีบจับกระโปรงเอาไว้อย่างไว

"จะทำอะไร" ส้มจี๊ดถามด้วยสีหน้าท่าทางตื่นตกใจ เพราะผู้คนรอบ ๆ ต่างพากันหันมามองเธอกับนทีแล้วยิ้ม กับภาพที่นทีนั่งยอง ๆ แล้วยกขาของเธอขึ้นมาพาดไว้แล้วมองสำรวจดูที่ข้อเท้า

"ทายา..." นทีตอบสั้น ๆ ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงมาเช็ดรอบ ๆ ข้อเท้า จากนั้นก็หยิบตลับยาเล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อแจ็กเกต

นั่นมันยาของเธอหนิ ส้มจี๊ดคิดในใจแล้วมองผู้ชายคนหนึ่งที่ก้มหน้าก้มตาทายาให้เธออย่างเอาใจใส่ 'นี่ถ้ามีเมียก็คงจะได้ตำแหน่งผัวดีเด่นด้วยนะ' ส้มจี๊ดหน้าแดงขึ้นมาทันทีที่คิดถึงคำพูดของนที

"เสร็จแล้ว แล้วทำไมหน้าแดงจัง ร้อนเหรอ" นทีค่อย ๆ วางเท้าของส้มจี๊ดลงพื้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบสายตาของหญิงสาวที่มองมาแล้วก็ชะงักไป ก่อนจะถามขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าแดงระเรื่อ

"ใช่ ๆ แถวนี้ร้อนจัง กลับกันเถอะ" ส้มจี๊ดแกล้งเอามือพัดไปมา แล้วชวนนทีกลับบ้าน

นทีลุกขึ้นยืนแล้วยื่นแขนให้ส้มจี๊ดเกาะ เหมือนที่เขาทำมาทั้งวัน ส่วนมือหนาอีกข้างก็ถือรองเท้าส้นสูงของเธอ ก่อนที่ทั้งสองจะเดินไปที่รถด้วยกัน โดยมีสายตาของหลาย ๆ คนมองมาด้วยความอิจฉา

"แก ฉันอยากได้แบบนี้ โอ๊ย !! ผู้ชายอะไรโคตรอบอุ่น พ่อไมโครโวฟของฉัน" เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นมาลอย ๆ

"ใช่แก แบบนี้แหละสามีในฝันของฉันเลย" ส่วนอีกคนก็พูดเสริมพร้อมกับทำหน้าเพ้อฝัน

"ผู้หญิงก็น่ารักนะ นี่แหละตัวเล็กสเปคฉันเลย" เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นในเชิงเอ็นดูส้มจี๊ด

"เหอะ เขาคงสนใจนายหรอกนะ สายตาของเธอมีไว้มองผู้ชายคนนั้นคนเดียว ห่างกันนิดเดียวก็มองหากันแล้ว ฉันเห็น"

"พอ ๆ เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว ผู้ชายเขาก็ไม่สนใจเธอเหมือนกันแหละ สายตานี่มองแต่ผู้หญิงคนนั้นคนเดียว"

50 นาทีผ่านไป...

บ้านนที

หลังจากออกมาจากมหาวิทยาลัย นทีก็ขับรถตรงกลับมาที่บ้านเลย เพราะเขาโทรหาแม่ของเขาแล้ว แม่บอกว่าทำอาหารไว้รอเยอะแยะ ไม่ต้องแวะไปกินที่ไหนให้เสียเงินเสียทอง อีกอย่างเขาก็เห็นว่าส้มจี๊ดคงเพลียจากการเดินหลายชั่วโมงแล้ว

"หลับสบายเลยนะแม่คุณ ตื่น ๆ ส้มจี๊ดตื่นได้แล้ว ถึงบ้านแล้ว" นทีมองคนที่นอนอย่างสบายอยู่ข้าง ๆ เขาก็บ่นเบา ๆ แล้วเรียกส้มจี๊ดไปด้วย

"เอ๊ะ ฉันหลับเหรอ" ส้มจี๊ดตื่นจากการเรียกก็ทำหน้างัวเงีย

"ก็ใช่น่ะสิ มา เข้าบ้านเถอะ เดี๋ยวพี่ช่วยพยุง" นทีเดินลงไปเปิดประตูรถอีกฝั่ง และพยุงส้มจี๊ดลงจากรถอย่างเอาใจใส่ ก็นะ วันนี้เขาเป็นเบ๊นี่นา

"อ้าวมากันแล้วเหรอ มา มา แม่เตรียมน้ำกระเจี๊ยบเย็น ๆ ไว้ให้ ดื่มหน่อยจะได้สดชื่น" ขวัญตาทักขึ้นเมื่อนทีพยุงส้มจี๊ดเข้าไปในบ้าน

"ขอบคุณค่ะแม่" ส้มจี๊ดกล่าวขอบคุณแล้วยกน้ำกระเจี๊ยบขึ้นดื่ม

"จะไปอาบน้ำอาบท่าก่อนกินข้าว หรือจะกินข้าวเลย แม่เตรียมไว้ให้หมดแล้ว" ขวัญตาถามอย่างเอาใจใส่หญิงสาวที่เธอเอ็นดู

"กินก่อนเลยได้มั้ยคะแม่ ตอนนี้หิ๊วหิว แฮะ ๆ" ส้มจี๊ดยกมือขึ้นลูบท้องตัวเองเบา ๆ แล้วยิ้มประจบขวัญตา

"ได้สิลูก งั้นไปรอที่โต๊ะเลย" ขวัญตาพูดจบก็เดินไปยกกับข้าว

"โอ้โห น่ากินมากเลยค่ะ วันนี้ส้มจี๊ดจะกินข้าวสองจานเลย สะสมไว้เยอะ ๆ เพราะพรุ่งนี้ส้มจี๊ดก็กลับเชียงรายแล้วค่ะ" ส้มจี๊ดร้องออกมาเมื่อเห็นอาหารหลายอย่างบนโต๊ะและทำหน้าหงอยเมื่อจะต้องกลับบ้าน

"อ้าว แล้วจะกลับยังไงล่ะลูก ขายังไม่หายดีเลยไม่ใช่เหรอ" ชนะที่เดินมานั่งทานข้าวด้วยถามขึ้น

"ใช่ ๆ พักอยู่กับแม่ก่อนดีกว่า รอให้ขาหายดี ค่อยกลับนะลูกนะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ส้มจี๊ดว่าจะนั่งเครื่องบินไป แล้วโทรให้ที่บ้านมารับที่สนามบิน ส้มจี๊ดรบกวนพ่อกับแม่มาหลายวันแล้ว อีกอย่างพ่อกับแม่ส้มจี๊ดก็ถามหาแล้วค่ะ ถ้าไม่กลับ สงสัยพ่อลงมารับเองแน่ ๆ" เมื่อวันก่อนพ่อแม่โทรมาถามวันกลับ จะได้ไปรอรับที่สนามบิน เธอบอกไปแล้วว่าจะกลับพรุ่งนี้

"ได้ไงลูก เดินทางคนเดียวแบบนี้อันตรายจะตาย" ชนะพูดขึ้นและมองหน้าขวัญตา ขวัญตาก็รับไม้ต่อทันที

"ใช่ลูก เดินทางคนเดียวอันตรายจะตาย งั้นเอาแบบนี้ ให้ตาทีขับรถไปส่งหนูที่เชียงรายก็แล้วกันนะ" ขวัญตาสรุปแบบมัดมือชกทั้งสองคน

"แม่ !!!" นทีร้องขึ้นมาอย่างตกใจที่ได้รับภาระหน้าที่แบบไม่ทันได้ตั้งตัว

"แม่ ผมต้องทำงานนะครับ จะขับรถไปส่งส้มจี๊ดได้ไง ไปส่งที่สนามบินก็พอแล้วมั้งครับ"

"ใช่ค่ะแม่ ให้นาย เอ้ย !! ให้พี่ทีไปส่งที่สนามบินก็พอค่ะ" ส้มจี๊ดเอ่ยสนับสนุนนทีทันที ทั้งที่ภายในใจก็หมั่นไส้มากที่เขารีบปฏิเสธแบบนั้น จนเผลอเรียกนทีว่า 'นาย' ก่อนจะเปลี่ยนเมื่อเห็นสายตาของขวัญตากับชนะ

"ไม่ได้ลูกไม่ได้ ให้ตาทีไปส่งน่ะดีแล้ว" ขวัญตาบอกกับส้มจี๊ดอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเอ่ยกับลูกชายเสียงเข้มว่า

"ตาที แม่ขอสั่งให้เราไปส่งน้องที่เชียงราย ไหนว่าเป็นเพื่อนกัน เพื่อนเดินทางลำบาก ลูกก็ไปส่งเพื่อนก็ถูกแล้วนี่ งานน่ะให้คนอื่นช่วยทำบ้างก็ได้" พูดจบขวัญตาก็รีบยกสถานะเพื่อนขึ้นมาอ้างอีก

"แต่ผม..."

"เอาแบบที่แม่เขาบอกนั่นแหละตาที ไปแค่ 3-4 วันจะอะไรกันนักกันหนา งานน่ะมีคนทำให้เยอะแยะ" ชนะพูดแทรกขึ้นในตอนที่นทีจะแย้ง นั่นจึงทำให้เขาเงียบลง

"ก็ได้ครับ งั้นเดี๋ยวผมจะลองโทรลางานกับเจ้านายก่อนนะครับ ช่วงนี้เจ้านายผมยิ่งแพ้ท้องแทนเมียซะด้วยสิ จะมาคุมงานเองได้หรือเปล่าก็ไม่รู้" พูดจบนทีก็ลุกเดินออกไปโทรศัพท์หาตะวันทันที

(ตะวัน)

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง~

"ว่าไงไอ้ที" ตะวันที่นั่งอยู่ที่โซฟาก็ถามขึ้นเมื่อเขากดรับสายจากลูกน้องคนสนิท จากนั้นก็กวักมือเรียกภรรยาให้มานั่งข้าง ๆ เพราะถ้าได้กลิ่นเมียจะทำให้เขาหายเวียนหัวได้อย่างแปลกประหลาด

"พั้นซ์ มานั่งนี่ให้เฮียกอดหน่อยครับ ไม่งั้นเฮียจะอ้วก" นทีได้ยินเสียงของเจ้านายอ้อนเมียก็อมยิ้ม ก่อนจะถามออกไปด้วยน้ำเสียงเย้าแหย่

'ไหวป่ะนาย นี่ใช่มั้ยที่เขาเรียกคนกลัวเมีย เอ้ย !!ไม่ใช่ ๆ คนรักเมีย'

"ไอ้นี่ อยู่ใกล้ ๆ เดี๋ยวโดนเตะ ว่าแต่มีอะไรที่โทรมานี่" ตะวันตอบกลับนทีไป เขาไม่ยอมรับว่ากลัวเมีย แต่เขารักเมียและเกรงใจเมียต่างหากล่ะ

'ผมจะโทรมาลางานสัก 3-4 วัน ว่าจะไปส่งส้มจี๊ดที่เชียงรายสักหน่อยครับ' นทีเข้าเรื่องทันที

"เอ๊ะ ๆ อะไรยังไง มีการจะไปส่งกันด้วย แถมเรียกกันสนิทสนมเชียวนะ กูตกข่าวอะไรมั้ยวะ" ตะวันถามนทีด้วยน้ำเสียงหยอกล้อกลับ

'ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละครับ แม่กับพ่อผมน่ะสิ บังคับให้ผมไปส่งเธอที่บ้าน เพราะเห็นว่าเธอขาแพลง เดินทางคนเดียวจะลำบาก' นทีรู้ว่าโดนเอาคืนก็พยายามทำเสียงจริงจัง

"อ๋ออออ ถึงกับพาไปเปิดตัวกับพ่อแม่ด้วย นี่มันไม่ธรรมดาซะแล้ว" ตะวันยังแซวไม่เลิก

'โธ่นาย ก็บอกว่ามันไม่ใช่ ๆ ก็เธออยู่คนเดียวไม่ได้จะให้ผมทิ้งไว้ที่โรงแรมคนเดียวก็ไม่ใช่ป่ะ เลยพาไปฝากไว้ที่บ้านก็แค่นั้น ว่าแต่เรื่องที่ผมโทรมาล่ะ' นทีร้องบอกมาตามสาย ก่อนจะรีบเข้าเรื่องทันที

"เออ ๆ ไปเถอะจะไปกี่วันก็ไป คุณส้มจี๊ดเจ็บตัวเพราะช่วยทำให้เมียกู เข้าใจกู ไม่งั้นวันนั้นเมียกูเอากูตายแน่ มึงก็ดูแลเธอให้ดีแทนกูกับเมียก็แล้วกัน" ตะวันบอกในตอนที่มองหน้าพั้นซ์ที่นอนซบอยู่ที่อกแกร่งของเขา

'ขอบคุณครับนาย งานที่ผับ ผมจะโทรมาเช็กกับไอ้ไอซ์บ่อย ๆ จะไม่ทำให้เสียการเสียงานแน่ครับ' นทีบอกกับตะวัน

"ไอ้ที กูบอกมึงหลายครั้งแล้วนะว่ากูยกหน้าที่บริหารให้มึงแล้ว มึงก็จัดการได้เต็มที่เลย กูเห็นมึงเป็นเหมือนน้องนะ เราเคยล้มลุกคลุกคลานกันมาตั้งเท่าไหร่ กูยังจำได้ดี ว่าง ๆ กูจะทำเรื่องโอนหุ้นให้ถูกต้อง แล้วคราวหน้าคราวหลังไม่ต้องโทรมาลางานแบบนี้อีกนะ เสียเวลากูสวีทกับเมีย แค่นี้นะ" พูดจบตะวันก็ตัดสายและหันไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับพั้นซ์ต่ออย่างมีความสุข