ตอนที่ 3 นับแกะ

17:40 นาฬิกา

"กินเยอะ ๆ นะลูก นี่แม่ทำเองทุกอย่างเลยนะ นี่ของโปรดตาทีทั้งนั้นเลย" ขวัญตาบอกกับส้มจี๊ดในตอนที่นั่งกินข้าวเย็นด้วยกัน

"ขอบคุณค่ะแม่ แต่ไม่ต้องทำเยอะขนาดนี้ก็ได้ค่ะ" ส้มจี๊ดมองอาหารที่มีอยู่เต็มโต๊ะก็ได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ออกมา

"ฮ่า ๆ กินไปเถอะหนูไม่ต้องเกรงใจ แม่เขาดีใจน่ะ ที่มีคนมากินข้าวด้วย ปกติกินกับพ่อแค่สองคน" ชนะหัวเราะและบอกส้มจี๊ดออกไป

"อ้าว... แล้วนาย เฮ้ย พี่ทีไม่ค่อยได้มาทานข้าวด้วยเหรอคะ" ส้มจี๊ดรีบเปลี่ยนสรรพนามที่เรียกนทีอย่างไว ก่อนจะถามออกไป

"รายนั้นน่ะทำงานหนัก นอนดึกตื่นสาย เย็นก็ต้องรีบไปทำงานอีก จะได้กินข้าวด้วยก็เป็นมื้อเที่ยง ก็นะ เขาทำงานเพื่อครอบครัว" ขวัญตาพูดถึงลูกชายแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจในตัวเขา

"งั้นหนูจะกินให้หมดเลยดีมั้ยคะ" ส้มจี๊ดถือช้อนส้อมมาแล้วพูดขึ้นเพื่อสร้างบรรยากาศให้ดีขึ้น

"ดีลูก งั้นลุยเลย" ขวัญตายิ้มดีใจที่เหมือนได้ลูกสาวเพิ่ม

หลังจากทานข้าวเสร็จ ขวัญตาก็พยุงส้มจี๊ดกลับมาที่ห้องอย่างใจดี

"ขอบคุณนะคะแม่ เดี๋ยวส้มจี๊ดอาบน้ำแล้วจะนอนเลย ไม่ต้องห่วงนะคะ" ส้มจี๊ดยกมือไหว้และบอกเพื่อให้ขวัญตาสบายใจ

"จ้ะ งั้นแม่ไปนะ มีอะไรก็เรียกได้ หรือโทรไปก็ได้ แม่ให้เบอร์ไว้แล้ว" พูดจบขวัญตาก็เดินออกไปจากห้อง

เมื่ออยู่คนเดียวส้มจี๊ดก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างทุลักทุเล ดีที่พ่อชนะเอาเก้าอี้มาให้นั่งอาบน้ำได้ และยังไปหาไม้เท้ามาให้อีกด้วย

เธอได้แต่นอนมองดูเพดานห้องแล้วรู้สึกกลัวขึ้นมา เพราะบ้านนี้เงียบมาก เงียบจนน่ากลัว และในความเงียบก็มีเสียงแปลก ๆ คนกลัวผีขึ้นสมองอย่างส้มจี๊ดก็กลัวขึ้นมาทันที

"มันจะร้องอะไรนักหนานะไอ้นกบ้า" ส้มจี๊ดยกมือปิดหู แต่ก็ไม่ช่วยอะไร

"ทำไงดี ทำไงดี ส้มจี๊ด คิดสิคิด" ส้มจี๊ดพูดกับตัวเอง จะให้ไปรบกวนแม่ขวัญตาก็ไม่ใช่เรื่อง แค่นี้ก็รบกวนเยอะแล้ว

"ทำไงดี อ้อ... คิดออกแล้ว" พูดจบเธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาใครอีกคนที่เธอบันทึกชื่อไว้ว่า... 'นที'

"นายอยู่ไหน จะกลับบ้านกี่โมง รีบกลับมาเร็ว ๆ เลยนะ" ส้มจี๊ดถามทันทีที่นทีกดรับสาย

ทางด้านนทีที่จ้องมองโทรศัพท์อย่างงง ๆ และยิ่งงงไปใหญ่เมื่อได้ยินเสียงที่ส่งมาตามสาย ถามยังกับเป็นเมีย อยู่ที่ไหน จะกลับบ้านกี่โมง รีบกลับมานะ นทีคิดในใจ แต่ก็เอ่ยตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงปกติ

'ก็อยู่ที่ผับสิ คงกลับ ตี 3 อย่างที่บอกไง แล้วคงกลับเร็ว ๆ ไม่ได้ ตอนนี้แค่ 4 ทุ่มเอง แล้วมีอะไรถึงโทรมา' นทีตอบกลับอย่างใจเย็น

"ก็... ก็ฉันนอนไม่หลับอะ ฉันกลัวผี" ส้มจี๊ดบอกด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ

'กลัวอะไรไม่เข้าท่า ผีเผอที่ไหนไม่มีหรอก มันก็แค่เรื่องหลอกเด็ก'

"มีสิ เรื่องแบบนี้ไม่เชื่อแต่ห้ามลบหลู่นะ ไม่งั้นผีจะมาหักคอนายแน่ ๆ แล้วอย่าว่าฉันไม่เตือน" ส้มจี๊ดรีบบอกนทีออกไปเพราะหวังดี

'หึ พี่ว่าเธอควรกลัวผีเดียวนะ มันมีผีอย่างหนึ่งที่ผู้หญิงเขากลัวกันมากเลยนะ' นทีหัวเราะออกมาเสียงดังก่อนจะพูดถึงเรื่องผี

"ผีอะไร..." ส้มจี๊ดถามอย่างสงสัย มีการแยกด้วยเหรอว่าผู้หญิงควรกลัวผีอะไร ผู้ชายกลัวผีอะไร ก็เธอน่ะกลัวทุกผีนั่นแหละ

'ก็ ผีไม่มัวยังไงล่ะ ที่ผู้หญิงกลัวกันมาก' นทีตอบกลับมาเสียงเบา ๆ

"ผีอะไร ไม่เห็นเคยได้ยินชื่อเลย" ส้มจี๊ดถามกลับอย่างสงสัย

'ผีไม่มัว ก็ผัวไม่มียังไงล่ะ ฮ่า ๆ' นทีตอบแล้วหัวเราะเสียงดัง

"ไอ้บ้า...." ทันทีที่นทีพูดจบ ส้มจี๊ดตวาดกลับทันที

'เอาล่ะ นอนได้แล้ว พี่จะทำงาน พี่วางนะ' นทีบอกออกไปเพราะเขาทำงานอยู่จริง ๆ

"ไม่เอานะ ไม่ให้วาง คุยไปทำงานไปก็ได้หนิ นะ นะ ส้มจี๊ดหลับก่อนพี่นทีค่อยวางนะคะ" ส้มจี๊ดเปลี่ยนเป็นออดอ้อนทันทีที่นทีบอกจะวางสาย ทำเอานทีที่ได้ยินถึงกับอมยิ้มกับการอ้อนของหญิงสาว

'ก็ได้ ๆ แล้วจะไม่พักผ่อนเหรอ พรุ่งนี้ไปงานรับปริญญากี่โมง' นทีชวนคุยเมื่อเห็นอีกคนไม่ยอมวางสาย

"เห็นน้องบอกว่ารับรอบบ่าย ประมาณบ่ายสอง เราไปสักเที่ยง ๆ ก็ได้ ถ่ายรูปเสร็จก็กลับเลย นายจะได้กลับมาทำงาน"

'โอเค งั้นพรุ่งนี้เที่ยงจะไปรับ จะยอมเป็นเบ๊ให้ 1 วันเลย ตามสัญญา'

"แล้วนายจะไหวเหรอ กว่าจะเลิกงาน กว่าจะได้นอนก็เกือบเช้า แล้วยังจะขับรถพาฉันไปงานอีก" ส้มจี๊ดถามออกไปด้วยความเป็นห่วง

'สบายมาก วันนี้กลับเร็วก็ได้ นี่เดี๋ยวตรวจงานอีกหน่อยก็กลับแล้ว' นทีที่นั่งตรวจงานไปด้วยโทรคุยไปด้วยบอกออกไป

"อ้าว... ไหนว่าจะกลับ ตี 3 ไง แล้วไม่เสียงานเหรอ"

'เอาไง จะให้ทำงานหรือจะให้ไปเป็นเพื่อนพรุ่งนี้'

"ก็ต้องให้ไปเป็นเบ๊สิ ใครสัญญาไว้แล้วไม่ทำตามเขาเรียกคนไม่จริง นายอยากเป็นคนแบบนั้นเหรอ"

(นที)

"พูดซะขนาดนี้ใครจะไม่ไป ว่าแต่ตอนนี้นับแกะให้ฟังหน่อยสิ" นทีรู้ว่าถ้าขืนคุยต่อแบบนี้เขาก็จะไม่ได้ทำงาน อีกคนก็จะไม่ได้พักผ่อนแน่ จึงเปลี่ยนเรื่อง

'นับทำไมอะ' ส้มจี๊ดถามอย่างสงสัย (อีกแล้ว)

"นับไปเถอะ ไม่ต้องถาม เริ่ม... แกะตัวที่ 1" นทีเริ่มนับให้

'แกะตัวที่ 2 แกะตัวที่ 3 แกะตัวที่ 4........' นทีฟังเสียงนับแกะไปไม่นาน เสียงก็เงียบลง เขาจึงคลี่ยิ้มออกมาแล้วนั่งทำงานต่อไป

"สงสัยหลับไปแล้วสินะ คุณหนูส้มจี๊ดจอมป่วน" นทีคิดถึงตอนหัวค่ำที่เขาโทรไปหาตะวันเพื่อจะขอลางานพา ส้มจี๊ดไปงานรับปริญญา

ก่อนหน้านั้น...

19:20 นาฬิกา

นทีต่อสายไปหาตะวันที่วันนี้ก็ไม่ยอมมาทำงานอีกตามเคย โดยโทรมาสั่งเขาตั้งแต่กลางวันแล้วว่าให้บริหารผับแทนไปเลย เพราะตะวันแพ้ท้องแทนเมีย ตอนแรกเขาหัวเราะตัวงอเพราะทั้งสงสารและสมน้ำหน้าเจ้านาย

แต่พอรู้ว่าจะต้องทำงานทุกอย่างแทนเท่านั้นแหละ เหนื่อยเลย แต่ก็คุ้มกับหุ้นที่ตะวันจะโอนมาให้เพื่อตอบแทนที่เคยล้มลุกคลุกคลานมาด้วยกัน แต่ถึงยังไงตะวันก็ถือหุ้นเยอะกว่าอยู่ดี โดยบอกว่าถ้าพร้อมก็เอาเงินมาซื้อส่วนที่เหลือได้เลย จะขายให้ถูก ๆ ตะวันจะได้ไปบริหารกิจการโรงแรมแทน

"นายครับ พรุ่งนี้ผมขอลางานหนึ่งวันนะครับ จะพาคุณส้มจี๊ดไปงานรับปริญญาของรุ่นน้องเธอ" นทีพูดออกไปทันทีที่มีการกดรับสาย

'เอ่อ... พี่นที นี่พั้นซ์เองนะคะ พอดีตอนนี้เฮียอาเจียนไม่หยุดเลยค่ะ ตอนนี้อยู่ในห้องน้ำโน่น' เสียงที่ตอบกลับมาเป็นเสียงของพั้นซ์

"อ้าว เหรอครับ นี่ยังไม่หายแพ้ท้องเหรอครับ งั้นผมฝากบอกนายด้วยก็แล้วกันนะครับ ว่าคืนนี้ผมขอกลับเร็วหน่อยกับพรุ่งนี้อาจจะเข้าช้าหน่อย งานที่ผับจะให้ไอซ์ดูแลแทนนะครับ"

'ได้ค่ะ เดี๋ยวพั้นซ์บอกให้ แต่พั้นซ์ว่าพี่นทีบริหารไปเลยก็ได้นะคะ ไม่ต้องโทรมาลางานแบบนี้ก็ได้ ไหน ๆ เฮียก็ยกให้พี่นทีบริหารไปแล้ว เฮียคงไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ' พั้นซ์รับคำจะไปบอกตะวันให้ แต่ก็บอกนทีกลับมาเหมือนกัน เผื่อว่าเขาจะลืมว่าตะวันมอบอำนาจบริหารให้แล้ว

"อ่อ ใช่ แต่ยังไงก็บอกนายไว้ดีกว่าครับ ขอบคุณนะครับคุณพั้นซ์" พูดจบนทีก็กลับมานั่งทำงานต่ออย่างสบายใจ

02:00 นาฬิกา

นทีทำงานจนถึง ตี 2 ทั้งที่ ๆ บอกว่าจะกลับเร็ว เมื่อผับปิด เขาที่ปกติจะต้องดูความเรียบร้อยอีกสักพักใหญ่ ๆ แต่วันนี้เขาหยิบกุญแจรถมาถือไว้ แล้วเรียกไอซ์มาสั่งงาน

"ไอซ์ ฝากทางนี้ด้วยนะ วันนี้พี่จะกลับก่อน แล้วพรุ่งนี้อาจจะเข้ามาช้านิดหนึ่งนะ"

"ได้ครับพี่ที ไม่มีปัญหา" ไอซ์พยักหน้ารับ เพราะเหลือแค่งานเก็บกวาดและเคลียร์พื้นที่ให้พร้อมสำหรับเปิดผับพรุ่งนี้เท่านั้น

"ว่าแต่คุณส้มจี๊ดเป็นไงบ้างพี่ เห็นว่าข้อเท้าแพลง อาการเป็นไงบ้างครับ" ไอซ์ถามอย่างเป็นห่วง

"ถามทำไม เป็นหมอเหรอถึงอยากรู้อาการเขาน่ะ" นทีหันกลับมาถามเสียงเข้ม

"เปล๊า ไม่ได้เป็นหมอ แต่เป็นห่วง ฮ่า ๆ" ไอซ์พูดจบก็รีบวิ่งหนีทันที เพราะนทียกเท้าขึ้นมาเตรียมจะเตะเขาอยู่แล้ว

"ไอ้นี่ สงสัยอยากถูกเตะ..." นทีพูดพร้อมกับส่ายหัวก่อนจะรีบเดินไปขึ้นรถคันโปรดของตัวเองเพื่อเดินทางกลับบ้าน...