ตอนที่ 4 เป็นห่วง

สิ้นสุดคำพูดของนที ตะวันก็ถึงกับต้องเลิกคิ้วอย่างสงสัย แต่ก็เลือกที่จะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วเอ่ยถามนทีกลับเช่นกัน

"แปลกยังไงวะ" ตะวันเอ่ยถามลูกน้องตัวเองโดยไม่มองหน้า สายตาคมของเขายังจ้องมองอยู่ที่โต๊ะของแขกโต๊ะหนึ่งอยู่อย่างไม่วางตา

"ก็ไอ้ผู้ชายคนนั้นน่ะสิครับ มองคุณพั้นซ์ไม่วางตาเลย" นทีเล่าให้ผู้เป็นนายฟังด้วยสีหน้าท่าทางจริงจัง ปกติเขาจะชอบสังเกตลูกค้าแต่ละรายอยู่แล้ว นี่ยิ่งเป็นลูกค้าชาวต่างชาติที่มากับพั้นซ์อีกเขายิ่งอดไม่ได้ที่จะนั่งสังเกตอย่างสงสัยใคร่รู้

"ไม่มีอะไรหรอกมั้ง คนเขาคุยเรื่องงานเรื่องธุรกิจกันเขาก็ต้องมอง ต้องยิ้มให้กันเป็นธรรมดา" ปากหยักเอ่ยพร้อมกับหันใบหน้าหล่อมาจ้องมองที่ลูกน้องคนสนิทของตัวเองด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"ครับๆ ไม่มีอะไร ก็ไม่มี" พูดจบนทีก็หมุนตัวกลับเพื่อจะเดินลงไปดูลูกค้าภายในร้านช่วยคนอื่น ๆ แต่ทว่าในจังหวะนั้น...

"ไอ้ที บอกคนของเราเฝ้าดูอยู่ห่าง ๆ ด้วย" เมื่อคิดไปคิดมาพร้อมกับนึกถึงคำพูดของนที ลูกค้าชาวต่างชาติคนนี้ดูแล้วเขาก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงความปลอดภัยของพั้นซ์เขาจึงได้เอ่ยปากสั่งลูกน้องออกไป

"ครับ" สิ้นสุดคำพูดนทีก็รีบสาวเท้าเดินออกไปจากห้องทำงานของตะวันทันทีพร้อมกับเดินไปสั่งพนักงานคนอื่น ๆ ให้คอยสังเกตการณ์ด้วย

25 นาทีผ่านไป...

ตอนนี้พั้นซ์กับมาร์คนั่งดื่มด้วยกันมาสักพักแล้วและพั้นซ์เองก็เริ่มแสดงอาการออกมาอย่างเห็นได้ชัด ว่าเธอนั้นเมามากแล้ว ใบหน้าสวยแดงก่ำ ดวงตาคู่สวยเริ่มปรือ

"ดึกแล้ว พั้นซ์ขอตัวกลับก่อนนะคะ"

"คุณพั้นซ์ครับ คุณพั้นซ์ ผมว่าคุณพั้นซ์เมามากแล้ว เดี๋ยวผมไปส่งดีกว่านะครับ ขืนคุณพั้นซ์ขับรถกลับเองจะเกิดอุบัติเหตุได้ครับ" เมื่อเห็นสาวสวยที่นั่งอยู่ตรงหน้านั่งเอนไปเอนมา เขาก็รีบเสนอตัวทันที เพื่อจะได้พาเธอขึ้นรถไปด้วยกัน โดยยกเรื่องอุบัติเหตุมาอ้าง พูดเชิงว่าเป็นห่วงเป็นใย แต่ความจริงนั้นกลับไม่ใช่เลย...

"ไหวค่ะ พั้นซ์ อึก" พั้นซ์ยังคงยืนยันว่าเธอจะกลับบ้านด้วยตัวเอง และพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน แต่ในจังหวะนั้นขาเรียวของเธอก็อ่อนแรงเซไปข้างหลัง

พึ่บ !!

โชคดีที่มีมือหนาของใครบางคนมารับเอาไว้ได้ทัน ทำเอาพั้นซ์ที่สติสตังไม่ค่อยเต็มร้อยเท่าไหร่นั้นค่อย ๆ ช้อนใบหน้าสวยหันไปมองคนที่กำลังโอบเอวบางของเธออยู่ ก่อนจะพบกับ...

"พี่ตะ... พี่ตะวัน" เสียงหวานเอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่มเบา ๆ ดวงตาคู่สวยจ้องมองใบหน้าของเขาอย่างไม่ละสายตา

"เดี๋ยวผมไปส่งน้องพั้นซ์เองครับ" ตะวันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ สายตาคมของเขาจ้องมองใบหน้าหล่อของลูกค้าชาวต่างชาติ ซึ่งมาร์คเองก็จ้องมองมาที่ตะวันด้วยสายตาที่ไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่เช่นกัน

"อ่อ ครับ งั้นผมฝากคุณพั้นซ์กลับด้วยนะครับ" เพื่อไม่ให้แผนพัง เขาจึงยอมเสียเหยื่อชั้นดีไปและยอมคลี่ยิ้มออกมาทั้ง ๆ ที่อารมณ์ของเขาตอนนี้เข้าข่ายหัวเสียเลยก็ว่าได้ พูดจบมาร์คก็เดินออกไปจากผับของตะวันทันที

"น้องพั้นซ์ไหวมั้ย จะดื่มอะไรเยอะขนาดนี้เนี่ย" เมื่อชายหนุ่มอีกคนเดินออกไปจนพ้นสายตา ตะวันก็รีบเอ่ยถามอาการของร่างบางทันที

"อื้อออ ไหวค่ะ พั้นซ์ไหว พั้นซ์ไม่ได้เมาสักหน่อย" พั้นซ์เอ่ยตอบร่างหนาอย่างไม่คิดถึงสภาพของตัวเองในตอนนี้เลย ปากบอกไม่เมา แต่ความจริงในตอนนี้แม้กระทั่งเวลาที่เธอพูดเธอยังลืมตาไม่ขึ้นเลยด้วยซ้ำ

"ไม่เมา จะบ้าตาย !!" เมื่อได้ยินคำตอบของสาวสวยรุ่นน้อง ตะวันก็ถึงกับกุมขมับ ขนาดไม่เมายังเละขนาดนี้ถ้าเมาจะขนาดไหน

ตะวันรีบช้อนอุ้มพั้นซ์ขึ้นมาอยู่ในอ้อมอกแกร่ง เพราะถ้าขืนเขาพยุงเธอเดินไปขึ้นรถมีหวังได้กลับบ้านเช้าแน่นอน เมื่อเดินมาถึงรถแล้วตะวันก็จัดการคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธออย่างเอาใจใส่ ก่อนที่ตัวเองจะเดินอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วรีบออกเดินทางไปส่งพั้นซ์ที่บ้านทันที ทำไมเขาถึงรู้จักเส้นทางไปบ้านพั้นซ์น่ะเหรอ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ตะวันมาส่งเธอน่ะสิ

ณ บ้านพั้นซ์

หลังจากที่ขับรถมาสักพัก รถสปอร์ตคันหรูก็แล่นเข้ามาจอดเทียบที่หน้าบ้านหลังใหญ่ ซึ่งทันทีที่รถจอดดวงดาวแม่ของพั้นซ์ก็รีบวิ่งออกมาดูทันทีเช่นกัน

"ยัยพั้นซ์เมาเหรอตะวัน มา ๆ ส่งมาให้ม๊าก็ได้จ๊ะ" ดวงดาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง พร้อมกับยื่นมือเรียวหวังจะพยุงเอาร่างบางของลูกสาวตัวเองเพื่อจะพาเข้าบ้าน

"เดี๋ยวผมอุ้มน้องเข้าไปส่งก็ได้ครับ ม๊าเดินนำเลยครับ" ตะวันเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มพร้อมกับบอกให้ดวงดาวเดินนำทางไปยังห้องนอนของเธออย่างน้อยมันก็จะได้ไม่ดูน่าเกลียดเกินไป เพราะแม่ของเธอยังคงเดินไปด้วย

ตะวันอุ้มพั้นซ์ขึ้นไปส่งถึงเตียง เรียกได้ว่าเป็นเจ้าของผับที่บริการดีทุกอย่าง มีถึงขั้นบริการส่งถึงเตียงเลยก็ว่าได้

"ลูกคนนี้หนิ คอยแค่จะเป็นภาระตะวันตลอดเลย" ดวงดาวบ่นให้ลูกสาวอย่างคาดโทษ เพราะทุกครั้งที่เธอเมา ก็จะเป็นตะวันตลอดที่คอยมาส่งเธอ ไม่ว่าจะดึกดื่นแค่ไหน ถ้าไปเมาที่อื่น สภาพของลูกสาวตัวเองจะเป็นยังไงก็ไม่รู้

"ไม่เป็นไรครับ น้องคงไปฉลองเรื่องที่เซ็นสัญญากับลูกค้าสำเร็จครับ" ตะวันเอ่ยขึ้นอย่างไม่คิดอะไรมาก มันเป็นเรื่องธรรมดามากที่คนฉลองเรื่องงานแล้วจะเมากลับบ้านแบบนี้เพราะเขาเองก็เคยเป็น

"จ้ะ ม๊าขอบใจตะวันมาก ๆ เลยนะจ๊ะ" ดวงดาวเอ่ยขอบใจตะวันด้วยรอยยิ้ม จะว่าไปตะวันก็เป็นผู้ชายที่อบอุ่นดูแลผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนึงได้ดีเลยทีเดียว แน่นอนว่าแม่ของพั้นซ์เองก็ชื่นชอบนิสัยใจคอของตะวันอยู่ไม่น้อย

"ครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับม๊า" พูดจบตะวันก็ยกมือหนาขึ้นมาไหว้ดวงดาวแล้วเดินออกไปจากห้องนอนของพั้นซ์ทันที

และทันทีที่ตะวันเดินออกไปจากห้องนอนของพั้นซ์แล้ว ดวงดาวก็จัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ลูกสาวสุดที่รักของเธออย่างเอาใจใส่ ถึงเธอจะบ่นบ้างบางครั้ง แต่ยังไงพั้นซ์ก็เป็นลูกสาวคนเดียวที่เก่งที่สุดสำหรับครอบครัวของพวกเขา

(ตะวัน)

หลังจากที่ขับรถออกมาจากบ้านของพั้นซ์แล้ว เขาก็นึกถึงคำพูดของมาร์คมาตลอดทาง เขาจึงอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงพั้นซ์ เขาจึงตีไฟเลี้ยวจอดข้างทางแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความแล้วส่งไปหาพั้นซ์ทันที

ตะวัน : วันไหนที่มีงานฉลองแบบนี้ ให้ไปที่ผับพี่ห้ามไปที่อื่นเข้าใจมั้ย

เมื่อส่งข้อความเสร็จ ตะวันก็ตั้งหน้าตั้งตาขับรถกลับเพนต์เฮาส์ของตัวเองต่อทันที ทำไมเขาถึงต้องส่งข้อความไปบอกเธอแบบนั้นน่ะเหรอ เพราะถ้าเธอไปฉลองที่ผับของเขาอย่างน้อยทุกการเคลื่อนไหวของเธอมันก็จะตกอยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลายังไงล่ะ