ตอนที่ 5 บริการเฉพาะคนพิเศษ

เช้าวันต่อมา...

หลังจากตื่นนอนพั้นซ์ก็กวาดสายตามองดูไปรอบ ๆ ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน คงจะเป็นตะวันน่ะสินะที่พาฉันมาส่งบ้าน ถามว่าเธอรู้ได้ยังไงน่ะเหรอ ก็เพราะเธอรู้ว่าไปกินเหล้าในถิ่นของตะวันน่ะสิ เขาไม่มีทางทำให้เธอได้รับอันตรายอยู่แล้ว เธอรู้สึกได้

เมื่อลุกขึ้นมาพั้นซ์ก็เห็นว่าตัวเองอยู่ในชุดนอนแสนสบาย นี่ก็คงเป็นผลงานของคุณนายดวงดาวคนสวยอีกตามเคย พั้นซ์ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน โดยไม่มีอาการปวดหัวจากอาการการเมาค้างเลย

"เอ๊ะ ข้อความพี่ตะวันหนิ" พั้นซ์พูดขึ้นเมื่อหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูราคาแพงมาเปิดเช็กข่าวสารตามปกติ เมื่อเปิดอ่านข้อความแล้ว รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นมาประดับใบหน้าสวยของเธอ

"แบบนี้ต้องโทรไปขอบคุณสักหน่อยแล้ว" พูดกับตัวเองเสร็จ พั้นซ์ก็รีบต่อสายหาคนที่เธอตั้งชื่อสายว่า 'พี่ตะวัน' ทันที

(ตะวัน)

กริ๊ง กริ๊ง

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเสียงดัง ทำให้ตะวันที่นอนหลับอยู่ต้องควานหาโทรศัพท์มาดู ทั้ง ๆ ที่เขาเพิ่งนอนได้ไม่ถึงสองชั่วโมงด้วยซ้ำเพราะหลังจากที่ไปส่งเธอเขาก็ไปผับต่อ

"ว่าไงครับน้องพั้นซ์ ตื่นแล้วเหรอครับ" ทันทีที่กดรับสายตะวันก็กรอกเสียงงัวเงียใส่

'เอ๊ะ นี่พั้นซ์โทรมารบกวนพี่ตะวันหรือเปล่าคะ พั้นซ์ลืมไปว่าพี่ทำงานเลิกเช้าทุกวัน' พั้นซ์รีบถามออกไปทันทีที่ได้ยินเสียงของคนปลายสาย

"ไม่รบกวนครับ พี่ตื่นแล้ว ว่าแต่น้องพั้นซ์มีอะไรหรือเปล่าครับ ถ้าเรื่องรถ พี่ให้เด็กที่ร้านดูแลไว้ให้อย่างดีครับ" ตะวันรีบลุกขึ้นนั่งและปรับเสียงทันที

'ขอบคุณนะคะ พั้นซ์ไม่มีอะไรค่ะพั้นซ์แค่จะโทรมาขอโทษที่รบกวนพี่ตะวันเมื่อคืน แฮะ ๆ คืออยู่ ๆ ภาพมันก็ตัดไปเลยค่ะ พั้นซ์คงไม่ได้ทำอะไรที่ไม่ดีใช่มั้ยคะ..." พั้นซ์เอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะแห้ง ๆ ไปตามสายเพราะเธอกลัวว่าเธอจะไปทำอะไรรุ่มร่ามหรือไม่ดีไม่งามกับเขา

"ทำครับ น้องพั้นซ์ทำ..." ตะวันอมยิ้มและคิดจะแกล้งรุ่นน้องลองดู

'พะ... พั้นซ์ทำอะไรน่าอายใช่มั้ยคะ พั้นซ์ไม่น่าดื่มเยอะขนาดนั้นเลย' พั้นซ์ทำเสียงตื่นตกใจออกมา ทำให้ตะวันที่ได้ยินยิ่งยิ้มแก้มแทบปริ ก่อนที่เขาจะพูดต่อ

"ก็ไม่ได้ทำอะไรน่าอายนะครับ พั้นซ์ก็แค่หอมแก้มพี่เท่านั้นเอง"

'ห๊ะ !!! พั้นซ์นี่นะหอมแก้มพี่ตะวัน' พั้นซ์ถามกลับด้วยความตกใจ ไม่ใช่ตกใจเพราะหวาดกลัวนะ แต่ตกใจเพราะความเขินอายที่เธอทำอะไรเปิ่น ๆ ออกไปต่างหาก

"อ๊ะ หยอก ๆ น้องพั้นซ์ไม่ได้หอมแก้มพี่จริง ๆ หรอกครับ พี่แค่แซวเล่น"

'เฮ้อ แล้วไป' พั้นซ์พูดออกมาอย่างโล่งอก

"ว่าแต่คราวหน้าคราวหลัง พั้นซ์ก็อย่าไปดื่มจนเมาแบบนี้อีกนะมันอันตราย หรือถ้าอยากฉลองอะไรหรืออยากดื่มก็มาดื่มที่ผับ The Sun ของพี่นะครับ รับรองความปลอดภัย 100%"

'ค่า พั้นซ์ไม่ไปดื่มที่ไหนหรอกค่ะ นอกจาก The Sun เพราะเจ้าของบริการดี เมาทีไรมีบริการส่งถึงบ้านทุกที'

'ว่าแต่เจ้าของผับบริการดีขนาดนี้ ลูกค้าคงเยอะมากเลยสินะคะ' พั้นซ์ลองหยอดออกไป

"ลูกค้าเยอะจริงครับ แต่การบริการทุกระดับประทับใจแบบเมื่อคืน มีไว้ให้เฉพาะลูกค้าคนพิเศษเท่านั้นครับ" เมื่อเธอหยอดมาเขาก็หยอดกลับไม่โกง ตะวันจึงตอบกลับไปด้วยชั้นเชิงเจ้าของผับ

'คริคริ ยังไงก็ต้องขอบคุณพี่ตะวันมากนะคะ เดี๋ยวพั้นซ์ขอลงไปทานข้าวก่อนนะคะ สายแล้ว คุณพ่อคุณแม่จะรอนาน'

"ครับ ๆ ทานเผื่อพี่ด้วยนะครับ" ตะวันตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม

(พั้นซ์)

หลังจากที่วางสาย เธอก็ยิ้มให้กับโทรศัพท์ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ

"บริการทุกระดับประทับใจอะไร ไม่เห็นจำได้เลย แบบนี้ต้องไปใช้บริการใหม่ซะแล้ว คริคริ" พูดจบเธอก็เดินลงไปชั้นล่างเพื่อทานข้าวกับพ่อ แม่ตามปกติ

"ลงมาแล้วเหรอลูกพั้นซ์ เป็นไงบ้าง ปวดหัวมั้ย มา มากินข้าวก่อนค่อยไปทำงาน ม๊าทำข้าวต้มกุ้งไว้ให้ด้วย" ดวงดาวเอ่ยเรียกลูกสาวคนเก่งทันทีที่ได้ยินเสียงเดินลงจากบันไดมา

"จุ๊บ ขอบคุณนะคะม๊า อื้มมม หอมมากเลยค่ะ" พั้นซ์หอมแก้มผู้เป็นแม่พร้อมกับนั่งลงประจำที่ของตัวเอง

"เซ็นสัญญาสำเร็จก็ไปฉลองแบบจัดหนักเลยเหรอลูกสาว" ชัยพลเอ่ยล้อลูกสาวเล็กน้อย

"เปล่าสักหน่อยค่ะ เมื่อคืนพั้นซ์ไม่ได้เมามากสักหน่อย แต่พอเจอแอร์เย็น ๆ ก็เลยหลับค่ะ คริคริ" พั้นซ์บอกพ่อกับแม่พร้อมกับส่งเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ

"ก็ดีแล้ว กินข้าวแล้วก็อย่าลืมโทรไปขอบคุณพี่ตะวันเขาด้วยนะลูก เมื่อคืนพี่เขาเป็นคนพาหนูมาส่ง แถมยังอุ้มขึ้นไปส่งที่ห้องนอนด้วย" ดวงดาวไม่ลืมที่จะบอกลูกสาวคนเก่งของเธอให้โทรไปขอบคุณตะวันที่มาส่งเธอถึงบ้านในยามดึก ๆ ดื่น ๆ

"พั้นซ์โทรไปแล้วค่ะ นี่พั้นซ์ก็ว่าจะไปขอบคุณถึงที่ผับเลยเย็นนี้ เพราะยังไงพั้นซ์ก็ต้องไปเอารถที่จอดอยู่หน้าผับอยู่แล้วค่ะ วันนี้พั้นซ์ขอติดรถป๊าไปทำงานด้วยนะคะ" พั้นซ์เอ่ยบอกแม่เกี่ยวกับเรื่องของตะวัน ก่อนจะหันไปออดอ้อนผู้เป็นพ่อที่นั่งกินข้าวอยู่ด้วยกัน

"ได้สิลูก ป๊าจะรับบทเป็นคนขับรถให้ลูกสาวสักวัน"

"ป๊าาาา..." พั้นซ์ยู่ปากใส่ผู้เป็นพ่ออย่างน่ารัก

"คริคริ สองพ่อลูกคู่นี้อย่ามัวแต่หยอกล้อกันสิ รีบ ๆ กินข้าวแล้วไปทำงานได้แล้วค่ะ" ดวงดาวรีบเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าตอนนี้ก็เริ่มจะสายมากแล้ว

"ค่า/คร๊าบ" สองพ่อลูกขานรับคำสั่งของ ผบทบ (ผู้บัญชาการที่บ้าน) ทันที

(ตะวัน)

กริ๊ง กริ๊ง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หน้าจอปรากฏชื่อของ 'ส้มโอ' ดารานางร้ายเบอร์ 1 ของเมืองไทย เธอดังเป็นพลุแตกจากบทนางร้ายที่ทุกคนอยากมอบทุเรียนให้ แต่ที่มอบให้ไม่ใช่เนื้อทุเรียนนะ แต่เป็นเปลือกทุเรียนล้วน ๆ

"สวัสดีครับคุณส้มโอ" ตะวันกรอกเสียงไปตามสาย ในตอนที่เขากำลังนั่งตรวจบัญชีอยู่ที่ผับ

'แหม... เรียกส้มโอซะห่างเหินเลยนะคะ บอกแล้วว่าให้เรียกส้มโอเฉย ๆ ก็ไม่ยอมเรียก น่าตีจริง ๆ เลย' ส้มโอตอบกลับมาอย่างมีจริตจะก้าน

"ไม่กล้าหรอกครับ ว่าแต่วันนี้มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ" ตะวันตอบกลับไปแล้วเข้าเรื่องทันที

'พอดีวันนี้เป็นวันเกิดเพื่อนส้มโอค่ะ เลยว่าจะไปฉลองกันที่ผับ The Sun' ส้มโอไม่เซ้าซี้ให้ตะวันรำคาญ แถมยังรีบบอกจุดประสงค์ของเธอออกไป

"อ่อ ได้ครับ จะจองห้อง VVIP 1 เหมือนเดิมใช่มั้ยครับ" ตะวันถามกลับไปเพื่อความแน่ใจ และเขาก็เสนอห้องประจำของเธอไปด้วย

'ใช่ค่ะ ส้มโออยากได้ความเป็นส่วนตัวม๊ากมาก ไม่อยากให้นักข่าวตามไปเจอค่ะ เพราะอาจจะมีข่าวหลุด ตะวันเข้าใจส้มโอใช่มั้ยคะ' ส้มโอบอกจุดประสงค์ออกไปอีกครั้งเพื่อให้เธอดูสำคัญมากสำหรับตะวัน

"เข้าใจครับ งั้นคืนนี้เจอกันนะครับ พอดีผมมีสายซ้อนน่ะครับ ขอโทษที" เมื่อปิดงานได้ตะวันก็รีบหาทางทางตัดบท โดยอ้างการมีสายซ้อนทันที

'โอเคค่ะ เจอกันคืนนี้นะคะตะวัน' ส่วนส้มโอก็ยอมวางสายง่าย ๆ เหมือนกัน เพราะยังไงคืนนี้ก็ยังยาวนานพอสำหรับเธอที่จะได้แนบชิดกับตะวัน