ตอนที่ 5 เรียนรู้งาน

เมื่อใกล้เวลาเริ่มงาน ทั้งสี่คนก็มาเตรียมพร้อมที่เคาน์เตอร์กลางโถงทางเดินของบริษัท เรียกได้ว่าถ้าเดินเข้ามาก็จะเจอเลยทันที

"ทับทิม ช่วยดินกับพิ้งค์ด้วยนะ เราเป็นรุ่นพี่ก็ต้องดูแลรุ่นน้อง ส่วนพี่จะไปประชุมกับแผนกอื่น ยังไงจะมาเล่าให้ฟังนะ พี่ไปล่ะ" พูดจบแหวนก็เดินจากไป เพราะที่นี่จะมีการประชุมเพื่อติดตามความคืบหน้าของงานแต่ละแผนกแบบวันเว้นวัน

"เอาล่ะ ในฐานะที่ฉันเป็นรุ่นพี่ อย่างที่พี่แหวนบอก งั้นฉันจะบรีฟงานในแผนกเราให้ฟังคร่าว ๆ นะ พร้อมยัง ตั้งใจฟังด้วยล่ะ" เมื่อแหวนเดินจากไปแล้ว ทับทิมก็เชิดหน้าพูดอย่างมั่นอกมั่นใจในฐานะรุ่นพี่ทันที

"พร้อมค่ะ/ครับ" ทั้งภูพิงค์และแผ่นดินพยักหน้ารับพร้อมกัน

"ดีมาก ตั้งใจฟังด้วยล่ะ ฉันจะไม่พูดหลายครั้งนะ เพราะมันเสียเวลา อย่างที่รู้ว่าบริษัท DD Event Planner ของเรารับจัดงาน Event ทุกอย่าง ดังนั้นงานของเราเป็นงานบริการ และแผนกของเราก็เป็นด่านแรกที่ลูกค้าจะต้องมาเจอ หรือเรียกง่าย ๆ ว่า เราคือ PR ของบริษัทก็ได้ เราเหมือนเป็นหน้าตาของบริษัท เราจะต้องบริการให้ลูกค้าประทับใจ และมั่นใจที่จะให้บริษัทของเราทำงานให้กับเขา และอยากกลับมาใช้บริการกับเราอีกบ่อย ๆ เราอาจจะต้องทำสื่อโฆษณาเผยแพร่ เพื่อนำไปแจกตามสถานที่ต่าง ๆ เพื่อให้ทุกคนรู้จักบริษัทเรา เรียกง่าย ๆ ก็คือทำยังไงก็ได้ ให้คนที่คิดจะจัดงาน Event มาใช้บริการของเรา แค่นี้ทำได้มั้ย" ทับทิมอธิบายเสร็จก็มองภูพิงค์และแผ่นดินเหมือนคุณครูถามนักเรียน

"ทำได้ค่ะ พิ้งค์เรียนมาด้านนี้โดยตรงเลยค่ะ เห็นแบบนี้พิ้งค์เป็นนักกิจกรรมตัวยงเลยนะคะ อีกอย่างพิ้งค์ชอบสื่อสารและพบปะพูดคุยกับผู้คนมากค่ะ พิ้งค์ว่าพิ้งค์ทำงานนี้ได้แน่นอนค่ะ" ภูพิงค์ที่ได้ยินขอบเขตงานก็ยิ้มกว้าง เพราะมันไม่น่าจะยากอะไร

"สำหรับเราน่ะพี่ไม่ห่วงหรอก แต่พี่ห่วงนายดินโน่น ดูสิเนิร์ดขนาดนั้น จะไปคุยกับใครรู้เรื่องหรือเปล่าก็ไม่รู้" ทับทิมเอ่ยออกมาและมองไปทางแผ่นดินอย่างเหนื่อยอกเหนื่อยใจ

"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เดี๋ยวพิ้งค์จะช่วยดูแลพี่ดินอีกคน พิ้งค์คิดว่าคนเราพัฒนากันได้ค่ะ ถ้ามีใจรักกับมันจริง ๆ แล้วพี่แหวนก็บอกว่าถ้าพี่ดินผ่านฝ่ายบุคคลมาได้ แสดงว่าพี่ดินก็มีดีเหมือนกัน เรามาช่วยพี่ดินไปด้วยกันนะคะพี่ทับทิม นะคะ" ภูพิงค์พูดออกมาและมองหน้าแผ่นดินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างให้กำลังใจเขาไปด้วย ก่อนจะจับมือของทับทิมเขย่าเบา ๆ อย่างขอร้อง

"ก็ได้ สอนก็สอน แต่ถ้าสอนอะไรไป ก็ช่วยจำด้วยล่ะ เข้าใจมั้ย"

"เข้าใจค่ะ ขอบคุณนะคะ" ภูพิงค์พยักหน้ารับรัว ๆ และยิ้มให้ทับทิม ก่อนจะหันไปทางแผ่นดินที่ยังยืนฟังอยู่เงียบ ๆ

ส่วนทางด้านแผ่นดินที่ยืนเงียบ ๆ แต่ก็แอบเก็บข้อมูล เขามองภูพิงค์อย่างแปลกใจ ผู้หญิงคนนี้เธอไม่มองคนแค่ภายนอก แต่กลับเป็นคนที่เข้าใจคนอื่นมากจนไม่น่าเชื่อ เธอสามารถทำให้คนที่ดูแรง ๆ อย่างทับทิม ยอมฟังเธอด้วยคำพูดเพียงแค่ไม่กี่ประโยค

แต่ทว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ บ้านเธอก็รวยล้นฟ้า มีธุรกิจมากมาย ทำไมจะต้องมาทำงานที่เงินเดือนไม่กี่หมื่น แถมยังยอมให้คนอื่นใช้งานด้วย หรือจะมาล้วงความลับของบริษัทเรา แต่งานของทางบ้านเธอก็ไม่เกี่ยวกับงานของบริษัทเรานี่ โอ๊ยยย ปวดหัว ไม่คิดดีกว่า...

"พี่ดิน พี่ดิน เป็นอะไรคะ" ภูพิงค์เขย่าแขนของแผ่นดินแรงขึ้น เมื่อเรียกหลายครั้งแล้วเขายังเงียบ

"คะ... ครับ ๆ ว่ายังไงนะครับ" แผ่นดินหลุดออกจากภวังค์ก็ถามทันที

"พิ้งค์บอกให้พี่ดินรีบขอบคุณพี่ทับทิมคนสวยค่ะ พี่ทับทิมที่ทั้งสวยและใจดีจะสอนงานให้เราค่ะ" ภูพิงค์รีบบอกเขาทันที

"ขอบคุณครับ พี่ทับทิม" แผ่นดินที่มองภูพิงค์และรีบทำตามที่อีกคนบอก เพราะถ้าไม่ทำตาม เขาคงถูกเธอตีแน่ ๆ ดูสิ... ดุจัง

หลังจากนั้นทั้งสามคนก็ช่วยกันทำงาน โดยที่ภูพิงค์นั้นไม่มีปัญหาอะไร เพราะเธอจบนิเทศตรงกับสายงานของเธอพอดี ส่วนทางด้านแผ่นดินนั้น ก็ยังคงคอนเซ็ปต์เด็กเนิร์ดที่ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาเหมือนเดิม แต่เขาก็มีเรื่องให้แปลกใจจนได้ เมื่อมีชาวต่างชาติเข้ามาติดต่องานและพูดภาษาเยอรมัน แผ่นดินก็สามารถตอบคำถาม ให้ข้อมูลลูกค้าคนนั้นได้เป็นอย่างดี จนทับทิมที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ถึงกับตะลึงตาค้างกับความสามารถของเขา

แปะ แปะ แปะ~

เสียงปรบมือดังขึ้นเมื่อลูกค้าเดินจากไป

"พี่ดิน เก่งจังเลยค่ะ สุดยอด" ภูพิงค์ปรบมือและยกนิ้วโป้งขึ้นมาทั้งสองข้างให้แผ่นดิน และพูดชมเชยเขาด้วยสีหน้าเปื้อนรอยยิ้ม

"ขอบคุณครับ" แผ่นดินจับแว่นตาเพื่อแก้เขินที่ถูกสาวชมต่อหน้า

"ว่าแต่เมื่อกี้ภาษาเยอรมันใช่มั้ยคะ แล้วพี่ดินพูดได้กี่ภาษาคะ พิ้งค์พูดได้แค่ 5 ภาษาเองค่ะ ไทย จีน ญี่ปุ่น เกาหลีและอังกฤษค่ะ" ภูพิงค์ถามขึ้นมาอย่างสนใจ

"ฮ่า ๆ มีแต่ภาษาทางโซนเอเชีย คงไม่ใช่พูดได้เพราะเป็นติ่งซีรีย์เกาหลีกับจีน ใช่มั้ยครับ" แผ่นดินหัวเราะออกมาและเอ่ยขึ้น

"ถะ... ถูกต้องแล้วคร๊าบบบ ใช่ค่ะ พี่ดินเก่งอีกแล้ว พิ้งค์ชอบดูซีรีย์ค่ะ แล้วพี่ดินพูดได้กี่ภาษาคะ สงสัยจะเป็นโซนยุโรปแน่เลยใช่มั้ยคะ เมื่อกี้สำเนียงเป๊ะมาก" ภูพิงค์ยังถามต่อเพราะเมื่อกี้สำเนียงของแผ่นดินดีมาก พอ ๆ กับเจ้าของภาษาเลยทีเดียว

"เก่งมากครับ พี่ศึกษาภาษาทางโซนยุโรป ก็ทั้งอังกฤษ ฝรั่งเศส เยอรมัน สเปนและที่ขาดไม่ได้ ภาษาไทยครับ" แผ่นดินบอกพร้อมกับรอยยิ้ม

"แล้วพี่ทับทิม..."

"เอ่อ... พี่ไปห้องน้ำแป๊บนะ ฝากตรงนี้ด้วย" ทับทิมไม่รอให้ภูพิงค์ถามว่าเธอพูดได้กี่ภาษา ก็พูดแทรกขึ้นมาแล้วรีบวิ่งไปห้องน้ำทันที

"อ้าว เลยไม่รู้เลยว่าพี่ทับทิมพูดได้กี่ภาษา แต่ไม่เป็นไรเนอะ เพราะพี่เขาคงปวดฉี่มาก ดูสิวิ่งไปเลย คริคริ" ภูพิงค์ที่พอจะรู้ว่าทับทิมไม่ได้ปวดฉี่หรอก แต่คงไม่อยากตอบคำถามเธอมากกว่า แต่เธอก็แกล้งพูดติดตลกเพื่อช่วยแก้หน้าให้อีกฝ่ายเท่านั้น

"ครับ" แผ่นดินขานรับเบา ๆ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปทางอื่น เพราะเขากำลังจะกลั้นขำไม่ได้อีกต่อไปแล้ว กับท่าทางของภูพิงค์ คนอะไร ใช้คำว่าน่ารักได้เปลืองมาก...

12:15 นาฬิกา

หลังจากที่แหวนไปประชุม เธอก็กลับมาพอดี เธอจึงเอ่ยขึ้น...

"เด็ก ๆ เป็นยังไงบ้าง โอเคมั้ยจ๊ะ"

"โอเคครับ/โอเคค่ะ" แผ่นดินและภูพิงค์ตอบออกมาพร้อมกัน โดยที่ภูพิงค์ทำมือในท่าโอเคประกอบด้วย

"ดีจ้ะ นี่ก็พักเที่ยงแล้ว ปกติเราจะสลับกันออกไปทานข้าว แต่วันนี้พี่จะเฝ้าเคาน์เตอร์ให้ก่อน เราสามคนไปทานข้าวเถอะ แต่อย่าเข้างานสายล่ะ อ่อ... ดินกับพิ้งค์ ถ้าไม่รู้ว่าจะไปทานที่ไหน ในตึกนี้มีห้องอาหารสำหรับพนักงานบริษัทด้วยนะ ราคาไม่แพงแถมอร่อยมากด้วย" แหวนเอ่ยขึ้นอย่างใจดี

"ว้าว ดีจังเลยค่ะ เราจะได้ไม่ต้องออกไปไหนไกล พี่ดินเราไปทานที่นั่นดีมั้ยคะ" ภูพิงค์ดวงตาเป็นประกายทันทีที่พูดถึงของกิน พร้อมกับชวนแผ่นดินไปทานข้าวด้วยกัน

"เอ่อ พี่..." แผ่นดินอึกอักนิดหน่อย เพราะเขากะจะไปทานข้าวบนห้องท่านประธานบริษัทน่ะสิ

"เอ่อ ๆ อ้า ๆ อยู่นั่นแหละ เดี๋ยวของกินก็หมดแล้วเหลือแต่วิญญาณหมูวิญญาณไก่หรอก จะไปหรือไม่ไปก็แล้วแต่นะ ฉันไปล่ะ" พูดจบทับทิมก็สะบัดหน้าเดินจากไป

"งั้นเราไปกันเถอะค่ะพี่ดิน วันแรกเราก็ประเดิมที่ห้องอาหารพนักงานนี่แหละ ทั้งสะดวกและประหยัดดีด้วย" ภูพิงค์เดินมาแตะที่แขนของแผ่นดินเบา ๆ เหมือนกำลังปลอบใจเขาที่โดนทับทิมว่าใส่หน้าแบบนั้น

"ครับ" แผ่นดินตอบตกลงเหมือนโดนมนตร์สะกด

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็พากันมาที่ห้องอาหารพนักงาน โดยทั้งสองเลือกที่จะทานอาหารตามสั่งง่าย ๆ เพราะไม่อยากใช้เวลาในการรอ

"พี่ดินไปสั่งก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวพิ้งค์เฝ้าโต๊ะให้ พี่ดินกลับมาแล้วพิ้งค์ค่อยไปสั่ง" ภูพิงค์บอกในตอนที่ได้โต๊ะนั่งสำหรับสองคนแล้ว

"น้องพิ้งค์จะกินอะไรดีครับ เดี๋ยวพี่สั่งมาให้เลยดีกว่า" แผ่นดินถามกลับอย่างสุภาพบุรุษ

"อืมมมม พี่ดินกินอะไร พิ้งค์ก็กินด้วยก็ได้ค่ะ จะได้เร็ว ๆ หรือเอาข้าวผัดหมูก็ได้ค่ะ" ภูพิงค์เอียงคอทำท่าคิดแล้วตอบกลับมา

"ครับ" แผ่นดินตอบกลับด้วยรอยยิ้ม แล้วเดินไปสั่งอาหาร ไม่นานแผ่นดินก็กลับมาพร้อมกับข้าวผัดหมูโป๊ะไข่เจียวสองจาน

"ว้าววววว น่ากินมาก" ภูพิงค์ทำหน้าเหมือนเห็นอาหารหรูหรา

"น่ากินก็กินเยอะ ๆ นะครับ" แผ่นดินมองใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มของภูพิงค์แล้วก็พลอยยิ้มตามเธอไปด้วย

เมื่อกินข้าวเสร็จทั้งสองคนก็พากันกลับมาทำงานต่อ และเมื่อเลิกงานก็แยกย้ายกันกลับ โดยรถที่ภูพิงค์ขับมาทำงานนั้นก็ทำให้ทับทิมตาค้างอีกรอบ เพราะมันคือรถสปอร์ตราคาหลายสิบล้านนั่นเอง...