ตอนที่ 5 ขอความช่วยเหลือ

(มะลิ)

มะลิที่หนีมาจากทิวเขาได้ เธอก็รีบวิ่งมาหาภัทรและภามทันที สีหน้าของเธอทำให้ภัทรขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

"พี่ภัทร พี่ภาม ช่วยมะลิหน่อยค่ะ" มะลิพูดขึ้นทันทีที่มาถึงจุดที่ทั้งคู่ยืนอยู่

"ช่วยอะไรครับ แล้วนี่วิ่งหนีอะไรมา เจ้าหนี้มาทวงหนี้เหรอ" ภามถามออกมาเชิงหยอกล้อ

"ยังไม่ต้องถามอะไรได้มั้ยคะ พี่ภัทร พี่ภามทำเป็นเหมือนเรานัดกันไว้ แล้วเดินไปกับมะลิหน่อยนะคะ นะคะ มะลิขอร้อง" มะลิส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปที่ทั้งสองคน

"มีอะไร บอกพี่มาก่อน" ภัทรขมวดคิ้วมากกว่าเดิมและถามขึ้น

"เอ่อ... พอดีมะลิหนีคนมาค่ะ" มะลิบอกออกไปเสียงเบา ๆ เหมือนกำลังแอบทำอะไรไม่ดี

"นั่นไง หนีใครครับ หนีเจ้าหนี้หรือน้องมะลิไปขโมยของใครมาหรือเปล่า ถึงดูมีพิรุธแบบนี้ บอกพี่มา เดี๋ยวพี่จัดการให้" ภามบอกออกไปอย่างติดตลก เขาไม่คิดว่ามะลิจะเป็นหนี้หรือไปขโมยของใครมาหรอก

"หนีหัวใจ เฮ้ย ไม่ใช่ ๆ คือมะลิหนีแฟนเก่าค่ะ เขามาตามตื๊อขอคืนดี แล้วมะลิไม่อยากคุยกับเขา" มะลิตอบออกไปตามความจริงเพราะเธอโกหกไม่เป็น

"แฟนเก่า พี่ไม่เห็นเคยรู้มาก่อนเลยว่าน้องมะลิมีแฟนมาก่อน" ภัทรถามขึ้นมาอย่างแปลกใจ ก็ไหนว่าอานทีหวงมากยังไงล่ะ แล้วไปมีแฟนตอนไหน ?

"เอ่อ... เราคบกันตอน ม.ปลายค่ะ สมัยเรียนที่เชียงราย" มะลิตอบกลับไปตามความจริงอีก

"ไหน ไอ้คนไหน ขอดูหน้าหน่อยว่าหล่อมั้ย" ภามถามขึ้น

มะลิส่งสัญญาณว่าอยู่ข้างหลัง ทั้งภัทรและภามจึงมองตามไป ก็เห็นทิวเขาและมะเหมี่ยวนั่งอยู่ด้วยกัน โดยที่ทิวเขามองมาทางนี้พอดี

"ไอ้หน้าจืดที่นั่งอยู่นั่นเหรอ" ภามถามออกมาพร้อมกับเอาลิ้นดันแก้มตัวเอง

"ทำไมไปเรียกเขาแบบนั้นคะ ไม่น่ารักเลย" มะลิบอกออกไปเพราะเธอไม่ชอบบูลลี่ใคร ถึงแม้ทิวเขาจะตัวขาวอย่างคนเหนือและตาตี่เพราะมีเชื้อจีนก็เถอะ แต่ก็ไม่ควรบูลลี่กัน

"แล้วจะให้พี่ช่วยยังไง" ภัทรละสายตากลับมามองหน้ามะลิแล้วถามขึ้น

"แค่เดินไปกับมะลิ ทำเหมือนเรานัดกันไว้ได้มั้ยคะ พวกพี่จะกลับคณะเลยมั้ยคะ" มะลิยิ้มกว้างออกมาและบอกถึงสิ่งที่เธอต้องการทันที

"ก็ได้ ไปกัน" ภัทรบอกพร้อมกับจะเดินไปด้วยกัน แต่ภามยังยืนจ้องหน้าทิวเขาอยู่ จนภัทรต้องเรียกอีกครั้ง

"เร็ว ๆ ไอ้ภาม น้องมะลิรอแล้ว"

"ขอบคุณนะคะพี่ภัทร พี่ภาม เดี๋ยวมะลิขอไปเรียนก่อนนะคะ" เมื่อเดินออกมาสักพักจนถึงคณะบริหารแล้ว มะลิก็หันไปยิ้มหวานและเอ่ยปากขอบคุณทั้งสองคน

"เฮ้อ~ พวกพี่สองคนเลยอดกินข้าวเที่ยงเลย หิวจนแสบท้องไปหมดแล้วเนี่ย" ภามถอนหายใจออกมาเสียงดัง พร้อมกับพูดไปลูบท้องตัวเองไป

"ขอโทษนะคะพี่ภาม แต่อุ๊ย..." จังหวะที่มะลิขอโทษภามอยู่นั้น ท้องของเธอก็ร้อง 'โครก~' ขึ้นมาซะงั้น เพราะเธอกินข้าวไปนิดเดียว ทิวเขาก็มาซะก่อน มะลิจึงทำได้เพียงยิ้มแห้ง ๆ อย่างเขินอาย

"หึ ท้องร้องตลกจัง" ภามหัวเราะลั่นที่ได้ยินแบบนั้น

"หนีออกมาจนไม่ได้กินข้าวล่ะสิ" ภัทรถามขึ้น

"ค่ะ ซื้อมาแล้วแต่กินไปได้นิดเดียวเอง" มะลิหัวเราะแห้ง ๆ และสารภาพออกมา

"ไอ้ภามหยุดหัวเราะน้องได้แล้ว มึงไปเอารถมา กูจะพาน้องไปกินข้าว เร็ว ๆ ล่ะ กูกับน้องจะรอตรงนี้" ภัทรหันไปสั่งภามที่เอาแต่หัวเราะ

"อะไรวะ เห็นว่าเป็นพี่ ใช้กูตลอดเลยนะมึง" ภามหยุดหัวเราะและพูดขึ้นอย่างไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็ยอมเดินออกไป เพื่อไปเอารถมารับทั้งสองคน

"ไม่เป็นไรค่ะ มะลิไม่รบกวนดีกว่า เดี๋ยวไปซื้อขนมปังที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ ๆ ก็ได้ค่ะ" มะลิเห็นภามพูดออกมาก็ไม่สบายใจจึงรีบบอก

"แต่พี่หิว ไม่ได้อยากกินขนมปังด้วย น้องมะลิทำให้พวกพี่ไม่ได้กินข้าวเที่ยง น้องมะลิต้องรับผิดชอบพวกพี่สองคน" ภัทรพูดขึ้นทันทีเมื่อมะลิจะชิ่ง

"แต่มะลิมีเรียนบ่ายนะคะ แล้ววิชานี้มะลิก็ไม่ค่อยเข้าใจด้วย" มะลิมองนาฬิกาแล้วพูดขึ้น ถ้าไปกินข้าวข้างนอก รับรองว่ากลับมาไม่ทันแน่ ๆ

"ไปกินข้าวก่อน เดี๋ยวพี่ติวให้ วิชาไหน ๆ ก็ไม่ใช่ปัญหา ถ้ามีพวกพี่ติวให้รับรองผ่านฉลุย ไปเถอะ ไอ้ภามมาแล้ว" ภัทรพยักหน้าให้มะลิมองภามที่ขับรถ Ferrari Purosangue มาจอดตรงหน้าทั้งสอง

"ขึ้นไปเถอะ ไม่ต้องกังวล" ภัทรเปิดประตูหลังให้มะลิขึ้นไปนั่ง

"ขอบคุณค่ะ" มะลิบอกพร้อมกับขึ้นไปในรถหรูราคาเกือบ 50 ล้าน

เมื่อดูแลมะลิให้ไปนั่งเรียบร้อยแล้ว ภัทรก็ไปนั่งข้างคนขับ เมื่อคาดเข็มขัดนิรภัยกันเรียบร้อย ภามก็ออกรถไปทันที

"ไปกินที่ไหนดี" ภามถามขึ้นในตอนที่ขับรถอยู่

"ไปกินที่ห้างใกล้ ๆ ก็แล้วกัน" ภัทรบอกออกไปอย่างไม่ใส่ใจ แต่ถึงจะเป็นห้างแถวนี้ก็เป็นห้างมีระดับและมีที่จอดรถ VVIP ด้วย

"จัดไป อ้อ... ไหนเราลองเล่าเรื่องแฟนให้พี่ฟังหน่อยสิ ไปเป็นแฟนกับไอ้หน้าจืดตั้งแต่เมื่อไหร่" เมื่อได้ข้อสรุปแล้วว่าจะไปกินข้าวที่ไหน ภามก็หันมาสนใจมะลิทันที เขาถามออกไปและมองเธอผ่านกระจกส่องหลัง

"ใช่ ไม่เห็นเคยได้ยินน้าส้มจี๊ดบอกว่าเรามีแฟน แล้วแบบนี้อานทีว่ายังไง เห็นว่าพ่อหวงมากไม่ใช่เหรอเราน่ะ" ภัทรหันกลับมาถามมะลิอย่างอยากรู้เหมือนกัน

"ตอน ม.ปลายค่ะ มะลิอยู่ ม.4 พี่เขาอยู่ ม.6 คบกันช่วงสั้น ๆ แล้วพี่เขามาเรียนมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพ เราเลยห่างกัน แล้วพี่เขาก็นอกใจมะลิ ไปมีสาว ๆ อีกหลายคน มะลิเลยเลิก แต่เขาไม่ยอมเลิก วันนี้เจอกันอีก มะลิเลยต้องหนี อย่างที่พวกพี่เห็นนี่แหละค่ะ" มะลิเล่าตั้งแต่ต้นจนจบแบบสรุปย่อ ๆ

"โห~ มีแฟนตั้งแต่เด็กนะเราน่ะ ตั้งใจเรียนดีกว่ามั้ย แล้วมีแฟนแบบนี้ อานทีกับคุณตา(กำนัน)เสือรู้มั้ย แล้วทั้งสองคนนั้นว่ายังไง" ภามถามขึ้นเมื่อรู้ว่ามะลิมีแฟนตั้งแต่ยังเรียนมัธยมอยู่

"รู้ค่ะ ตาเสือก็รู้เพราะพี่เขาทำตัวดี เข้าตามตรอกออกตามประตู อีกอย่างตาอยากให้มะลิมีแฟนและแต่งงานกับคนบ้านเดียวกันด้วย จะได้อยู่กับตาที่เชียงราย แต่ตอนนั้นมะลิไม่ได้คิดอะไร พี่เขาก็ดูแลมะลิดี รักแบบ Puppy love เฉย ๆ แต่ตอนนี้เลิกแล้ว พ่อดีใจมากค่ะที่เลิก บอกว่าเลิกก็ดี ลูกสาวคนเดียวพ่อดูแลได้" มะลิตอบกลับมาตามความจริงทุกอย่าง ความรักของเธอก็แค่ความรักแบบเด็ก ๆ เท่านั้น

"แล้วถ้าเขามาง้อล่ะ จะกลับไปคืนดีมั้ย" ภัทรถามขึ้นอีกครั้ง

"ไม่เอาดีกว่า มะลิไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้ ไม่ชอบคนโกหก ไม่ชอบคนที่ไม่จริงใจ คนเราถ้าได้นอกใจครั้งแรก ก็ต้องมีครั้งที่สองสามสี่แน่ ๆ มะลิอยู่กับพ่อแม่แบบนี้ดีกว่า" มะลิส่ายหัวจนผมกระจาย ก่อนจะตอบกลับมาด้วยสีหน้าจริงจัง

"หึ นั่นสิ ผู้ชายอย่างนั้นเลิกไปดีกว่า" ภามหัวเราะลั่นรถ เมื่อได้ยินอย่างนั้น เพราะพวกเขาคิดว่าตัวเองไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย

"มะลิตั้งใจไว้ว่า ถ้าหาคนที่รักจริงหวังแต่งและรักมะลิมาก ๆ เหมือนพ่อนทีรักแม่ส้มจี๊ดไม่ได้ มะลิก็จะอยู่เป็นโสดสวย ๆ ไปตลอดเลยค่ะ" มะลิพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม เมื่อคิดถึงความรักของพ่อกับแม่

"หึหึ..." ภัทรหัวเราะในลำคอ แต่ไม่พูดอะไรออกมา เพราะเขาเคยฟังเรื่องเล่าว่าอานทีสมัยหนุ่ม ๆ ก็ใช่ย่อย เจ้าชู้ตัวพ่อเหมือนกัน...