หลงรัก คุณพี่แฝด

มหาวิทยาลัย

(มะลิ)

วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก เหล่าบรรดานักศึกษาก็เลยมารวมตัวกันอย่างหนาแน่น ทุกคนตื่นเต้นกันมากเพราะต่างคนต่างจะได้เจอเพื่อนใหม่ รวมถึงฉันด้วย...

ฉัน มะลิ ทวีนุกูล ลูกของพ่อนทีและแม่ส้มจี๊ด ทวีนุกูล พ่อของฉันเป็นเจ้าของผับชื่อดัง ส่วนแม่เป็นฝ่ายการตลาดของไร่ส้มโสภาของคุณยาย แต่พ่อของฉันไม่ค่อยทำการทำงานหรอกนะ ช่วงแรก ๆ ที่รักกับแม่ของฉัน เอาแต่ตามแม่ของฉันแจ แม่อยู่ไหนพ่อก็จะอยู่นั่น พ่อบอกว่ากรุงเทพ - เชียงรายก็แค่ปากซอย พ่อของฉันบินเก่งยิ่งกว่านก จนได้เป็นลูกค้า VIP ของสายการบินไปแล้ว จนแม่ต้องมาทำงานออนไลน์ที่กรุงเทพ เพราะเสียดายค่าตั๋วเครื่องบิน พ่อของฉันจึงทำการทำงานบ้าง ในโลกนี้คงไม่มีใครคลั่งรักเหมือนพ่อของฉันแล้ว ใคร ๆ ก็รู้ว่าพ่อของฉันคือคนที่สร้างตำนาน หลงรัก ลูกสาวกำนัน

ถ้าอยากรู้ว่าทำไมฉันถึงชื่อไม่คล้องจองกับพ่อแม่เลย ขอบอกไว้ว่า... คุณแม่ส้มจี๊ดของฉันนั้นเปรี้ยวจี๊ดสมชื่อ ทำให้พอตอนฉันเกิดมาพ่อนทีจึงตั้งชื่อฉันว่ามะลิ เพื่อหวังว่าฉันจะเรียบร้อยอ่อนหวานสมชื่อ แต่ฉันจะเรียบร้อยสมชื่อจริง ๆ หรือจะแอบซ่อนเปรี้ยวตามแม่นั้น ก็ต้องรอติดตามชมต่อไปค่ะ

ตอนนี้ฉันเป็นนักศึกษาปี 2 ที่ต้องมาช่วยพี่ ๆ ปี 4 รับน้อง ฉันเลยอยู่ในชุดนักศึกษาเรียบร้อย เป็นสาวขี้อายสมชื่อมะลิ จึงทำให้พี่ ๆ เอ็นดูไม่น้อย

"อ้าว มะลิมาแล้วเหรอ เดี๋ยวเอาป้ายนี่ ไปเขียนชื่อน้อง ๆ ปี 1 นะ" ผู้ชายคนหนึ่งเรียกฉันจากทางด้านหลัง ทำให้ฉันหันไปยิ้มให้เขา

"ได้ค่ะพี่ภัทร" ฉันบอกพร้อมกับยิ้มหวานให้พี่ภัทร

"นั่นมันไอ้ภามนะครับน้องมะลิ นี่พี่ภัทรอยู่นี่ต่างหาก" เสียงทุ้มของอีกคนดังขึ้น ทำให้ฉันหันไปมองชายหนุ่มอีกคนที่มีใบหน้า ไม่ต่างกับอีกคนที่ฉันพึ่งตอบออกไปก่อนหน้านี้ เขาทั้งสองคนเหมือนกันมาก เพราะเป็นฝาแฝดกัน แฝดที่เหมือนกันมาก ๆ แถมยังชอบแกล้งคนอื่น ๆ ให้สับสนเพราะชอบทำตัวให้เหมือนกัน จนคนอื่น ๆ แยกไม่ออก แต่ไม่ใช่สำหรับฉัน...

"อย่ามาหลอกให้ยากเลยค่ะ มะลิรู้และแยกออกว่าคนไหนคือพี่ภัทร คนไหนคือพี่ภาม" มะลิตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม

"รู้ได้ไงอะ" ภามถามขึ้นอย่างสงสัย เพราะถ้าเขาแกล้งแบบนี้ คนอื่น ๆ จะต้องทำหน้าตาเหลอหลาตลอด

"ไม่บอก ไปก่อนนะคะ" ฉันตอบพร้อมกับรอยยิ้ม แล้วรีบไปทำงานตามที่รุ่นพี่ปี 4 มอบหมาย เพราะถ้ายังเล่นอยู่ อาจจะเป็นฉันที่ถูกรับน้องไปด้วย แต่ฉันก็ไม่ได้ไปไหนไกลนะ ก็ทำงานอยู่แถว ๆ พวกพี่เขานั่นแหละ

"ไอ้ภัทร แล้วน้องมะลิรู้ได้ไงวะ ว่าเราคนไหนเป็นคนไหน มึงกับกูหน้าตาเหมือนกันขนาดนี้ ยิ่งกว่า Copy Paste นี่ถ้าไม่ใช่คนในครอบครัวไม่มีทางรู้เลยนะ" พี่ภามหันไปถามคู่แฝดของตัวเองอย่างพี่ภัทร เพราะครั้งนี้เขาแกล้งฉันไม่สำเร็จ (อีกแล้ว)

"ก็เพราะน้องมะลิเห็นพวกเรามาตั้งแต่เด็กมั้ง แกอย่าลืมว่าพ่อแม่พวกเราสนิทกันมาก" พี่ภัทรตอบกลับมาและทำงานไปด้วย

"เออ... คงจะใช่ ว่าแต่วันนี้น้องปี 1 มีแต่คนน่ารัก ๆ ทั้งนั้นเลยว่ะ มึงเล็งใครไว้บ้างมั้ยวะ" พี่ภามเลิกสนใจเรื่องของฉัน และหันไปมองสาว ๆ รุ่นน้องปี 1 พร้อมกระซิบถามพี่ภัทรด้วยแววตาเป็นประกาย

"ไม่เอาอะ กูไม่ชอบกินอะไรใกล้ตัว เดี๋ยวมีปัญหาตามมา น่ารำคาญ" พี่ภัทรส่ายหน้าปฏิเสธ จนฉันอดที่จะอมยิ้มออกมาไม่ได้กับคำตอบของเขา...

"ไอ้คนมีอุดมการณ์ แล้วกูจะคอยดู" พี่ภามตอบกลับอย่างหยอกล้อ

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็แยกย้ายกันไปทำกิจกรรมรับน้องที่เริ่มขึ้น

"พี่ภัทร/พี่ภามขา" เสียงของเหล่าบรรดาสาว ๆ รุ่นน้องปี 1 ต่างพากันส่งเสียงร้องเรียกหาแต่พี่น้องฝาแฝด

ซึ่งสองพี่น้องก็ยิ้มโปรยเสน่ห์ไม่หยุด ฉันไม่เถียงหรอกนะ ว่าพี่ ๆ เขาโด่งดังจริง ๆ เพราะพี่ภัทร พี่ภามหน้าตาหล่อเหลาอย่างกับนายแบบ

พี่ภัทรหล่อแบบคุณชายนิ่ง ๆ แบบพูดน้อยต่อยหนัก ยิ้มออกมาแต่ละที สาว ๆ นี่ละลายได้เลย ส่วนพี่ภามน่ะเหรอ คนนี้เจ้าชู้ตัวพ่อ ปลาไหลเรียกพี่ เขาเหมือนดังไฟที่แมงเม่าสาวอยากบินเข้าใส่ ประมาณรู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลอง...

16:30 นาฬิกา

(ภัทร)

เวลาเดินไปเรื่อย ๆ ผมกับไอ้ภามก็ช่วยกันกับเพื่อน ๆ รับน้องปี 1 ผมยอมรับครับว่าปีนี้มีแต่คนน่ารัก ๆ ทั้งนั้น แต่คนอย่างผมไม่กินอะไรใกล้ตัวครับ และนี่คงอายุไม่ถึง 20 ปี ผมยังไม่อยากโดนคดีพรากผู้เยาว์ครับ

"ไอ้ภาม มึงจะกลับเลยมั้ยวะ" ผมถามไอ้ภามที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เพราะผมต้องกลับพร้อมกันกับมัน เรามารถคันเดียวกันน่ะสิ

"เดี๋ยวดิวะ มึงรอกูแป๊บ กูไปขอเบอร์น้องปี 1 ก่อน น่ารัก ๆ ทั้งนั้นเลยว่ะ เอะอะก็กลับบ้านอย่างเดียวเลยนะมึง" ภามตอบกลับมา

"เด็กนะนั่น ระวังคุกเถอะ แล้วกูก็ร้อนด้วย กลับกันได้แล้วมั้ง" ผมบอกเพื่อเตือนสติมัน แต่อย่าคิดว่ามันจะสนใจนะครับ

"เด็ก ๆ นี่แหละดี เลี้ยงไว้อีกหน่อยก็โตใช้งานได้แล้ว แล้วถ้ามึงร้อนมาก ก็ไปรอที่รถดิวะ เดี๋ยวกูมา" พูดจบไอ้ภามก็วิ่งไปหาสาว ๆ ที่ยืนส่งสายตาหวานเชื่อมให้มันทันที

"เฮ้อ~ เร็ว ๆ นะมึง กูร้อน" ผมตะโกนตามหลังมันไป

ผมภัทรครับ ส่วนไอ้ที่วิ่งไปนั่นคือคู่แฝดของผม มันชื่อไอ้ภาม เราสองคนหน้าตาเหมือนกันมาก เพราะเป็นแฝดที่เกิดจากไข่ใบเดียวกัน แต่นิสัยไม่เหมือนกันนะครับ ผมไม่เจ้าชู้เหมือนไอ้ภาม เราสองคนเป็นลูกพ่อภูกับแม่พลอยดาว พ่อผมมีโชว์รูมรถหรูที่นำเข้าจากต่างประเทศครับ แล้วผมยังมีพี่ชายอีกคนคือพี่ภีม ที่เป็นเจ้าของสนามแข่งรถที่โด่งดังด้วย ส่วนพี่พิ้งค์พึ่งแต่งงานไปครับ

ครอบครัวผมเป็นครอบครัวคนคลั่งรักครับ พ่อกับพี่ภีมนี่คลั่งรักสุด ๆ ยอมเมียทุกอย่าง จนผมไม่แน่ใจว่านี่คืออาการคลั่งรัก หรืออาการกลัวเมียกันแน่ กลัวเมียไม่รักครับ ฮ่า ๆ แต่ผมจะไม่เป็นอย่างนั้นแน่นอนครับ ถ้าจะมีเมีย เมียของผมจะต้องอยู่ในโอวาทของผมเท่านั้นครับ

สาว ๆ ในมหาวิทยาลัยให้ฉายาพวกผมว่า 'คนดีคนเด็ด' ผมเป็นเจ้าของฉายาคนดี เพราะผมไม่ค่อยมีข่าวเรื่องผู้หญิง นิ่ง ๆ เป็นคนใจดี ส่วนไอ้ภามได้ฉายาคนเด็ด เพราะสาว ๆ บอกว่ามันเด็ด มันชอบบริหารเสน่ห์ไปทั่วครับ และคงมีสาว ๆ ได้ขึ้นเตียงกับมันหลายคน ถึงรู้ว่ามันเด็ด...

จนใกล้จะถึงเวลาเลิกกิจกรรม ไอ้ภามก็วิ่งกลับมาหาผม

"กูได้เบอร์มาแล้ว กลับกันเลยมั้ย" ภามเมื่อได้สิ่งที่มันตั้งใจแล้วก็จะกลับบ้านทันที

"ไหน ๆ ก็อยู่แล้ว เดี๋ยวช่วยกันปิดงานก่อนก็แล้วกัน" ผมบอกมันออกไปเพราะตอนนี้เพื่อน ๆ ผม เรียกน้อง ๆ มารวมกันเพื่อปิดงานแล้ว

"เอาล่ะน้อง ๆ ครับ วันนี้กิจกรรมของเราก็จบลงแล้ว ขอให้น้อง ๆ เดินทางกลับบ้านด้วยความปลอดภัยนะครับ" ภามส่งเสียงบอกน้อง ๆ เมื่อได้เวลากลับบ้าน มันเป็นตัวแทนเพื่อน ๆ กล่าวปิดงาน

"กลับบ้านกับพี่ได้มั้ยคะ" รุ่นน้องปี 1 ตะโกนขึ้นมาบนเวที

"หึ ใครจะไปกับพี่ ขอให้อายุครบ 20 ปีก่อนนะครับ พี่ไม่อยากมีคดีพรากผู้เยาว์" ภามตอบกลับมาอย่างมีชั้นเชิง

"ว้าาา~ แย่จัง งั้นหนูจะรออีก 2 ปีนะคะ" สาว ๆ เอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม เพราะทั้งหมดก็แค่การล้อกันเล่น

"เดินทางกลับดี ๆ นะครับ ใครมีอะไรขัดข้อง แจ้งในไลน์กลุ่มนะครับ ตอนนี้ทุกคนคือเพื่อนกัน ไปครับ แยกย้ายกันกลับบ้านได้" ผมบอกทุกคนอีกครั้งในฐานะรุ่นพี่

"ค่าาา/คร๊าบบบบ" ทุกคนขานรับพร้อมกันเสียงดัง

หลังจากนั้นทั้งหมดก็แยกย้ายกันไป เพื่อกลับบ้าน ผมกับไอ้ภามก็เดินมาขึ้นรถ และขับออกมาจากมหาวิทยาลัยเหมือนกัน

--------

สวัสดีค่ะ ไรท์มาเปิดเรื่องใหม่แล้ว

เรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้าย

ของซีรีย์ "หลงรัก" แล้วนะคะ

ฝากติดตามด้วยค่าาา