บทที่ 2

"คุณรินขอกาแฟหน่อย" คฑาขอกาแฟจากเลขาก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงาน

รรินธรหันมองดูน้องสาวและอีกฝ่ายก็รู้ว่าต้องทำอะไร

ก๊อก ก๊อก

"กาแฟค่ะ" เธอเคาะแค่ส่งสัญญาณแล้วก็เปิดประตูเข้าไป

"วางไว้แล้วก็ออกไป"

"อุ๊ย..ขอโทษค่ะ" เผลอไปมองตอนเขานั่งทำงานจนทำให้กาแฟในมือหก

"ทำอะไรของเธอ" ชายหนุ่มยกเอกสารนั้นขึ้นมาสะบัด เพราะกาแฟที่เธอทำหกไหลมาถูกเอกสารด้วย

แกร็ก!

ขณะเดียวกันนั้นประตูห้องก็ได้เปิดเข้ามาแบบถือวิสาสะ

"ไหนผมขอดูมือก่อน มันถูกมือคุณด้วยไหม" ทีแรกก็ดูไม่สนใจปล่อยให้เธอเช็ดไป แต่พอเห็นคนที่เปิดประตูเข้ามาแล้ว มือหนาก็เอื้อมไปคว้ามือของอีกฝ่ายมาดูแบบเป็นห่วง

"คฑาแกทำอะไร"

"พี่ไม่เห็นหรือไงว่ากาแฟหกถูกมือของเธอ"

"เห็น..พี่ไม่ได้ตาบอด แต่มันใช่เรื่องของเราไหม"

"พี่มามีธุระอะไร พูดธุระของพี่มาเลยอย่าเสียงดังเห็นไหมเธอตกใจ"

"เย็นนี้ที่โรงแรมมีงานเลี้ยงพี่ก็เลยจะชวนเราไปร่วมงานด้วย"

"ผมไม่แน่ใจนะว่าจะไปได้ไหมพอดีว่าแม่อยากอุ้มหลานเร็วๆ" สายตาคนที่พูดปรายมองดูหญิงสาวที่เขากุมมืออยู่..จนคนที่ถูกมองขนลุกซู่

"คฑา!"

"พี่กลับไปเถอะครับ"

"ถึงยังไงคืนนี้เราก็ต้องไปงานเลี้ยงให้ได้"

"ผมรู้ว่างานเลี้ยงคืนนี้ที่จัดขึ้นเพราะอยากให้ผมดูตัว พี่ไม่สงสารเมียผมบ้างเหรอ"

"เมีย?" เธอคนที่ถูกกล่าวอ้างถึงกับตกใจ

แต่ดูเหมือนว่าพี่สาวเขาจะตกใจยิ่งกว่า "ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมาะสมกับวงศ์ตระกูลของเรา แกอย่ามาใช้คำนี้กับผู้หญิงแบบนี้"

หญิงสาวที่อยู่ในเหตุการณ์พยายามสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองไว้ ถ้าไม่เพราะเห็นแก่หน้าพี่สาวสาบานได้เลยว่าจะไม่ปล่อยให้พวกเขาพูดดูถูกแบบนี้ได้แน่

"เธอยังจะอยู่อีกเหรอ ออกไปได้แล้ว" กัลยาไม่คิดว่าน้องชายจะจริงจังกับผู้หญิงแบบนี้อยู่แล้ว ช่วงนี้คงแค่หลง

"ค่ะ" ใครอยากจะอยู่ล่ะ หญิงสาวกำลังจะออกไปแต่จังหวะนั้นก็ถูกมือหนาคว้าให้กลับมา

"ผมว่าพี่นั่นแหละออกไป เราสองคนกำลังจะทำหลานให้แม่พี่ก็มาขัดจังหวะอยู่ได้"