บทที่ 1

"ต่อไปนี้คุณไม่ต้องกินยาคุมแล้วนะแม่ผมอยากอุ้มหลาน" เสียงทุ้มถูกเปล่งออกจากริมฝีปากหนาของชายหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลา

"คฑา! ลูกพูดอะไรออกมา"

"ก็เมื่อกี้แม่บอกว่าอยากอุ้มหลานไม่ใช่เหรอครับ" มือหนากระชับร่างหญิงสาวที่นั่งอยู่บนตักเขาให้แน่นกว่าเดิม เพราะเธอกำลังจะดันตัวลุกออก

"บอสคะ.."

"ไม่ต้องอายหรอกครับ เดี๋ยวแม่ผมก็ออกไปแล้ว"

อัญชัญนึกถึงคำที่พูดกับลูกชายก่อนหน้านั้น นางเข้ามาหาลูกชายที่บริษัทเพื่อจะชวนไปทานข้าว กับผู้หญิงที่คิดว่าเหมาะสมกับลูกชาย นางให้เหตุผลว่าอายุมากแล้วอยากอุ้มหลาน

"แม่ไม่ปลื้มเลยนะที่ลูกทำแบบนี้ ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร"

"ก็คนที่จะมีหลานให้แม่อุ้มไงครับ"

"แม่ไม่ได้ต้องการหลานจากผู้หญิงพวกนี้สักหน่อย" พูดจบอัญชัญก็เอื้อมไปคว้ากระเป๋าแบรนด์เนมราคาที่คนธรรมดาจับต้องไม่ได้แล้วออกจากห้องไป

"ลุกได้หรือยัง"

"?" คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักเมื่อสักครู่รีบดันตัวลุกขึ้น จะบ้าเหรอตัวเองเป็นคนดึงตัวเธอไปนั่งบนตักเอง

พอลุกขึ้นได้หญิงสาวก็รีบออกจากห้องนั้น ในใจก็ยังนึกโมโห

"ทำไมถึงเอาเอกสารเข้าไปนานจัง"

"พี่ริน.."

"งานมีปัญหาอะไรหรือเปล่า"

"เปล่าค่ะ"

"ถ้ามีปัญหาอะไรบอกพี่ได้นะ"

"พี่จะไปไหนอีกคะ" ท้องพี่สาวโตมากแล้วก็เลยไม่อยากให้ลุกบ่อยๆ ถ้าจะเอาอะไรเธอคิดว่าจะไปหยิบมาให้

"ช่วงนี้ปวดปัสสาวะบ่อย พี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะดูตรงนี้ด้วยล่ะ" รรินธรหญิงท้องแก่ใกล้คลอด ก็คือเลขาหน้าห้องของท่านประธานคฑา เพราะใกล้คลอดนี่แหละก็เลยให้น้องสาวที่เรียนจบเลขานุการมาหมาดๆ มารับตำแหน่งแทนในระหว่างที่เธอลาคลอด