คำขอร้องจากผู้มีพระคุณ(2)

หญิงสูงวัยเริ่มถามถึงอนาคตเพราะเธอต้องการจะเข้าเรื่องที่เธอวางแผนไว้ทันทีไม่อยากปล่อยให้ทุกอย่างนานเกินไปกลัวว่าถ้ามินตรามีอนาคตที่สดใสกว่านี้เธออาจจะปฏิเสธ

“ยังไม่ได้ไปหางานทำเลยค่ะมีแต่เขียนใบสมัครทิ้งไว้แต่ก็ยังไม่มีบริษัทไหนติดต่อมา”

มินตราตอบเสียงเจื้อยแจ้วเธอไม่รู้เลยว่าคำถามนี้ไม่ได้ถามเพียงเพราะเป็นห่วงแต่อีกฝ่ายกำลังวางแผนอนาคตไว้ให้เธอ

“ฉันมีสิ่งหนึ่งที่อยากจะขอร้องเธอและมันคงเป็นสิ่งเดียวที่ในชีวิตนี้ฉันจะขอร้องจากเธอนะมินตรา”

สาวน้อยหันมองสบตามารดาเพราะคิดว่าสิ่งที่อมราพูดตอนนี้แม่ของเธอน่าจะเข้าใจดีว่าหมายถึงอะไร

“คุณท่านจะให้มินทำอะไรคะถ้ามันเป็นการทำให้คุณท่านมีความสุขมิ้นพร้อมจะทำเสมอเพราะครอบครัวมิ้นอยู่ดีมีสุขได้ ทุกวันนี้ก็เพราะพระคุณของคุณท่านค่ะ”

อมราเรียกสาวน้อยให้ลุกขึ้นมานั่งข้างๆกับเธอก่อนที่เธอจะพูดถึงแผนการทั้งหมดที่เธอต้องการจ้างมินตราให้มาเป็นภรรยาอุ้มท้องให้กับหลานคนแรกของครอบครัวโดยที่สาวน้อยกับเปรมธวัชจะเป็นเพียงแค่ภรรยาลับๆกันเท่านั้นเมื่อไหร่ที่ทายาทของตระกูลได้กำเนิดขึ้นอมราจะคืนอิสระในชีวิตให้กับมินตราทันที

“มิ้นขอตัดสินใจก่อนได้ไหมคะ”

สาวน้อยจากที่ตั้งใจว่าเธอพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อเป็น การตอบแทนพระคุณแต่เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้มีพระคุณต้องการเธอก็ถึงกับต้องขอไปตัดสินใจเพราะเรื่องนี้นี้มันคือชีวิตของเธอคืออนาคตคือทุกอย่างสำหรับชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งมาก

“ฉันเข้าใจดีว่าเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็กหวังว่าการตัดสินใจของเธอจะทำให้ฉันได้มีโอกาสเป็นย่ากับเขาสักครั้งสาเหตุที่ฉันเลือกเธอเพราะเธอเป็นคนน่ารักเป็นคนดี ทายาทคนเดียวของตระกูลฉันควรจะมีแม่เป็นผู้หญิงที่ดีพร้อมอย่างเธอนะมินตรา”

อมราไม่ใช่แค่เพียงพูดคำหวานเพื่อหวังให้อีกฝ่ายตัดสินใจยอมทำในสิ่งที่เธอต้องการแต่หญิงสูงวัยพูดออกจากหัวใจที่แท้จริงมินตราถึงเธอจะมาจากครอบครัวที่เป็นเพียงแค่สาวรับใช้ในบ้านแต่ความดีงามของเธอมีพร้อมในทุกอย่างทั้งความขยันความกตัญญูซึ่งสิ่งเหล่านี้ไม่ได้มีในตัวผู้หญิงทุกคน

สองคนแม่ลูกเดินกลับมาที่เรือนเล็กหลังบ้าน ยุพาไม่กล้าแม้แต่จะออกความคิดเห็นใดๆเธอปล่อยให้การตัดสินใจครั้งนี้เป็นไปโดยอิสระเพราะอย่างไรมินตราก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้วควรที่จะมีสิทธิ์เลือกทางเดินชีวิตของตัวเอง

“ขอคุยอะไรด้วยหน่อย”

เสียงทุ้มที่ฟังดูเยือกเย็นดังมาจากด้านหลังทำให้ทั้งยุพาและมินตราต้องรีบหันกลับไปมองและเมื่อพบว่าเจ้าของเสียงคือ เปรมธวัชยุพาก็เดาได้ไม่ยากว่าเจ้านายของเขามาถึงเรือนหลังเล็กด้วยเหตุผลอะไรจึงได้ขอตัวเดินออกมาเพื่อหวังให้ทั้งคู่ได้มีโอกาสคุยกัน

“สิ่งที่คุณแม่ขอร้องมันก็เป็นสิ่งที่ยากต่อการตัดสินใจแต่ผมอยากให้มินตราลองคิดทบทวนดูให้ดีชีวิตของคุณและแม่มีวันนี้ได้เพราะใครที่ผมพูดไม่ได้ต้องการจะลำเลิกบุญคุณแต่แค่อยากให้คุณมองเห็นว่าคนที่คอยช่วยเหลือคุณทุกอย่างกำลังมีความทุกข์อยู่และคุณคือคนเดียวที่ช่วยท่านได้”

เปรมธวัชพยายามพูดให้ตัวเองดูดีทั้งที่ความจริงเขาก็กำลังลำเลิกบุญคุณในสิ่งที่แม่ของเขาเคยทำให้กับครอบครัวของมินตรา

“ทำไมต้องเป็นมิ้นคะผู้หญิงคนอื่นมีตั้งมากมายผู้ชายที่มีพร้อมอย่างคุณเปรมน่าจะหาได้ไม่ยาก”

หญิงสาวถามในสิ่งที่เธออยากรู้เพราะดูจากรูปร่างหน้าตาและฐานะของเปรมธวัชแล้วเขาไม่น่าจะหาผู้หญิงไม่ได้น่าจะเป็นฝ่ายปฏิเสธผู้หญิงเสียมากกว่า

“เพราะผมไม่ชอบผู้หญิงพวกนั้น บางคนก็เป็นเพื่อนที่ดี บางคนก็เป็นคู่นอนที่เหมาะสมแต่ยังไม่มีใครเหมาะที่จะเป็นแม่ของลูกและสาเหตุที่ผมกับคุณแม่เลือกคุณเพราะเชื่อว่าคุณเป็นคนดีและเมื่อทุกอย่างสำเร็จเรามั่นใจว่าคุณจะไม่ผูกมัดเรียกร้องอะไรจากเราแต่สิ่งนี้เราไม่แน่ใจในตัวผู้หญิงคนอื่น”

มินตราเริ่มเข้าใจในสิ่งที่เปรมธวัชต้องการสื่อสาร ชายหนุ่มและครอบครัวกลัวว่าถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นอาจจะเรียกร้องเงินทองทรัพย์สมบัติหรือต่อรองในเรื่องอื่นๆแต่ถ้าเป็นตัวเธอทั้งคู่มั่นใจว่าเธอจะยอมอยู่เงียบๆ

“มิ้นขอเวลาตัดสินใจก่อนนะคะตอนนี้คงให้คำตอบอะไรไม่ได้”

สาวน้อยยังคงยืนยันคำเดิมเพราะเธออยากถามเสียงของหัวใจตัวเองให้ชัดเจนกว่านี้เพราะมันคือทั้งชีวิต การมีลูกกับผู้ชายคนหนึ่งมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆที่ทำแล้วก็จบไป

“ในวันที่แม่ของผมเจอน้ายุพาเดินอยู่ที่ริมถนนแม่ใช้เวลาตัดสินใจไม่ถึงเสี้ยวนาทีที่จะช่วยเหลือน้ายุพาและเด็กน้อยคนนั้น ผมหวังว่าคุณคงใช้เวลาไม่นานที่จะให้คำตอบกับคนแก่ที่รอคอยวันนี้มาทั้งชีวิต”

เปรมธวัชเล่นบทโศกพร้อมกับคำพูดที่กรีดลงไปถึงหัวใจ คนฟังเพื่อบีบให้มินตรารู้ว่าในวันที่แม่ของเขาตัดสินใจช่วยแม่ของเธอและตัวเธอเองวันนั้นแม่ของเขาไม่ต้องใช้เวลาตัดสินใจอะไรมากมายคำว่าเพื่อนมนุษย์ต้องช่วยเหลือกันทำให้ทุกอย่างเป็นอย่างทุกวันนี้

ภาพความทรงจำครั้งเก่าย้อนเข้ามาในความนึกคิดของมินตราถึงแม้ตอนนั้นเธอจะยังเด็กมากแต่เธอก็จำได้ดีว่าความกลัวตอนนั้นมันเป็นอย่างไรท้องของเธอหิว ความเหนื่อยทำให้เธออ่อนล้าและง่วงนอนแต่กลับไม่รู้ว่าเธอจะไปใช้ชีวิตที่ไหนจนได้มาเจอกับอมราที่หยิบยื่นทั้งที่พักอาหารและอนาคตให้กับเธอและแม่จนถึงทุกวันนี้

“มิ้นตกลงที่จะเป็นแม่ให้ลูกคุณค่ะ”

สาวน้อยยอมตกลงทั้งที่เธอยังได้ถามเสียงหัวใจตัวเองแต่รู้แค่เพียงว่าคำพูดของเปรมธวัชทำให้เธอคิดได้แต่คำว่าตอบแทนบุญคุณสาวน้อยได้แต่รีบเดินกลับเข้าไปในห้องนอน เธอร้องไห้ให้กับอนาคตของตัวเองที่คงไม่เป็นไปอย่างที่วางไว้แต่ในเมื่อชีวิตนี้เธอมีทุกวันนี้ได้เพราะอมราเธอจะขอตอบแทนผู้มีพระคุณด้วยอนาคตและชีวิตทั้งหมดของเธอสักครั้ง