ตอนที่ 4

มือบางข้างตัวกำแน่น สับสน จนไม่รู้จะคิดอะไรแล้ว ตกลงเรื่องที่เขาพูดมันเป็นเรื่องจริงใช่ไหม แล้วเธอล่ะควรทำเช่นไร

“ทำไมพี่นนท์ไม่บอกปาตั้งแต่แรก ทำไมคะ ทำไมพึ่ถึงปล่อยเวลาให้ล่วงเลยจนป่านนี้ ตอนที่เราหมั้นกันทำไมพี่ไม่ปฏิเสธไป!” หญิงสาวย้อนถามเสียงสั่น แล้วความรู้สึกเธอเล่า ใครจะชดใช้ให้

คนถูกถามตีหน้าเครียด ตอนนั้นเขาไม่กล้าพอ ที่สำคัญคือเขายังไม่พบกับนพวิชญ์

“พี่.... ไม่กล้าบอกความจริงกับพ่อ”

“ไม่กล้าบอก!” เธอหัวเราะในลำคอ “เลยปล่อยเลยตามเลย ให้ปาเผลอใจ คิดว่าพี่ยินดีกับงานหมั้น และพร้อมจะแต่งงานกับปาเนี่ยนะคะ พี่เห็นแก่ตัวไปหรือเปล่า!”

“ปาพี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ!”

“ขอโทษแล้วชื่อเสียงขอปา ความรู้สึกของปาล่ะคะ พี่จะชดใช้ให้ยังไง ปาต้องเสียอะไรไปบ้างพี่รู้หรือเปล่า แบบนี้ปาจะมองหน้าใครได้!”

ชายหนุ่มยกมือกุมขมับ ขบกรามแน่น เพราะไม่รู้ควรหาทางออกกับเรื่องนี้ยังไง คิดว่าปาลิตาจะเข้าใจ แต่ดูท่าแล้วมันเป็นไปไม่ได้เลย

“พี่ไม่ได้ตั้งใจปา ปาก็รู้ว่าพ่อของพี่เป็นคนยังไง”

แล้วเธอจำเป็นต้องแคร์ด้วยเหรอ เขาทำร้ายจิตใจกันอย่างแสนสาหัส ถ้ามีจิตสำนึกคงไม่หลอกลวงกันจนถึงตอนนี้

“แล้วปาต้องสนใจด้วยเหรอคะ!”

“ปา! ที่พี่สารภาพความจริงกับปา เพราะพี่ต้องการให้ปายกเลิกงานแต่งของเรา ที่พี่ทำพี่รู้ว่าผิด พี่ถึงได้แก้ไขก่อนมันสายไป!”

หญิงสาวกัดฟันแน่น ความอัปยศนี้จะให้ผู้ใดล่วงรู้ไม่ได้ เธอจะเอาหน้าไว้ที่ไหน สังคมคงเยาะเย้ยถากถาง

“ปาไม่มีวันยอม พี่นนท์ต้องแต่งงานกับปา แล้วไปเลิกกับแฟนของพี่ซะ ไม่อย่างนั้นปาจะเอาเรื่องพี่ให้ถึงที่สุด ปาเชื่อว่าคุณอากรณ์ต้องไม่ชอบกับสิ่งที่ปาจะบอกให้ฟังแน่!”

คนฟังชะงัก “ปาจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ!”

“ทำไมปาจะทำไม่ได้ ในเมื่อพี่นนท์ไม่เคยสนความรู้สึกปา ปาเจ็บแบบไหน พี่ต้องได้รับรู้บ้าง จำเอาไว้!” พูดจบ เธอกระชากกระเป๋าสะพาย

เพล้ง!

สายพันกับแก้วจนตกลงพื้น ปาลิตาเหลือบมอง แล้วสาวเท้าก้าวออกจากร้านไปทันที รฐนนท์นั่งนิ่งเหมือนหินหล่นทับร่าง ถ้าหากปาลิตาไม่ช่วย เขาเองก็ไร้ซึ่งความกล้าที่จะบอกความจริงกับพ่อเช่นเดียวกัน

รฐนนท์นั่งตัวลีบอยู่บนโซฟา เมื่อบิดาเดินเข้ามาสีหน้าชายหนุ่มเริ่มซีดเผือด เขาพอเดาอารมณ์บิดาได้ จากสีหน้าท่าทางคงไม่เป็นการดีแน่ คนเป็นพ่อหย่อนกายลงตรงข้ามลูกแล้วกอดอกสีหน้าไม่พอใจ

“วันนี้แกไปทำอะไรมา!” รฐกรณ์ถามเสียงแข็ง

“ผมไม่ได้ไปทำอะไรมาเลยครับพ่อ น้องจากนัดน้องปาทานข้าว”

คนเป็นพ่อนิ่งเงียบ สีหน้าเครียดขึ้น

“นัดน้องทานข้าว แล้วมันเกิดอะไรขึ้น หนูปาถึงให้พ่อแม่โทรมาขอยกเลิกงานแต่ง!”

รฐนนท์ชะงักดวงตาเบิกกว้าง สีหน้าตื่นตระหนก

“ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับพ่อ!”

เขาเอียงคอมองบุตรชาย แล้วระบายลมหายใจ

“ผู้ชายหาเศษหาเลยมันเรื่องปกติ แต่แกไม่ควรทำร้ายจิตใจหนูปา ยิ่งถ้าแกแต่งงานแล้วยิ่งไม่ควรทำ”

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว สีหน้าสับสน

“ผมไม่เข้าใจครับพ่อ”

“ยังจะไขสืออีก แกมีผู้หญิงซุกไว้ใช่ไหม!”

“ไม่ใช่นะครับพ่อ!” เขารีบปฏิเสธเสียงลั่น