ตอนที่ 6 ภัยแล้ง

"ได้ยินมาจากองค์รัชทายาทว่าพระชายามีความรู้เรื่องภัยแล้งใช่หรือไม่" 

"เพคะฝ่าบาท หม่อมฉันแก้ไขปัญหานี้ได้เพคะ" 

"เช่นนั้นเจ้าลองว่ามาเถิด" 

"จากที่หม่อมฉันได้ทราบจากองค์รัชทายาท​ว่าอำเภอจงเซี่ยมีภัยแล้งอย่างหนักโดยพื้นที่แห่งนี้ แต่เดิมก็มีภัยแล้งเข้ามาอยู่ทุกปีทุกๆครั้งทางวังหลวงหรือเมืองหลวงก็ส่งทหารไปช่วยเหลือในทุกๆครั้ง แก้ไขปัญหาได้เพียงแค่ไม่กี่ปี ก็เกิดภัยแล้งอีกขึ้นทุกๆปี จากสภาพแวดล้อม ในแผนที่ ของอำเภอนี้ อยู่ห่างไกลจากแหล่งน้ำ จึงทำให้ เกิดภัยแล้งได้โดยง่าย สิ่งแรกที่เราจะทำก็คือ ส่งคน ไปตรวจตาและหาแหล่งน้ำ แล้วหม่อมฉันคิดว่าอำเภอนี้ที่อยู่ติดภูเขา จะต้องมีแหล่งน้ำใต้ดินหรือที่เรียกว่าน้ำซับหรือน้ำใต้ดินเพคะ" 

"ถ้าเรามอบให้เจ้าและองค์รัชทายาท​ไปที่นั้นเจ้าเห็นพ่องอย่างไร"

"หม่อมฉัน​ยินดีที่จะเดินทางไปช่วยประชาชนที่ประสบ​ภัยแล้งและแก้ปัญหา​เรื่องนี้ช่วยองค์รัชทายาท​เพคะ"

"เจ้ามีความคิดเช่นไรอีกหรือ"

" หากมองฉันเดินทางไปที่นั่นแล้ว จะให้เหล่า ขุนนางและชาวบ้านช่วยกันขุดบ่อหรือขุดสระกักเก็บน้ำหากบริเวณพื้นที่รอบๆ บ้านของประชาชนมีมากก็สามารถขุดสระหรือขุดบ่อเล็กๆ ไว้สำหรับกักเก็บน้ำในช่วงฤดูฝน เอาไว้ใช้ประโยชน์ในช่วงฤดูแล้ง แต่ทางนี้ในอำเภอ จะต้องมีแหล่งน้ำที่สามารถช่วยเหลือประชาชนให้รอดพ้นได้ในทุกๆปี การที่ผมฉันให้คนอื่นๆกักเก็บน้ำเอาไว้ในแต่ละครัวเรือนก็ย่อมเป็นการแก้ไขปัญหาเรื่องนี้เช่นเดียวกันเพคะ "

"ความคิดอยู่ดีมีเหตุผล หากประชาชนยังร้องขอจากวังหลวง เกรงว่าหากเมื่อกล้ำสึกขึ้นมา คงจะช่วยประชาชนยาก หากประชาชน ได้ยึดถือ การขุดน้ำเอาไว้เลี้ยงสัตว์เลี้ยงปลา ปลูกผัก ปลูกข้าวไว้กินเอง ก็ยอมดีกว่า"

"ตอนนี้เรากำลังอยู่ในช่วงเพาะปลูก เช่นนั้น ก็ขอบริจาค พืชธัญญาหารต่างๆ เอาไว้ ไปปลูกให้กับชาวบ้านที่นั่น ดีหรือไม่เพคะ หม่อมฉันมีความสามารถในการหาที่บริเวณน้ำใต้ดินได้ แน่นอนว่า ของฉัน จะทำให้ดีที่สุดเพคะ"

​​​​​​"สตรีเจ้าออกเดินทางไปตกระกำลำบากได้อย่างไร โดยปกติบุรุษจะออกไปทำงานนอกบ้านสตรีจะอยู่ในวังหรืออยู่ในบ้านคอยอยู่เป็นเบื้องหลังให้กับสามีการที่เจ้ามุ่งหน้าไปด้านหน้าเช่นนี้ มันไม่เหมาะไม่ควรสตรีไม่ควรทำเช่นนี้"

"หม่อมฉันอยากช่วยเหลือประชาชนในเมื่อในอนาคตหม่อมฉันอาจจะได้เป็นฮองเฮา การที่ซื้อใจประชาชนตั้งแต่ในตอนนี้เป็นที่ดียิ่งนักเพคะ สตรีที่มากความสามารถเป็นกาจ ช่วยเหลือประชาชน เช่นนี้แล้วในรูปประชาชนเจ้าแม่จงรักภักดีต่อคนเรา ที่ทำเพื่อพวกเขาล่ะเพคะ"

"เช่นนั้นก็ตามใจเจ้า แต่ผู้ที่จะออกเดินทาง เขาต้องเร่งเดินทางจะมัวอ่อนแอไม่ได้"

"หม่อมฉันทราบแล้วเพคะ หม่อมฉันจะเตรียมตัวให้ดี จะไม่ไปทำให้ผู้อื่นลำบากเป็นเด็ดขาด"

"เช่นนั้นเจ้าเองจะต้องรักษาตนให้ดี อย่าลืมว่าเจ้ามีฐานะเป็นอะไร"

"เพคะฮองเฮา"

 หลังจากนั้น 3 วันก็ได้เดินทางไปยังอำเภอจงเซี่ย เพื่อที่จะช่วยเหลือ ผู้ประสบภัยแล้ง อำเภอแห่งนี้ เป็นที่ทุรการดารเสียจริง แต่อุปกรณ์ที่ข้าเตรียมมานั้น ย่อมใช้ได้ผลแน่นอน ซึ่งแน่นอนว่า ที่เห็นนี้ มีแหล่งน้ำอยู่จริงๆ ได้กลิ่นน้ำ มาจากที่ไกล ย่อมแสดงว่าต้องมีแหล่งน้ำใกล้ๆนี้ แต่อาจจะไม่มาก หากมีแหล่งน้ำก็ต้องมีน้ำใต้ดินเอาไว้เป็นแน่ ตัวของข้าพาบนร่างกายกำยำออกเดินทางไปตามแหล่งแนวน้ำ ซึ่งพบว่าที่แห่งนี้น้ำแรงเหลือเกิน เมื่อเดินไปสะดุดตาเข้ากับทำเลที่เหมาะสม ก็ให้ชายฉกรรจ์ 10 กว่าคนจัดการขุด พื้นที่แห่งนั้น ลึกท่วม พวกเขาลงไป

"มีน้ำจริงๆด้วย"

"พระชายาพะยะค่ะมีน้ำใต้ดินจริงๆพะยะค่ะ"

"เช่นนั้นก็ล้อมตรงนี้เอาไว้ให้ชาวบ้านรู้ว่าที่นี้มีน้ำ เราต้องออกเดินทางหาน้ำใต้ดินต่อตรงนี้น่าจะมีอีกสัก 4-5 ที่ ในอำเภอนี้มีเพียงแค่1,500 คนเท่านั้นอำเภอที่คนน้อยแต่ภัยแล้งก็มิอาจปล่อยได้ พื้นที่ภูเขาล้อมรอบแบบนี้ต้องจัดการได้ง่ายกว่าที่คิด"

"เช่นนั้นเราออกเดินทางเถิดพะยะค่ะ"

"หรงเอ้อร์เจ้าเหนื่อยหรือไม่"

"หม่อมฉันมิเป็นอันใดเพคะ ทำงานต่อเถิด"

ข้าเดินทางไปตามพื้นที่ต่างๆกลับมองเห็นภูเขา ที่ดูแปลกตาจากที่เคยเห็นมาและตามที่ข้าเคยเรียน ภูเขาแห่งนี้อาจจะมี เพชรพลอยก็เป็นได้ซึ่งถ้ามีแหล่งเพชรพลอยแห่งนี้ ก็จะสร้างรายได้ให้กับแคว้นนี้เป็นอย่างดี และถือว่าเป็นผลงานอันยอดเยี่ยมอย่างแน่นอน

"เจ้าพกที่ขุดหินมาหรือไม่"

"มีพะยะค่ะ พระชายาต้องการไปทำสิ่งใดพะยะค่ะ"

"ข้าคิดว่า ที่แห่งนี้อาจจะมีขุมสมบัติก็เป็นได้ ลงมือขุดตรงนี้เสียเถิดใช้ตะของัดตรงร่อหินนี้ นัดตามรอยไม่ต้องลงแรงมาก"

 เมื่อกล่าวจบ ทหารองครักษ์ก็เร่งลงมือ ขุดตามที่บอกในทันที ชาวบ้านก็ต่างพากันช่วยเหลือ ในการขุดตามร่องที่ตัวของข้าบอกแล้วก็พกว่าในนั้นมีผนึกศรีตระการตา ส่งระยิบระยับ มองดูแล้วงดงามอย่างยิ่งซึ่งนั่นก็คือ เพชรนั่นเอง ในยุคสมัยนี้ เพชร มีเพียงแค่ชนชั้นสูงเท่านั้น ที่นำมาทำเครื่องประดับ แม้จะมีมูลค่าไม่มาก แต่ว่า ก็ย่อมมี คุณค่า ของเชื้อพระวงศ์ ซึ่งตัวของข้าคิดว่า หากข้าในอนาคตได้เกิดมา มีเพชรไว้เป็นของประดับเอาไว้ขาย มีพลอยที่เป็น สัญลักษณ์แห่งความร่ำรวยก็ดี จะได้เก็บหอมรอมริบเอาไว้ในภายภาคหน้าอาจจะมีโอกาสได้ใช้ก็เป็นได้ อย่างนี้คงจะเรียกว่าปูทางเอาไว้ให้คนในอนาคตได้ใช้ก็ดีนะ

"ขุดกลับไปด้วย สิ่งนี้จะทำให้เรา ได้รับผลงานอย่างดีเยี่ยมเพคะองค์รัชทายาท"

 ภัยแล้งแห่งนี้จัดการง่ายยิ่งกว่าที่คิด เมื่อ สร้างคลองน้ำเข้าสู่หมู่บ้านจากน้ำใต้ดิน ชาวบ้านแต่ละหลัง ก็มี สระบ่อน้ำ ของตนเองแต่ละหลังคาเรือน ที่พากันช่วยกันขุดเอาไว้ ตั้งแต่วันแรกที่ข้าได้รับมอบหมายที่จะทำ จึงได้ส่งราชโองการมาก่อนให้ทุกคนในหมู่บ้านแต่ละหลังคาเรือน ให้ขุดบ่อน้ำเอาไว้ เมื่อมาถึง หาน้ำใต้ดินได้ก็จัดการขุดคลองให้ไหลเข้าสู่หมู่บ้านแต่ทีนี้ ที่นี่จำเป็นต้องมีคนคอยเฝ้าดูแล ซึ่งจะมอบหน้าที่นี้ให้กับ บัณฑิตที่เข้ามารับราชการใหม่ ที่กลายมาเป็นขุนนางใหม่ ให้เป็นมือเท้าขององค์รัชทายาทในอนาคต ที่องค์รัชทายาทจะกลายเป็นฮ่องเต้ย่อมต้องมีคนที่สามารถไว้ใจได้ หลังจากกำจัดภัยแล้งเรื่องน้ำได้แล้วก็จัดการ พาเราชาวบ้านที่เป็นสตรีช่วยกันปลูกผักที่สามารถทนต่อภัยแล้งได้และสามารถทนต่อน้ำฝนหรืออากาศหนาวได้ ชาวบ้านต่างพากันให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ชาวบ้านยังขาดความรู้ความสามารถตัวของข้าจึงคิด ว่าควรที่จะหา อาจารย์มาสอนเด็กๆ ที่ยากไร้เหล่านี้ไม่ต้องแบ่งชายหญิงให้มีการศึกษาเท่าเทียมกัน ทั้งนี้เรื่องเหล่านี้ต้องไปทูลขอฝ่าบาทโดยตรง อย่างน้อย มีความรู้ก็ย่อมดีกว่าไม่มี