ตอนที่ 7 งานเลี้ยงในวัง

หลังจากได้เพชรพลอยเหล่านี้กลับมา ตัวของข้าก็เตรียมเครื่องมือเอาไว้เจียระไนเพชร ข้ารู้วิธีการทำเป็นอย่างดีเพราะตอนเด็ก เคยไปทำงานที่โรงเพชร เจียระไนเพชรตั้งแต่ยังเด็ก ทั้งนี้เลยง่ายดายขึ้น อีกอย่างบิดามารดาที่อยู่ในโลกอนาคตของข้าก็เป็นเจ้าของเหมืองเพชรที่ใหญ่ที่สุด เรื่องการหัดเจียระไนเพชรย่อมเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก

"เจ้าทำอันใดอยู่เหนื่อยหรือไม่"

"ทำของขวัญไว้ไปถวายฮองเฮาเพคะ ส่วนเพชรอีกอันเอาไว้ถวายฝ่าบาทเนื่องในงานเลี้ยงในค่ำคืนที่กำลังจะถึงนี้ หากเราเดินทางกลับไป ด้วยมือเปล่า เกรงว่าคนอื่นจะหัวเราะเราได้เพคะ"

"งั้นข้าอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเอง หากต้องการอะไรบอกข้าได้"

"พระองค์ไปพักผ่อนเสียเถิด อีก 2 วันเราก็จะเดินทางกลับอย่างเร่งด่วน มิใช่หรือของข้าคืนนี้ก็เสร็จแล้ว ไม่นานเพียงนั้น"

"เอาเช่นนั้นก็ได้"

แม้จะกล่าวเช่นนั้นแต่องค์รัชทายาทก็ไม่ได้ออกห่างจากตัวของข้าเลย เดินมานั่งข้างๆเช่นเดิม ไม่ได้ขยับไปที่ใด หลังผ่านไป 2 ชั่วยาม เมื่อข้าหันกลับมาก็พบว่านอนหลับไปแล้วแต่ยังไม่ยอมไปนอนที่เตียง เห็นแล้วก็รู้สึกเอ็นดูไม่ได้ หลังจากที่ทำจนเสร็จเรียบร้อยก็เก็บใส่กล่องตัวของข้าก็ปลูกตรงรักษายากให้ไปนอนที่เตียงด้วยกัน จนกระทั่งรุ่งสางเราก็เตรียมเก็บสัมภาระ เตรียมที่จะเดินทางกลับ กว่าจะเก็บของเสร็จ ก็ใช้เวลาครึ่งค่อนวันนอนอีก 1 คืนก็เดินทางในช่วงเช้าการเดินทางเป็นไปอย่างราบรื่น ไม่ได้มีอันตรายใดๆ ที่จะมาขัดขวางการเดินทางในครั้งนี้ ตัวของเราทั้งสองจึงได้เดินทางมาถึง ภายในแค่ 4 วัน ข้าวของมากมายก็เตรียมเปิดเข้าไปใน ตำหนักอีกครั้ง

"พระชายากลับมาแล้วหรือ"

"ถวายพระพรเพคะ ฮองเฮาพระองค์เดินทางมาที่นี่ได้อย่างไร"

"กว่าเจ้าจะกลับมาเล่นเอาเราคิดถึงจะตายอยู่แล้ว เราเหงาเหลือเกิน ไปเดินเล่นที่สวนพฤกษาด้วยการเสียเถิด"

"เพคะฮองเฮา"

 เราพูดคุยกันตลอดทั้งทางเดินไปยังสวนพฤกษาที่มีดอกไม้มากมายปรากฏอยู่ที่นั่นที่นี่ เป็นสถานที่ ที่ตัวกุ้ยเฟยทรงโปรด​ปราน​มากที่สุด หากกุ้ยเฟยทรงประทับอยู่ที่นี่ฮองเฮาก็จะพยายามไกลเข้ามา แต่ถ้ากุ้ยเฟยไม่ได้อยู่ที่นี่ฮองเฮาก็มักจะเดินมองดอกไม้มากมายเพียงลำพัง

"ไปอยู่ที่นั่น ช่วยเหลือภัยแล้งได้เป็นอย่างดี ฝ่าบาททรงปลื้มปิติอย่างยิ่ง อีกไม่นานก็คงจะมอบรางวัลให้แก่เจ้า"

"หม่อมฉัน​แค่อยากที่จะดูแลประชาชนเท่านั้นเพคะ สิ่งใดที่หม่อมฉันรู้ของฉันก็อยากที่จะช่วยเหลือ แต่สิ่งใดหม่อมฉัน​ไม่รู้ก็ไม่อาจรู้จริงๆเพคะ"

"หากเรามีความลับจะบอกเล่าเจ้า เจ้าจะเชื่อหรือไม่"

"หม่อมฉันแล้วแต่พระองค์เพคะ สิ่งใดที่พระองค์กล่าวออกมาของฉันจะเชื่อสนิทใจจะได้มีข้อโต้แย้งใดๆทั้งสิ้นเพคะ"

"ความจริงเราไม่ได้เป็นคนในยุคสมัยนี้ เราอยู่ในปี 2023 เราเป็นเพียงแค่สตรี ที่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข บิดาเป็นข้าราชการครู มารดาเป็นแพทย์ ตัวของเราก็เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยที่ใกล้ แต่กลับถูกรถชนตายข้ามมาอยู่ที่นี่"

"หม่อมฉันเองก็นอนหลับแล้วตื่นขึ้นมาก็ถูกยมทูตพาตัวมาที่นี่ เหมือนกันเพคะ"

"เจ้าเองก็เป็นคนในยุคนั้นหรือ"

"เพคะ"

"เจ้าอายุเท่าใดกัน"

"เรียนปริญญาโท​ใกล้จบแล้วเพคะ"

"เราเรียนปริญญาตรี​ปีที่ 3 แล้วแต่บังเอิญ​ตายเสียก่อน"

"เช่นนั้นหม่อมฉันอายุมากกว่าพระองค์เพคะ"

"เราข้ามเวลามาได้ 10 ปีแล้วเป็นฮองเฮาเหนื่อยเหลือเกิน ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะหลุดพ้น จากที่นี่เสียที สามีก็ไม่ได้รักใคร่เอ็นดูเท่าไหร่นะ เลี้ยงดูองค์รัชทายาท มาตั้งแต่เด็กจนเติบโต เลี้ยงเหมือนลูกของตัวเอง แต่ดูแล้วเขาก็ไม่ได้รักใคร่ตัวของข้าสักเท่าไหร่"

"ปัญหาแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยงสินะ หม่อมฉันเข้าใจเพคะ"

"ต่อไปต้องอยู่กับเราพูดภาษายุคนั้นกับเราเสียเถิด"

"ได้ค่ะ"

"ค่อยยังชั่ว​หน่อย​ ฉันชื่อหลินเซียน ตอนที่ ก่อนจะตายก็อายุ 22 ปี"

"เสี่ยวหรูหรง อายุ 27 ปีค่ะ"

"ฉันเด็กกว่าเธอจริงๆด้วย"

"คุณก็อายุมากกว่าฉันนะคะในตอนนี้"

"ก็จริงนะเหมือนเราโคจรมาพบกันแบบแปลกๆ"

"น่าเหลือเชื่อการทะลุมิติแบบนี้ก็มีด้วย"

"ฉันอ่านนิยายมาก็เยอะ แต่มาเจอเรื่องนี้ฉันเองก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน"

"คุณรักฝ่าบาทมั้ยคะ"

"ตาแก่นั้นหรือ เขาไม่เคยรักฉันเลย และตัวของฉันก็คิดว่าฉันเองก็ไม่สามารถรักเขาด้วยเช่นกัน"

"คุณคงจะเหงามากๆสินะคะ"

"ยัยกุ้ยเฟยนั่น วางยาพิษฉัน แต่ยังดีที่ว่าไม่ได้อยากวางยาพิษฉันแบบรุนแรงแต่วางยาพิษแบบเรื่อยมาฮองเต้เองก็รู้ ฉันเองก็กินยาถอนพิษอยู่เหมือนกัน"

"เขาต้องการให้คุณ​ตาย?"

"คงงั้นมั้ง"

"จิตใจคนยากแท้หยั่งถึงเสียจริง"

"เธอเองก็จดจำเอาไว้นะไม่มีรักแท้ในฮองเต้ไม่มีพ่อลูกพี่น้องในราชวงศ์ เธอเป็นสตรีเป็นได้แค่คนที่คอยช่วยเหลือและอยู่เคียงข้างเท่านั้น ฉันอยู่ที่นี้มาหลายปีถ้าเกิดตายไปก็ล้วนแต่ไม่กลัวสิ่งใดเลยสักนิด ความตายไม่น่ากลัวหรอกการอยู่อย่างทรมารต่างหากที่ทรมารและเจ็บปวด"

"แล้วคุณจะทำอย่างไรต่อไป เขาจะฆ่าคุณเลยนะ"

"ฉันอาจจะตายในยุคนี้แต่อาจฟื้นในโลกที่ฉันจากมา สักวันฉันตื่นขึ้นฉันจัตามหาเธอนะ"

"เอาจริงๆนะคุณหน้าตาเหมือนแม่ของฉันในยุคปัจจุบัน​เลยนะ"

"แต่จริงๆแล้วหน้าตาของฉันสวยมากเลยนะ ไว้ฉันวาดเสร็จจะส่งให้เธอดู งานเลี้ยงในวันนี้กุ้ยเฟยจะมอบหลานสาวเข้ามาในวังมอบให้องค์รัชทายาทเธอเองก็ระวังหลานของนางก็พอผู้หญิง​คนนี้มักใหญ่ใฝ่สูงเหมือนกุ้ยเฟย ภายภาคหน้าก็จะไม่ต้องกังวลสิ่งใด"

"ฉันจะจำเอาไว้ค่ะ"

"กุ้ยเฟยมาแล้ว"

"ถวายพระพร​ฮองเฮาเพคะ"

"กุ้ยเฟยลุกขึ้นเถอะ เรากับพระชายากำลังกลับแล้วเชิญ​เจ้าตามสบายเสียเถอะ"

"พระนางจะรีบไปที่ใดกันเพคะ อยู่เดินเล่นเป็นเพื่อนกันก่อนมิได้หรือเพคะ"

"ต้องทำให้กุ้ยเฟยผิดหวังแล้วล่ะเพราะเรามิใช่เพื่อนกุ้ยเฟย พระชายากลับตำหนักหงส์กับเราเสียเถิด มีชุดมากมายจะมอบเป็นรางวัลให้แก่เจ้าที่มาเดินเล่นกลับเรา"

"เพคะฮองเฮา"

และเมื่อ​เดินทางมาถึงตำหนังของฮองเฮา พระนางก็มอบชุดหลายชุดให้แก่ข้า ซึ่งชุดเหล่านั้นเป็นชุดที่พระนางว่างเว้นไม่มีอันใดทำเลยทำชุดมอบให้นางเป็นพิเศษ เครื่องประดับมากมายก็มอบให้ทำเอาข้าใจไม่ดีเอาเสียเลย

"พระนางมอบให้หม่อมฉัน​เยอะเกินไปแล้วเพคะ"

"สมบัติพวกนี้ตายไปก็เอาไปไม่ได้อยู่ดีมอบให้เจ้าดีกว่ามอบให้สตรีนางนั้นเป็นไหนๆ"

"ถ้าเรากลับไปยังที่ๆเราจากมา เราสองคนจะได้พบกันอีกมั้ยคะ"

"ฉันจะตามหาเธอเองไม่ต้องห่วง"

"สัญญา​แล้วนะคะ"

"สัญญา​สิ"

"สวมชุดนี้ให้ดูหน่อยสิฉันเรียนตั้งนานกว่าจะทำได้อีกไม่นานก็จะถึงเวลางานเลี้ยงคืนนี้แล้ว"

"ค่ะ"

ฉันแต่งตัวเสร็จก็ใช้เวลานานพอสมควรก่อนที่จะเดินตามฮองเฮาไปยังงานเลี้ยงนั่งตามตำแหน่งของลำดับศักดิ์​ของพระชายาขององค์รัชทายาท​ การปรากฏตัวของหลายกุ้ยเฟยทำเอาชายหนุ่มมากมายต่างหลงใหลในทันทีไม่เว้นแม้แต่องค์​รัชทายาท​ผู้นี้เช่นกัน

"ซินอิงถูอวี้ถวายพระพรฝ่าบาท ถวายพระพรฮองเฮาเพคะ" 

"งดงามสำคำล่ำลือเสียจริง" 

"ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท หม่อมฉัน​ยังงดงามไม่เท่าพระชายาขององค์รัชทายาทเลยเพคะ" 

"คุณหนูซินอิงถูอวี้กล่าวหนักเกินไปแล้วทั้งสองงดงามคนละแบบจะมีผู้ใดงดงงามกว่าใครได้อย่างไรกัน" 

"จริงด้วยเพคะหม่อมฉันไม่อาจกล่าวเช่นนั้น"

"องค์​รัชทายาทมีเพียงพระชายาอยู่ตำหนักเพียงลำพังเช่นนั้นเจ้าก็เข้าตำหนักองค์รัชทายาทเสียเถิด"

"ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท" 

"องค์รัชทายาท...​"

"ไม่มีอันหรอกนะวางใจได้คนดีของข้า"

"เพคะ"