ตอนที่ 4 งานอภิเษก​

...อวี้เทียนเฟย... 

หรูหรงนางคือรักแห่งวัยเยาว์ เป็นเด็กหญิงที่ข้าเคยรู้จัก ตัวของข้าเฝ้าทะนุถนอม มาตั้งแต่ครั้งอดีต ในขณะนั้น ตัวของข้าได้เป็นองค์รัชทายาท จึงถูกกักตัวถูกสั่งสอน ให้กลายเป็นห้องพี่ที่ดี สืบทอดราชบัลลังก์​ของเสด็จพ่อ แต่ผู้ใดเล่าจะรู้ ว่าการทนอยู่ ในที่ที่ไม่ควรอยู่มันทรมานเพียงใด นางเป็นเด็กน้อย ตัวเล็กบอบบางอ่อนโยนนิสัยดี แต่ต้องมั่นหมายกับองค์ชายสี่ ในระยะเวลาที่มั่นหมายกันตัวของข้า ก็เฝ้าติดตามพฤติกรรมขององค์ชายสี่ จนกระทั่งพบความผิดปกติ ที่ตัวเขา และกระทำลับหลังของคนทั้งในวัยเยาว์ของข้า แล้วตัวของข้าก็ยังไม่ได้มีพระชายาแต่อย่างใด ข้าก็เลย ทูลขอให้เสด็จพ่อ พระราชทาน ราชโองการ ยกเลิกการหมั้นหมาย ขององค์ชายสี่กับหรูหรง และให้นางมาหมั้นหมายกับข้าได้แต่งงานกันให้เร็วที่สุด ซึ่งแน่นอนว่า เสด็จพ่อเห็นดีเห็นงามด้วย

"เจ้ามองอันใดกัน"

"หม่อมฉัน​ตื่นเต้นเพคะ"

"เจ้าน่ะหรือ"

"เพคะ นี่เป็นการแต่งงานครั้งแรก ย่อมตื่นเต้นเป็นธรรมดา รู้สึกที่ตกกังวล แต่ก็ไม่ได้กลัว ถึงเพียงนั้น"

"เจ้าน่ะอย่าได้ตื่นกลัวไปเราแต่งงานด้วยใจ เจ้าคือภรรยาที่ตัวของข้าทูลขอด้วยตนเอง เจ้าคือสตรีที่ตัวของข้าเลือกด้วยตนเอง เจ้าเป็นคนรักในวัยเยาว์ของข้า ไม่ว่าข้าจะได้เป็นฮ่องเต้หรืออยากได้ ตัวของข้าก็จะรับเจ้า เทิดทูนเจ้าเป็นภรรยาของข้าและข้าก็รักเจ้ามากที่สุด"

"เพคะ หม่อมฉันจะจดจำเอาไว้ว่าพระองค์ เคยกล่าวเช่นนี้กับหม่อมฉัน เหมือนฉันจะปฏิบัติตน เป็นภรรยาที่ดีนำสิ่งดีๆมาสู่พระองค์ไม่ว่าเรื่องใดจะยากมากเพียงใด หรือฉันก็จะอยู่เคียงข้างของเพคะ"

 ดังกล่าวจบก็เงียบไปตัวของข้าก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ พิธีการกว่าจะเสร็จก็ใช้เวลาหลายชั่วยาม แต่ทุกอย่างก็ออกมาดี สมความตั้งใจที่ตัวของข้า อยากจะให้เป็น

"อวี้เทียนเฟย"

"พะยะค่ะเสด็จแม่"

"เจ้ามาหาแม่เสียหน่อยเถิด"

"พะยะค่ะ เสด็จแม่มีเรื่องอะไรถึงเรียกลูกเข้ามาเฝ้าด่วนถึงเพียงนี้"

"เจ้าเป็นองค์รัชทายาท เจ้าจงจำเอาไว้ อย่าได้มีหัวใจ แต่พี่น้อง เครือญาติเพราะฮ่องเต้ไม่มีหัวใจ เจ้าอยู่เหนือญาติพี่น้อง ขึ้นสู่ตำแหน่งที่สูงสุด เจ้าต้องดูแลคนนับหมื่นนับแสน เจ้าต้องเป็นบุคคลที่แข็งแกร่ง อย่าได้ตัดสินใจอันใด หรือพลาดไปเป็นอันขาด จงจำเอาไว้เจ้าจะได้ไปฮ่องเต้ อย่าได้ให้ความรักทำร้ายเจ้าเป็นอันขาด หรูหรงนางเคยหมั้นหมายกับองค์ชายสี่เจ้าอย่าได้ทำอะไรให้คนรู้ว่าเจ้ารักนาง เว้นระยะห่างกับนางให้ดีที่สุดอย่าทำให้นางเอาความรักเจ้ามาเล่นงานวังหลังเป็นอันขาด"

"พะยะค่ะ"

"จงจำเอาไว้หนา"

"พะยะค่ะ ลูกจะจำเอาไว้"

"เจ้าไปเข้าห้องหอเสียเถิด"

"พะยะค่ะ"

ต่อให้ได้รักกันอย่างไร คำว่าตำแหน่งอำนาจก็ยังคงฉุดรั้งความรู้สึก ความนึกคิดของตัวเอง มากมายเช่นเดิม ตัวของข้า ก็ได้แต่เก็บลงความรู้สึกเอาไว้อย่าได้แสดงออกไป เพราะท่านอาจจะทำให้ตัวของเขาและครอบครัวต้องตาย เพราะความประมาทของตนเอง

"พวกเจ้าเตรียมตัวเสร็จหรือยัง"

"เพคะฮองเฮา"

"พระชายารองข้ามองคุณหนูใหญ่กู้หนานอิง ส่วนพวกเจ้าทั้งสามเป็นอนุภรรยา ดูแลโอรสของเราให้ดีที่สุดผู้ใดคิดจะสังหารเขาเจ้าทั้งสามจัดการได้ทันที และจับตาดูหรูหรงเอาไว้ให้ดีอย่าให้นางมาทำอะไรโอรสของข้าได้"

"เพคะฮองเฮาพวกหม่อมฉัน​จะทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุดเพคะ"

"เช่นนั้นเจ้าไปเสียเถิด"

"เพคะ"

"นี่คือสิ่งที่แม่ ผู้นี้จะมอบให้แก่เจ้าได้ สตรีมีมากมายหลายร้อยหลายพัน แม่ไม่อยากให้เจ้าต้องทุกข์ทนทรมาน กับความเจ็บปวด แม้ว่าเจ้า จะไม่ใช่บุตรชายของข้าจริงๆ แต่เจ้าก็เป็นคนที่ตัวของข้า เลี้ยงดูมาโดยตลอด เจ้าก็เปรียบเสมือนบุตรชายของข้า ที่ตัวของข้ารักและเอ็นดูมาโดยตลอด เด็กน้อยเอ๋ย การเป็นฮ่องเต้ ไม่ได้มีความดีความชอบอันใด มีแต่ความทุกข์ทรมานและโดดเดี่ยวจะต้องเข้มแข็งแม่จะปูทางระหว่างรากฐานให้เจ้าได้อยู่เหนือจุดสูงสุดที่สุด เจ้าจะได้ไม่ต้องมีอุปสรรคอะไรมากมาย เจ้าคือลูกชายที่ข้าภาคภูมิ​ใจคนดีของแม่"