ตอนที่ 3 ข้าก็เช่นนี้พวกเจ้าจะทำอะไรข้าได้

ฉันทนมองใบหน้าคนตรงหน้าไม่ไหว คันมือคันไม้อยากทุบตีคนเช่นนี้จริงๆ ถ้าอยู่ในยุคก่อนนะฉันกระโดดกระชากหนังหัวหลุดแล้ว นี้มันคู่หมั้นหน้าหมาชัดๆ วิ่งตามกีจนทิ้งคู่หมั้น มั่นหน้ามั่นโหนกสุดก็อีน้องสาวนี้แหละ   แต่ไม่อยากทำอะไรมากแต่ถ้ามันกล้าทำฉัน ฉันกระทืบมันแน่คนแบบนี้ปล่อยไว้ก็เป็นปัญญหาแน่

"นังเด็กสารเลว เจ้ามันเลวเหมือนมารดาเจ้า"

"บุตรสาวเจ้าก็คตงเหมือนเจ้าเช่นกันปีนเตียงผู้อื่นได้ง่ายได้ บุรุษมีมากมายหาใช่สิ่งที่ข้าหาไม่ได้ก็แค่องค์ชายผู้หนึ่งเท่านั้น ข้าหาได้ดีกว่านี้เสียอีก"

"เจ้ากล้าว่าข้าผู้เป็นองค์ชายหรือ เจ้าก็แค่สตรีเท่านั้นมีสิทธิ์อันใดต่อว่าข้าเช่นนี้"

"บุรุษเช่นเจ้าข้าไม่ต้องการไสหัวไป"

"นังสารเลวหรูหรง!!"

"มีราชโองการจากฝ่าบาท!!!!"

"ราชโองการอันใดหรือหลิงกงกง"

"องค์ชายสี่อยู่ที่นี้ด้วยหรือพะยะค่ะ คุณหนูหรูหรงรับราชโองการ"

"หรูหรงรับราชองการเพคะ"

"คุณหนูหรูหรงแห่งตระกูลหรู งดงาม จิตใจอ่อนโยน หมั้นหมายกับองค์ชายสี่มา 5 ปีบัดนี้โอรสเรานั้นมิอาจคู่ควรแก่ความดีให้ยกเลิกการหมั้นหมายนับตั้งแต่เปิดราชองการ และให้คุณหนูหรูหรงอภิเษกสมรสกับองค์รัชทายาท อีก 1 เดือนข้างหน้าเริ่มนับตั้งแต่เปิดราชองการ จบราชโองการ คุณหนูหรูหรงรับราชโองการ"

"หรูหรงรับราชโองการ ขอให้ฝ่าบาทอายุยืนหมื่นๆปีๆ"

"เช่นนั้นนำสินสอดเข้ามา"

"ขอรับหลิงกงกง"

"เหตุใดเสด็จพ่อถึงทำเช่นนี้กับข้าหลิงกงกง"

"องค์ชายสี่ก็รู้อยู่แก่ใจนะพะยะค่ะ ฝ่าบาทรู้เรื่ององค์ชายทุกพระองค์ รู้ทุกอย่างที่องค์ชายทำด้วยพะยะค่ะ องค์ชายสี่เองก็มีราชโองการนะพะยะค่ะ ตอนนี้อู่กงกงนำราชโองการไปที่ตำหนักของพระองค์แล้วพะยะค่ะ"

"ข้าเองก็มีหรือ"

"องค์ชายสี่เดินทางกลับตำหนักเถิดพะยะค่ะ"

"หรูหรงฝากเอาไว้ก่อนเถอะ"

"หม่อมฉันคือคู่หมั้นองค์รัชทายาทนะเพคะ"

"เจ้า!!"

"องค์ชายเสด็จเถิดพะยะค่ะ"

"ข้ารู้แล้ว!!!"

องค์ชายสี่จากไปแล้ว ข้าเองขอบรรยายแบบนี้นะจะได้ชินอิอิ ตอนนี้เจ้าองค์ชายนั้นก็เดินทางกลับตำหนักไปแล้ว และแล้วข้าก็รู็ข่าวเรื่องการที่หลิงกงกงเร่งเร้าองค์ชายสี่นั้นกลับตำหนัก ราชโองการนั้นขององค์ชายสี่มีเนื้อหาใจความมาว่าให้องค์ชายสี่อภิเษกกับบุตรสาวแม่ทัพเซียว คุณหนูเซียวฮวาเหลียนตั้งแต่เด็กนางนั้นไม่ชอบเย็บปักถักร้อย (*เรื่อง ฮวาเหลียน คุณหนูส้มหล่น) นางเอาแต่ฝึกดาบออกรบเคียงข้าบิดาอย่างห้าวหาญ บัดนี้ถึงวัยออกเรือนบิดาอย่างแม่ทัพเซียวนั้นทรมานใจกลัวบุตรสาวแต่งไม่ออก ร้องขอพระราชทานสมรสมาให้บัดนี้ความบรรเทิงก็เกิดขึ้น

"คุณหนูเจ้าค่ะๆ"

"มีอันใดอิงอิง"

"องค์รัชทายาทเสด็จมาเจ้าค่ะ"

"องค์ชทายาทมาทำไมกัน"

"มิทราบเจ้าค่ะ แค่นายท่านให้มาตามคุณหนูเจ้าค่ะ"

"อืม ข้าจะไปพบเขาเสียหน่อย"

ข้าเดินไปพบองค์รัชทายาทที่มารอข้าที่ห้องรับรองที่หรูหรา ข้าทำความเคารพองค์รัชทายาททันที ก่อนที่จะถูกเชิญให้นั่งลงที่นั่ง ขา้สำรวจใบหน้าของคนตรงหน้า หน้าตาหมดจดจมูกโด่งสวย ปากบางแดงระเรื่อ ผิวกายขาวผ่อง คิ้วเข้มดวงตาหวานเช่นบุรุษเจ้าชู้ แต่ใบหน้าเย็นชานัก

"เจ้าเองหรือหรูหรง"

"เพคะ หม่อมฉันหรูหรงเองเพคะ"

"คู่หมั้นข้างั้นหรือ หึ จืดชืดเช่นนี้เลยหรือ"

"องค์รัชทายาทเกรงว่าหม่อมฉันจะแต่สีฉูดฉาดมิได้เพคะ เพราะหม่อมฉันมิใช่นางคณิกาที่พระองค์ทรงเลี้ยงดูคนนั้น หม่อมฉันก็สตรีธรรมดาเท่านั้นอย่าไ้เปรียบเทียบหม่อมฉันเลยเพคะ"

"ปากคอเราะร้ายเสียจริง"

"ขอบพระทัยเพคะ"

"ข้านำชุดอภิเษกของเจ้ามาส่งด้วยตนเอง"

"ขอบพระทัยเพคะ"

"ท่านแม่ทัพหรูเรากลับก่อน"

"พะยะค่ะองค์รัชทายาท หรูหรงเดินไปส่งองค์รัชทายาทที่รถม้า"

"เจ้าค่ะ"

ข้ามาส่งตามที่ท่านพ่อบอกเอาไว้ ก่อนที่องค์รัชทายาทจะไปเขาก็เอ่ยขึ้น

"หรูหรงเสด็จพ่อบอกว่าให้นไำมารดาเจ้าเข้าวังไปรักษาอีก 2 วันจะให้หลิงกงกงเชิญเจ้าและฮูหยินใหญ่เข้าวัง"

"เพคะ"

"เจ้ายังน่ารักน่าชังเช่นตอนเด็กจริงๆ"

"เพคะ"

"ข้าอวี้เทียนเฟย"

"เพคะ"

"ข้าไปแล้ว ข้าให้คนของข้าแฝงตัวเข้ามาที่นี้แล้วเจ้าวางใจได้ไม่มีผู้ใดกล้าทำร้ายเจ้าอีกเป็นแน่"

"ขอบพระทัยองค์รัชทายาทเพคะ"

"ระวังตัวด้วยหนา"

"เพคะ"

นี้ข้ากำลังถูกบุรุษรูปงามเป็นห่วงเช่นนั้นหรือนี้ แต่ก็ยังดีกว่าถูกเกลียดล่ะนะ หลังจากนั้น 2 วันหลิงกงกงมาที่จวนเราจริงๆเชิญข้าและท่านแม่เข้าวังทันทีเพราะกลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้น หลังจากนั้นข้าก็รั้งอยู่ที่วังหลวงอันกว้างใหญ่แห่งนี้ เพื่ออบรมกิริยามารยาทเพื่อที่กลายเป็นฮองเฮาในอนาคต ข้าก็ไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นเช่นนี้ได้ แต่การมาอยู่ที่นี้ก็อันตรายเช่นกัน วังหลังทีู่สงบจะแตกต่างอะไรกับคลื่นใต้น้ำที่รอปะทุอย่างใจเย็น