ตอนที่7เขาทำให้น้องลำบากใจหรอ

ตอนที่7เขาทำให้น้องลำบากใจหรอ

เธอนึกถึงความรักระหว่างเธอกับซ่าวหยู๋เชิงแต่งงานกันสามปีความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงอะไรเหมือนเป็นเพราะใบสัญญาใบเดียวที่ทำให้ทั้งคู่ต้องมาอยู่ด้วยกกันเหมือนคนแปลกหน้าเท่านั้นเองเผชิญกับความเย็นชาของซ่าวหยู๋เชิงผู้ชายที่แบ่งแยกทุกเรื่องเธออยู่กับเขาไปได้ไงตั้งสามปี？

ในขณะนั้นเองลู่หยาวก็เจ็บท้องน้อยแบบบิดสีหน้าของเธอซีดเลยทันทีขาอ่อนเกือบล้มลง

เสี้ยงตงหนานพยุงไว้กระทันหันเห็นสีหน้าเธอซีดถามด้วยความเป็นห่วง：“ไม่สบายหรอ？พี่ส่งน้องไปโรงพยาบาลไม？”

“ไม่เป็นไร”ลู่หยาวโบกมือไปมาหลีกตัวออกมาจากเขาสีหน้าทรามานนิดหน่อย：จริงๆแล้วฉันก็อิจฉาพี่เหมือนกันนะถ้าอยู่แล้วไม่มีความสุขอยากหย่าก็แค่หย่า”

“น้องกับซ่าวหยู๋เชิง......”ถึงแม้ว่าเสี้ยงตงหนานไม่ได้กลับมาหลายปีแล้วแต่เขาก็ติดต่อกับลุงลู่อยู่ประจำรู้ว่าลู่หยาวแต่งงานกับซ่าวหยู๋เชิงได้ข่าวว่าฐานะฝ่ายตรงข้ามก็ไม่ได้ดีอะไรชนาดนั้น“เขาทำให้น้องลำบากใจหรอ？”

ลู่หยาวส่ายหัว

ถ้าซ่าวหยู๋เชิงทำให้เธอลำบากใจหรือแกล้งเธอหน่อยก็คงดีแต่นี้เขานิ่งเฉยใส่ตลอดอาทิตย์หนึ่งกลับมาหนึ่งครั้ง‘บ้าน’สำหรับเขาแล้วไม่มีความหมายอะไรเลย

ลู่หยาวอยากพูดอะไรสักอย่างตอนที่เงยหน้าขึ้นมาเห็นคนกลุ่มนึงเดินมาพอดี

ผู้ชายไม่กี่คนสวมใส่ชุดสูทดูเหมือนเป็นพวกนักธุรกิจผู้ชายคนหน้าสุดใส่สูทสีเทาผมสีดำเซ็ดไปทางด้านหลังอย่างดีบุคลิกดูมั่นคงทำให้มองไปแล้วยากที่จะไม่มอง

ลู่หยาวเห็นร่างที่หุ่นดีมีน้ำมีนวลเดินอยู่ข้างๆเขาสีชุดกระโปรงสีเทาเหมือนของเขาสีที่ดูเรียบง่ายสวมบนตัวของเธอกลับดูน่าดึงดูดมากผิวขาวยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก

ลู่หยาวยืนตัวแข็งอยู่ตรงนั้นเธอมีความรู้สึกว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างๆของซ่าวหยู๋เชิงก็คือผู้หญิงที่คุยโทรศัพท์กับเธอครั้งก่อนใชแน่ๆ！

ซ่าวหยู๋เชิงที่กำลังเดินมาแต่ไไกลก็มองเห็นลู่หยาวแล้วเช่นกัน

ตอนที่เห็นเธอยืนอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งขมวดคิ้วอยากพูดอะไรสักอย่างผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ข้างๆเปิดประตูห้องที่จองไว้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน：“เชิญด้านในค่ะประธานซ่าว”

ลู่หยาวคิดในใจเป็นไปอย่างที่คิดเลยว่าเป็นผู้หญิงที่โทรคุยกับเธอครั้งก่อนเสียงจริงเพราะกว่าในโทรศัพท์อีก

มองซ่าวหยู๋เชิงพาลูกน้องเดินผ่านตนไปไม่พูดคุยอะไรด้วยแม้แต่คำเดียวลู่หยาวหยิกเสื้อ

เธอก็อยากก้าวเดินออกไปอย่างกล้าหาญแต่คิดไม่ถึงว่าจะเจ็บท้องน้อยขนาดนี้ล้มลงไปทั้งตัว

“หยาวหยาว？”

ซ่าวหยู๋เชิงกำลังเดินเข้าไปในห้องได้ยินเสียงเสี้ยงตงหนานเรียกเธอมองไปทางด้านนอกจึงพบว่าลู่หยาวล้มลงบนพรมแดงสีหน้าซีดเขาผลักคนข้างๆออกแล้ววิ่งไปทางเธอ

“ปล่อยมือ”ดันเสี้ยงตงหนานออกอย่างแรงซ่าวหยู๋เชิงอุ้มเธอขึ้นสีหน้าตึงเครียดแล้วเดินออกจากบาร์

เสี้ยงตงหนานพอเดาออกว่าเป็นใครไม่ได้วิ่งตามไปแต่แค่กระพริบตาซ้ำๆ

ซ่าวหยู๋เชิงอุ้มเธอแล้วไปห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล

ขณะที่รอเธอเขาก็โทรหาฟู่หซิ่วจือผู้รับผิดชอบให้เธอยกเลิกการประสานงานของคืนนี้ไป

รออยู่ข้างนอกประมาณสิบนาทีประตูผู้ป่วยเปิดออก

คุณหมอออกมาแล้วเอาหน้ากากออกถามซ่าวหยู๋เชิงตรงๆ：“คุณเป็นสามีของเธอ？”

ซ่าวหยู๋เชิงพยักหน้า“ครับ”

“ดูแลเอาใจใส่ภรรยาคุณดีๆอย่าให้เธอดื่มเหล้าสูบบุหรี่อีก”

คุณหมอติ：“เธอมีอาการหนาวในอยู่แล้วถ้ายังไม่พักผ่อนรักษาตัวอนาคตอาจจะมีหรือไม่มีบุตรก็เป็นปัญหาแล้วหล่ะผมจะให้ยาเธออย่าลืมบอกเธอให้ทานให้ตรงเวลาด้วย”

“ขอบคุณครับหมอ”

หมอเดินไปแล้วแต่เขาก็ยังคงย้อนคิดคำที่หมอพูดเมื่อกี้ใช้มือนวดกลางคิ้ว

เพราะที่บ้านบังคับเขาไม่แต่งงานกับเธอก็ไม่ได้แน่นอนว่าก็ไม่พอใจกับรักครั้งนี้เพราะเหตุนี้ตอนที่แต่งงานเขาจึงขอเซ็นสัญญาต่างคนต่างอยู่ไม่ยุ่งเรื่องของกันก็เพราะหวังว่าตอนที่หย่ากันจะได้ไม่ต้องมีอะไรติดค้างกัน

แต่เห็นลู่หยาวใใช้ชีวิตเองแล้วแย่แบบนี้ขี้โรครู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่พูดง่ายๆเธอเป็นหญิงสาวที่มีอายุแค่ยี่สิบกว่าไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องดูแลเธอหน่อย

ซ่าวหยู๋เชิงลงจากตึกโรงบาลไปซื้อโจ๊กร้อนๆ

ตอนที่เดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยบังเอิญเห็นลู่หยาวตื่นขึ้นมาทันทีดูเหมือนว่าพยายามลุกขึ้นนั่ง

“ขยับตัวทำไม”ซ่าวหยู๋เชิงเดินไปวางโจ๊กไว้ทีโต๊ะหยิบหมอนใบนึงมาวางไว้ที่หลังของเธอให้เธอพิงหมอนอย่างสบาย“ไหนบอกว่าดูดบุหรี่แค่ดูดเล่นๆไงแล้วทำไมถึงไปติดมันได้？”

เขาไม่ได้ไปหรอ？