ตอนที่6พี่น้อง

ตอนที่6พี่น้อง

ไม่นานนักตัวแทนของฝ่ายตรงข้ามก็มาแล้ว

ตัวแทนเป็นคนฝรั่งเศสแต่ผู้ช่วยกับเจ้านายอีกสองคนไม่ใช่ลู่หยาวรู้สึกคุ้นผู้ชายหนึ่งในนั้นที่ตัวสูงใหญ่แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหร

ชัดเจนเลยว่าผู้ชายคนนั้นจำเธอได้ยิ้มแล้วทักทายเธอ:“น้องลู่หยาว”

เห็นรอยยิ้มและแววตานั้นของเขาในที่สุดเธอก็นึกขึ้นได้

เสี้ยงตงหนานเมื่อก่อนเป็นนักเรียนของพ่อเธอก็เคยทำงานที่ศาลมาก่อนทั้งสองเสมือนพี่น้องแต่หลังจากนั้นเพราะธุรกิจที่บ้านเขาจึงต้องเคลื่อนย้ายไปอยู่ที่ประเทศสวิสเซอร์แลนด์และไม่ได้กลับมาอีก

“พี่”ลู่หยาวก็ยิ้มและหัวเราะกลับ

เพราะเป็นการประสานงานทางธุรกิจถึงแม้ทั้งสองจะรู้จักกันแต่ก็ไม่สามารถมาเม้าส์มอยกันได้ตอนนี้ได้แต่คุยกันนอกรอบแบบส่วนตัว

ลู่หยาวนั่งข้างๆของประธานเฉิงตั้งใจฟังตัวแทนของฝ่ายตรงข้ามพูดอย่างละเอียดแล้วแปลให้กับประธานพอประธานฟังแล้วตอบกลับเธอก็ค่อยใช้ภาษาฝรั่งเศสพูดให้ตัวแทนฝ่ายตรงข้ามฟังต่อ

นี้ถือเป็นการทดสอบการฟังมากอีกอย่างภาษาที่ใช้ในแต่ละประเทศก็ไม่เหมือนกันแปลจากภาษาหนึ่งไปอีกภาษาหนึ่งก็จะมีความแตกต่างนิดหน่อยลู่หยาวพยายามแปลให้เข้าใจง่ายที่สุดให้ทั้งสองฝ่ายฟังแล้วเข้าใจ

ประสานงานกันไปสักพักทุกคนก็รู้สึกเยี่ยมและดีใจจึงชนแก้วกันสักหน่อยลู่หยาวดื่มแทนท่านประธานทั้งหมดประจำเดือนเธอยังไม่หมดเลยดื่มของเย็นเรื่อยๆทำให้สีหน้าเธอดูซีด

ฝั่งเสี้ยงตงหนานมองลู่หยาวไปแวบหนึ่งไปกระซิบข้างหูตัวแทนหลังจากนั้นก็ชนแก้วกันน้อยลงส่วนมากก็จะทานอาหารเธอรู้สึกโอเครขึ้นเยอะเลย

ไม่ถึงสองชั่วโมงการประสานงานร่วมมือกันครั้งนี้ก็จบลงด้วยดีทั้งสองฝ่ายก็เซ็นสัญญากันเรียบร้อย

เห็นว่าหมดหน้าที่ตรงนี้แล้วลู่หยาวก็บอกประธานแล้วลุกไปห้องน้ำทีแรกว่าจะมาดูดบุหรี่สักม้วนพอจับๆดูแล้วไม่ได้เอากระเป๋ามาล้างมือเสร็จก็จากไป

พอเดินไปถึงครี่งทางก็บังเอิญเจอเสี้ยงตงหนาน

ลู่หยาวทักทายก่อน：“พี่เรื่องเมื่อกี้ขอบใจนะ”ถ้าไม่ได้เสี้ยงตงหนานช่วยเธอคงดื่มจนต้องมานั่งกอดโถส้วมอ้วกแล้วแหละ

“ไม่เป็นไร”เสี้ยงตงหนานยิ้มอ่อนๆเห็นมือของเธอเปียกหยิบผ้าเช็ดออกจากกระเป๋ายื่นให้เธอ“อย่าให้เปียกสิ่เดี๋ยวเป็นหวัดนะ”

ลู่หยาวก็ไม่เกรงใจรับผ้าเช็ดมาเช็ดมือไปมาพูดด้วยน้ำเสียงคึกคัก：“เมื่อก่อนฉันเห็นพี่พกผ้าเช็ดไว้ตลอดคิดไม่ถึงว่าตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิมนะ”

“ชินแล้วอะอีกอย่างผ้าเช็ดมันสะอาด”เสี้ยงตงหนานกับเธอเดินไปที่ห้องด้วยกันทั้งสองแกล้งกันไปมา“ตอนที่ฉันกลับมาได้ข่าวของครูแล้วนะแต่ไม่มีเบอร์เธอฉันเลยติดต่อไม่ได้”

“เขาสมควรโดน”ลู่หยาวพูดสีหน้าเฉยๆไม่ได้มีอาการอะไร“พี่พี่ก็ไม่ต้องไปเอ็นดูหรือสงสารอะไรเขาหรอกเขาเองที่ไม่รู้จักรักษาตำแหน่งดีๆนี้ของตัวเองไว้โลภเกินไป”

เสี้ยงตงหนานถอนหายใจเบาๆหยิบนามบัตรออกมาหนึ่งใบให้เธอ：“ได้ข่าวว่าศาลยังไม่ได้ตัดสินคดีของครูถ้าจะให้พี่ช่วยอะไรก็บอกนะอย่างน้อยเมื่อก่อนพี่ก็ทำงานกับครูมาหลายปีเหมือนกัน”

ลู่หยาวรังเรแต่สุดท้ายก็รับนามบัตรไว้

ขณะที่ได้พบกับเสี้ยงตงหนานเธอยังเคยคิดเลยว่าจะขอยืมเงินเขาแต่เงินสิบล้านมันก็ไม่ใช่เงินน้อยๆเธอก็ยากที่จะพูดออกจากปากพ่อของตนยังเป็นครูของเขาอีกน่าอายชะมันเลย

“โอเครถ้ามีอะไรเดี๋ยวฉันจะบอกพี่เอง”ลู่หยาวลบความคิดที่จะยืมเงินออกจากหัวเปลี่ยนเรื่อง“ได้ข่าวว่าพี่ไปประเทศสวิสเซอร์แลนด์ไม่นานก็แต่งงานแล้วเป็นยังไงบ้างหรอ？”

“ไม่ค่อยโอเครเท่าไหร่”ใบหน้าที่หล่อเหลาของเสี้ยงตงหนานก็มีอาการที่ยิ้มแบบทุกข์ๆพูดด้วยความเฉย：“ภรรยาของพี่ชอบเที่ยวไปหน่อยห้ามก็ห้ามไม่อยู่มากสุดวันหนึ่งมีผู้ชายมาหาเธอถึงบ้านสามคนเลยพี่รับไม่ได้ก็เลยอหย่า”

“......”

ลู่หยาวคิดไม่ถึงเลยว่าชีวิตของเขาจะเป็นแบบนี้ไม่ทันได้ตั้งสติ“พวกพี่มีลูกด้วยกันแล้วไม่ใช่หรอถ้าหย่ากันแล้วลูกจะทำไง？”

“นิสัยสันดานของเธอพี่กลัวว่าเธอจะทำให้ลูกสาวเสียคนก็เลยแบ่งมรดกให้ไปครึ่งหนึ่งแล้วได้สิทธิ์เลี้ยงบุตรฝ่ายเดียวครั้งนี้ที่กลับมาพี่ก็พาลูกสาวกลับมาด้วยกะว่าจะอยู่ที่นี้ต่ออีกสักพักอะ”

เสี้ยงตงหนานเห็นลู่หยาวสีหน้าตึงเครียดรู้สึกเกรงใจนิดหน่อยหัวเราะแล้วพูดว่า：“แกอย่ารู้สึกว่าถามแล้วเกรงใจสิ่นี้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรสามีภรรยาถ้าอยู่ด้วยกันไม่ได้ก็ต้องหย่ากันเป็นเรื่องธรรมดา”

ลู่หยาวยิ้มอ่อนที่มุมปากไม่ได้พูดอะไรต่อ