ตอนที่8อย่ามางี่เง่าใส่

ตอนที่8อย่ามางี่เง่าใส่

ลู่หยาวเห็นว่าเป็นซ่าวหยู๋เชิงรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อยเมื่อก่อนเดือนหนึ่งได้เจอไม่กี่ครั้งช่วงนี้ใบหน้าที่เธอเห็นบ่อยที่สุดก็คือเขาและยังเป็นเขาที่ส่งมาโรงพยาบาลอีกรู้สึกเหมือนกำลังฝันไป

เห็นเขาถามมาอย่างนี้ลู่หยาวก็ไม่ได้ตอบหันหน้าหลบไป

ซ่าวหยู๋เชิงถอนหายใจดึงเก้าอี้มานั่งแกะโจ๊กนั้นออกพูดด้วยน้ำเสียงที่ทนไม่ไหว：“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเลิกบุหรี่ซะได้ยินไหม？”

ลู่หยาวหัวเราะแห้งพูดด้วยความไม่พอใจอย่างมาก：“เห้อะ！คุณคิดว่าคุณเป็นใคร？”

“ลู่หยาวคุณไม่ใช่เด็กนะอย่ามางี่เง่าใส่”ซ่าวหยู๋เชิงพูดอย่างเฉยเป่าโจ๊กแล้วป้อนไปที่ปากเธอ：“ผมให้แม่ค้าใส่น้ำตาลให้อะคุณชอบกินกินคำหนึ่งนะ”

“เอาออกไปไม่กิน！”ลู่หยาวยิ่งเล่นตัวกว่าเดิมน้ำเสียงก็ไม่ไพเราะ

เขาดูเทคแคร์ดีนะจำได้ว่าเธอชอบกินอะไรกับไม่ชอบกินอะไรแต่ทำไมความรักของทั้งสองมันดูจืดจางเฉยชา？

อีกอย่างเธอก็ไม่ได้เด็กและก็ไม่ได้งี่เง่า！

เห็นผู้หญิงดื้อแบบนี้ซ่าวหยู๋เชิงขมวดคิ้วก้มหน้าทานโจ๊กยื่นมือไปจับปากของเธอไว้จูบไปอย่างรุนแรงบังคับเธออ้าปากนำโจ๊กที่อยู่ในปากป้อนเข้าไปให้เธอ

“เห้ย！”ลู่หยาวขัดขืนอย่างแรงทุบที่หน้าอกของเขาซ่าวหยู๋เชิงก็เลยลุกขึ้นไปสองขาล็อคขาของเธอไว้แน่นจูบที่ลึกเข้าทำให้เธอหายใจไม่ออก

หลังจากที่ป้อนเธอแบบนี้ไปหลายรอบโจ๊กก็เริ่มน้อยลงแล้วคนที่อยู่ในอ้อมกอดก็สงบลงจ้องมองเขาด้วยสายตาพิฆาตเหมือนเขาทำอะไรผิด

ซ่าวหยู๋เชิงใช้นิ้วมือนวดจับที่ริมฝีปากของเธอ

สีชมพูอ่อนนุ่มนิ่มแค่จูบก็รู้สึกได้แต่ว่าที่นี้เป็นโรงบาลจะมีอารมณ์แค่ไหนก็ต้องทนไว้อีกอย่างเธอไม่สบายด้วย

ซ่าวหยู๋เชิงใช้ฝ่ามือจับไปที่หัวของเธอเหมือนโอบกอดเธอที่อ่อนโยนพูดด้วยน้ำเสียงเฉยชา：“ลู่หยาวถ้าครั้งหน้าผมจับได้ว่าคุณดูดบุหรี่ผมมีวิธีจัดการคุณเยอะแยะ”

“ยุ่งยุ่งทำไม！”เห็นเขาทำหน้าตึงใส่ลู่หยาวก็รู้สึกกลัวแล้วยิ่งสายตาของเขานะยิ่งไม่อยากจะจ้องเลยพยายามหันหลังไปดึงผ้าห่มมาห่มทั้งหน้าในใจรู้สึกๆหลอนๆ

ตนไม่สบายเขาคงจะอยู่ดูแลอยู่มั้ง?

ขอแค่เขาอยู่ดูแลเธอต่อดีกับเธอหน่อยเธอไม่ขัดขืนอะไรเขาแน่นอนรับประกันได้......

แต่แค่ลู่หยาวคิดให้มันดีเกินไปหนึ่งนาทียังไม่ถึงเลยก็ได้ยินเสียงเก็บถุงพลาสติกเธอได้ยินซ่าวหยู๋เชิงพูดว่า：“ผมมีงานที่ต้องไปจัดการคุณพักผ่อนไปก่อนนะพรุ่งนี้เช้าถ้าผมว่างเดี๋ยวผมมารับ”

ลู่หยาวรู้สึกผิดหวังมากหยิกผ้าห่มแน่นขึ้นกว่าเดิม

ในใจของเขาเธอยังสู้งานของเขาไม่ได้เลยหรอ！

เห็นลู่หยาวไม่ได้ตอบอะไรซ่าวหยู๋เชิงได้แต่ยืนข้างประตูถาม：“คุณมีอะไรให้ผมช่วยไหม？”

“ไม่มี！ไม่มี！”ลู่หยาวรู้ว่าเขาหมายถึงเรื่องของพ่อตนแค่ได้ยินคำว่าช่วยใจก็รู้สึกปวดๆเครียดสุดๆไปเลย：“มีเรื่องอะไรฉันแก้ปัญหาเองได้คุณไปเถอะ！”

นิสัยเด็กจริงๆ.....ซ่าวหยู๋เชิงถอนหายใจเบาๆ

เขาไม่พอใจกับงานแต่งนี้แต่อย่างน้อยเธอก็ขึ้นชื่อว่าภรรยาของเขาแต่งงานกันตั้งนานเธอเชื่อฟังมาตลอดไม่ได้วุ่นวานอะไรกับเขาเขาก็คงไม่ใจร้ายถึงกับไม่สนใจเธอสักเรื่อง

หลังจากที่ออกไปจากห้องผู้ป่วยซ่าวหยู๋เชิงคิดแล้วคิดหยิบมือถืออกมาจากกระเป๋าแล้วกดเบอร์โทรไป：“คุณช่วยติดต่อคุณ向ให้ผมหน่อยถามเขาว่าว่างเมื่อไหร่ผมอยากไปเยี่ยมเขา”

ตื่นขึ้นมาตอนเช้าลู่หยาวรอจนถึงสิบเอ็ดโมงแต่ซ่าวหยู๋เชิงก็ไม่มาสักที

เขาโกหกเธอ！！