บทที่ 5 อย่ายุ่งกับพวกเขา

หมับ!

" อยากเป็นเมียฉันหรือ? "

" ...!!! "

เสียงถามหลังควันบุหรี่หมด ช่างราบเรียบไร้ความรู้สึกใดๆ เขาคงช่ำชองและเคยชินไปแล้วกับสิ่งที่พูด ต่างกับเธอนอกจากสะดุ้งโหยง อ้าปากค้างแล้ว ยังทำตัวไม่ถูกอีก

ไอ้หมอนี่ อะไรกันเนี่ย

" คะ คือไศก็แค่..เดินมาจากทางโน้น แล้วมาสะดุดขาตัวเองตรงนี้ "

เธอชี้ไปยังทางเดินที่เธอเดินมา ยังแสร้งเล่นละครต่อ ซันดรูเลิกคิ้วขึ้นก่อนอมยิ้ม พลางโน้มหน้าเข้าไปใกล้กว่าเดิม

" จริงหรือ..? "

" อึก จริงค่ะ "

" แล้วทำไมต้องกลืนน้ำลายด้วย "

" ก็...นี่! เอาหน้าออกไปนะ "

ตายแล้วไศลา จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย คิดผิดมหันต์เลย ที่ใช้ลูกไม้ตื้นๆมาหลอกเขา ลืมไปเสียสนิท หากผู้ชายคนนี้กระจอกไร้น้ำยา เขาคงไม่มาเป็นมาเฟียหนึ่งในแก็งค์อัลฟาหรอก

หญิงสาวเบี่ยงหน้าหลบ เสียงเริ่มตะกุกตะกัก หลังปลายจมูกของเขาอยู่ห่างแก้มเธอไม่ถึงคืบ พร้อมฝ่ามือบางเล็กเผลอทาบแผงอก

" ทำไมหรือ? เหม็นบุหรี่หรือ"

ใครบอกเล่า เธอกำลังควบคุมตัวเองไม่ได้ต่างหาก ทั้งกลิ่นน้ำหอมที่หอมสุดๆ กับแอลกอฮอลล์ และควันบุหรี่ เมื่อมาพบเจอกันแล้ว มันช่างเข้ากันดีอะไรอย่างนี้ ราวกับกิ่งทองใบหยก!

" ชะ ใช่ค่ะ " ทว่ากลับต้องโกหก ส่วนเขา..

" ฉันว่า...ไม่จริงมั้ง ลองจูบกันหน่อยไหมล่ะ"

" ....!! "

ดวงตาคมโตซึ่งกลมอยู่แล้ว ยิ่งทวีคูณความกลมเข้าไปใหญ่ เมื่อโดนถ่างออก ไศลาตกใจหนักถึงขั้นค้าง ในขณะเขากำลังโน้มหน้าเข้ามา

แต่แล้ว...

" ไศลา เธออยู่ไหนน่ะ "

เหมือนโชคช่วย พระเจ้า... ขอบคุณสวรรค์

พลั่ก!

" ฉะ ฉัน กลับบ้านก่อนนะคะ "

เธอจึงได้โอกาสตรงนั้นผลักอกเขาออก แล้วเร่งวิ่งหนี ลืมไปเสียสนิทว่าตนเองกำลังเล่นละครข้อเท้าแพลงอยู่ ปล่อยคนข้างหลังไว้ ซึ่งหากเขาไม่คิดจะปล่อยไปง่ายๆ ก็ย่อมทำได้ ทว่ากลับเลือกที่จะยืนมอง จนแผ่นหลังนั้นลับตาไป แล้วถึงจะลอบยิ้ม.. ส่วนเธอเมื่อพาตัวเองออกมาจากตรงนั้น พร้อมหัวใจที่เต้นระทึก กับเสียงช่วยคาดว่าคงเป็นเทเรน่าแล้ว กลับพบเจ้าตัวยืนขวางทางเดินอยู่ หล่อนทำราวกับรอให้เธอวิ่งมาถึง พร้อมสีหน้าที่เคร่งขรึมซึ่งไม่เคยเป็นมาก่อน และ..

หมับ!

" เทเรน่า.." จับต้นแขนเธอบีบลงอย่างแรง..

" อย่ายุ่งกับเขา! "

" เอ๋..."

" อย่ายุ่งกับคุณซันดรู "

"....!!! "

" เข้าใจไหม "

"ทำไม? "

หญิงสาวเลิกคิ้วหน้าฉงน ทั้งที่ต้นแขนถูกบีบจนเจ็บก็ยังไม่คิดสลัดออก กลับเลือกที่จะถามก่อน เพราะความงุนงง เธอไม่เคยเห็นเทเรน่าเป็นแบบนี้ ..ท่าทางโกรธราวกับเธอไม่ใช่เพื่อน แต่แล้ว...

" เพราะว่า.... " ร่างสูงกว่าหรี่ตาลงมามอง เอ่ยเสียงแผ่ว เงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะยิ้มทะเล้น " ฉันเป็นห่วงเธองาย... ฮี่ๆ "

" ห๊า..."

" งงอะไร ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆนะ นอกเหนือจากเหตุผลนี้ มันไม่มีอะไรแล้วล่ะ ไปกันเถอะ"

หล่อนเปลี่ยนท่าทางราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถลาเข้ามากอดร่างบาง ก่อนจะเดินนำหน้าเธอไป ปล่อยให้ไศลายืนอึ้งไปไม่ถูก ก้มลงมองต้นแขนตัวเองที่โดนหล่อนบีบเสียจนแดงเถือก แล้วตั้งคำถามในใจ

...ใช่หรือ??

แต่ก็เลือกที่จะยักไหล่เลิกคิด ไม่แยแส หากจะให้คิด ควรเป็นเรื่องก่อนหน้า น่าจะเข้าท่ากว่า

" ฟู่ว..เกือบไปแล้ว"

ทว่า..ความว้าวุ่นในใจเหมือนยังไม่จบ หลังเดินตามเทเรน่ามาถึงเคาท์เตอร์บาร์ สิ่งที่เห็นนอกจากโซนผับถูกปิด และหมดเวลาทำงานของเธอแล้ว ยังมีกลุ่มดาร์กกลุ่มเดิมที่ยังนั่งอยู่ ดูผิวเผินพวกเขาเหมือนจะติดลม ถ้าไม่มีใครบางคนลุกขึ้นและเดินมาหา หลังเห็นเธอราวกับนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

" เกิดอะไรขึ้น? " เธอหันไปถามเพื่อน

" ฉันไปรอหน้าร้านนะ "

ทว่ากลับได้มาเพียงน้ำเสียงแผ่วเบา พร้อมสีหน้าละห้อย หล่อนพยักหน้าให้ครั้งเดียว ก่อนจะเดินก้มต่ำผ่านเวเดโน่ไป กลายเป็นเขาที่เดินสวนมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอแทน

" ฉันเป็นคนสั่งเพื่อนเธอให้ตามเธอมาเอง"

" คะ? "

" เห็นตั้งแต่เธอจงใจเดินตามไอ้ซันไป ก็ชักจะสงสัย "

เขาอยู่ในท่ามือล้วงกระเป๋ากางเกง ดวงตาสีอำพันทอดมองนิ่ง ส่วนเธอใจหายวาบ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

" ฉัน.."

" เธอไม่ได้ปวดฉี่และไม่ได้หาที่อู้ด้วย เพราะตรงนั้นไม่มี..ห้องน้ำ "

" อึก! .."

หมับ!!

มือใหญ่ผละจากการล้วงกระเป๋า ถลามาฉวยแขนเธอ ซึ่งซ้ำรอยเดิมกับเทเรน่า

" บอกมา! เธอต้องการอะไร "

" ฉันไม่ได้ต้องการอะไร ก็แค่อยากจะหาห้องน้ำที่มันปลอดผู้คนมากกว่า! "

ในขณะเธอเอาตัวรอด หวังต้องการจะหลุดพ้น ทว่า แววตานั้นกลับทำเธอประหม่าหนักยิ่งขึ้น

" หืม..." เขากัดฟันกรอด. " เลือกที่จะลุกเดิน หลังจากเพื่อนฉันเดิน ห่างกันแค่สามวิเนี่ย..น่ะนะ "

" อึก.. "

ไศลากลืนน้ำลายลงคออีกอึก ก่อนจะช้อนตาขึ้น ถ่างออกหนักกว่าเดิมด้วยความตกใจ

" หึ อยากจะขายตัวก็ต้องมาบอกฉัน เธอต้องลาออกจากแผนกนี้ก่อน ที่นี่ไม่มีนโยบายให้ควบสอง"

" ....!!! "

พร้อมกับกำปั้นคู่ที่บีบเข้าหากันแน่น ดวงตาคู่หวานแดงก่ำ เคลือบไปด้วยน้ำใสๆ ที่กำลังทยอยพากันออกมา ก่อนจะ...

เพี้ยะ!!!

ตบหน้าเขา!

เสียงฝ่ามือกระทบเนื้อฉาดเดียวหันข้าง นั่นไม่เจ็บแสบเท่ากับการยืนนิ่งของเขา ที่ทำคนตบถึงกับอึ้งเพิ่งนึกได้ เธออ้าปากค้าง เมื่อไร้เสียงตอบรับจากเขา เว้นแต่จะค่อยๆหันกลับมาหลังตั้งหลักได้แทน

คงจะชาไปทั้งแถบแต่ระงับไว้ด้วยความอดทน เขาใช้ดวงตาสีอำพันหรี่มองหน้าตาไม่กระพริบ ก่อนเช็ดเลือดตรงมุมปาก ราวกับฝ่ามือของเธอเป็นเพียงค้อนพลาสติกของเล่นเด็ก ไม่สามารถคาดเดาอารมณ์​ตอนนี้ได้

หมับ!

ตึง!

" อยากตายรึไง! "

มือใหญ่เยี่ยงคีมกลับฉวยลำคอระหงผลักอย่างแรงจนแผ่นหลังชนกับขอบบาร์ ไศลาจุกจนพูดไม่ออก ได้แต่ช้อนตามองการกระทำของเขา พร้อมเบ้ปากดวงตาแข็งกร้าวราวกับไฟเพลิง ความกลัวบีบให้เธอดื้อ มากกว่าอ่อนแอร้องขอความตาย คนตรงหน้ากล้าฆ่าเธอแน่หรือ นั่นคือคำถาม

"อึก! " ซึ่งคำตอบคงจะจริง หากไร้เพื่อนอีกสี่ของเขามาห้ามไว้

" เฮ้ย เวเดน หยุด! "

มาเฟียหนุ่มโกรธจัด มองกลับตามันวาว แข็งกร้าวไม่แตกต่าง ในขณะมือขวายังคงบีบลำคอขาว ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าตบหน้าเขาแบบนี้มาก่อน มันเหมือนหยามกันชัดๆ

แต่หารู้ไม่ ว่าเขาน่ะสมควร

" ไม่เอาน่า"

แล้วกลับต้องยอมหยุด เมื่อถูกมือของสหายเข้ามายึดไว้ แน่นอนร่างบางร่วงลงกับพื้นก้นกบแทบหัก เธอจุก แต่กระนั้นมีเพียงเสียงหายใจที่ผ่อนแรง สูดขึ้นราวกับเพิ่งโผล่พ้นน้ำ

ดวงตาแดงก่ำของเธอ ไม่ได้มาจากการถูกข่มแหง หญิงสาวรู้เขาไม่ได้ออกแรงสักเท่าไหร่ แต่มันมาจากความกลัวใต้จิตสำนึกมากกว่า ผู้ชายตรงหน้าบ้าระห่ำจนเกินจะรับไหว โมโหร้ายจนเธอกลัว นี่ใช่ไหมที่เทเรน่าพยายามห้ามปรามเธอนักหนา ค้านหัวชนฝาไม่ให้มายุ่ง เธอรู้แน่ชัดก็คราวนี้ แต่ไม่มีทางเสียหรอกที่เธอจะยอม ยิ่งโดนกระทำแบบนี้ก็ยิ่งตระหนักให้รู้ว่าเขานั้นคือหน้าตัวเมีย และมันก็ยิ่งกดดันให้เลือดนักสู้ในตัวเธอเพิ่มขึ้น

" ฉันเป็นแค่ลูกจ้างก็จริง ฮึก.. แต่ฉัน ไม่ใช่ขี้ข้า! ฉันตบหน้า เพราะคุณดูถูกฉันก่อน"

เธอแผดเสียงกร้าวระบายความเคืองโกรธ แต่กลับได้ความโกรธกลับมายิ่งกว่า เมื่อโครทิสก้มหน้าลงมากัดฟันกรอด แถมตอนนี้ไม่มีใครช่วยพยุงเธอ เพราะต่างฝ่ายต่างยืนงง ไม่ทราบที่มาว่าด้วยเรื่องอะไร

" การกระทำของเธอมันฟ้อง พนักงานหญิงจะขายตัว ต้องไปอยู่ในตู้กระจกให้เขาเลือก ไม่ใช่มาเดินเร่ขายเอาเปรียบคนอื่นแบบนี้ มันเห็นแก่ตัวจนเกินไป"

" อะ อะไรนะ... นี่คุณ... บ้าไปแล้วเหรอ! "

หญิงสาวเหลืออดกับประโยคสุดท้าย จนกู่ตัวไม่กลับ เธอหลับตาตะเพิดเหมือนคนบ้า ท่ามกลางความงงของทุกคน ก่อนจะอึ้งเข้าไปใหญ่ เมื่อเธอกล้ายืนประจันหน้ากับคนที่ขึ้นชื่อว่า... ร้ายที่สุดอย่างเขา หญิงสาวกำมัดแน่น โกรธจนคุมตัวเองไม่อยู่

" ฉันตามเพื่อนคุณไป ก็แค่อยากจะถามเขาว่า... "

แต่แล้ว...

เพล้ง!

ไม่ทันได้พูดจบ อยู่ๆ กลับมีเสียงกระเบื้องแตก ราวกับขวดเบียร์ตก ขัดจังหวะไว้เสียก่อน และแน่นอน หญิงสาวถึงกับหลับตาปี๋ก้มหน้าเม้มปากแน่น หายใจโล่งท้อง เกือบไปแล้วไงยัยไศลา เกือบเสียแผนเพราะความใจร้อนบ้าๆ ถ้าเกิดถามออกไปตอนนี้ หากมีใครสักคนที่รู้ แต่เลือกที่จะไม่ตอบ มีหวังเธอได้ถูกไล่ออกจากงานก่อนจะรู้เรื่องพี่ชายแน่ๆ

ใช่... ต้องมีสติไว้ ต้องมีความอดทนกว่านี้ ไม่ว่าใครก็ตามที่ทำให้ขวดเบียร์ล้ม อาจจะจงใจหรือไม่จงใจ เธอจะถือว่านั่นคือโชคที่เข้ามาช่วยเธอ ยังไงก็ขอขอบคุณ... ขอบคุณ​จริงๆ

" ใครอยู่ตรงนั่นน่ะ ไปดูสิ"

"ฟู่ว..."

​