บทที่ 6 งานเข้า

ไศลาหลุดพ้นจากการถูกทำร้ายของโครทิสได้เพราะขวดเบียร์ และเหล่าอัลฟาอีกสี่ที่กอดคอลากพาเขาออกจากตรงนั้นไป นับว่ารอดอย่างหวุดหวิดราวกับเส้นยาแดงผ่าแปด

ยามนั้นจะเปรียบโครทิสร้ายอนึ่งพญาซาตานก็ยังได้ ร่างบางปล่อยตัวอ่อนปวกเปียกอย่างโล่งใจ ก่อนพยุงตัวเองเดินคอตกเรียบทางเดิน

หญิงสาวห่อไหล่ผ่านห้องเก็บของที่เปิดแง้มไว้ เป็นจุดเดียวกันกับเสียงปริศนาก่อนหน้านี้ พลางหยุดชะงักเมื่อเห็นใครคนนึงภายใน เธอจะไม่แปลกใจเลย ถ้าเขาคนนั้นไม่ยืนจัดเรียงขวดเบียร์ใส่ลังด้วยท่าทีที่ร้อนรน

" คุณสก็อต ยังไม่กลับอีกเหรอคะ "

เขาคือพนักงานในบาร์อีกคน ซึ่งทำงานคู่กับเทเรน่า

" เก็บของเข้าที่เสร็จ ก็จะกลับ ไศลาล่ะ? "

" ฉันเองก็..กำลังจะไป "

เธอพยักหน้าเบาๆหลายครั้ง เสมือนไล่ความสับสน ยิ้มบางกลับไปให้แล้วเดินออกมา ทั้งที่ในหัวปั่นป่วนมีแต่ความสงสัยเต็มไปหมด เหมือนกำลังบอกเธอว่า ท่าทีของสก็อตเมื่อกี้นี้มีพิรุธ และเขานั่นแหละคือคนที่จงใจทำขวดเบียร์ล้ม หรือเขาจะรู้เรื่องการตายของพี่ชายเธอ...

หลังเลิกงานของทุกวัน ไศลากับเทเรน่ามักจะเดินกลับ ทอดน่องหยอกล้อกันไปเรื่อยๆ นั่นคือความสุขของคนทั้งคู่ ทว่า ต่างกับครั้งนี้ เทเรน่าโบกแท็กซี่มาจอดเทียบ หล่อนยืนพิงประตู และเล่นโทรศัพท์คั่นเวลาเพื่อรอเธอ ก็ยังดีที่ไม่ไปนั่งรอในรถหรือกลับไปก่อนให้รู้สึกแย่

ไศลาค่อนข้างเป็นคนมีสัญชาตญาณพอสมควร การเงียบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยตลอดทางที่รถวิ่งของเทเรน่า มันทำให้เธอรู้โดยอัตโนมัติ ..หล่อนคงไม่พอใจกับเรื่องที่เกิด ส่วนด้วยเหตุผลอะไรนั้น เธอคงไม่รู้ ซึ่งกว่าจะมีโอกาสได้พูดนั้น ต้องรอให้ถึงที่พักกันก่อน

" เธอทิ้งฉัน .."

ไศลาเอ่ยเสียงแผ่ว หลังถอดรองเท้า และนั่งยวบลงปลายเตียง

" ฮึ.."

ในขณะเทเรน่ากลับแค่นหัวเราะ สีหน้าของหล่อนทำอย่างกับว่า ไศลานั้นกำลังเข้าใจผิด ร่างบางสูงปราดเปรียวจัดไปทางยุโรปเอนหลังลงกลางฟูกยกท่อนแขนรองท้ายทอย ก่อนหันมามองเธอ

" คำเตือนของฉันมันไร้ความหมายไงไศลา เธอน่ะ..ดื้อ ดื้อจนฉันไม่อยากจะยุ่งด้วย"

" อะไรนะ.."

" ที่บอกให้เลิกยุ่งกับคนพวกนั้น เพราะแบบนี้ไง ฉันกลัวว่าความอวดดีของเธอจะทำฉันเดือดร้อนเข้าสักวัน "

"...!!! "

ไศลาอ้าปากเหวอ คิดตามไม่ทันกับความหมายของคนพูด ได้แต่ขมวดคิ้วงง และคาดไม่ถึงในเวลาเดียวกัน จนกระทั่งสาวยุโรปนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ราวกับกำลังครุ่นคิดในสิ่งที่คนข้างๆเดาใจไม่ได้ ก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เดินเนิบนาบไปคว้าผ้าเช็ดตัว เตรียมจะอาบน้ำ และไม่วายหันกลับมาพูดบางอย่างที่ทำให้เธอนั้นอึ้งหนักกว่าเก่า

" อยากเป็นเพื่อนกันต่อไป เธอไม่ควรทำให้ฉันตกงานนะ เรื่องพี่ชายเธอน่ะ ไม่มีใครหรอกอยากจะหาเรื่องใส่ตัว "

".....!!! "

เพราะบุคลิกท่าทางที่เปลี่ยนไปของหล่อน มันทำให้ไศลาหาคำเถียงไม่ออก เธอจึงถูกใบ้กินไปชั่วคราว นับตั้งแต่นั้น ..

สถานการณ์​เปลี่ยนไป ไศลาคิดแล้วมันต้องเป็นอย่างนั้น ไม่มีความจริงใจที่ไหนมากกว่าผลประโยชน์ และไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องฝืนต่อ เว้นแต่เรื่องพี่ชายของตัวเองเท่านั้น ไศลาไม่สามารถแลกได้ กับคำของเพื่อนเพียงไม่กี่คำ เพื่อให้ทุกอย่างนั้นหยุดลง มากกว่าอุดมการณ์​ของตัวเอง แค่มิตรภาพที่เพิ่งเจอกันเพียงเศษเสี้ยวของปี จะมาสู้มิตรภาพ​ในสายเลือดคงไม่ได้

เธอเก็บข้าวของทุกอย่างเตรียมไว้ หวังว่าเลิกงานวันนี้จะหาที่อยู่ใหม่ เทเรน่าถึงกับอ้าปากค้าง คิดไม่ถึงว่า เพียงแค่คำต่อว่าเพราะหวังดีแค่ไม่กี่คำ จะทำให้หญิงเอเชียรายนี้หักความสัมพันธ์​กับหล่อนได้

" หึ เธอนี่ใจเด็ดดีนะ.."

เสียงเหยียดหยันถูกพ่นออกมาพร้อมควันบุหรี่ ก่อนแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่มีเพียงบราเซีย​สีดำคาดไว้ เบียดพิงฝาพนังยืนมองเธอ ไศลานั่งตัวตรง ไม่คิดจะเสวนาด้วย แต่กลับเลือกที่จะเดินไปใส่รองเท้า พร้อมลากกระเป๋าเดินทาง

แต่แล้ว...

" เดี๋ยว... "

ในจังหวะกำลังจะปิดประตู ฝ่ามือเล็กกลับยื้อแขนไว้

" เอาจริงดิ"

" อืม"

" ไม่เอาน่าไศลา เธอจะอยู่โดดเดี่ยวได้ยังไง กับที่นี่มันไม่คุ้มหรอกนะ"

พร้อมกับคำเตือน เสมือนเป็นห่วงเธอครั้งสุดท้าย ทว่าหญิงสาวกลับมองหน้า สายตาเรียบนิ่ง เอียงคอไม่แยแสราวกับนี่คือเรื่องที่ท้าทาย เธอทำปากจู๋อมลม ก่อนจะปล่อยลูกบิดประตูนั้น ให้หล่อนเป็นฝ่ายปิดเอง

" ฉันตัดสินใจแล้ว ถ้ามีเธอเป็นเพื่อน เอาแต่ขัดขวางแบบนี้ สู้ไม่มีจะดีกว่า เธอก็รู้ฉันมาเหยียบที่นี่เพราะอะไร หากกลัว คงไม่มาตั้งแต่ต้น "

แล้วเดินทอดน่องลากกระเป๋าออกไป

" ห๊ะ.. " ปล่อยให้เทเรน่ายืนถือบุหรี่ค้าง

" อะ เออ อยากไปก็ไปเลย แต่ถ้าซมซานกลับมาเมื่อไหร่ ห้องนี้ยินดีต้อนรับเสมอน้าาาา"

" ชิ! "

บ่ายโมงในคาสิโน&ผับ

กับเวลาก่อนทำงานมากกว่าสี่ชั่วโมง เธอนั่งอ่านหนังสือที่ชอบ ทำคนมาใหม่อย่างสก็อตถึงกับชะงัก เขามองร่างบางที่ปีนขึ้นไปนั่งบนถังน้ำแข็ง ตั้งแต่หัวจรดเท้า ซึ่งไกว่เท้าไปมาอย่างสบายใจเฉิบ เหลือบมองข้างกันเป็นกระเป๋าเดินทาง และถัดมาคือเปลือกส้มที่วางกองทับกันเป็นเนินสูง คาดว่าน่าจะกินเข้าไปเกือบกิโลแล้ว

" ฮะแฮ่ม ไศลา ก่อนเปิดร้าน บอสบอกให้ไปพบท่านน่ะ"

ก่อนตัดสินใจขัดความสุข หลังย่องเบาไปยืนอยู่ข้างๆ

" บอส คนไหนหรือ.."​ เธอตอบเสียงกระท่อนกระแท่น ไม่ตั้งใจฟังในทีแรก

" คุณโครทิสนั่นแหละ มีอยู่คนเดียว"

" อืมได้ "

ทั้งที่หนังสือยังคงปิดหน้า ทำคนฟังนึกภาพออกทันที ในปากหญิงสาวคงเคี้ยวตุ้ยๆอยู่อีกชิ้นหนึ่ง และเหมือนจะจริงอย่างที่ว่า เพราะหลังจากที่เขาตอบคำถามนี้ ทำเธอชะงักกึก ราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้ มือที่จับหนังสือก่อนหน้าร่อนลงมา ทำให้เห็นว่าอีกมือนึงถือส้มอยู่ แถมเมล็ดในปากถูกพ่น นั้นเลยทำให้เขาอดขำไม่ได้ ทว่า กลับต้องหยุดกะทันหัน มาตกใจกับสิ่งตรงหน้าแทน

" บุ้ย! แค่กๆๆ "

" เฮ้ย ระวังตก"

" คุณสก็อตว่าอะไรนะคะ? " ก่อนขมวดคิ้วงง

" บอสใหญ่ไง คุณโครทิส เวเดโน่น่ะ เรียกไศลาไปพบ ที่ห้องทำงานส่วนตัวของเขา"

"....!!! "

ซึ่งกว่าจะคุยกันเข้าใจ พบว่าสีหน้าของเธอตอนนี้กึ่งช็อคไปแล้ว พร้อมกับศีรษะที่ส่ายรัวๆ

" มีอะไรหรือ"

" ไม่อะ ไม่ไป! "

" เพราะอะไร เรื่องเมื่อคืนเกิดปัญหากับไศลาแล้วใช่ไหม "

เขาถามเร่งปล่อยมือจากแขนเธอ หลังถือวิสาสะถลาเข้าไปจับ เกรงเธอจะตกจากลังน้ำแข็ง

ไศลามองหน้าเขาสลับกับกระเป๋าที่วางอยู่แล้วยิ้มเจื่อน ไม่ได้ตอบ แต่เลือกที่จะพยักหน้าแทน

" เฮ้อ จะทำงานที่นี่น่ะ เธอต้องอยู่ให้เป็นน่ะรู้ไหม "

แสดงให้เห็นว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เล็กสำหรับเธอ ทว่าเหงื่อตกแบบนี้ มีใครบ้างจะดูไม่ออก

" คุณพูดเหมือนเทเรน่าอีกละ"

" ถ้าไม่อยากถูกไล่ออก เธอก็ทำตัวไม่รู้ไม่เห็นอะไรซะสิ ที่นี่น่ะเงินดีนะ แต่ก็ต้องแลก เชื่อฉัน ทำตัวให้เหมือนหุ่นกระป๋องเข้าไว้ จะดีที่สุด " สก็อตเตือนพร้อมดันหลังเธอ " ไปเถอะ ไปหาเขา พูดคำว่าขอโทษ ทำตัวให้ดูใสซื่อ แล้วทุกอย่างก็จะดีเอง"

ทว่า...

" ไม่ ฉันไม่ได้มาเพื่อเงินนะ" เธอกลับปฏิเสธความหวังดีจากเขา สก็อตพ่นลมหายใจแรง ก้มลงมองหญิงสาวแล้วส่ายหน้า

" เรื่องพี่เธอน่ะหรือ ไศลา..เธอไม่มีทางได้คำตอบหรอก" ร่างบางชะงักกึก เลิกคิ้วถาม

" ทำไม? " น้ำเสียงอ่อนของชายหนุ่มตรงหน้า กำลังทำเธอใจแป้ว

" เพราะ.. ถ้าเป็นเธอที่รู้ง่ายๆ ตำรวจทั่วเมือง ก็ไม่รู้จะมีไว้ทำไม จริงไหม? "

และพยายามสลัดความผิดหวังออก ไม่มีทาง.. เธอจะไม่มีทางถอดใจเด็ดขาด ยอมเสี่ยงขนาดนี้แล้ว จะมาตายเพราะคำบอกเล่าไม่มีมูลของเด็กชงเหล้าตรงหน้าได้ยังไง

" พี่ชายฉัน...ตายทั้งคน นะ"

เธอกัดฟันกรอด เลือกที่จะเชยคางขึ้นท้าทายเขา หากนี่คือความเป็นห่วง บอกเลยว่านี่คือการเป็นห่วงที่ผิดคน ส่วนสก็อต เมื่อเห็นว่าความปราถนาดีนี้มันเปล่าประโยชน์ จึงยักไหล่ ยอมจำนนหลีกทางให้

" งั้นก็...ตามใจ" ก่อนจะลอบยิ้ม หลังถูกเธอเดินกระทบไหล่ สับเท้าออกไปอย่างไม่ใยดี

และไม่วายจะกวนประสาทเธออีก

" เธอหนีไม่พ้นหรอกน่า ไศลา "

" เออรู้แล้วน่า! กำลังจะไปนี่ไง "

ในห้องเย็น อุณภูมิเย็นเฉียบไม่สมเลยกับคนที่ตั้งค่าไว้ หญิงสาวร่างบางหุ่นกระทัดรัดเดินอาดๆมาหยุดตรงหน้าห้องที่ว่า เธอช่างใจเป็นนานสองนาน กว่าจะตัดสินใจเดินเข้าไป

ติ้ด!

แล้วไม่วายต้องสะดุ้งโหยง เพียงแค่นิ้วกระทบประตู กลับถูกเปิดออกเองโดยอัตโนมัติ

" ชี่...หมั่นไส้ "

หญิงเบ้ปากเบะใส่มันเล็กน้อย ก่อนเดินตะค่อมๆเข้ามาอย่างเนิบนาบ อาศัยเท้าเบาสูงสุด คาดว่ากว่าจะไปหยุดตรงหน้าและพบกับเขา คงอีกนาน ห้องทำงานใหญ่โอ่อ่า แถมมีสัญญาณนิรภัย จะถูกสั่งเอาไว้ก่อนแล้ว ให้อนุญาตเพียงแค่เธอ ไศลาคิดอย่างนั้น ทว่า..เปล่าเลย ร่างสูงบนเก้าอี้พนักสูงทมิฬต่างหาก เป็นผู้กำหนด เขามองกล้องวงจรปิดอยู่ก่อนแล้ว และเห็นด้วยว่า หลังประตูเปิดนั้น เธอทำสีหน้ายังไงตอนเข้ามา

" หึ แสบใช่เล่น"

สันกรามขบกรอดเข้าหากัน นั่งพิงพนักพร้อมหมุนปากกาเล่น รอให้เธอเดินมาถึง เขามักสนุกกับวงจรนี้ อิเลคทรอนิกส์กลไกลุคล้ำที่เขาจงใจวางไว้ กว่าแขกกบฏมาเยือนจะเจอตัว เขาคงเห็นทุกอิริยาบถ และหนีไปไกลแล้ว ต่างจากเธอซึ่งกำลังเดินมาเหมือนคนอื่นๆ และใกล้จะถึง ร้อยวันพันปีไม่เคยเกิดขึ้น แค่เขาละสายตาจากจอสี่เหลี่ยมนั้นเพียงสามวิ กลับได้ยินเสียงแตกหักมาแต่ไกล เมื่อหันขวับไปมองจอ กลับพบว่า แจกันโชว์หราสวยๆระหว่างทางเดินของเขา หล่นลงมาแตกเกลื่อนเต็มพื้น

เพล้ง!!!

โคทิสถึงกับชะงักค้าง เผลอยกมือขึ้นกุมขมับ แล้วหลับตา

ส่วนเธอ...

" โอ้ย ไม่นะ ไศลา แกทำอะไรลงไปเนี่ย! O.O"