ตอนที่ 8 พระชายารอง

...หยางไป๋...

วันนี้ข้าแต่งตัวเหมือนสตรีแคว้นหรง เพื่อที่จะเข้าเฝ้าฝ่าบาทกับฮองเฮาในครั้งนี้มีงานเลี้ยงที่มีทูตจากแคว้นเหลียนมาที่นี้

"พระชายางดงามมากเพคะ"

"ก็สวยอยู่นะข้าว่ามันก็ดีเจ้าเก่งไม่เบาเลย"

"ขอบพระทัยพระชายาเพคะ"

"เสร็จแล้วเจ้าก็ออกไปเถอะ ข้าเองก็จะตามออกไป"

"เพคะพระชายา"

อึก!!

"พระชายาเกิดอะไรขึ้นเหตุใดถึงอาเจียนออกมาเช่นนี้ล่ะเพคะ"

"ช่วงนี้พักผ่อนคงจะไม่เพียงพอก็เลยเกิดอาการหน้ามืดรู้สึกอยากอาเจียนอยู่ตลอดเวลาไม่มีอะไรหรอก"

"เช่นนั้นให้หมอหลวงมาตรวจดีหรือไม่ดีเพคะ"

"ยังก่อนพรุ่งนี้ค่อยนำหมอหลวงมาตรวจวันนี้เราต้องเดินทางเข้าวังเพื่อที่จะได้ร่วมงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้"

"พระชายาถ้าเช่นนั้นก็ต้องดูแลตัวเองนะเพคะ"

"ข้าเข้าใจแล้ว"

งานเลี้ยงในค่ำคืนนี้เป็นงานเลี้ยง ต้อนรับ ทูตจากแคว้นเหลียน เหล่าเชื้อพระวงศ์ต้องเข้าวังเพื่อที่จะไปร่วมงานในค่ำคืนนี้และก็พาพระชายาของตนเข้าวังด้วย

"พระชายาขึ้นรถมาเถิดเพคะ"

"เราไม่ได้นั่งไปกับท่านอ๋องหรือ"

"ท่านอ๋องขึ้นรถมาไปกับพระชายารองแล้วเพคะ"

"ไม่ใช่ว่าให้แต่พระชายาเอกไปไม่ใช่หรือ"

"สมควรต้องเป็นเช่นนั้นแต่ว่า พระชายาก็รู้ว่าพระชายารองเป็นสิ่งสำคัญของท่านอ๋องไม่ว่าจะไปที่ใดพระชายารองก็ต้องไปที่นั่นกับท่านอ๋อง"

"ช่างเถิดเราขึ้นรถม้ากันเถอะ"

"เจินเจิน เหตุใดรถม้าของพระชายาเอกถึงได้เก่าและคันเล็กเช่นนี้"

"ตอนนี้เหลือแค่คันนี้คันเดียวเพคะ เพราะคันใหญ่เป็นท่านอ๋องกับพระชายารองนั่งไปแล้ว"

"ช่างเธอขึ้นรถคันนี้นั่นแหละอย่าได้เรื่องมากอีกเลยเดี๋ยวจะไปไม่ทันงาน"

"แต่ว่าพระชายา"

"ข้าบอกให้ขึ้น!"

"หม่อมฉันผิดไปแล้วขออภัยด้วยเพคะ"

เมื่อนั่งรถม้ามาถึงราชวังก็มีเหล่าขันทีมาต้อนรับเป็นอย่างดีเข้ามาในงานก็เจอกับสายตาที่ดูถูกเหยียดหยามจากคนในงานในทันที

"น่าสงสาร พระชายาเอกจริงๆที่แท้ก็เป็นพระชายาตราตั้ง"

"ฮูหยินอย่าได้พูดเสียงดังไป ได้ยินข่าวมาว่าครอบครัวของนาง เป็นคนใหญ่คนโตในแคว้นฉิน จึงมีนิสัยเอาแต่ใจและป่าเถื่อนครั้งนั้นตอนที่ข้าตามเสด็จฝ่าบาทไปยังลานล่าสัตว์ เพราะความอิจฉาพระชายารองจึงทำให้นางตกม้า"

"สตรีในวังก็ขี้อิจฉาเหมือนกันนี่นา"

"สตรีนอกวังเช่น เจ้าก็ปากเก่งเช่นเดียวกัน"

"ถวายพระพรเพคะฮองเฮา"

"รู้ตัวก็ดีบางครั้งควรเก็บ กิริยาวาจาของพวกเจ้าหน่อยอย่าได้ดูถูกผู้อื่นให้มันมากนัก เป็นผู้ที่มีการศึกษาอย่าทำตนให้ไร้การศึกษาเช่นนี้อีก พูดจาลับหลังเชื้อพระวงศ์ระวังให้ดีๆก็แล้วกัน"

"หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ"

"วันนี้ดูแปลกๆเหตุใดพระชายารองถึงไปนั่งที่ตรงนั้น"

เสียงของฮองเฮา ดังขึ้นมาทำให้ผู้คนทั้งหลายหยุดการกระทำพูดจานินทาและการดื่มสังสรรค์ในทันที

ที่ตรงนี้เป็นท่านอ๋องเรียกหม่อมฉันให้มานั่งเพคะฮองเฮา

ท่านอ๋องก็อายุไม่น้อยแล้วยังไม่รู้อีกหรือว่าที่ตรงนี้เป็นที่ของใคร

ที่ของใครก็ได้ใครอยากนั่งก็ต้องนั่งไม่เห็นจำเป็นต้องมีพิธีรีตองอะไรเลย

ทำเช่นนี้ ไม่คิดว่าคนอื่นจะดูถูกราชวงศ์ของเราอย่างนั้นหรือหรือว่าต้องเป็นฝ่าบาทที่จะต้องมาตักเตือนท่านอ๋องเอง

"ฮองเฮาส่งตักเตือนพวกเรานั้นถูกแล้ว"

"คารวะชินอ๋อง"

"ฮองเฮากระหม่อมถวายบังคมพะยะค่ะ"

"ลุกขึ้นเถิดเดินทางมาเหนื่อยๆก็มางานเลี้ยงแล้ว เป็นเช่นไรบ้างชินอ๋องสบายดีหรือไม่"

"สบายดีพะยะค่ะแม้จะเหนื่อยจากการเดินทางแต่ก็ไม่มีอุปสรรคใดๆมาขวางกั้น แล้วนี่คือพระชายาเอกของน้อง 5 อย่างนั้นหรือ"

"หม่อมฉันหยางไป๋เพคะ ถวายพระพรชินอ๋องเพคะ"

"ลุกขึ้นเถิด พระชายาเอกหยาง งดงามสมคำร่ำลือที่เสด็จพี่กล่าวในจดหมายไม่เสียแรงที่ได้เกี่ยวดองกับแคว้นฉินเป็นถึงพี่สาวของฮองเฮา แคว้นฉินช่างงดงามยิ่งนัก"

"หามิได้เพคะ ตัวของฮองเฮา แคว้นฉินงดงามยิ่งกว่าเพคะหากอยากทรงลองเข้าไปดูใบหน้าของฮองเฮาก็ได้นะเพคะ"

"พระชายาเอกหยางพูดจาเอาอกเอาใจเก่งยิ่งนักมาเรามาดื่มสุราฉลองกันดีกว่า"

"เพคะ"

อากาศที่นี่ช่างเย็นสบายยิ่งนักวันนี้มีการจุดพลุฉลองดอกไม้ไฟช่างงดงามยิ่งนักคนท้องฟ้าที่มืดสนิทกลับมีดอกไม้ไฟที่ถูกจุดขึ้นอย่างสวยงามทำให้จิตใจอันสับสนว้าวุ่นได้หยุดลงไปชั่วขณะหนึ่ง

"ร่างของพระชายารองเดินเข้ามาใกล้กับค่าที่ยืนอยู่ริมสระบัวที่จ้องมองไปยังดอกไม้ไฟอยู่ตรงหน้า"

"ในงานเทศกาลล่าสัตว์ หม่อมฉันขออภัยที่ทำให้พระชายาเอก โดนลงโทษ"

"แต่ข้าจำได้ว่าข้าไม่ได้โดนลงโทษเรื่องอะไรเลยมีแต่เจ้าไม่ใช่หรือเสแสร้งแกล้งใช้ร่างกายทำให้ตนเองบาดเจ็บเพื่อเรียกร้องความสนใจจากผู้อื่น"

"พระชายาก็กล่าวเกินไปหม่อมฉันก็แค่อยากให้ท่านอ๋องได้เห็นมุมร้ายๆ ของพระชายาเอกโดยไม่ต้องปิดบัง"

"เจ้ายังเด็กเกินไปแม้ว่าข้าจะยังไม่เคยแต่งงานมาก่อนแต่ข้าก็รู้ดีว่าพวกขี้อิจฉาผู้คนทั้งๆที่คนอื่น ยังไม่ได้ทำอะไรตนเองมักจะร้อนตัวกลัวว่าคนอื่นไม่รักตัวเองย่อมมีมากมายและข้าก็รู้จักดีด้วยซ้ำ"

"...."

"ในวังหลวงหรือในแคว้นฉินย่อมมีสตรีเช่นเจ้ามากมายนับไม่ถ้วน แต่ล้วนแล้วถูกกำจัดเพราะความโง่เขลาของตนเอง เจ้าเองก็ระวังตัวให้ดีก็แล้วกัน"

"คงจะเป็นพระชายาเอกมากกว่าที่จะโดนเช่นนั้น อดทนกับคนที่ไม่รักตนเอง นั่นช่างน่าสงสารอย่างยิ่ง ตามความจริงแล้วตอนที่หม่อมฉันแต่งเข้ามาเมื่อปีก่อน ล้วนเป็นความรักที่ท่านอ๋องมอบให้ อย่างแท้จริง"

"แล้วอย่างไร จะเชื่อมั่นได้อย่างไรว่าท่านอ๋องของเจ้าจะรักเจ้าเพียงคนเดียวอีกไม่นาน ท่านอ๋องก็ต้องมี ชายาคนอื่นๆ อนุภรรยาคนอื่นๆที่เข้ามามากมายในอนาคตตามจริงเจ้าก็ยังเป็นเด็กยังสวยยังสง่า แต่นานวันเข้า เจ้าก็จะแก่ขึ้นหนังเหี่ยวย่นขึ้น ไม่มีบุรุษผู้ใดจะอยู่กับเจ้าจนเซาแห้งเหี่ยวไปเรื่อยๆแบบนี้หรอก"

"อย่างน้อยข้าก็แก่ทีหลังท่าน"

"ก็จริง อย่างที่เจ้าว่าแต่เจ้าไม่เรียกตนเองว่าหม่อมฉันแต่เปลี่ยนเป็นข้ากับเจ้าแล้วอย่างนั้นหรือ ตัวของเจ้าเองก็ไม่นึกน่ารังเกียจนิสัยนี้ของเจ้าเลยหรือ"

"ทำไมหม่อมฉันจะต้องรังเกียจนิสัยของตนเองด้วยเพราะนิสัยนี้ทำให้ท่านอ๋องหลงจนหัวปักหัวปำไม่เหมือนกับท่าน ทำตัวเหมือนท่อนไม้"

"เจ้าล่ะ กลับไปหย่านมมารดาดีกว่าอย่ามายุ่งวุ่นวายกับข้าที่ข้าทนไม่ใช่เพราะ เจ้าอยู่สูงหรือเป็นที่รักของผู้ใดแต่ที่ข้าทนเพราะข้ารักท่านอ๋องจริงๆ"

"รักอย่างนั้นหรือ ไม่เห็นจะมีจริงเลย ท่านเห็นท่านอ๋องแค่ครั้งเดียว จะรักท่านอ๋องได้อย่างไรเพ้อเจ้อไปใหญ่ท่านตื่นจากความฝันได้แล้ว"

"แล้วแต่เจ้าจะคิดก็แล้วกัน"

ว้ายยยยยยยยยย!!!!!!!

"ช่วยด้วย!!!!!!!"

ตูมมมมมม!!!!!!!!

เสียงน้ำสาดกระเซ็น น้ำกระเด็นใส่ข้าทำให้ข้าหันไปมอง ร่างที่ร่วงหล่นลงไปในสระบัวที่อยู่ใกล้ทำให้ผู้คนที่อยู่ละแวกนั้นหันมามองเป็นตาเดียวกัน เสียงโวกเวกโวยวายและเหล่าทหารที่ลงไปงมตัว ของพระชายาลองพูดเสแสร้งขึ้นมาจากน้ำ

"เจ้าทำบ้าอะไร!!!!"

"ข้าไม่ได้ทำอะไร นางกระโดดลงไปเอง"

"นี่มันครั้งที่ 2 แล้วนะทั้งนั้นถ้าจะทำน้ำตกม้าทั้งนี้เจ้าก็ผลักนางตกน้ำอีกเจ้าเป็นสตรีเช่นใดกันใจดำอำมหิตยิ่งนัก!!!"

"ท่านอ๋อง เลิกตะโกน หรือตะคอกใส่ข้าสักทีได้ไหม"

"เจ้ามันน่าตายๆไปซะ!!!!"