ตอนที่ 9 ข้าจะทำให้ดู

...หยางไป๋...

ว้ายยยยยยยยยย!!!!!!!

"ช่วยด้วย!!!!!!!"

ตูมมมมมม!!!!!!!!

เสียงน้ำสาดกระเซ็น น้ำกระเด็นใส่ข้าทำให้ข้าหันไปมอง ร่างที่ร่วงหล่นลงไปในสระบัวที่อยู่ใกล้ทำให้ผู้คนที่อยู่ละแวกนั้นหันมามองเป็นตาเดียวกัน เสียงโวกเวกโวยวายและเหล่าทหารที่ลงไปงมตัว ของพระชายาลองพูดเสแสร้งขึ้นมาจากน้ำ

"เจ้าทำบ้าอะไร!!!!

"ข้าไม่ได้ทำอะไร นางกระโดดลงไปเอง"

"นี่มันครั้งที่ 2 แล้วนะทั้งนั้นถ้าจะทำน้ำตกม้าทั้งนี้เจ้าก็ผลักนางตกน้ำอีกเจ้าเป็นสตรีเช่นใดกันใจดำอำมหิตยิ่งนัก!!!"

"ท่านอ๋อง เลิกตะโกน หรือตะคอกใส่ข้าสักทีได้ไหม"

"เจ้ามันน่าตายๆไปซะ!!!!"

ผั๊วะ!!!!!!!

ข้าใช้เท้า ถีบเข้ากลางลำตัวของท่านอ๋อง จนกระเด็นตกน้ำไปในทันทีทำให้ทหารที่เพิ่งขึ้นมาต้องรีบลงไปในน้ำอีกครั้ง

ผั๊วะ!!!!!!!

แล้วข้า ก็ถีบพระชายารองตกน้ำไปจริงๆอีกครั้งหนึ่ง ร่างของนางกระเด็นตกน้ำไปกลางสระทำให้นางเผลอตัว ลุกขึ้นยืนในทันที ตัวของท่านอ๋องเองที่กระเด็นไปกลางสระลุกขึ้นมา

ใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวก็โกรธหนักขึ้นไปอีก แต่ในครั้งนี้การถูกใจร้ายย้ำๆซ้ำๆทำให้คนคนนึงหมดความอดทนขึ้นมาอย่างกะทันหัน

"คนอย่างข้าไม่จำเป็นต้องผลักใครตกน้ำแล้วไม่มีทางทำอะไรด้วยวิธีสกปรกโสมมเช่นนี้เด็ดขาด ข้าบอกกี่ครั้งกี่หนว่าสิ่งที่ข้าไม่ชอบที่สุดก็คือคนที่ไม่ให้เกียรติข้าเจ้าก็ทำหลายครั้งแล้ว!"

"ข้าจะฆ่าเจ้า!!!"

"งั้นก็ขึ้นมาสิข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าเจ้าจะเก่งสักแค่ไหนกันเชียว ชีวิตของเจ้าเคยไปออกรบช่วยบ้านเมืองหรือไม่ ทำไม่ก็อยากอวดเก่งให้มันมากนัก!"

"เจ้ามันเป็นสตรีที่อำมหิต กิริยาหยาบคายต่ำๆ!!!"

"ที่เจ้าแหกปากด่าผู้อื่น ต่อหน้าสาธารณชนเช่นนี้เป็นลูกผู้ชายอย่างนั้นหรือเรามันก็แค่ไอ้เต่าหัวหด อยากโดนด่านักใช่ไหม!"

"พระชายาเอกใจเย็นๆก่อนเพคะ"

"เจ้าหุบปาก!!"

"เพคะ"

"ถ้าแน่จริงก็ขึ้นมาไม่ต้องไปช่วยถ้าคนมันเก่งจริงว่ายน้ำเข้ามาได้อย่างสบายใจอยู่แล้วจะช่วยทำไมสระตื้นแค่นั้นคงไม่จมน้ำตายหรอก!"

"เจ้า!!!!!!!!"

"จะแหกปากอยู่ทำไมขึ้นมาสิ!!"

"พวกเจ้าเห็นข้าเป็นตัวอะไร ถึงได้กระทำตนเยี่ยงนี้ ต่อหน้าราชทูตแคว้นอื่นไม่เกรงกลัวว่าผู้อื่นจะเอาไปนินทาหรือ!!"

"ฝ่าบาท น้องชายของพระองค์กระทำตนเหยียดหยามสตรีเพศในเทศกาลล่าสัตว์ก็ตบพระชายาเอกเลือดกลบปากยังไม่ได้รับความเป็นธรรมเลย ในครั้งนี้ถือว่าได้แก้แค้นคืน ก็ช่างมันเถิดเพคะ"

"ในเมื่อ ฮองเฮากล่าวเช่นนั้นก็ตามใจก็แล้วกัน"

"ราชทูตแคว้นเหลียน คงจะตกใจแย่ เข้างานเลี้ยงกันต่อเถิด"

"พวกเราปกครองโดยสตรีไม่เห็นสตรีเป็นใหญ่ย่อมไม่รู้สึกแปลกใจอะไรขอฮองเฮาอย่าได้เป็นกังวลแทนพวกเราเลย"

"ถ้าเช่นนั้นเราก็เข้าไปงานเลี้ยงต่อเถิด"

"เพคะฮองเฮา"

ข้านิ่งมองพวกเขาทั้งสองคนที่ตะเกียกตะกายขึ้นจากสระบัวกันอย่างเอาเป็นเอาตายชุดก็หนัก แถมยังต้องมาตกน้ำท่ามกลางอากาศหนาวขึ้นมาเรื่อยๆเช่นนี้

"พวกเจ้ามัวมองอะไรอยู่มาช่วยข้าขึ้นเร็วสิ!!"

"พะยะค่ะ!!!!"

เหล่าทหารก็ไปช่วยท่านอ๋องและพระชายารองของตนขึ้นจากน้ำและนำตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีก่อนที่จะถูกส่งตัว กลับตำหนักอ๋องในเวลาต่อมา

เมื่อกลับมาถึงตัวของพวกเขาก็เกิดอาการเป็นไข้อย่างหนัก ถึงขั้นให้แพทย์หลวงเข้ามาตรวจและรักษากว่าจะหายก็ใช้เวลาเกือบครึ่งเดือน ก็น่าสงสารและขบขันไปในตัว

"องค์หญิงเสด็จ"

"องค์หญิง"

"พี่สะใภ้ข้ามาเยี่ยมท่าน"

"เหตุใดจึงมาเยี่ยมไม่ได้ป่วยไข้เสียหน่อย"

"ข้าเห็นในครั้งนั้นอดหัวเราะไม่ได้จนสามีถึงขั้นดุข้าไปหลายครั้ง"

"ต้องขออภัยหากทำร้ายท่านพี่ขององค์หญิง จนถึงล้มหมอนนอนเสื่อเป็นไข้เกือบครึ่งเดือน"

"สมน้ำหน้าเขาแล้วโดนน้อยไปเสียด้วยซ้ำ อ่อนแอยิ่งกว่าสตรี แต่ลงมือทำร้ายสตรีเช่นนี้ไม่น่าให้อภัยเลย"

"พวกเขาย่อมมีเหตุผล ตัวของพระชายารองไม่ชื่นชอบหน้าตาใครอยู่แล้ว เกลียดข้าเข้ากระดูกดำ ย่อมไม่พอใจที่ต้องแบ่งสามีให้คนอื่น"

"ข้าไม่ชื่นชอบนางตั้งแต่ยังเด็กแล้วตอนที่ข้ายังเด็กนางเคยใส่ร้ายข้าว่าข้าขโมยกำไรนาง แต่ในครั้งนั้นเพราะความหวงของท่านพี่ จึงทำให้ข้าโดนลงโทษ ข้าเลยไม่ชื่นชอบเขาสักเท่าไหร่"

"นางเป็นคนร้ายลึก ไม่ค่อยแสดงออกว่าตนเองเป็นคนร้ายกาจแต่เลือกที่จะแสดงในด้านดีๆเป็นคนเรียบร้อยของนางนั่นทำให้ผู้คนต่างหลงใหลได้ปลื้มตัวของนางมากกว่าคนอื่นๆยกตัวอย่างเช่นข้า "

"....."

"ลองเปลี่ยนเป็นข้าที่โดนถีบลงน้ำ แล้วนางเป็นคนก่อเรื่องจริงๆก็ไกล เป็นเรื่องอื่นแทนอย่างเช่นข้าเสแสร้งแกล้งโดดลงน้ำเอง"

"ข้าคิดภาพออกเลยล่ะ คนหัวดื้อเช่นท่านพี่ 5 ย่อมจะเป็นเช่นนั้น ชอบเชื่อในสิ่งที่ตนเองเห็นมากกว่าจะเชื่อใจของคนๆนึง"

"นิสัยแย่จริงๆ"

"ถ้าเกิดสู้กันขึ้นมาจริงๆพี่สะใภ้คิดว่า ใครจะชนะ ระหว่างท่านกับท่านพี่"

"องค์หญิงท่านก็ดูเมื่อคืนสิแค่ข้าถีบเขาเบาๆลงน้ำก็กระเด็นไปกลางสนามแล้ว เขาจะสู้ข้าได้อย่างไรความจริงวันที่เขาตบข้า ข้าอยากจะสวนซักหมัดให้เขาฟันร่วงออกจากปากให้หมด ในตอนนั้นเลยก็ได้แต่เพราะความอดกลั้นทำให้ข้าไปลงกับต้นไม้ในป่าแทน"

"อย่าบอกนะว่าต้นไม้ที่หักในป่า ตอนที่เรากลับมาก็คือฝีมือของพี่สะใภ้"

"ความโมโหเท่านั้นเอง"

"ข้าก็ไม่ชื่นชอบการถูกใส่ร้ายสักเท่าไหร่ ในตอนที่แต่งงานกับขุนนางที่ไม่มีอะไรเลย ข้าเองก็เคยถูกใส่ร้ายเช่นกัน"

"เรื่องที่มันผ่านไปแล้วก็ให้มันจบแล้วผ่านไปจะได้กลับไปคิดเรื่องเก่าๆอีกเลยมันทำให้เราเสียสุขภาพจิตใจ"

"นั่นสินะแต่ก็สมน้ำหน้าแข้งพี่กับนังเด็กนั่น ที่แก่แดดเกินไปปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมก็หัดเป็นนางร้ายในหนังสือเสียแล้ว"

"เราออกไปเดินเล่นในสวนกันดีไหม พี่สะใภ้"

"ก็ดีนะองค์หญิงอยากออกไปเดินชมสวนส้มมั้ยอยู่แล้ว"

"พระชายาเกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ"

"ตอนนี้ชอบมาพร้อมกับข่าวร้ายอยู่เรื่อยเจินเจิน"

"ครั้งนี้ไม่ใช่ข่าวร้ายเพคะพระชายารองตั้งครรภ์แล้วเพคะ!!"

ยิ่งกว่าข่าวร้ายเสียอีกเมื่อได้ยินคำนี้ทำให้ใบหน้าที่มีรอยยิ้มเมื่อกี้หดหายและจางลงไป ที่แท้ นางตั้งครรภ์นี่เอง

"นางตั้งครรภ์ได้กี่เดือนแล้ว"

เสียงขององค์หญิงดังขึ้นมาตอนนี้ในหัวของข้า ฟังอะไรรั้วไม่เข้าใจอีกต่อไปแล้วการกระทำเลยเชื่อมช้าเหมือนลอยไปบ้าง

"เพิ่งตั้งครรภ์ได้ 1 เดือนเพคะ"

"เจ้ากลับไปได้แล้ว องค์หญิง ข้าคงจะเดินเที่ยวเล่นในสวนเป็นเพื่อนท่านไม่ได้แล้ว"

"ข้าเข้าใจข้าก็จะกลับตำหนักของตนเองแล้ว"

"ขอบพระทัยเพคะ"

"พี่สะใภ้ท่านเป็นอย่างไรบ้าง"

"ไม่เป็นอะไรอารมณ์หญิงสบายใจได้น้องหญิงกลับตำหนักไปเถิด"