ตอนที่ 7 เสียใจ

...หยางไป๋...

"พระชายากลับมาแล้ว เดี๋ยวนะพระชายาใบหน้าของท่านใครกันที่ทำร้ายท่านเช่นนี้"

"เอ๋อหรง ข้าไม่เป็นไร เตรียมน้ำให้ข้าที"

"เจ้าค่ะ!"

หลังจากที่นางกำนัลเตรียมน้ำให้แก่ข้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว การอาบน้ำชำระร่างกาย ไม่รู้สึกปลอดโปร่งก็เกิดขึ้น ความเสียใจต่างหลั่งใหลเข้ามา ข้าจะยังทนรักคนเช่นนี้ได้ต่อไปได้นานแค่ไหนกัน

"พระชายา"

"เจ้ามีเรื่องอะไร"

"ท่านอ๋องกับพระชายารองกลับมาแล้วเช่นกันเพคะ"

"งั้นหรือ"

"พระชายาจะไม่..."

"เรื่องของพวกเขาทั้งสองคนเกี่ยวอะไรกับข้า ทีหลังไม่ต้องรายงานเกี่ยวกับพวกเขาทั้งสองคนอีก"

"บ่าวทราบแล้วเจ้าค่ะ"

"งั้นก็ดีจะทำอะไรก็ไปทำเถอะ"

นางกำนัลเดินออกไป ส่วนตัวของข้าก็แช่น้ำต่อไป นางกำนัลผู้นี้เป็นคนของท่านอ๋องที่ถูกส่งมายังตำหนักแห่งนี้ คอยรายงานพฤติกรรมของข้าให้แก่ท่านอ๋องได้รับรู้ทุกเรื่อง

"พระชายาจะเอาเช่นไรกับสตรีผู้นี้ดี"

"ไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น ปล่อยไปเท่านั้นพอ"

"แต่นางก็เอาเรื่องของพระชายาไปบอกให้แก่คนฝั่งโน้นได้รับฟัง ไม่ใช่หรือเพคะ"

"ช่างเรื่องนี้ไปก่อนหาดนางล้ำเส้นเข้ามาก้าวก่ายชีวิตของข้าอีก ก็จัดการนางซะ"

"บ่าวรับทราบแล้วเจ้าค่ะ"

"จับตาดูนางไว้ก็แล้วกันอย่าให้นางได้สร้างปัญหาให้แก่ข้าอีก"

"เพคะ"

หลังจากชำระร่างกายเสร็จการแต่งตัวก็สิ้นด้วยเช่นกันขลุ่ยหยกสีขาว ที่ท่านพี่ใหญ่เป็นคนมอบให้ ตั้งแต่เด็กๆสิ่งเดียวที่ข้าทำได้ดีที่สุดก็คือการเป่าขลุ่ยหยกอันนี้ ไม่ว่าจะมีความสุขหรือความทุกข์ข้าก็จะเป่าขลุ่ยหยกสีขาวนี้

เพื่อบรรยายความทุกข์ความสุขของตนเอง เสียงขลุ่ยบรรเลงไปอย่างเศร้าสร้อยคอผู้ฟังถึงกับน้ำตาไหลนางกำนัลของข้าตอนร้องไห้ออกมาไม่ได้ยินเสียงเพลงที่ข้าบรรเลงออกไป

"พระชายาเหตุใดถึง เป่าขลุ่ยหยกนี้ล่ะเพคะ"

"ไม่มีอะไรแค่อยากเป่าเท่านั้นเอง"

"โธ่ พระชายา"

"แค่รู้สึกอยากเป่าขึ้นมาเท่านั้นเอง ไม่เป็นไรหรอกอย่าคิดมาก"

"แย่แล้วเพคะ ราชบุตรเขยสามมาที่นี้เพคะ"

"น้องแปดหรือ"

"เพคะ"

"น้องชายของข้า มาหาข้าถึงที่ และก็รู้ว่าน้องชายของข้าไม่พอใจในการกระทำของท่านอ๋อง"

"น้องแปด เจ้ามาได้อย่างไร"

"ท่านพี่อย่ากับเขาเถิด ข้าทนเห็นท่านโดนเขาทำร้ายทุกทีแบบนี้ไม่ได้"

"เจ้าไม่อยากให้พี่อยู่กับเจ้าหรือ"

"แค่กลับไปเยี่ยมท่านที่บ้านก็ได้อยากเขาเถอะนะ ถ้าเกิดเขาลงมือทำร้ายท่านมากกว่านี้จะทำอย่างไร"

"เจ้าเห็นพี่เป็นคนอ่อนแอเช่นนั้นหรืออย่าได้คิดมากไปเลยครั้งนี้ถือว่าเลิกแล้วต่อกันก็แล้วกันเป็นเพราะความประมาทของพี่เอง"

"ถือว่าข้าขอร้องอย่ากับเขาเถอะนะท่านพี่"

"อย่าพูดเช่นนี้อีกเข้าใจหรือไม่การแต่งงานไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ตอนนี้พี่แต่งงานแล้วไม่อาจตัดสินใจได้ด้วยตัวเองเจ้าอย่าทำเช่นนี้เลยนะ"

"แต่ท่านพี่ต้องเจ็บตัวเพราะเขา"

"ถ้าพี่ทนไม่ไหวจริงๆพี่จะก้าวถอยออกมาเองเจ้าอย่าได้กังวลคนที่ทำร้ายพี่อย่าคิดว่าพี่จะปล่อยให้มันลอยนวลเจ้าจงจำไว้พี่สาวของเจ้าไม่ใช่สตรีอ่อนแอ"

"ถึงอย่างนั้นก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ข้าจะให้เป่ารับใช้ของข้าอยู่กับท่านนะ"

"เช่นนั้นก็ตามใจเจ้า เด็กดีเชื่อพี่เถอะพี่ไม่ได้เป็นสตรีที่อ่อนแอเช่นนั้นผู้ใดที่กล้ารังแกพี่สาวของเจ้าพี่จะทำให้มันเจ็บปวดคืนเป็นร้อยเท่าอย่าได้กังวลใจไปเลย"

"ท่านพี่สัญญากับข้าแล้วอย่าทิ้งสัญญานี้นะ"

"แน่นอนอย่าคิดมากเลย"

"เช่นนั้นข้าขอนอนที่นี่นะข้าอยากอยู่กับท่านพี่"

"เจ้าไม่อยากอยู่กับภรรยาของเจ้าหรือ"

"ข้าไม่อยากอยู่กับเขา ข้าโกรธเขาที่พี่ชายของเขาทำกับท่านเช่นนี้"

"เด็กดื้ออย่าดื้อนักเลยภรรยาของเจ้าอยากให้เจ้าไปอบก่อน ตอนนอนด้วยกัน อย่าได้ดื้อดึงเลยนะ"

"ไม่เอา ใครจะอยู่ที่นี่ สบายใจแล้วข้าจะไปเอง"

"ก็ได้ๆ"

"ดียิ่งข้าจะนอนกับท่านที่นี้"

น้องชายของข้าล้มตัวลงนอนบนตักของข้า น้อยครั้งนักที่จะทำเช่นนี้ เขารู้ดีว่าข้ารู้สึกอย่างไรในตอนนี้ เป็นน้องชายที่น่ารักเสียจริงเอาใจใส่ผู้เป็นพี่เช่นข้าอย่างดี

"ท่านพี่หญิงรักเขามากขนาดนั้นเลยหรือ"

"พี่รักเขามานานแล้ว นานเสียจน ไม่คิดว่าจะรักใครได้อีก"

"พวกท่านเคยได้พบกันเช่นนั้นหรือ"

"เคยพบไม่เช่นนั้นพี่ก็คงจะไม่แต่งงานกับเขาหรอก แต่เขาก็คงจำพี่ไม่ได้แล้ว"

"ถ้าเขาทำร้ายท่านพี่ มากถึงขนาดนั้นความรักที่ท่านพี่ให้แก่เขาก็คงจะลดลงมาก ใช่หรือไม่"

"ใช่ ตอนนี้ยังอดทนได้อยู่ถ้าเมื่อไหร่อดทนไม่ได้ค่อยว่ากันอีกทีนึง"

"ท่านพี่เป็นสตรีที่น่ารักเสียจริงเหตุใดคนผู้นั้นถึงไม่รัก"

"ดูก็รู้ว่าพระชายารองของเขา เสแสร้งแกล้งทำทำตัวเป็นสตรีที่อ่อนแอแต่แท้จริงแล้วแสงด้วยเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว มารยาร้อยเล่มเกวียน"

"ดูพูดเข้าด่าทอสตรีเช่นนี้ไม่ได้นะ"

"คนเช่นนี้ต้องให้พี่รองมาด่าจะได้รู้ซึ้งถึงบรรพบุรุษ"

"ดูพูดเข้าพูดเช่นนี้ทำให้ท่านพี่รองกลายเป็นคนปากร้าย ไปในทันทีเลยนะ"

"ก็มันเรื่องจริงถ้าไม่ใช่เพราะนางที่ทำให้ท่านพี่กับท่านอ๋องทะเลาะกันก็คงไม่เกิดเรื่องขึ้นเช่นนี้"

"ไม่ต้องพูดแล้วนอนกันเถอะ"

"ขอรับ"

ข้ามองน้องชายที่นอนหลับใหลก่อนจะมองใบหน้านั้นก่อนที่จะลูบหัวของเขาเบาๆ ข้าจะอดทนเพื่อจะได้มองใบหน้าของเขานานๆขึ้นข้าจะอดทนอย่างน้อยก็ตอนนี้

"พี่จะอยู่กับเจ้าให้นานที่สุดนะ"

ในเช้าวันต่อมาข้าก็ทำตัวปกติวันนี้ทั้งวันน้องชายของข้าก็อยู่กับข้า จนท่านอ๋องสามมาตามแต่น้องชายข้าก็ยังดื้อรั้นอยู่กับข้าไม่ยอมกลับจนข้าต้องบอกน้องชายให้กลับกับภรรยาของเขา ทำให้อ๋องสามทราบซึ่งใจต่อข้ายิ่งขึ้นไปอีก

"พระชายา วันนี้ท่านอ๋องทรงบรรทมที่ตำหนักพระชายารองเพคะ"

"อืม พวกเจ้าปิดหน้าต่างกับประตูเถอะข้าจะพถกผ่อนแล้วอาหารพวกนี้พวกเจ้าก็กินเถอะ"

"เพคะพระชายา"

ข้าจำต้องอดทนให้มากกว่านี้ให้ดีกว่าเดิมกว่าที่เป็นข้ามองผ่านหน้าต่างออกไป ช่วงนี้ข้าหดหู่หัวใจมากกว่าเดิม ดื่มกินอะไรไม่ได้มากเหมือนเมื่อก่อนเลย มีแต่อาการหน้ามืดอยากอาเจียนอยู่ตลอด