ตอนที่ 6 ความพยายาม

...หยางไป๋....

"ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ!"

"แน่จริงก็รีบมาเอาคืนสิเหอะ!"

"เสด็จพี่ดูนางทำสิพะยะค่ะ!"

"เอาล่ะอย่าทำตัวให้เป็นเด็กมากนักเลยเจ้าเองก็โตมากแล้วอยากได้หาเรื่องน้องอีกเข้าใจหรือไม่เด็กดีไปยิงธนูขี่ม้ากับเสด็จพี่ฮ่องเต้ดีกว่าไปเถอะพระชายาเอกด้วยนะ"

"เพคะ"

ข้าเดินเข้าไปยิงธนูเล่นกับองค์หญิงด้วยกันสองคนอย่างสนุกสนานแต่ก็ยังมีพระชายารองที่ตามติดสอยห้อยตามไปด้วยไม่ว่าเราจะไปที่ไหน

"พระชายารองพวกเราสองคนไปถึงเมื่อไหร่กับเหล่าคุณหนูกับฮูหยินคนอื่นๆ"

"หม่อมฉันขออยู่ตรงนี้เงียบๆ กับพระชายาเอกแล้วก็องค์หญิงดีกว่าเพคะ"

"แล้วแต่เจ้าก็แล้วกัน"

"ขอบพระทัยเพคะ"

ตัวของข้าเองก็เข้าใจนางที่ตัวของนางอยากอยู่ที่นี่ก็เพราะอย่างน้อยก็ไม่ถูกผู้อื่นนินทาลับหลัง เพราะต่อให้โดนด่าต่อหน้า แต่ก็โดนด่าแค่ครั้งเดียวคงหญิงก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนักไม่ว่านางจะอยู่ที่ไหนก็เรื่องของนางแล้วแต่นางมีบ้างที่มีของกินอะไรก็เอาไปแบ่งปันนางอยู่เสมอเพราะเรายังเป็นแค่เด็กน้อยเป็นเด็กสาวที่อายุเพียงแค่ 16 ปีเท่านั้นเอง องค์หญิงก็เลย ดูแลดีเป็นพิเศษแต่นางก็ยังคงด่าพระชายาร้องอยู่เรื่อย

"ขนมนี้ข้าเป็นคนทำเองพระชายารองลองทานดู"

"ขนมชิ้นนี้เป็นพระชายาเอกหรือเพคะที่ทำ เก่งจริงๆ"

"ก็ไม่ขนาดนั้นลองชิมดูว่าถูกปากหรือไม่"

มองอย่างไรนางก็แค่เด็กน้อยผู้หนึ่งที่มีความสดใสร่าเริงถึงว่าเหตุใดท่านอ๋องถึงชมชอบนางนัดที่แท้นางก็มีความอ่อนหวานของเด็กสาวความร่าเริงและดูเอาใจผู้คนจนดูน่ารักน่าชัง

"อร่อยมากเลยเพคะขนมของพระชายาเอกอร่อยมากจริงๆวันหลังสอนหม่อมฉันหน่อยนะเพคะ"

"ได้สิถามเจ้าต้องการ"

"ขอบพระทัยเพคะ"

"พี่สะใภ้เราไปขี่ม้ากันเถอะ"

"ไปกันเถอะองค์หญิงแล้วเจ้าล่ะจะไปกับพวกเราหรือไม่"

"ข้าขี่ม้าไม่เป็นเพคะ"

"ไม่เป็นไร เจ้าขึ้นม้าตัวเดียวกับข้าก็ได้"

"จริงหรือพระชายาเอก"

"จริง ขึ้นมา"

ข้าพานางขึ้นม้าตัวเดียวกับข้าเองก่อนที่จะขี่ม้าเล่นในที่ใกล้ๆนี้ นางดูมีความสุขข้าเองก็ไม่อยากโกรธเกลียดนางถึงอย่างไรนางก็คือเด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้นเอง

"ว้าย!!!!"

"พระชายารอง!!!!"

เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเมื่ออยู่ๆร่างของพระชายารองก็ล้มตกลงจากม้าทั้งๆที่นางนั่งอยู่ข้างหน้าส่วนข้านั่งข้างหลังแต่นางกลับตกม้าทำให้คนอื่นต่างตกใจข้าเองก็รีบดึงนางทำให้นางและข้าตกลงไปด้วยกัน

"หว่านหลินเซียน!!!!!"

เสียงของท่านอ๋องดังขึ้นแต่ร่างของพวกเราทั้งสองตกลงมากระแทกพื้นแต่แทนที่จะเข้ามาช่วยพวกเราทั้งสองคนแต่กลายเป็นว่าท่านอ๋องเข้ามาช่วยแค่พระชายารอง

"หยางไป๋!!! เจ้าทำบ้าอะไร!!!!!"

"ข้าไม่ได้ทำร้ายนางเจ้าก็เห็นว่าข้ากับนางตกลงมาพร้อมกัน..."

ผั๊วะ!!!!!!

ฝ่ามือของท่านอ๋องตกลงมาที่ใบหน้าของข้าสุดแรงจนตัวของข้าล้มลงอีกครั้ง เลือดกลบที่ฝีปากของข้าในทันที ทำให้ข้าถึงกับเริ่มหมดความอดทนมากขึ้น

"ท่านอ๋อง!!!"

"ท่านพี่!!!!!"

"พระชายาเอก!!!!!"

เสียงเหล่านั้นผสานเสียงกันขึ้นมา แม้แต่ตัวของฮ่องเต้แคว้นหรงเอง ก็ตกพระทัยในเรื่องนี้เช่นเดียวกันในวันนี้ช่างน่าโมโหยิ่งลักษณ์โดนหยามเกียรติจากสามี

"ท่านอ๋องคะอย่ากล่าวโทษพระชายาเอกเลยนางคงไม่ได้ตั้งใจ"

"เจ้าว่าเช่นนี้ได้อย่างไร นางเป็นคนทำให้เจ้าตกลงจากหลังม้านะ!"

"หม่อมฉันไม่เป็นอะไรจริงๆเพคะ"

"ที่แท้ ก็เป็นเช่นนี้นี่เองพระชายารองช่างอ่อนแอจริงๆ ไม่คิดไม่ฝัน ว่าการได้เจอสตรีอ่อนแอเช่นพระชายาจะเกินคาดคิดสำหรับข้าเช่นนี้"

ใบหน้าที่มีเลือดกลบปากของข้า จงมองไปยังใบหน้าของเด็กสาวที่ข้าคิดว่าเด็กผู้นี้ เป็นเด็กที่ไร้เดียงสาแต่ไม่ใช่เลยทุกอย่างล้วนเป็นแผนการของนางโดยสิ้นเชิง ตัวของข้าอุตส่าห์หวังดี ไม่ได้ประสงค์ร้ายแก่นางเลยแม้แต่น้อยเอ็นดูนางเสียด้วยซ้ำ แต่ที่แท้แล้วสิ่งที่นางทำทุกอย่างเข้ามาตีสนิทแล้วทำเรื่องเช่นนี้ก็ล้วนแล้วแต่เป็นฉากบังหน้าเท่านั้น

"เจ้าหุบปากจะทำให้คนที่ข้ารักต้องเจ็บตัวเช่นนี้สมควรลงโทษยิ่งนัก!!"

"เอาสิ ลงโทษข้าเลย ผู้คนทั้งหมด ล้วนเป็นพยานให้แก่ตัวของข้าได้ นางตกลงไปเอง ตอนนั้นองค์หญิงก็อยู่ที่นี่ มีเพียงท่านที่คิดว่าข้าเป็นคนทำให้น้ำตกลงมา ก็เอาสิ เขาก็อยากรู้เหมือนกัน ความผิดครั้งนี้ใครจะได้รับไป"

"เจ้ามันดีก็แต่เอาอำนาจของตนเองมาข่มผู้อื่น"

"เสด็จพี่ห้า ท่านคงลืมไปแล้วว่าข้าก็อยู่ที่นี่ด้วย ข้าเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เดิมทีพวกเราจะขี่มาเล่นกัน 2 คนแต่นางก็มีท่าทีอยากขี่มาด้วยและอ้างเหตุผลว่าขี่ม้าไม่เป็น ด้วยความหวังดีชายาเอก ก็ชวนนางขึ้นม้าตัวเดียวกันโดยให้นางนั่งข้างหน้าและตัวของนางนั่งข้างหลังเพราะกลัวว่านางจะตกแต่อยู่ๆพวกเราขี่ม้าได้สักพักแล้วนางก็ตกลงมาทั้งๆที่อยู่ข้างหน้า เช่นนี้แล้ว เสด็จพี่คิดว่าหม่อมฉัน โกหกเสด็จพี่หรือไม่"

"หม่อมฉันผิดเองอย่าได้ถือโทษ โกรธพระชายาเอกเลย"

"เจ้าเลิกเสแสร้งได้แล้ว หากเจ้ายังไม่หยุดพูดอีกข้าจะทูลเสด็จพี่ ให้ลงโทษโดยเจ้าเหมือนครั้งนั้น"

ไม่พูดอะไรอีกแล้วหมดคำที่จะพูดกับคนคนนี้อีกแล้วในเมื่อกล้า ประกาศศึกต่อหน้าผู้คนกับข้าข้าเองก็ไม่ไว้หน้าเช่นเดียวกันผู้ใดที่กล้าประกาศศึก หาเรื่องค่าในคำนี้คนผู้นั้นก็จะโดนเช่นเดียวกัน การโดนตบในครั้งนี้สร้างแผลเป็นในใจของข้าอย่างยิ่ง

"ฝ่าบาทหม่อมฉันคงจะอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วเกรงว่าจะอยู่ที่นี่ไปคงจะติดคุกหลวง ในเมื่อท่านอ๋องไม่อยาก ให้หม่อมฉันอยู่ที่นี่หม่อมฉันก็จะกลับ จะได้ไม่เป็นที่ขวางหูขวางตาของท่านอ๋อง ขออภัยด้วยที่หม่อมฉันอยู่ไม่จบงาน"

กล่าวจบข้าก็ควบมาจากไปในทันที ความโกรธของข้า ทวีคูณขึ้นมามากมาย อยากจะอดกลั้นได้ ข่าวกระโดดลงจากหลังม้าเมื่ออยู่กลางเขา ข้ากำหมัดแน่นก่อนที่จะชกเข้าที่ต้นไม้ที่อยู่ใกล้มือจนแตกหักเป็นส่วนๆ ความโกรธเกรี้ยวของข้า ทำให้ข้าทำลายต้นไม้ไปหลายต้น จนอารมณ์ของข้า ดีขึ้นก่อนจะควบม้า กลับตำหนัก อ๋องทันที